เมื่อผมเริ่มชีวิตการทำงานใหม่ ๆ หลังจากจบปริญญาตรี ครั้งหนึ่งผมได้เล่าให้คุณแม่ฟังเกี่ยวกับนิสัยของเพื่อนคนหนึ่งว่า “เป็นคนไม่มีน้ำใจ เห็นแก่ตัวมาก” (หรือเรียกว่า นินทาเพื่อนนั่นแหละครับ) เท่านั้นแหละ...เป็นเรื่อง....ถูกคุณแม่สอนเสียยกใหญ่
“แล้วลูกล่ะ...ดีนักหรือ ลูกไม่มีข้อเสียหรือ....มองเฉพาะข้อดีของเขาก็ได้นี่ลูก”.............แม่ถามให้ผมคิดและเริ่มสอน
“ลูกจำไว้น่ะ ...เพื่อนร่วมหมวดวิชาหรือเพื่อนที่ทำงาน สำคัญมาก บางครั้งสำคัญกว่าญาติพี่น้องเสียอีก เพราะเขาอยู่ใกล้เรา(ญาติพี่น้องอยู่ไกลเรา)....ถ้าลูกเป็นลม ล้มพับลง ณ ที่ทำงาน หรือเกิดปัญหาใด ๆ ในชีวิต เกิดอุบัติเหตุใด ๆ ในที่ทำงาน คนที่จะช่วยลูกคนแรกคือ เพื่อนร่วมงานที่นั่งโต๊ะติดกัน เขาคือคนสำคัญในชีวิตเรา ให้มองเขาในทางที่ดี เลือกคบในสิ่งที่ดี เอื้ออาทรต่อเขา และดีต่อเขาตลอดเวลา แล้วลูกจะปลอดภัย เมื่ออยู่ในที่ทำงาน”.....แม่สอนเสียยืดยาว
“นอกจากเพื่อนที่ทำงานแล้ว...เพื่อนบ้านน่ะลูก สำคัญสุด ๆ ในชีวิตเรา ถ้าเพื่อนบ้านทั้ง 4 ทิศ รักเราหมด บ้านของลูกและครอบครัวลูก จะปลอดภัยที่สุด ปลอดภัยตลอดชีวิต จนถึงรุ่นลูก ๆ ของลูกเอง.....แต่ถ้าเพื่อนบ้านเกลียด แม้เราจะมีบ้านใหญ่โต มีระบบป้องกันแน่นหนา จงรู้เถอะว่า บ้านเราหาปลอดภัยไม่”
“วิธีการที่จะทำให้คนรอบข้างรักเรา คือ มองเขาในทางที่ดี ดีต่อเขา เอื้ออาทรต่อเขา ไม่พยายามมองสิ่งที่เป็นลบในตัวเขา ถ้าใครมาเล่าสิ่งที่เป็นลบของเพื่อนเรา หรือของเพื่อนบ้าน หากหลีกเลี่ยงได้...อย่าฟังเลย จะดีที่สุด”...โดนแม่เทศนาเสียแล้วเรา
คำสอนของแม่ ป. 4 ดังกล่าวข้างต้นนี้ ช่วยให้ผม เลิกนินทาเพื่อน เลิกนิสัยพูดถึงเพื่อนในเชิงลบ มองแต่สิ่งดีดีของเพื่อน ทำดีต่อเพื่อนในที่ทำงาน เอื้ออาทรต่อเพื่อนร่วมงานและเพื่อนบ้าน...แน่นอน ผมเห็นแก่ตัว คือ “ต้องการให้ตนเองปลอดภัย ทั้งในที่ทำงานและที่บ้าน เพื่อให้เพื่อนในที่ทำงานและเพื่อนบ้าน เป็นเกราะคุ้มกันภัยที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตเรา”....หากท่านต้องการทดสอบว่าที่ผมพูดจริงหรือไม่ ท่านลองไปนินทาเพื่อนผมให้ผมฟังดูซิครับ...ผมจะบอกท่านว่า “เออน่ะ...คนเราคงไม่ดีไปทุกอย่างหรอก คุณไม่ต้องมาเล่าผมหรอก ผมดูเพื่อนผมออกน่ะ และผมก็ไม่อยากฟังสิ่งที่เป็นลบของเพื่อนผม(สิ่งที่คุณกำลังจะเล่าให้ผมฟัง มันคงจะไม่ใช่ Best Practices แน่ ๆ แต่เป็น Bad Practices ซึ่งไม่รู้ว่าจะเก็บไปทำไม)...แต่..ถ้าคุณไปชมเพื่อนผมในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ผมอยากฟังน่ะ เพราะมันอาจเป็น Best Practices ที่ผมอาจเลี่ยนแบบได้บ้าง ในอนาคต
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ดร.สุพักตร์ พิบูลย์ ใน แม่ ป.4 สร้างลูก ปริญญาเอก ได้อย่างไร
หมายเลขบันทึก: 181768, เขียน: 2008-05-11 17:42:15+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-06-23 00:17:10+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ดอกไม้: 1, ความเห็น: 16, อ่าน: คลิก
จตุรัส
สวัสดีค่ะ ท่านดร.สุพักตร์
- เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำสอนของคุณแม่ท่านอาจารย์ค่ะ แต่บางคนมักมองข้ามความสำคัญของคนใกล้ตัว
- ขอบคุณค่ะ