อดนึกในใจไม่ได้ว่า.... จริงๆมันก็เรื่องของหมานะ จะไปยุ่งอะไรกับมันเนี่ย...
เช้าวันก่อนนี้โชคดีที่ได้มีโอกาสเดินกินลม ชมวิวขณะจะไปทำงาน....
ได้เดินผ่านหน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งเคยผ่านมาหลายครั้งแล้ว...
มาคราวนี้พอผ่านหน้าบ้านหลังนั้นก็ได้เห็นพฤติกรรมสุนัขตัวหนึ่ง... แปลกดี...
มันเห็นเราก็ลุกขึ้น...แล้วเห่า... พร้อมทั้งรีบงับลูกเทนนิสที่ขาดวิ่น ทำท่าฟัดไปฟัดมา แล้วยืนจังก้าพร้อมกับเห่าๆๆ....
ประเมินอากัปกิริยาเบื้องต้นคล้ายดุ หงุดหงิด ไม่พอใจ....แต่กระดิกหางด้วย
เลยทำให้งง....
เดินไป คิดไปว่า...ตกลงมันอารมณ์ไหนกัน?(วะ)
จะว่ามันไม่พอใจที่เราไปเดินผ่านหน้าบ้านมัน.... แล้วมันหงุดหงิดเรา.... เลยเห่าซะเสียงดังปานว่าจะออกมาขย่ำคอ แล้วมันจะกระดิกหางทำไมกัน?...
ก้มหน้าเดินไป คิดไป จนเลี้ยวมุมสามแยก คิดไม่ตก... และเมื่อแหงนหน้าขึ้นมองไปตรงหน้าก็เห็นรถเมล์ที่ต้องการจะขึ้น... วิ่งผ่านไปช้าๆ ต่อหน้า ต่อตา....เรียกไม่ทัน... ได้แต่ เอ้อๆ..อ้าๆ....คล้ายติดอ่าง....
อดนึกในใจไม่ได้ว่า.... จริงๆมันก็เรื่องของหมานะ ช่างมันปะไร จะไปยุ่งอะไรกับมันเนี่ย...
...โชคยังดี...ไม่ถึง5นาที รถเมล์มาอีกคัน ค่อยยังชั่วหน่อย
ได้แต่บอกตัวเองว่า เห็นมั้ย.... เรื่องของตัวเองควรที่จะใส่ใจแล้วไม่ทำ... (ดัน)ไปสนใจเรื่องของหมา... คราวนี้เลยพลาดรถเมล์คันที่ควรจะได้เลย....เฮ้อ....
“เป็นไงล่ะแก... สมน้ำหน้า(ตัวเอง) บทเรียนคราวนี้ควรจำไว้...” ฮาๆๆๆ