ชีวิตใน Launceston ของคนรู้ภาษาอังกฤษน้อย
ดิฉันเดินทางไปกับคณะนักเรียนโรงเรียนสงวนหญิง จังหวัดสุพรรณบุรี ตามโครงการแลกเปลี่ยนระหว่าประเทศไทยกับประเทศออสเตรเลีย โดยอาศัยอยู่กับ Billet ที่เมือง Launceston เป็นเวลา 15 วัน อยากเล่าประสบการณ์ ซึ่งดิฉันจะเล่าในรูปแบบของการบันทึกเหตุการณ์ประจำวัน ตั้งแต่เริ่มออกเดินทางจากโรงเรียนสงวนหญิง จังหวัดสุพรรณบุรี จนถึงวันเดินทางกลับจากเมือง Launceston .....
ก่อนเดินทาง.....27 กุมภาพันธ์ 2551
เรารื้อเสื้อผ้าอยู่หลายตลบ เนื่องจากน้ำหนักเกินจากที่กำหนด ครูสุพรรณชาติ กำหนดน้ำหนัก ไม่เกิน 20 กิโลกรัม จนกระทั่งเสื้อที่น้องนึงเอามาให้ขอยืม รวมทั้งเสื้อของป้าจิตด้วย ..เอาไปได้แค่ 2 ตัว เสื้อกันหนาวของตัวเองก็เอาไปไม่ได้เพราะมันหนักเกินไป สุดท้ายก็จัดลงตัว น้ำหนักกระเป๋าใหญ่ 21 กิโลกรัม น้ำหนักกระเป๋าขึ้นเครื่อง 6 กิโลกรัมเพราะขนโน๊ตบุคมาด้วย แถมมีหนังสืออ่าน 4 เล่ม (กะว่าได้อ่านแก้เหงา)
วันเดินทาง...28-29 กุมภาพันธ์ 2551
9.00 น. เดินทางถึงโรงเรียน ครูโต้งยกของลง แล้วไม่พูดไม่จา ยกกระเป๋าไปเก็บที่ห้องบริหารทั่วไป (ช่วงเวลานี้เราไปเคลียร์งานที่นักเรียนมาส่งช้าบนโต๊ะ..........ลาครูกลุ่มสาระวิทยาศาสตร์ซึ่งวันนี้ตรงกับการเย็บข้อสอบปลายภาค แต่ละคนก็อวยพร “ ไปเที่ยวให้สนุกนะ” เราก็นึกในใจว่าจะสนุกจริงหรือเปล่า!
เดินกลับมาที่ห้องกิจกรรม คณะ 5 แมวก็ชวนมาถ่ายรูปร่วมกัน และได้ถ่ายรูปร่วมกันรองฯพิทยา ด้วย (ผู้ที่มีชะตาชีวิตใกล้เคียงกัน....ผู้ซึ่งรู้ภาษาอังกฤษเพียง a little)
ตื่นแต่เช้า โทรศัพท์ไปหาป้าเยาว์บอกข่าวว่าจะไปเมืองนอกแล้วนะ ยังไม่รู้ว่าจะอยู่รอดกับเขาหรือเปล่า (ในใจก็กลัวตลอดเวลา..........แต่ก็คิดว่าคงไม่เท่าไรมั๊ง) ป้าเยาว์อวยพรให้ตักตวงประสบการณ์ให้มาก ๆ ฟื้นฟูภาษาอังกฤษ (ซึ่งไม่มีเลย แถมยังเป็นวิชาที่ไม่ชอบเสียด้วย)
10.00 น. นักเรียนและครูแลกเปลี่ยนเข้าประชุมที่ห้องโสตฯ ทำพิธีเปิด มอบเหรียญของโรงเรียน ติดช่อดอกไม้ กล่าวเปิดงานโดยรองฯสัมพันธ์ ซึ่งทำหน้าที่แทนผู้อำนวยการซึ่งติดประชุมอยู่ที่กรุงเทพฯ ต่อจากนั้นก็รับประทานอาหารไทย (...นึกว่าจะเป็นมื้อสุดท้ายที่ได้กินอาหารไทยเสียแล้ว)
12.00 น. ออกเดินทางด้วยรถน้องเดียวเจ้าเก่า โดยกลุ่ม 5 แมวรวมทั้งพี่อ้อยตามมาให้กำลังใจ
14.00 น. ถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ภาระอันหนักหน่วงคือการลากกระเป๋าที่ใหญ่เกินตัว(แต่ในวันนี้พี่แดงเป็นคนช่วยจัดการให้โดยหารถลากและเข็นให้เสร็จ น้องอาบก็ช่วยแบกเป้ซึ่งหนักมาก ๆ ให้ในระหว่างที่มีการถ่ายภาพที่ระลึก (ซึ่งถ่ายกันมากมาย)
15.30 น. เป็นเวลาที่ต้องเข้า เช็คอินกระเป๋า ตรวจบัตรอะไรก็ไม่รู้เรียกไม่ถูก (ดูน่าทุเรศตัวเองจัง) ตรวจกันเป็นหมู่คณะ ครูสุพรรณชาติเป็นผู้อธิบาย เตือนให้นักเรียนระวังหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องตั๋วเครื่องบินซึ่งมีอยู่ 2 ใบ คือเที่ยวบินจากกรุงเทพฯไปซิดนี่ย์ และจากซิดนี่ย์ไป MELBOURNE อย่าทำหายเด็ดขาด
17.00 น. ประมาณนี้มั๊ง (จำไม่ได้แล้วเพราะมัวตื่นเต้นอยู่ ) ถึงเวลาเรียกขึ้นเครื่อง ทั้งคณะนักเรียนและครู เดินไปตามทางประตู (Gate G3 ) ได้เลขที่นั่ง 45C นั่งติดกับพี่อุไร (ซ้าย) ส่วนทางขวามี อรพรรณ นักเรียนที่ตัวใหญ่ที่สุดในทีมนั่งอยู่
การเดินทางอันยาวไกล.....มาก....... มาก ก็เริ่มต้นขึ้น
ครูสุพรรณชาติเล่าให้นักเรียนฟังว่านั่งเครื่องจากกรุงเทพ ไปซิดนีย์ใช้เวลาประมาณ 9 ชั่วโมงและเวลาที่ไปถึงคือเวลา 6.00 น. เนื่องจากเวลาที่ซิดนีย์ก่อนเวลาในไทย 4 ชั่วโมง กิจกรรมระหว่างทางก็ไม่มีอะไรมากนอกจากนั่ง กิน คุย เตือนให้นักเรียนบันทึกการเดินทาง ในแถวเดียวกันทางซ้ายของพี่อุไรมีคนอังกฤษนั่งอยู่ อายุราว 60 กว่า ๆ พี่อุไรกับฝรั่งคนนี้คุยกัน เราเป็นคนแอบฟังเพื่อทดสอบความสามารถ (ซึ่งไม่ค่อยมี..ฮิฮิ) ได้ความว่า เขาอยู่อังกฤษ ทำงานเป็นทนายความ(Lawer) เขาเดินทางมาหาน้องชาย (Brother) ซึ่งอยู่ที่ออสเตรเลีย และไม่เคยเจอกันมานาน 30 ปี (อันนี้พี่อุไรถ่ายทอดให้ฟัง) นั่งฟังเขาพูดกัน ก็นั่งวิเคราะห์ตัวเราเองว่า “กูเก่งซักครึ่งหนึ่งของพี่อุไรก็ดี ....มันคงจะไม่รู้สึกอึดอัด กังวลใจ เหมือนที่เราเป็นอยู่ขณะนี้”
นั่ง ๆ นอน ๆ (นอนไม่หลับ เนื่องจากเที่ยวบินนี้ มีเด็กเล็ก ๆ ขึ้นมาหลายคน เดี๋ยวคนโน้นร้อง คนนี้แว๊ด ผสมกับความวิตกกังวล ความตื่นเต้นของตนเอง เลยไปกันใหญ่) จำความได้ว่าทั้ง 9 ชั่วโมงนี้ หลับไปไม่ถึง 2 ชั่วโมง กิจกรรมที่มีอีกประมาณ 3 ครั้งคือ การกินอาหารที่ไม่อร่อยที่สุดนึกต่อไปว่า เราจะทนกับอาหารที่แทสมาเนียได้ไหม (แต่ถึงอย่างไรต้องทนน๊อ !)
สิ่งน่าทึ่งบนเครื่องบินคือมีแผนที่การเดินทางให้เรากดเพื่อตรวจสอบว่าขณะนี้เราอยู่ตรงไหน สูงเท่าไหร่ อุณหภูมิภายนอกเท่าไหร่ (เมื่อก่อนประมาณปี 2536 ไม่มี เอ........หรือมี แต่ไม่รู้หรือเปล่า) เราเป็นครูก็ต้องมีการถ่ายภาพเก็บไว้เป็นความรู้ เอาไว้บอกต่อ แต่ถ่ายตอนที่เกือบจะถึงซิดนีย์แล้ว
ต่อจากนั้น คณะของเราก็ต้องนำกระเป๋าไปเช็ค โดยพนักงานของเขาจะให้เราเอากระเป๋ามาเรียงกันเป็นแถวยาวทั้งกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็ก แล้วให้สุนัขตัวน้อย ๆ มาดมทีละใบ ทั้งนักเรียนและดิฉันดูพฤติกรรมของสุนัขด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็น แต่ครูคนอื่นเขาคงไม่ตื่นเต้นเพราะดูมาหลายครั้งแล้ว (ขนาดแต่ละคนตื่นเต้น ตายังอยากหลับเพราะเป็นเวลาประมาณตีสอง...ที่บ้านเรา)
เสร็จจากการตรวจ พวกเราก็ต้องขนมหาสมบัติไปเช็คอินอีกสายการบินหนึ่ง คือระยะทางระหว่าง ซิดนีย์ กับ MELBOURNE แต่ว่ายังไม่ได้บิน...เลย ต้องรออีกเป็นเวลานาน กลุ่มที่ไปทางเหนือ คือ LAUNCESTON เครื่องจะออกเวลา 11.40 น.กลุ่มที่จะไป HOBART เครื่องจะออกเวลา 14.30 น. ยังเหลือเวลาอีกนาน (นึกในใจว่าจะทำอะไรกันดี) แต่เมื่อดูสภาพทั้งนักเรียนและครูแล้ว...........คงไม่ต้องทำดีกว่าเพราะแต่ละคนดูโทรมเต็มทน นอนกันบนเก้าอี้ทั้งครูและนักเรียน เนื่องจากยังปรับตัวไม่ได้เพราะเวลาที่เมืองไทยพึ่งจะตีสามกว่า ๆ ครูชาติมีไอเดีย.....จะพานักเรียนและรองฯพิทยาเข้าไปในเมืองซิดนีย์เพื่อกินก๊วยเตี๋ยว และค่าเวลา แต่กลุ่มของเราไปไม่ได้เพราะมีเวลาน้อยกว่า เลยต้องดิ้นรนหาอาหารกินเอง ดิฉันกับพี่อุไร(คอกาแฟเหมือนกัน) ก็หากาแฟกินกับขนม(อะไรไม่รู้) ราคาแพงมากคิดแล้วกินกันไปประมาณ 500 บาท(บ้านเรา) แถมไม่อร่อยเลยพยายามกินด้วยความเสียดายเงินแต่ก็ไม่หมด นักเรียนมาบอกว่าหนูใช้ไปแล้ว 2,000 บาท เราตกใจถามนักเรียนว่า”หนูเอาไปซื้ออะไร” นักเรียนบอกว่า ซื้อน้ำ 1 ขวด ราคา 100 บาท และซื้อตุ๊กตา และ......... พี่อุไรบอกว่าพวกตุ๊กตานี่เอาไว้ซื้อที่ซิดนีย์ จะถูกกว่านี้ (เรานึกในใจว่านักเรียนใช้เงินไม่ระวังเลย น่าเสียดาย)
....................ต่อวันหน้าจ้ะ
เครื่องบินลงจอดด้วยความปลอดภัย พร้อมกับความโล่งอกของทุกคน ถ้าดูรูปเวลาด้านบนจะเห็นว่าเวลาที่บ้านเรา(ไทย) พึ่งจะตีหนึ่งกว่า ๆ แต่ที่ซิดนีย์ เป็นเวลา ตีห้าแล้ว กว่าเครื่องจะลงจอดได้สนิทก็เป็นเวลาหกโมงเช้าพอดี เห็นแสงสีทองจับขอบฟ้ารำไร แต่ไม่มีมือถ่ายรูปไปให้โอ่งดูเพราะจะต้องไปรับกระเป๋าอันหนัก แถมต้องแบกของบนบ่าอีก 6 กิโล (อะไรจะทรมานขนาดนี้) พอได้กระเป๋าก็ต้องมานั่งเขียน(อะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้) ครูชาติก็เร่งให้เร็วเข้า เราก็แอบบ่นเบา ๆ ว่า “กูยังไม่ได้เยี่ยวเลย” พี่อุไรบอกว่า “เออจริงด้วย” ครูตุ๊กนั่งบอกให้เขียนอยู่ข้าง ๆ หัวเราะเสียงดัง ความลับเลยแตก ครูชาติเลยหันมาบอกว่า “ก็รีบไป....ซิ” เราและพี่อุไรเลยโกยอ้าว...ไปเข้าห้องน้ำอย่างรีบด่วน
ความเห็น (1)
buakliz.NT
'จา ร !!!!
ใด้ใปด้ว ย หร๊ อ.
อยา ก ใ ปด้วยอ่ะ .
ตัวก่เล็ ก แบกกะเป๋าหนั กจัง. ^^
รั กคุณ ,
อาจา รย์อารมที่รั ก !
สอบชีวะให้หนูเต็ ม น่ะ . 55555555555