สืบเนื่องจาก เคยบันทึกเรื่อง
ลองเข้าอ่านดูได้นะคะ (แต่ตอนแรกที่เขียนรู้สึกว่า จิตที่เขียนไป มันมีจิตที่ไม่บริสุทธิ์ปนมาด้วยก็เลยไม่อยากที่จะเผยแพร่ แต่มันเป็นเสี้ยวหนึ่งของคนธรรมดา ปถุชน ที่ยังมีกิเลส. แต่ก็พร้อมที่จะเรียนรู้และฝึกตน)
วันนี้ก็เลยขอแอบมาเขียนต่อแบบสร้างสรรค์สักนิดค่ะ....
พูดถึงเรื่องการศึกษาแล้ว เป็นประเด็นให้ต้องขบคิด ขอนำเสนอตามความเข้าใจส่วนตนดังนี้นะคะ
"การศึกษา" เป็นระบบหนึ่งของสังคม โดยมีเป้าหมายเพื่อสร้างคนให้มีความรู้ โดยคาดหวังว่า ความรู้จะเป็นกลไกสำคัญที่จะทำให้คนมีคุณภาพ (ทั้งทางร่างกาย และจิตใจ) ซึ่งนั่นก็คือ ระบบการศึกษาจะต้องผลิตคนที่มีคุณภาพ ซึ่งเรามักจะได้ยินว่า ..เก่ง ดี มีสุข หรือ ปัจจุบันเราจะบอกว่า ดี เก่ง และ มีความสุข ด้วยเหตุที่ว่า เรามองว่า คนเก่งอย่างเดียว แต่หากขาดความดีแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะสร้างให้สังคมเกิดสันติสุขได้ ซึ่งกลับจะเป็นอันตรายต่อสังคมมากทีเดียว หากเอาความรู้ที่มีมาใช้ในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
หากมองย้อนไปในอดีต แล้ว มองมาปัจจุบัน จะเห็นได้ว่า การศึกษาเปลี่ยนแปลงไปตามบริบทของสภาพสังคม สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม และเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลงไป แต่จุดมุ่งหมายของการศึกษาก็ยังคงเดิม
ในระบบการศึกษา เราฝากความหวังไว้กับ "ครู" อันนี้เป็นมาตั้งแต่สมัยโบราณ จนถึงปัจจุบัน
แม้ว่าปัจจุบันระบบการศึกษาเริ่มเิปิดกว้างขึ้น มีทั้งการศึกษาในระบบ นอกระบบ และตามอัธยาศัย
แต่อย่างไรก็ตามการศึกษาขั้นพื้นฐานส่วนใหญ่ยังเป็นการศึกษาในระบบ โดยพ่อแม่ส่วนใหญ่จะส่งลูกหลานเข้าโรงเรียน ด้วยคาดหวังว่า ครู-อาจารย์ ผู้มีความรู้จะสามารถสอนลูกของเขาให้เป็นคนมีความรู้ อ่านออก เขียนได้ สามารถนำความรู้ไปใช้ในการพึ่งพาตนเอง
"ครู" จึงเป็นความคาดหวังของพ่อแม่ที่ส่งบุตรหลานเข้ามาเรียน.
ครู ควรจะสอนลูกหลานของผู้ปกครองเขาอย่างไร
ไม่มีความเห็น