เรื่องแปลก...แปลกมั้ย...ลองอ่านดู
เรื่องแปลก..
แต่มันคือเรื่องจริง
แปลกมั๊ย...ที่คนที่คุณบอกว่ารัก เค้ากลับทิ้งคุณไป
แปลกมั๊ย...ที่เราส่งเมลล์ให้คนที่นั่งทำงานโต๊ะข้างๆเรา
แปลกมั๊ย...ที่วันเกิดเรา พ่อแม่เราดีใจที่สุด..แต่เราไปทานข้าวกับเพื่อน
แปลกมั๊ย...ที่คุณเลี้ยงข้าวเพื่อนตอนรับปริญญา แต่คุณไม่ได้เลี้ยงข้าวคนที่ส่งคุณเรียนจบปริญญาตรี
แปลกมั๊ย...ที่บางวันตื่นมาพร้อมกับคนที่คุณรู้จักไม่ถึง 1 วัน
แปลกมั๊ย...ที่เรารักเพื่อนที่เคยเลี้ยงข้าวเราเพียง 1 มื้อ แต่เรากลับไม่เคยส่งเงินให้คนที่เลี้ยงดูส่งเสียเรามาทั้งชีวิต
แปลกมั๊ย...ที่เรารักใครบางคนที่แม้กระทั่งไม่กล้าจะจับกางเกงในของเรา แต่เรากลับเบื่อเสียงเตือนของคนที่ล้างก้นเราได้มากกว่า 3 ปี
แปลกมั๊ย...ที่เพื่อนโทรมาชวนเราเวลาไหนเราก็จะไป แต่พอพ่อกับแม่บอกว่าอยากไปไหนเรากลับบอกว่าไม่มีเวลา
แปลกมั๊ย...ที่คุณทำอะไรได้ทุกอย่างเพื่อใครบางคนที่คุณรู้สึกว่ารัก แต่คุณกลับไม่เคยทำในสิ่งที่พ่อแม่คุณจะแอบดีใจ
แปลกมั๊ย...ที่คุณพูดจาเพราะเพื่อให้ใครๆยอมรับได้ แต่คุณไม่เคยแม้แต่จะมีคำลงท้ายว่าค่ะ หรือครับกับพ่อแม่ของคุณ
แปลกมั๊ย...ที่คุณยังรอทำบุญกับท่าน ในวันที่ท่านไม่อยู่แล้ว
คุณเคย..
ได้ระลึกถึงพระอรหันต์ในบ้านกันบ้างมั้ย..!!!
บอกบ้างสิ...!!!
แล้วพบกันใหม่จ้า...
ขอบคุณเพื่อนต่างแดนที่ทำให้รู้จักพระอรหันต์ในบ้านมากขึ้น..อิอิ(วันนี้ดีใจที่ได้ซื้อกางเกงที่พระอรหันต์ในบ้านท่านอยากได้ไปฝาก..คงเห็นรอยยิ้มเต็มแก้มพระอรหันต์ในบ้านแน่เล้ย!!)
ความเห็น
เข้าอ่านครับ พี่กัสจัง
ความมีกตัญญูทุกท่านทราบคือ การรู้คุณ
แต่หลายท่านจะขาดตัว กตเวที คือ การตอบแทนคุณ
ขอบคุณมากครับ พี่กัสจัง
ขอบคุณ..นายประจักษ์ และคุณ..สัก ที่แวะมาทักทาย...
- อย่าพูดแต่ปากว่ารัก..จักษ์ต้องให้.
- มัวแต่พูดหรือนึกอยู่ในใจ..ใครจะรู้..
- อย่าบอกว่าจะกตัญญู..แต่ดูคนอื่นทำ..
(แต่สดๆ..ไม่เพราะก้อขออภัย..จ้า)
เมื่อยามลูก เจ็บไข้ ไม่กินข้าว
แม่นั่งเฝ้า เคียงคอย ตะบอยป้อน
เมื่อเห็นลูก ไม่หลับใหล แม่ไม่นอน
ครั้นหน้าร้อน แม่ก็พัด กระพือลม
ตกหน้าหนาว หนาวแล่น ตลอดอก
แม่กอดกก ให้นอน ซ้อนผ้าห่ม
ครั้นหน้าฝน ฝนฝอย ลงพรอยพรม
ให้อยู่ร่ม ปิดรอบ หน้าต่างเรือน
ยามเจ็บไข้ ยากเข็ญ แม่เป็นทุกข์
ลูกมีสุข แม่จึงปลื้ม ลืมทุกข์ได้
รักลูกแสน แหนหวง ดั่งดวงใจ
ตีด่าก็ เพื่อให้ ลูกได้ดี
ใช่จ้ะ...กัสจัง
บางครั้งคนเราก็ลืมพระอรหันต์ในบ้าน
มัวแต่ไปปลื้มกับสิ่งเร้าภายนอก
ความรักแค่ฉาบฉวย...
ซึ่งโดยเนื้อแท้ช่างต่างกันเหลือเกิน
กับความรักของพ่อแม่...
บุรุษนิรนาม
น้ำตาแม่ รินไหล เมื่อลูกร้าย
น้ำตาแม่ เป็นสาย เมื่อลูกหมิ่น
น้ำตาแม่ หลั่งลง รดพื้นดิน
เมื่อได้ยิน ลูกเสเพล เนรคุณ..
.................................
กว่าลูกๆ จะสำนึก พระคุณท่าน
บ้างเนิ่นนาน บ้างชีวา ลาลับล่วง
บ้างก็ป่วย จนแทบ สิ้นแดดวง
ลูกจึงห่วง เอาใจใส่ ในกายา
อย่าให้รอ ใกล้ตาย จึงกราบใกล้
เป็นศพไป จึงรู้บุญ คุณท่านหนา
ยามท่านอยู่ ควรรู้ชัด สร้างศรัทธา
ตอบแทนคุณ มารดา บิดาเอย..
.....................................
รักแม่ครับ
ขอบคุณ คุณกัสจังมากๆ ครับ ที่ช่วยกระตุ้นต่อมจิตสำนึกให้ทำงานอีกครั้ง ^_^
ยินดีมั่ก..มาก...(แย้วก็แอบดีใจอีกกระบุงใหญ่ๆ) ที่สาวแม่ฮ่องสอน(แต่คนอิ๊ดตะละดุด..น่าจะใช่นะถ้าจำไม่ผิด) แวะมาทักทายกัน..เพราะแม่ฮ่องสอนเป็นจังหวัดที่อยากไปมากที่ซู๊ดดด..เมืองสามหมอก..ถึงแม้จะขยาดกับความเหน็บหนาวก้อเถ๊อะ..ทนได้ถ้าได้ไป..คิกๆ...ขอบคุณที่ทำให้ซึ้งน้ำตาเกือบไหลกับบทกลอน(ฟังไม่ค่อยได้เรื่องซึ้งๆ..ฟังแย้วจะร้อง..แง..แง...เป็นงี้ทุกทีซิน่า..เฮ้อ..รักแม่นะ...จะบอกให้..!!!
คุณ..windy ทองเนื้อแท้..ชัด..ชัด..เห็น..เห็น..ใช่จริงๆด้วย...พระอรหันต์ที่มีอยู่ในบ้านของทุกคนคือสิ่งที่สูงสุดแล้ว..เนอะ
คุณ..บุรุษนิรนาม คะ..ดีใจค่ะที่กัสจังมีส่วนผลักดัน..ให้คุณไม่ชาเย็น..เอ้ย..เย็นชา...ส่งผลให้อนุภาพการทำงานของต่อมต่างๆทำงานได้ดีขึ้น..สุขกาย..สุขใจ..เด้อ..ค่ะ..เด้อ..(คิกๆ)
แค่มีความรู้สึกระลึกถึงพระคุณของท่าน เรายังจิตเป็นสุขขนาดนี้ หากอยู่ไกลมีโอกาสกลับไปอยู่ใกล้ชิดอย่าลืมตอบแทนพระคุณของท่านด้วยการปฏิบัติดูแลอย่างใกล้ชิด อย่าให้ขาดในปัจจัยทั้งสี่ แล้วอย่าลืมปัจจัยที่ห้าล่ะ จิดใจงัย
ตอบแทนด้วยการดูแลด้วยปัจจัยสี่แล้ว หากปรารถนาจะ "ทดแทน" พระคุณท่านด้วยกำลังใจ
สูงสุดแล้ว ศึกษา พิสูจน์ได้ ที่