“เห็ดขอนไม้” เมนูเซอร์ไพร้ซ์ ที่ ม.นเรศวร พะเยา
มาอยู่ที่พะเยานี่ สองวันแรก ได้เข้าไปกินอาหารในเมือง วันแรก พี่กาญ (อ.กาญจนสุดา) พี่แน็ท (อ.ธิติ) พาไปกินเอ็มเค ที่ห้างเทสโก โลตัส เพราะพี่ผึ้ง (อ.ถิรวรรณ) อาจารย์ที่มาใหม่เหมือนกัน อยากไปกิน พี่ผึ้งและน้องเจมส์(อ.ปราณี) เป็นอาจารย์ใหม่เหมือนกัน ที่มาสอบสัมภาษณ์พร้อมกัน แต่มาเริ่มทำงานเลยหลังจากวันรายงานตัว ซึ่งก็ทำให้ได้เริ่มทำงานมาแล้วกว่า ๑๕ วัน ขณะที่เราใช้เวลาช่วง ๑๕ วันนี้ เตรียมเก็บข้าวของและเคลียร์งานค้างเก่าต่างๆ ที่กรุงเทพฯ ตลอดจนให้อ.แหวว หรือ อ.พันธุ์ทิพย์ ซึ่งเป็นอ.ที่เคารพรัก และใกล้ชิดช่วยให้คำสั่งสอน ติเตือนเรื่องต่างๆ ที่เราควรจะทำต่อไปเมื่อมาอยู่พะเยา
วันแรกของเราจึงยังสดใหม่มากกับความไม่อนาทรร้อนใจเรื่องอาหารการกินและข้าวของเครื่องใช้ ขณะที่พี่ผึ้ง ซึ่งมาจากรุงเทพฯ เหมือนกัน เริ่มอยากจะเข้ามาซื้อของกิน ของใช้ในเมืองที่ในมหาวิทยาลัยไม่มี เราก็เลยโชคดีได้ซื้อของใช้ต่างๆ ไปด้วย
วันที่สอง กำลังตั้งใจว่าจะกินอาหารที่มหาวิทยาลัย แต่แล้ว พี่กาญ ก็ชวนไปทานข้าวกับท่านผู้พิพากษาประจำศาลจังหวัดพะเยา คือ ท่าน..... ซึ่งชวนไปกินร้านอาหารชื่อ “บ้านเฮือนไม้” อยู่แถวทางไปอำเภอดอกคำใต้ ซึ่งก็อยู่ท่ามกลางทุ่งนา คือ กลางทุ่งนาจริงๆ เพราะเราต้องหยุดรถถามทางเพราะเรากลัวว่าถ้ายังขับผ่านทุ่งนาต่อไปเรื่อยๆ ไม่น่าจะมีร้านอาหารให้เราเจออีกได้ แต่ท่านก็ยืนยันให้ขับไปผ่านทุ่งนานั้นต่อไป
พอถึงร้านพบว่า เป็นร้านที่ตกแต่งแบบสวนธรรมชาติ อาหารก็อร่อยมาก เจ้าของร้านทำเอง เสิร์ฟเอง และก็เป็นกันเองกับพวกเรามาก ท่านชวนเพื่อรุ่นน้องอีกคน ชื่อคุณนา เป็นสวยมาก ถึงมากที่สุด หน้าเหมือนเด็กอายุ ๑๗-๑๘ ปี จริงๆ นะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุ ๓๖ ปี และ มีลูกโตๆ กันแล้วถึง สองคน พวกเรา ที่อายุยังไม่ถึงสามสิบ ถึงกับอายไปเลย นั่นคือลาภปากอันดีของเราในวันที่สอง ทำให้เราอิ่มจนแทบจะพุงแตกไปเลย
แต่พอวันที่สาม รู้สึกว่าจะเป็นวันเสาร์ เราไปนั่งทำงานอยู่ที่สำนักฯ เพราะรู้สึกเบื่อๆ ที่จะนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอน กินกลางวันเป็นมาม่า และพี่แน็ทซึ่งมาที่สำนักฯเหมือนกัน มาส่งที่หอตอนเย็น เผื่อชวนพี่กาญ ซึ่งอยูหอเดียวกันทำอาหารเย็นกินกันเอง แต่เผอิญว่าพี่กาญกำลังทำงานอยู่หน้าคอมฯ เลยไม่ตอบสนองการเชิญชวนใดๆ พี่แน็ทกลับไปแล้ว เราเองก็เริ่มหิว เลยไปอ้อนพี่ผึ้งถึงห้อง พี่ผึ้งคงสงสารเลยมาเปิดตู้เย็นห้องพี่กาญเพื่อหาทำอาหารกินกัน พบว่าตู้เย็นห้องพี่กาญ มีกุญเชียง ข้าวเปล่า ปลาเค็ม และ เห็ดขอนไม้สดจานโตอยู่ พี่ผึ้งเลยตกลงใจว่าจะทำข้าวผัดปลาเค็มใส่กุนเชียง และผัดเห็ดขอนไม้จานนั้นกินกัน
ชลรับหน้าที่หั่นกุนเชียง หั่นและล้างเห็ด จึงได้อิ่มอย่างเอร็ดอร่อยมาก แต่ที่น่าเซอร์ไพร็ซ์และทำให้อาหารมื้อนั้นอร่อยมาก คือ การตักเห็ดขอนไม้สดๆ นั้นเข้าปาก รู้สึกว่ามันสด หวานและมีกลิ่นสดชื่น ชื่นใจมากๆ เลย
เห็ดจานนี้แม่บ้านเก็บมาให้พี่กาญจากป่ารอบๆ ที่พักที่เราอยู่ เป็นเห็ดสดๆ ที่ขึ้นตามขอนไม้ เลยเรียกเห็ดขอนไม้ (อันนี้พี่กาญบอก) เพราะแม่บ้านเห็นว่าพี่กาญชอบทำกับข้าวทาน เราเลยได้อานิสงค์ไปด้วย
มหาวิทยาลัยนี้สมกับที่อยู่กลางป่าจริงๆ หลังหอพักเรา ซึ่งเป็นเนินเขา มีทุกอย่างที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ และเก็บกินเองได้เลย พี่กาญและนักศึกษา บอกว่าเห็ดเป็นอาหารที่หาเก็บได้ตลอดปี และพอถึงหน้าหน่อไม้ ก็จะมีคนไปเก็บหน่อไม้มาให้กินกัน ส่วนอย่างอื่นๆ ที่เป็นของป่า จำไม่ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง เห็นแต่ ยอดตำลึง ผักบุ้ง ฝักทอง ที่ขึ้นอยู่เต็มหน้าเขาไปหมด...ลืมแล้วแฮะ
เราเลยเซอร์ไพร์ซ์มาก ที่ได้กินเห็ดขอนไม้อย่างวันนี้ อวดให้อาจารย์แหววฟังด้วยความสุนกสนาน แต่ด้วยความที่อ.เป็นผู้ใหญ่ ก็คงเป็นห่วงเรื่องอาหารการกินของเรา เลยได้แต่รับฟังและบอกอย่างเอ็นดูเชิงเวทนา ว่า “ดีแล้วที่เธอรู้สึกสนุกนสนานกับมัน”
เอาไว้มีเมนูใหม่ๆ ที่น่าเซอร์ไพร้ซ์ จะเอามาเล่าให้ฟังอีกนะ
