เมื่อรู้ว่าจะมาเรียนต่างประเทศ คำถามหนึ่งที่เกิดขึ้นสำหรับเราคือ จะกินอะไรล่ะเนี่ย ตอนอยู่บ้านเคยทำกับข้าวกับปลาซะที่ไหน ... เอาน่า มันต้องมีวิธีสิ ... ที่นี่มีอาหารกึ่งสำเร็จรูปให้เลือกหลากหลาย แค่เข้าไมโครเวฟ เข้าเตาอบ ก็เรียบร้อยรอทานได้ แต่รสชาดอาหารไม่ถูกปากเรา ส่วนถ้าจะให้ซื้อกินทุกมื้อ เงินที่รัฐบาลส่งให้แต่ละเดือนคงหมดไปในพริบตา ถึงเวลาที่เราต้องเริ่มทำกับข้าวด้วยตัวเองสักทีสินะ
แรก ๆ เราไม่ชอบทำกับข้าว ทำได้แต่แบบง่าย ๆ ออกมาอร่อยบ้างไม่อร่อยบ้างตามประสามือสมัครเล่น แต่ใช้วิธีลักจำ คอยสังเกต คอยถาม แล้วกลับมาลองผิดลองถูกเอง ส่วนตัวแล้วเป็นคนชอบกินและชอบสังเกตอาหาร ว่าแบบไหนอร่อยแบบไหนไม่อร่อย จึงทำให้ฝีมือทำอาหารดีขึ้นทันตาเห็น (อันนี้ชมเอง อิอิ) แต่ก็ยังไม่ชอบทำกับข้าวอยู่ดี เหตุผลที่ให้กับตัวเองคือ ยุ่งยากและเสียเวลา ไหนจะเตรียมของ หั่นผัก หั่นเนื้อ ปรุงรส ล้างหม้อล้างกะทะ เก็บของ กว่าจะได้กิน เหนื่อยไปหลายยก
เพื่อนคนหนึ่งที่ Edinburgh เป็นคนชอบทำกับข้าวทำขนม มีอยู่ครั้งนึง เราถามเพื่อนคนนี้ว่า ทำไมถึงได้ชอบทำกับข้าวนักหนา เพื่อนตอบเรามาว่า ทำกับข้าวเป็นวิธีแก้เครียดได้ เราแย้งว่า ทำกับข้าวเนี่ยนะแก้เครียด มันจะทำให้เราเครียดมากกว่าเดิมล่ะไม่ว่า
เพราะความสงสัย จึงเก็บคำตอบเพื่อนกลับไปนั่งคิดนอนคิด และสังเกตดูตัวเองเวลาทำกับข้าว ว่าวิธีนี้แก้เครียดได้จริงเหรอ ... ไม่นานเราก็ได้คำตอบ
ทุกครั้งที่เราหั่นผักหั่นเนื้อ ถ้าเราเปลี่ยนจากหั่น หั่น หั่น ให้เสร็จ ๆ ไป มาเป็นค่อย ๆ หั่นให้มีจังหวะ ผักแต่ละอย่างหั่นกันคนละแบบ เนื้อที่ใช้ก็หั่นอีกแบบ ถ้าเป็นผัดก็หั่นแบบนึง เป็นแกงก็หั่นอีกแบบ กับข้าวหลายอย่างต้องค่อย ๆ คน ค่อย ๆ ปรุง จนรสชาดเข้าที่ เวลาชิมก็ใช้ใจให้มากขึ้น ผลลัพธ์ที่เราได้คือ กับข้าวอร่อยและใจเราก็นิ่งมากขึ้น
แล้วเราก็พบว่า ช่วงทำกับข้าวนั่นเองที่เราไม่ต้องคิดเรื่องงาน ไม่ต้องคิดว่างานไหนยังไม่เสร็จ ไม่ต้องคิดว่างานนั้นต้องส่งเมื่อไหร่ ไม่ต้องคิดว่ายังอ่านหนังสือได้ไม่ถึงไหน ไม่ต้องคิดว่าคืนนี้ต้องทำอะไร พรุ่งนี้ต้องทำอะไร อาทิตย์หน้าต้องทำอะไร ไม่ต้องคิดเรื่องอะไรเลย นอกจากคิดเรื่องหั่นผัก หั่นกระเทียม หั่นเนื้อ ต้มน้ำร้อน ตั้งกระทะ ผัดผัดผัด คนคนคน ใส่เครื่องปรุงอะไรก่อนอะไรหลัง กลิ่นหอมลอยมาแล้ว ชิมดูหน่อย ใส่เครื่องปรุงอะไรเพิ่มอีกดี ไม่ต้องใส่ดีกว่าเพราะมันอร่อยแล้ว ....
ลองสังเกตดูตัวเองเวลาเข้าครัว ถ้าวันไหนรีบ ๆ วุ่น ๆ ยุ่ง ๆ หรือมีเรื่องอะไรให้คิดมาก วันนั้นรสชาดกับข้าวจะธรรมดาหรืออาจจะไม่อร่อย แต่ถ้าวันไหนใจนิ่ง วันนั้นกับข้าวจะออกมาอร่อยเป็นพิเศษ
เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกเหนื่อย เครียด เบื่อ เซ็ง คิดอะไรมากมาย อ่านหนังสือแล้วรู้สึกเบลอ ทำงานจนจะกลายเป็นหุ่นยนต์ คิดอะไรไม่ออก วิธีหนึ่งที่เราใช้คือ เดินเข้าครัวดีกว่า และหั่นโน่นหั่นนี่ไปเรื่อย ๆ เวลาครึ่งชั่วโมงหรือหนึ่งชั่วโมงที่ใช้ทำกับข้าว ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมา และพร้อมที่จะเจออะไรต่ออะไรที่รอเราอยู่
และนี่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เราได้เรียนรู้ ... ขอบใจนะเพื่อน
