วอนพ่อขุน

การเข้าร่วมอบรมสัมมนาบัญชีการเงิน ที่เชียงใหม่ ครั้งนี้ผมไม่รู้เรื่องเลย อยู่เป็นกำลังใจ และช่วยเรื่องเอกสารเล็กๆน้อยๆให้กับน้องที่เป็นเจ้าหน้าที่บัญชีการเงินของโครงการเท่านั้น เพราะ โดยตำแหน่งแล้วผมเป็นเจ้าหน้าโครงการ ทำงานมวลชน ลงภาคสนาม แล้วมาให้อบรมเรื่องบัญชี ยิ่งผมไม่เก่งเรื่องคำนวณ ก็ทำให้ยิ่งปวดหัวเท่าตัว บวกการทำให้คิดมากเรื่อง ส่วนตัวจึงไม่มีกับจิตกับใจในหารอบรมเท่าที่ควร วันสุดท้ายของการอบรมยังไม่ถึงพิธีปิดการอบรมผมก็ขอตัวกลับก่อน เพื่อจะกลับมาเยี่ยมแม่ และมาพักดูจิตที่บ้านตัวเอง ด้วย ออกจากโรงแรม แล้วก็โบกรถโดยสารรอบเมืองเชียงใหม่ (รถแดง) หน้าโรงแรม จะมาขึ้นรถ สาย เชียงใหม่-ลำพูน เพื่อเดินทางกลับบ้าน ระว่างที่รถเข้ามาในตัวเมืองเมือง รถมาติดตรงหน้าอนุสาวรีย์ 3 กษัตริย์ พอดี ผมยกมือเหนือหัวเพื่อกราบวอนพ่อขุน ..ว่า...ลูกมีบุญวาสนาน้อยที่จะได้ดูแลผู้หญิงคนหนึ่งที่ลูกรักมากที่สุดนอกจากแม่ ลูกไม่อาจดูแลคุ้มครองเธออย่างใกล้ชิด ก็ขอกราบวอนพ่อขุนทั้ง 3 ช่วยดูช่วยดูแลคุ้มครองผู้หญิงคนนั้นแทนลูกด้วย

เธอคนนั้นเป็นคนที่ทำให้ผมได้รู้จัก G2K เธอเป็นทั้งเพื่อนเป็นน้อง เป็นกำลังใจให้กับผม เราเป็นได้แค่นี้ ไม่อาจจะเป็นมากกว่านี้ได้ ด้วยเงื่อนไขหลายประการ ทุกครั้งที่ผมเขียนพาดพิงพูดถึงเธอ แม้แต่น้อยนิด ก็จะทำให้เธอไม่สบายใจ ด้วยเหตุผลส่วนตัวของเธอเอง แต่ที่กล่าวถึงในบันทึกของผมในทางที่ดีทั้งสิ้นและเพื่อจะขอบคุณในมิตรภาพ ในกัลยาณมิตรที่ดีที่มีต่อกันด้วยดีเสมอมา บันทึกนี้ขอเป็นบันทึกสุดท้ายที่จะกล่าวพาดและพิงเอ๋ยถึง ไม่ใช่ว่ามิตรภาพของเราสิ้นสุดลง แต่เพื่อทำให้สบายใจทั้งสองฝ่าย "บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น" จึงจะขอหยุดการกล่าวพาดพิงและพูดถึง ขอเก็บไว้ในใจ จะรักษาสิ่งดีๆไว้ รักษาน้ำใจ รักษามิตรภาพที่มีต่อกัน ผมสั่งสมบุญมาน้อย ไม่มีวาสนาไม่มีสิทธิที่จะได้ดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งหนใด อยู่กับใครที่ไหน ก็จะส่งกำลังใจ ขอเป็นพี่ชาย เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจให้กับเธอ รักษาสัญญาที่ให้ไว้นั้นตลอดไป