การผจญภัยในเมืองหลวง
การที่ไม่รู้แต่อยากรู้ไม่ใช่คนโง่แต่คนที่ไม่รู้แล้วไม่อยากรู้สิคนโง่
วันเสาร์ที่ 31 พ.ค. หนูได้มีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งของนักเรียนของโรงเรียนบางลี่วิทยาไปดูงานตลาดนัดการจัดการความรู้ที่โรงแรมแอมบาสซาเดอร์ กรุงเทพฯ ในการไปครั้งนี้อาจจะเรียกว่าได้ทั้งความสนุกและความรู้มากมาย มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆของใครหลายคนแต่สำหรับหนูซึ่งเรียนอยู่โรงเรียนบางลี่วิทยา จ.สุพรรณบุรี นี้อาจจะเป็นครั้งแรกที่หนูได้ไปกรุงเทพฯในรอบ8ปีที่ผ่านมา เราถึงที่หมายในเวลาประมาณ 7.30 น.อาจารย์พรรณาซึ่งเป็นผู้ดูแลพวกเราได้บอกพวกเราถึงจุดประสงค์หลักในการมาครั้งนี้ว่า ทำยังไงก็ได้ให้ได้ความรู้กับไปฝากเพื่อนๆที่ไม่ได้มา หนูก็ไม่รู้ว่าได้ความรู้จากการมาครั้งนี้มากน้อยเพียงใด กรุณาช่วยบอกหนูด้วยนะค่ะว่าหนูได้ความรู้กลับไปคุ้มกับการมาครั้งนี้หรือเปล่า
ถ้าความรู้ที่หนูได้จากการเรียนรู้ภายในโรงแรมแอมบาสซาเดอร์ก็จะเป็นความสามารถของนักเรียนในแต่ละโรงเรียนที่โรงเรียนนั้นๆ นำมาเสนอผลงานไม่ว่าจะเป็น การทำผ้าบาร์ติก การทำหมอนที่ภายในบรรจุสมุนไพรพื้นบ้านไม่ว่าจะเป็น กะเพรา โหรพา ตะไคร้ เป็นต้น หนูคิดว่าในการทำหมอนสุขภาพนี้มันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับหนูเพราะตั้งแต่หนูเรียนมาจะมีการทำโครงงานในรายวิชาต่างๆ หนูไม่เคยคิดที่จะนำสมุนไพรพื้นบ้านมาสร้างสรรค์เป็นผลงานให้เกิดประโยชน์ใดๆ เลย ...... ตอนนั้นหนูคิดว่าตั้งแต่นี้หากหนูมีโอกาสได้ทำโครงงานอีก หนูจะเลือกทำงานที่สามารถนำวัตถุดิบพื้นบ้านมาใช้ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด นอกจากนี้หนูยังเห็นความสามารถของนักเรียนอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นการ ทำคาราโอเกะโดยนักเรียนที่มีความสามารถด้านการร้องและเต้น และมีอีกผลงานที่ทำให้หนูทึ่งในความคิดของนักเรียนด้วยกันคือ บ้านเพื่อสุขภาพ รูปร่างจะเป็นบ้านขนาดจำลองหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ภายในจะประกอบด้วย ไฟสีต่างๆ ที่สามารถปรับแสงสว่างได้ และเมื่อภายในมีความร้อนจะได้กลิ่นอ่อนๆ ของกำยานลอยออกมา นอกจากนี้ยังมีเสียงเพลงดังคลอเคลียเบาๆ ให้ได้ยิน เวลาอยู่บริเวณนั้นทำให้หนูมีความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
เวลาผ่านไปจนถึงเวลา11.30น.น้องที่มาด้วยกันมาสะกิดว่า หิวข้าวแล้ว หนูจึงบอกว่าให้ไปเรียกทุกคนมารวมตัวกันเพื่อออกไปกินข้าวด้วยกัน มีน้องคนหนึ่งถามว่า ทำไมเราไม่ไปกันก่อนล่ะ หนูเลยตอบน้องไปว่า เรามาด้วยกันเวลาจะทำอะไรก็ต้องดูแลกันและยิ่งเราเป็นพี่คนโต(อยู่ชั้นที่สูงกว่า)เราก็ต้องดูแลน้องสิ หนูบอกน้องเขาไปอย่างนั้น น้องเขาไม่ได้พูดอะไรมาอีก เมื่อน้องๆ มากันครบแล้วหนูก็พาน้องๆไปหาข้าวข้างนอกกินกัน พวกเราเดินไปตามถนนหาร้านอาหาร เชื่อไหมค่ะว่าไม่มีร้านอาหารไทยเลย นอกจากรถกระบะที่ขายข้าวกล่อง ทีแรกเราเดินผ่านรถคันนี้ไปเพราะว่าไม่รู้จะนั่งกินที่ไหนดี แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องกับมาที่รถคันนี้เพื่อซื้อข้าวกล่อง โดยมีความคิดที่เป็นเอกฉันท์ว่าจะเอาไปกินบนโรงแรมแอมบาสซาเดอร์ น้องคนหนึ่งถามว่า "พี่ข้าวไม่อายหรือคะ" หนูก็ตอบไปว่าไม่อายหรอกเราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ แต่ใจจริงแล้วหนูก็อายนะแต่ไม่อยากให้น้องอายด้วยเดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวกันซะ เราถือถุงใส่ข้าวกล่องขึ้นไปชั้น3 ของโรงแรม เชื่อไหมค่ะว่าข้างบนมี นกเยอะมาก หนูคิดว่ามากกว่า 200 ตัวด้วยซ้ำ เป็นบริเวณที่สวยงามมาก หนูไม่คิดว่าจะมีสถานที่อย่างนี้บนโรงแรมได้ เราหาที่นั่งกินข้าวกันอย่างสบายอารมณ์ ก็อายนะคะ มีคนผ่านไปผ่านมาเขาก็มองกัน หนูก็ทำเป็นไม่สนใจซะ เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชม. หนูกับน้องๆ มีความคิดตรงกันว่าจะไปเที่ยวห้างกัน เรามุ่งหน้าเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้า(นานา)เราใช้วิธีสังเกตการณ์และประสบการณ์ของน้องในกลุ่มที่เคยขึ้นมาบ้างว่า เขาทำกันอย่างไง มีเรื่องฮาสุดๆ สำหรับตัวหนูก็คือ หนูไม่รู้ว่าตู้ที่เขาซื้อตั๋วกันมันถอนเงินได้ หนูก็ไปแลกเงินที่ที่ให้แลก เขาให้เหรียญ10 มาสองเหรียญ แต่ค่ารถมัน15 บาทหนูก็ไม่รู้จะทำไงเลยไปคุยกับเพื่อนถึงค่าโดยสาร มีพี่คนหนึ่งเขาสะกิดหนูและบอกว่า เครื่องมันสามารถถอนเงินได้ หนูรู้สึกอายมากๆ แต่เก็บอาการค่ะ หนูหันไปขอบคุณพี่เขาแล้วเดินไปกดตั๋ว ตอนขาเข้าจะต้องผ่านช่องที่เก็บตั๋ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ เรื่องมันอยู่ตอนขาออกค่ะ หนูสังเกตคนข้างหน้าแล้วว่าจะไม่ได้ตั๋วคืนสำหรับหนูไม่มีปัญหาแต่พอหนูเดินผ่านไป น้องข้างหลังตะโกนมาทันทีว่า "พี่ข้าว...ตั๋วไม่ออก" หนูเลยเดินกลับไป และจะบอกน้องแต่ไม่ทันเสียแล้ว มียามเดินมาบอกก่อน หนูกลัวน้องจะอายเลยพูดไปว่า ก็คนสุพรรณนี่คะ..ฮ่าๆ แล้วหนูก็เดินออกมากับน้อง ยามคงงง.... เราไปเที่ยวกันอย่างมีความสนุก ขากลับก็ไม่เกิดปัญหาอะไร เวลาประมาณ 15.30 น. เราเดินทางกลับสุพรรณบ้านเราอย่างมีความสุข อาจสนุกมากไปนิด...ทุกคนเลยหลับไม่สนใจใครรวมถึงหนูด้วย หนูได้อะไรๆหลายๆ อย่างจากการไปเที่ยวครั้งนี่มากมาย
หมายเลขบันทึก: 187841เขียนเมื่อ 13 มิถุนายน 2008 12:18 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 00:32 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
ครูเสียดายไม่ได้ไปด้วยเพราะเพิ่งออกจากโรงพยาบาล..กลัวไข้กลับ...ดีใจที่ได้ประสบการณ์มามากมาย...อ๊ะๆๆ..เด็กบ้านนอกเข้ากรุง
หายป่วยเร็วๆนะค่ะ
หวัสดีครับ...
ผมชื่อรุ่งครับ...ผมอยากได้ขอ้มูลเกี่ยวกับผ้าบาร์ติกอะครับช่วยผมทีซิ(ละเอียดเลยนะ)
ส่งมาทางเมลก็ได้ครับ...ถ้าได้นะขอบคุงมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลย...
^_^