คนสร้างความรู้ ที่กิ่ง อ. แคนดง จ.บุรีรัมย์ (ตอน 2)

ความรู้ของน้าสำเริงอีกชิ้นหนึ่ง ที่น่าทึ่ง คือ ที่อัดก้อนฟาง

น้าสำเริงเล่าว่า เวลาที่เดินไปที่นา ก็มักจะพบฟางข้าวหลังการนวดเสร็จแล้วที่เจ้าของไม่ได้ประโยชน์อะไรทิ้งไว้ในทุ่งนา ซึ่งเวลาที่น้าสำเริงไปทุ่งนาก็มักเอารถเข็นไปด้วย เพื่อเก็บฟางเอากลับมาด้วย ซึ่งหากอัดเป็นก้อนได้ก็สามารถขนย้ายได้มากขึ้นและสะดวกมากขึ้น จึงเป็นที่มาของความคิดสร้างที่อัดฟาง

ที่อัดฟางของน้าสำเริง หากคนที่ผ่านไปผ่านมาก็คงจะไม่รู้ว่ามันใช้สำหรับอักฟาง หน้าตาออกจะคล้ายกรงดักสัตว์อะไรประมาณนั้น ทำขึ้นมาแบบง่ายๆ คือ ตัดไม้ยาวประมาณ 1 เมตรเศษเห็นจะได้ (สูงประมาณระดับสะเอว) นำเอามาตีตะปูเป็นแผงหน้ากว้างตามขนาก้อนฟ้างที่เราอยากจะให้เป็น ซึ่งก็จะได้เป็น 4 แผง จากนั้นนำยางรถจักยาน (ยางนอก) มาตัดยาวประมาณเกือบ 1 ไม้บรรทัด ตอกตะปูยึดติดกับแผงไม้ เมื่อนำมาวางประกบกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม (ดูภาพประกอบ) ก็จะมีหน้าตาอย่างที่เห็น

ตอนใช้งานก็วางเชือกที่จะมัดก้อนฟางลงไปก่อน จากนั้นเอาฟางใส่ลงไปจนเต็มแล้วคนลงไปย่ำให้แน่น จนได้ขนาดพอดีกับความสูงของไม้แผงที่ทำขึ้น แล้วค่อยเอาเชือกที่จัดวางไว้ในตอนแรกนั้นมัดให้แน่น เมื่อแกะเชือกแผงไม้ออก ก็จะได้ก้อนฟางดังนี้ครับ

ส่วนแผงไม้นั้น สามารถพับเก็บได้ เคลื่อนย้ายสะดวก น้าสำเริงเล่าเสริมต่อว่า อันที่เห็นนี้นะครับเพิ่งทำขึ้นใหม่ เพราะอันเก่าที่ใช้งานอยู่ประจำนั้น มีคนสนใจเพิ่งขโมยเอาไปเสียแล้ว เห็นมั๊ยครับ ถ้าไม่น่าสนใจคงไม่ถูกขโมยแน่ๆเลย

[นาย ศิริพงษ์ สิมสีดา]

   อย่างนี้ละครับที่เขาว่า  พอเพียงตัวจริง  มีทั้งความพอ และเพียง สำหรับตัวเอง  ขอไห้กำลังใจ  พ่อสำเริง เดินหน้า คว้าความไฝ่ฝัน ของตัวเองให้ได้ครับ

[เด็กแคนดง]

เกษตรกรต้นแบบตังจริง ของแคนดงเลยนะคะ