ความเจ็บปวดทำให้เห็นศักยภาพของมนุษย์ที่หายไป


เราได้สูญเสียศักยภาพบางอย่างภายในตัวไปกับการหลีกหนีความเจ็บปวดหรือไม่

เมื่อเกิดความเจ็บป่วยหรืออาการเจ็บปวดขึ้น คุณจะทำอย่างไร

แทบทุกคนคงจะตอบว่า ทำอย่างไรก็ได้ให้ความเจ็บป่วยหรืออาการเจ็บปวดนั้นหายไป

เทคโนโลยีทางการแพทย์ที่ก้าวหน้าทำให้มนุษย์หลีกหนีความเจ็บปวดได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะผู้ที่มีกำลังจ่ายสูง แต่เราได้สูญเสียศักยภาพบางอย่างภายในตัวไปกับการหลีกหนีความเจ็บปวดหรือไม่

หลายวันที่ผ่านมา ฉันใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแลเพื่อนที่เข้าผ่าตัดเนื้องอกที่ปอด

ฉันเห็นขั้นตอนการเตรียมตัวเตรียมใจตั้งแต่ก่อนเข้าผ่าตัด ไปจนถึงการพักฟื้นหลังการผ่าตัด

ฉันชื่นชมเพื่อนที่มีสภาพจิตใจดีเยี่ยมก่อนเข้าผ่าตัด ทั้ง ๆ ที่เป็นการผ่าตัดครั้งแรกในชีวิตของเธอ เธอยิ้มแย้มและมีกำลังใจดีจนวินาทีสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอถูกเข็นเข้าห้องเตรียมผ่าตัด ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอคือ เธอนอนอยู่บนเตียง หันมายิ้มหวานให้พร้อมกับโบกมือบ๊าย บาย

คืนก่อนหน้านั้น ก่อนเข้านอน เธอสั่งเสียฉันกับเพื่อนอีกคนหนึ่งว่า ในกรณีเกิดความผิดพลาดจนถึงขั้นเสียชีวิต ขอให้จัดงานศพเธอเพียง ๓ วันแล้วเผา ก่อนมาโรงพยาบาลเธอได้เขียนรายละเอียดไว้ที่บ้านแล้ว เพื่อความไม่ประมาท แม้ว่าการผ่าตัดครั้งนี้ไม่ได้ดูร้ายแรงถึงขั้นชีวิตก็ตาม

ในวันก่อนหน้ามีคุณหมอเข้ามาให้ข้อมูลเรื่องการเตรียมตัวผ่าตัด และขั้นตอนการดมยาสลบ การผ่าตัด และการให้ยาหลังผ่าตัด

คุณหมอนำเสนอการให้ยาระงับปวดเข้าที่หลังคล้าย ๆ กับการบล็อคหลัง ซึ่งจะทำให้คนไข้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเลย

เพื่อนฉันถามคุณหมอว่า จำเป็นแค่ไหนกับการต้องใช้วิธีนั้น

คุณหมอตอบว่า ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ก็ได้ เพียงแต่วิธีนี้ระงับปวดได้มีประสิทธิภาพกว่า

ท้ายที่สุดเพื่อนฉันเลือกที่จะไม่ใช้วิธีที่คุณหมอนำเสนอ ขอใช้การให้ยาระงับปวดทางน้ำเกลือหรือการกินยาโดยตรงแทน

เธอเลือกที่จะเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดและประเมินความรุนแรงของความเจ็บปวดเพื่อการรับยาที่เหมาะสม

คุณหมอก็ทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการให้ข้อมูลแก่คนไข้เป็นอย่างดี มิได้มีสิ่งใดที่น่าตำหนิ

แต่พวกเรา ๓ คน (ฉัน เพื่อนที่เป็นคนไข้ เพื่อนที่มาช่วยกันเฝ้าคนไข้) ที่อยู่ด้วยกันตรงนั้น เกิดความรู้สึกที่เหมือนกันคือว่า มนุษย์เราได้สูญเสียศักยภาพในการเผชิญหน้ากับปัญหาและความอดทนไปมาก ด้วยเทคโนโลยีที่เข้ามารองรับ

ใช่หรือไม่ว่า ความหวาดกลัวไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา ความไม่อดทน ทำให้คนเราฆ่าตัวตายหนีปัญหากันมากขึ้นทุกวัน ๆ

บางปัญหาสามารถใช้เงินเพื่อซื้อเทคโนโลยีในการแก้ปัญหาได้ แต่บางปัญหาใช้เงินแก้เพียงอย่างเดียวไม่ได้

การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ยาระงับปวดที่ให้ทางน้ำเกลือและกินโดยตรงออกฤทธิ์ได้ดีเพียงพอที่จะระงับอาการปวดแผลผ่าตัดของเพื่อนฉันได้

เพื่อนฉันเองก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่กลัวความเจ็บปวดเช่นเดียวกับคนทั่วไป เธอยังคงรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อคุณหมอสั่งให้เคลื่อนไหวร่างกายเพื่อให้ปอดทำงานได้ดีขึ้น และแน่นอนว่า เธอต้องเจ็บแผล บางครั้งถึงขั้นน้ำตาเล็ดเลยที่เดียว

แต่เธอได้เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดที่ให้บทเรียนล้ำค่าแก่ชีวิต

พวกเราล้อกันเล่นว่า คนเฝ้าไข้คนหนึ่งก็ยุ่งอยู่กับการกิน อีกคนหนึ่งก็ยุ่งอยู่กับการดูหนังผ่านคอมพิวเตอร์กระเป๋าหิ้ว

เพื่อนที่เพิ่งผ่าตัดส่งเสียงมาจากเตียงคนไข้ว่า แล้วฉันล่ะ ยุ่งอยู่กับอะไร

ฉันตอบไปว่า ก็ยุ่งอยู่กับลมหายใจไง

เสียงหัวเราะดังขึ้นตามหลังคำพูดของฉัน

หากเรามีสติอยู่กับลมหายใจ กับสิ่งที่เราทำอยู่ตรงหน้า  เราคงไม่มัววิตกกังวลเสียจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา เพราะคิดกลัวไปเสียก่อน

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ มนุษย์มีศักยภาพในการอดทนจนถึงที่สุด

ภาพ : นุชนาฏ ศิริชยาพร

 

หมายเลขบันทึก: 179113เขียนเมื่อ 28 เมษายน 2008 02:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:59 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (230)

ยังไม่นอนเหรอครับ

บันทึกนี้ขอละไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยดูรายละเอียดกันตอนนี้ตาลายชักง่วง................อิอิ

อ่านจบแล้ว  บรรยากาศการต่อสู้ความรู้สึกของแต่ละคนแต่ละมุม

หมายถึงสามชีวิตพยายามสร้างความสมดุลเข้าหากันในสภาพแตกต่างกัน  เข้าใจซึ่งกันและกัน

ความสมดุลชีวิตที่คุณแสวงหาไม่ใช่เหรอ 

  • สวัสดีตอนราตรี แต่มิใช่ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณสิทธิรักษ์
  • ขอบคุณค่ะที่มาฝากตัวหนังสือไว้ ๒ รอบติด ๆ กัน
  • ใบไม้ย้อนแสงยังไม่นอนค่ะ ก็เฝ้าเพื่อนอยู่ที่โรงพยาบาลไงคะ
  • ความสมดุลของชีวิตเหรอคะ ก็หาเจอบ้าง ไม่เจอบ้างค่ะ อิ..อิ..
  • ว่าแล้วก็ไปนอนดีกว่า คราวนี้ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

สวัสดีค่ะคุณใบไม้ย้อนแสง

เมื่อวานครูมิมถามว่าคุณใบไม้ย้อนแสงหายไปไหน

แจ๋วยังบอกว่า น่าจะยังเฝ้าไข้เพื่อนที่เข้ารับการผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล

เดี๋ยวขออ่านบันทึกก่อนนะคะ

มาอีกรอบค่ะ อ่านจบแล้ว (ไม่ได้เลียบแบบคุณพี่คอมเม้นท์ท่านแรกนะคะ )

อ่านไปนึกถึงเพื่อนสาวคนนึงที่เข้ารับการผ่าตัดเพื่อคลอด เมื่อนานมาแล้ว

เธอเลือกวิธีการผ่าตัดตั้งแต่แรก ด้วยหลายๆ เหตุผล รวมทั้งเหตุผลที่ว่า กลัวเจ็บ

เธอเล่าว่า ความรู้สึกแรกที่เสร็จสิ้นการผ่าตัดคือ หนาว

สิ่งแรกที่ขอ คือผ้าห่ม ไม่ใช่อยากกอดอยากอุ้ม หรืออยากเห็นหน้าลูก

...............................

เทคโนโลยีก้าวหน้าช่วยให้ชีวิตไม่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดนานๆ

แต่ทุกๆ อย่างก็มีสองด้านนะคะ

เราต่างไม่รู้ว่าชีวิตของแต่ละคนจะเดินทางไปอย่างไร เจอะเจอกับอะไรบ้าง

ดังนั้นชีวิตก็ควรบ่มเพาะภูมิคุ้มกัน เรียนรู้สุข ทุกข์ และความเจ็บปวด

เอาไว้เป็นปัจจัยสร้างสมดุลย์ให้ชีวิตนะคะ

ขอบคุณค่ะ

  • แอบมาอ่านแบบเร็ว ๆ
  • รอการประชุม...กำลังง่วงเล็ก ๆ แล้ว....
  • อยากอ่านอีกหลายรอบ...
  • คนไม่มีรากคิดว่า ศักยภาพของการเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด ความทุกข์ยาก ที่เราต้องอดทนนั้น...ต้องผ่านกระบวนการหล่อหลอมนะคะ
  • ตอนเจอความทุกข์ ความเจ็บป่วย ความไม่ชอบ ...สารพัด...ก็ชอบบอกตัวเองว่า...
  • ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น...มันเหมาะสมกับเราเสมอ...แล้วเราเลือกจะรับมันอย่างยินดี เติบโตไปอย่างมีสติ หรือจะทุรนทุราย...ร้อนไปตามสิ่งที่ไม่ชอบนั้น
  • ...ก็อยู่ที่เราเลือกนี่นา...จริงไหม...^_^
  • มาเป็นกำลังใจให้ เพื่อนคุณ ใบไม้ย้อนแสง และคุณใบไม้ย้อนแสง นะครับ.......
  •  การสวดมนต์ ทำสมาธิ จะช่วยในเรื่องของจิตใจได้บ้าง
  • บุญรักษา นะครับ
  • สวัสดีค่ะ  คุณแจ๋ว
  • แสดงความคิดเห็นได้ยอดเยี่ยมค่ะคุณแจ๋ว ประทับใจ และเห็นด้วยค่ะ
  • ใบไม้กำลังพยายามเพาะบ่มภูมิคุ้มกันให้กับชีวิตอยู่ค่ะ ก็จะพยายามไปเรื่อย ๆ นะคะ
  • ขอบคุณสำหรับการอ่านบันทึกและให้ความคิดเห็นอย่างใส่ใจค่ะ

 

  • สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก
  • กำลังยุ่งอยู่กับการประชุมล่ะสิ ยุ่งขนาดนี้ยังอุตส่าห์มาอ่านบันทึกและให้ความคิดเห็น อย่างนี้ไม่รักได้ยังไงเนี่ย
  • ใบไม้พยายามเลือกทางเดินชีวิตโดยฟังเสียงใจตัวเองอย่างมีสติค่ะ และจะไม่เสียใจถ้าได้ตัดสินใจเลือกอะไรไปแล้ว เพราะว่าเป็นคนเลือกด้วยตัวเองค่ะ
  • ขอบคุณมากค่ะสำหรับมิตรภาพของเรา

 

  • สวัสดีค่ะ คุณกวิน
  • ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ใบไม้ย้อนแสงและเพื่อนค่ะ เพื่อนเขาออกจากโรงพยาบาลไปแล้วเมื่อเช้านี้ค่ะ
  • เพื่อนของใบไม้สวดมนต์บ้างค่ะ คืนสุดท้ายก่อนเข้าผ่าตัด เรา ๓ คน ได้นั่งสมาธิร่วมกันก่อนเข้านอนค่ะ

 

สวัสดีค่ะพี่ใบไม้

  • เมื่อวานไปทำธุระทั้งวัน จนไม่ได้เข้ามาอ่านบันทึกใหม่เลยค่ะ เดี๋ยวขออ่านก่อนนะคะ
  • คิดถึงพี่ใบไม้ค่ะ

สวัสดีค่ะ พี่ใบไม้

ต่อไปขออนุญาตเรียกแบบนี้นะคะ

แต่ไม่ว่าจะเป็นพี่ เป็นน้อง เป็นเพื่อน ก็ขอแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกันต่อๆ ไปนะคะ

เป็นกำลังใจในการทำงานของพี่ใบไม้เช่นกันนะคะ

ขอบคุณค่ะ

  • จ๊ะเอ๋..น้องมิม
  • ค่อย ๆ  อ่านนะจ๊ะ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ
  • คิดถึงเหมือนกันค่ะ

 

  • คุณแจ๋วจ๋า
  • ไม่ต้องเรียกใบไม้ว่าพี่ก็ได้ค่ะ อายุห่างกันนิดเดียว ถ้าเรียกพี่ใบไม้แล้วรู้สึกสบายใจกว่า ก็เชิญตามสบายค่ะ ใบไม้ไม่ได้กลัวแก่หรอกค่ะ เพราะว่ากลัวไม่ทัน มันแก่ไปแล้ว อิ..อิ..
  • เราจะแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันไปเรื่อย ๆ ค่ะ ได้เจอกันอีกนานแน่นอน
  • ขอตัวก่อนนะคะ ถึงเวลาออกจากบ้านอีกแล้วค่ะ

 

พี่ใบไม้ค่ะ

อ่านจบแล้วค่ะ น่าชื่นชมนะคะที่เพื่อนพี่ใบไม้มีจิตใจที่แข็มแข็งมาก แถมมีเพื่อนคอยให้กำลังใจ ดูแลตลอด

พูดถึงเรื่องอยู่กับความเจ็บปวดนั้น มิมมีเรื่องเล่าให้ฟังค่ะ ผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทรมานอยู่กับความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายมาเป็นระยะเวลากว่า 3-4 ปี เป็นคล้ายๆกับการปวดกล้ามเนื้อเวลาออกกำลังกาย แต่ปวดมากกว่ารู้สึกมันปวดจากกระดูกข้างในมากกว่า ไปตรวจทีไร หมอก็บอกว่าปกติไม่ได้เป็นอะไร ให้ยาแก้ปวดมากิน และให้ยามานวดบรรเทาอาการปวด เป็นอย่างนี้มาหลายครั้งหลายหน จนในที่สุดก็เลิกรากับการไปหาหมอในทีสุด

อาการปวดนั้น จะปวดตั้งแต่หลัง กลางหลัง กระดูกสันหลัง จนมาถึงหน้าขาบน และน่อง ฝ่าเท้า ปวดมากจนบางคืนนอนไม่ได้ ปวดแม้กระทั่งโดนพัดลมพัดยังไม่ได้ น้ำตาไหล

อาการปวดมันไม่ได้ปวดแบบเป็นๆ หายๆ แต่มันปวดทุกวัน ทุกเวลา

แต่ผู้หญิงคนนั้นก็พยายามเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเจ็บปวดนั้นให้ได้ โดยรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ อย่ากังวล มันอยากปวดก็ปวดไป เราไม่ใส่ใจ

อาจมีบางวันที่ปวดมากจนนอนไม่ได้ก้ใช้ยานวด หมอวังพรหม นวดให้มันร้อนๆ เย็นๆ แค่นั้นก็นอนได้แล้ว ยานวดจะมีติดบ้านประจำ

ทุกวันนี้อยู่มาได้ 3-4 ปีแล้วกับความเจ็บปวดนี้ ในเมื่อพึ่งหมอไม่ได้เราก็พึ่งตัวเราเอง พึ่งจิตใจของเราเอง  ระงับความเจ็บปวดด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง (ผู้หญิงที่เล่ามานั้นคือมิมเองค่ะพี่ใบไม้)

คิดถึงจังเลยค่ะ

พี่ใบไม้คะ

ที่เรียกพี่เพราะอยากเป็นญาติด้วยค่ะ :)(พี่ใบไม้บอกญาติเยอะแล้วไม่ต้องเลย)

อายุห่างกันนิดเดียวเอง ถ้าพี่ใบไม้แก่ แจ๋วก็ไม่เด็กหรอกค่ะ

ถือเป็นธรรมเนียมไทยๆ ของเรานะคะ

ขอบคุณค่ะ

ครูมิมจ๋า

อ่านแล้ว ถ้าครูมิมปวดกระดูก

พี่แจ๋วอยากแนะนำให้มาตรวจหาสาเหตุที่ รพ.เลิดสินในกรุงเทพนะคะ

ถ้าอดทนกับการเจ็บปวดมานาน ก็อยากให้ลองหาสาเหตุแบบจริงจังละเอียดๆ

แล้วหาทางรักษาอาการต่อไปค่ะ

พี่แจ๋วคนดี

  • เจ็บจนชินแล้วค่ะ
  • ร้องไห้ไม่มีน้ำตาคนเดียวบ่อยค่ะ
  • คนใกล้ตัวยังหาว่าเราแกล้ง
  • คนไม่เป็นไม่รู้หรอกค่ะ ยิ้มสู้คะพี่แจ๋ว

ครูมิมจ่า

คนไม่เป็นไม่รู้ แต่เรารู้เราเจ็บปวด

ดังนั้นเราต้องหาทางแก้ไขค่ะ

ที่ผ่านมาอาจจะยังแก้ปัญหาไม่ตรงจุดทำให้ท้อ

ถ้ามีโอกาสมากรุงเทพฯ หาเวลามาหาหมอนะคะ

หรือจะให้พี่พาไปก็ยินดีค่ะ

ซึ้งใจที่สุดค่ะสำหรับน้ำใจที่พี่แจ๋วมีให้น้องสาวคนนี้เสมอมา

แค่นี้มิมก็มีแรงสู้ต่อไปแล้วค่ะ ..รักพี่แจ๋วคนดีจังเลย

คืนนี้นอนเกาหลังให้น้องหน่อยนะคะ จะได้หลับสบาย อิอิ

  • ครูมิมจ๊ะ พี่ใบไม้ภูมิใจในตัวน้องมากเลยค่ะที่เป็นคนเข้มแข็ง
  • เข้าใจความรู้สึกของครูมิมนะจ๊ะว่าต้องอดทนและต่อสู้กับความเจ็บปวดขนาดไหน 
  • แต่อย่าไปน้อยใจคนใกล้ตัวเลยนะ บางทีเราอาจจะคาดหวังให้เขาเข้าใจ เห็นใจเรา พี่ใบไม้แค่อยากบอกว่า ถ้าเราคาดหวังมาก เวลาผิดหวัง เราก็จะผิดหวังมากเช่นกันค่ะ เขาคงเป็นห่วงเราอยู่ เพียงแต่อาจจะไม่มากเท่าที่เราคาดหวังเอาไว้
  • ยังไงก็มีพี่แจ๋วอยู่ทั้งคน แหม..รักกันน่าดู เห็นบันทึกของพี่ใบไม้เป็นที่แสดงความรักของสองพี่น้องไปเสียแล้ว ไม่เป็นไร.. ความรู้สึกดี ๆ แบบนี้ อบอุ่นดี เชิญตามสบายค่ะ
  • พี่ใบไม้เป็นคนกลัวความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่วันหนึ่งคงต้องเผชิญหน้ากับมัน แล้ววันนั้นพี่คงจะต้องขอคำปรึกษาจากครูมิมนะจ๊ะ

 

  • คุณแจ๋วทำหน้าที่พี่สาวที่แสนดีได้เยี่ยมยอดมากค่ะ แฟ้มบุคคลขอปรบมือให้ แปะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ   ^_^

 

สวัสดีพี่ใบไม้

  • มาดึกจังค่ะ
  • คิดถึงพี่ใบไม้ค่ะ
  • เรื่องความเจ็บปวดนั้น มันเป็นเรื่องที่ชินเสียแล้วละคะ ถ้าพี่ใบไม้ต้องเจ็บปวด มิมก็จะขอเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ นะคะ
  • ตามไปอ่าบันทึกใหม่ของมิมนะคะ อยู่ในบล็อก เรื่องเล่าครูอาชีวะ 2 บันทึก นี่หรือครู และ นี่แหละครู ค่ะ
  • ขอบคุณมากค่ะสำหรับความห่วงใย
  • สี่ใบเถาของเรามีน้ำใจให้กันเสมอค่ะ

สวัสดีครับ

รักษาสุขภาพนะครับ

วันนี้ มึนๆ ...

  • ครูมิม พี่ใบไม้เพิ่งถึงบ้านตอนเกือบห้าทุ่มแล้วค่ะ อิ..อิ..
  • เดี๋ยวจะตามไปอ่านบันทึกนะจ๊ะ

สวัสดีค่ะคุณ ธ.วัชชัย

รักษาสุขภาพให้ดีนะเออ.. จะได้หายมึน อิ..อิ..

เอ..หรือว่าอ่านบันทึกนี้แล้วเลยยิ่งมึน..

ขอให้หายมึนเร็ว ๆ นะคะ

พี่ใบไม้คนดี

  • มิมไปนอนแล้วนะคะ
  • พักผ่อนนะคะ จะได้มีแรงสู้ใหม่ในวันพรุ่งนี้
  • คิดถึง/รักพี่ใบไม้ และขบวนการสี่ใบเถาของเรานะคะ
  • ฝันดีค่ะ

            

 

นอนหลับฝันดีจ้ะ ครูมิม

ขอบคุณสำหรับรูปดอกหญ้าสวย ๆ ที่นำมาฝากพี่ใบไม้นะคะ

  • สวัสดีค่ะ
  • อ่านแล้วต้องขอชื่นชมและให้กำลังใจเพื่อนคุณใบไม้ย้อนแสงนะคะเข้มแข็งมากค่ะ
  • ขอบคุณค่ะ
  • สวัสดีค่ะ คุณ Rak-na
  • ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
  • เอ..แต่ไม่รู้ว่าคนไข้กลับบ้านไปแล้วจะขี้เกียจออกกำลังปอดตามหมอสั่งหรือเปล่าน่ะสิ แหะ ๆ 

ตามมาขอบคุณ ตอนนี้สบายดีไหมครับ อยากให้เขียนเรื่องสารคดีเด็ก หรือเรื่องสมัยตอนออกค่ายก็ดีครับ รออ่านครับ

  • อ.ขจิตคะ ตามมาให้การบ้านใบไม้ย้อนแสงถึงที่เลยเหรอคะ อิ..อิ..
  • จะพยายามทำการบ้านของอาจารย์นะคะ แต่ว่ารอนานหน่อยนะคะ เป็นคนทำอะไรช้าค่ะ สงสัยมัวแต่ตั้งท่า แหะ ๆ

ฮ่าๆๆ รอได้ครับ เอาเพลงที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆๆมาให้ฟังก่อนก็ได้ครับ อิอิๆๆ

สวัสดีค่ะพี่ใบไม้

  • เหตุที่เมื่อวานแอบมาใช้บ้านแสดงความรักกับครูมิม
  • เช้านี้เลยเก็บภาพใบไม้(ย้อนแสง)ที่บ้านมาฝากนะคะ

  • อ.ขจิตคะ เพลงยังไม่เสร็จดีค่ะ ส่วนใหญ่เป็นเพลงเพื่อชีวิตเก่า ๆ ถ้าเอามาลงในบล็อก เกรงว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ แค่อยากทำให้พี่ ๆ น้อง ๆ ที่มูลนิธิแห่งหนึ่งฟัง หรือใช้จัดกิจกรรมเท่านั้นเองค่ะ เพราะเขาชอบและหาฟังยาก และเป็นเพลงแบบมือสมัครเล่นเท่านั้นเองค่ะ
  • ไว้จะลองเอาเพลงที่เพื่อนแต่งเองมาลงในบล็อกนะคะ ถ้าเจ้าของเพลงยอม ว่าแต่ยังทำไม่เป็นเลยว่าจะทำยังไง แหะ..แหะ..
  • สวัสดียามสายค่ะ ท่าน ผอ.ประจักษ์
  • เช้านี้ใบไม้ย้อนแสงต้องรีบสดใสตามคำอวยพรเลยค่ะ อิ ๆ
  • คุณแจ๋ว มาใช้บ้านพี่ใบไม้ได้ฟรี ไม่คิดตังค์ค่ะ ฮา..
  • ขอบคุณสำหรับภาพใบไม้ย้อนแสงยามเช้าค่ะ

สวัสดีค่ะพี่ใบไม้ย้อนแสง

  • คิดถึงจังเลยค่ะ ดีใจค่ะที่เพื่อนพี่ใบไม้ย้อนแสงออกจากโรงพยาบาลแล้ว
  • พอพี่ใบไม้ย้อนแสงกลับมา พี่โก๊ะก็หายไป และสุดสัปดาห์นี้มิมก็จะขอหายไปอีก 1 อาทิตย์เต็มๆ สรุปแล้วเราก็อยู่ไม่พร้อมหน้าพร้อมตาเสียทีค่ะ ไม่ครบสี่ใบเถาอีกแล้ว
  • คงคิดถึงมากๆ ค่ะเพราะฉะนั้นอาทิตย์นี้ขอคุยเผื่อไว้ก่อนให้มากที่สุดค่ะ อิอิ

คิดถึงมากๆๆๆ

 

 

  • สวัสดีตอนเย็นค่ะ ครูมิม
  • พวกเราสี่ใบเถามีภารกิจมาก เลยไม่เคยได้คุยกันครบเสียที ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุยกันตามเวลาและโอกาสที่เอื้ออำนวย แค่นี้ก็เติมพลังใจให้กันและกันได้แล้วค่ะ
  • แล้วก็เอาเวลาไปทำภารกิจให้เต็มที่ เพราะว่ามีพลังใจเต็มเปี่ยมไงคะ ^_^

พี่ใบไม้ค่ะพี่โก๊ะมาแล้วค่ะ

สวัสดีคะ คุณใบไม้ย้อนแสง

การเผชิญหน้า รับรู้ในปัจจุบัน และ สติ ทำให้เราอยู่ได้ในปัจจุบัน

ขอบคุณคะ

เห็นด้วยค่ะ คุณ ก้ามปู   เผชิญหน้าอย่างมีสติค่ะ ^_^

สวัสดีค่ะ คุณแจ๋ว

  • มาเห็นด้วยอย่างแรง กับคุณ ก้ามปู อีกคนค่ะ
  • หากมีสติ เราจะสามารถแยกแยะสิ่งต่าง ๆ ออกจากกันได้อย่างเด็ดขาดค่ะ
  • ปวด ก็กำหนดรู้ว่า อ๋อ มันเป็นอาการ  ขามันก็ยังอยู่ของมันที่เดิม เพียงแต่อาการปวด กำลังทำงาน นั่งมอง นั่งดู ได้ ซักพักหนึ่ง เราจะเข้าใจค่ะ ว่ามันเป็นคนละส่วนกัน
  • วิชานี้ได้จาก การปฎิบัติกรรมฐานค่ะ
  • ขออนุญาตร่วมแจมนะคะ
  • เพราะอ่านบันทึกของคุณแจ๋วแล้วนึกถึงขึ้นมาค่ะ
  • คุณแจ๋วสบายดีนะคะ
  • คิดถึงนะคะ :)
  • เอ..แถวนี้ปูเยอะจังนะคะ
  • ขอบคุณค่ะ  ครูปู ที่แวะมาร่วมแจม  ชอบค่ะ

คุณใบไม้คะ

  • แวะมาเยี่ยมบ้านหลังนี้บ้างนะคะ
  • ตอนนี้ถูกบังคับในทานยา ทานข้าว ทานน้ำ และนอนอยู่บนเตียง หลับ ๆ ตื่น ๆ ด้วยฤทธิ์ยาแก้หวัดที่ต้องทาน 3 เวลา หลังอาหาร...อย่าให้พูดเลย...ป่วยเต็มขั้นจริงเลย ด้วยอานุภาพของยาที่ต้องการให้เราพักผ่อน .. ไม่ใช่ด้วยอาการหวัดนะคะ....ฮา...
  • มีคนบอกว่า ความเจ็บป่วย ความเจ็บปวด เป็นของขวัญที่ทำให้เราได้หยุดอยู่กับตัวเอง ทบทวนตัวเอง หยุด นิ่ง ช้า ใคร่ครวญ...และต้องเติมว่า...อยู่กับลมหายใจ เหมือนที่คุณใบไม้บอกไว้ในบันทึกนี้ว่า...

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ มนุษย์มีศักยภาพในการอดทนจนถึงที่สุด....

  • ใช่แล้วล่ะ เราต้องหยุด ต้องช้า ลงเสียบ้าง...ศักยภาพของเราจึงจะกลับคืนมาอยู่กับเรา
  • คิดถึงค่ะ...^_^...

นักรบไม่มีรากที่รัก..

  • ตอนนี้ร่างกายของคุณคนไม่มีรากกำลังสื่อสารกับคุณคนไม่มีรากว่า เหนื่อย..ขอพักบ้าง..
  • เมื่อร่างกายเรียกร้อง ก็พักเถอะค่ะ บางทีการหยุดพักก็เป็นช่วงเวลาที่เราได้ช้าลง และได้ทบทวนบางเรื่องราวอย่างใคร่ครวญ อาจได้ค้นพบบางแง่มุมที่เราได้เติบโตขึ้น..
  • น่าสงสารจัง..โดนบังคับให้ทานยาและพักผ่อน แต่เชื่อเถอะว่า คนที่เขาบังคับคุณคนไม่มีรากน่ะแสนจะห่วงใยจนต้องบังคับ  คนลักษณ์เจ็ดอย่างพวกเราคงจะอึดอัดใจบ้าง เพราะไม่ชอบถูกบังคับน่ะ :P
  • เชื่อไหมคะว่าใบไม้ไม่ได้ทานยาแก้หวัดมาเป็นสิบปีแล้ว เพราะคิดว่าโรคหวัดเป็นโรคที่มาเตือนเราว่า ร่างกายเราต้องการพักผ่อน ก็จะเยียวยาตัวเองด้วยการนอนให้พอ งดน้ำเย็น ดื่มแต่น้ำอุ่นหรือน้ำอุณหภูมิห้อง ทานผลไม้ที่มีวิตามินซีมาก ๆ กรณีที่ไอหรือมีเสมหะ เจ็บคอ ก็จะทำน้ำมะนาวอุ่นใส่เกลือดื่ม ถ้าร่างกายยังไม่ไหวก็ทานวิตามินซีเพิ่ม หรือถ้าไอไม่เลิกก็จะใช้ยาอมช่วยบ้าง ใบไม้ก็หายจากหวัดได้ทุกครั้ง เพียงแต่อาจใช้เวลานานกว่าทานยาแก้หวัดน่ะค่ะ
  • เอ..มาบอกอดีตพยาบาลแบบนี้ จะหน้าแตกมั้ยน้า  แหะ ๆ .. ที่บ้านใบไม้ไม่มีใครมาบังคับค่ะ เพราะว่าดื้อจนเขาปล่อยแล้ว การทานยาก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรอกค่ะ
  • คิดถึงมากเช่นกันค่ะ คุณคนไม่มีรากเป็นคนที่ใบไม้คุยด้วยเรื่องสภาวะจิตได้อย่างลึกซึ้งทีเดียว
  • พักผ่อนก่อนนะคะ คนดี.. ^_^ 
  • สวัสดีค่ะ ครูโย่ง 
  • ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน ^_^

...ยกมาจากบันทึกของตัวเองที่คุณใบไม้ไปแวะเยี่ยมค่ะ...

สวัสดีค่ะคุณใบไม้ยอดกัลยาณมิตร

  • ต้องเรียกเช่นนี้ เพราะรู้สึกเช่นนี้จริง ๆ เหมือนกับที่รู้สึกกับ ครูปู ค่ะ  ทำไมสองคนนี้ช่างมีอะไรคล้ายคลึงกันจังเลย
  • ที่คุณใบไม้บอกว่า..คนห่วงใยนักรบคนนี้มากมายเหลือเกิน และดูเหมือนความห่วงใยนั้นบางครั้งก็ล้ำเส้นความเป็นส่วนตัวไปบ้าง แต่..ทั้งหลายทั้งปวงนั้น ก็เกิดขึ้นด้วยความห่วงใย อาจเป็นเรื่องที่ขาดความพอดี แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่งดงาม  ทำให้รู้สึก คลายใจ และเข้าใจในการล้ำเส้นของบางคนมากขึ้นค่ะ
  • บางเรื่องนั้น...ไม่ทราบจะอธิบายอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้ปฏิเสธสัมพันธภาพดี ๆ แต่อยากให้มีเวลาในการศึกษา ใคร่ครวญ ไม่อยากผลีผลาม รีบร้อน แต่บางคนไม่คิดเช่นนั้น และพาลไม่เข้าใจว่าทำไมเราจึงทำเช่นนั้น..โดยไม่ถามเราสักคำ...แต่ใช้วิธีการอื่น ๆ ที่คิดว่าจะเข้าใจเราได้...เฮ้อ...
  • การมีเพื่อนดี ๆ ที่คอยอาทรความรู้สึกและเข้าใจความคิด ความรู้สึกของเราโดยที่เราไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานั้น ... นับว่า..เป็นบุญมาก เป็นโชคดีมหาศาล...^_^...
  • คนไม่มีรากรู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นคน มีบุญและโชคดีมากจริง ๆ เคยถอดใจไปเมื่อ 20 ปีที่แล้วตอนสูญเสียพี่ที่รู้ใจที่สุดไป และเมื่อ 2-3 ปีที่นี้ที่สูญเสียคุณแม่ไป คิดว่าคงต้อง..เข้มแข็งและต้องอยู่กับตัวเองให้ได้ เข้าใจและยอมรับตัวเอง..
  • แต่วันนี้...บอกได้ว่า...มีเพื่อนอีกคนแม้ไม่เคยเจอหน้าตากัน แม้ไม่ได้เล่าเรื่องราวที่เรารู้สึกให้ฟัง..เพื่อนก็กลับรู้และปลอบเราให้คลายความทุกข์ได้อย่างน่าประหลาดใจ
  • ขอบคุณทุกเหตุ ทุกปัจจัยที่ทำให้เราได้มาเป็นเพื่อนกันนะคะ...คุณใบไม้ที่รัก....

                              (^___^)

ถูกพาดพิงนี่เอง ว่าแร่ะ จามไม่ยอมหยุด อิอิ

เป็นห่วงคุณใบไม้จัง ได้ข่าวว่าผอมลง (หรือเปล่า ^_^)

 

นักรบไม่มีรากที่รัก

  • ไม่ยากเลยค่ะที่ใบไม้จะเดาความรู้สึกคุณคนไม่มีรากได้ เพียงแค่คิดว่าถ้าตัวเองอยู่ในสถานการณ์นั้น จะรู้สึกอย่างไร ก็เท่านั้นเองค่ะ..
  • เพราะว่าเรามีพื้นฐานบางอย่างที่คล้ายกันอยู่แล้ว เลยเดาใจไม่ยาก และง่ายที่จะเข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน อิ..อิ..
  • ความหวังดีที่ล้ำเส้นนั้นมีความซับซ้อน เพราะเขาหวังดีจึงพยายามให้เราทำตามที่เขาคิดว่าดี พยายามมากเสียจนลืมที่จะฟังหรือเข้าใจว่า ที่แท้แล้วเรารู้สึกอย่างไร และเราต้องการทำแบบที่เขาคิดว่าดีหรือไม่
  • เรื่องงดงามแต่ไม่พอดีนี้ ทำให้เราได้เห็นความห่วงใยที่เขามีต่อเรา เราสามารถเข้าใจเจตนาดีของเขาได้ แต่..เราก็สามารถยืนยันในสิ่งที่เราคิด เราเชื่อได้ (หลังจากได้ทบทวนแล้ว)
  • บางทีสักวันเขาอาจจะสามารถเห็นและเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นอยู่ค่ะ
  • คิดถึงนะคะ ^_^
  • แหม..ครูปู ไปสืบมาจากไหนคะเนี่ยว่าใบไม้ผอมลง
  • ผอมลงนิดเดียวค่ะ ทำให้กางเกงที่เคยใส่คับ ใส่สบายขึ้น..
  • เอ..หลังจากกินข้าวผัดกับแกงจืดเต้าหู้ ตำลึง หมูสับ ที่ครูปูเอามาฝากแล้ว คงใส่กางเกงคับเหมือนเดิม ฮา.. ^_^

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

  • ต้องขอโทษที่ไม่ค่อยได้เข้ามาทักทายใน 2-3 วันนี้นะคะ มีภารกิจที่กำลังมุ่งมั่นอยู่ค่ะ
  • คนไม่มีรากไปช่วยอยู่ที่เต้นท์พยาบาลกลุ่ม ถ.ราชดำเนิน ..เมื่อวานตอนเย็นและเมื่อสาย ๆ หลังตื่นนอนก็ออกไปต่อเพิ่งได้กลับเข้ามาค่ะ ความสุขมากค่ะ แม้จะเหนื่อยมาก แต่ถึงนอนอยู่บ้านก็คงนอน นั่งเฉยๆ  สู้ออกไปทำตัวให้เป็นประโยชน์ดีกว่าค่ะ
  • ขอบคุณเสมอสำหรับมิตรภาพ ความรัก ความเอื้ออาทรที่คุณใบไม้มีให้อย่างสม่ำเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน และไม่เคยน้อยลง...มีแต่มากขึ้น แนบแน่นขึ้นทุกวัน...
  • ขอบคุณที่เข้าใจและยอมรับในการตัดสินใจในการทำสิ่งใด ๆ ก็ตามของคนไม่มีรากค่ะ
  • ไปเดินเล่น นั่งเล่นกันไหมคะ ....ไปชวน ครูปู คนชื่อ ปู อีกคนที่เป็นกัลยาณมิตรเสมอ .....
  • นั่งเล่นแล้วไปเดินเล่นต่อกันนะคะ

 

  • กำลังเลือกสถานที่อยู่ ดูสิกดไปแล้ว...
  • ไปกัน....^_^....10280016
  • ไปสิคะ คุณคนไม่มีราก ไปเดินให้สบายใจ ให้ความคิดตกตะกอน ให้ความฟุ้งซ่านกระจายหายไปในอากาศ
  • ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยค่ะ นักรบที่รัก จงเดินไปในเส้นทางที่ตัวเลือกเถิด เพื่อนคนนี้เข้าใจเสมอ
  • อิ..อิ..ถ้าเป็นใบไม้ก็คงจะไม่ต่างกันนัก ปกติก็จะยอม ๆ หยวน ๆ แต่เรื่องบางเรื่องไม่มีใครห้ามได้ค่ะ
  • เมื่อคืนคุยกับคุณแจ๋ว ครูมิม แล้วก็เล่าซือ พวกเราคิดถึงคุณคนไม่มีรากค่ะ
  • ขอให้เบิกบานในทุกย่างก้าวของชีวิตนะคะ เดิน..เดิน..เดิน.. ^_^
  • ป.ล. มีเวลาแล้วส่งที่อยู่มาให้ใบไม้ด้วยนะคะ จะได้ส่งซีดีไปให้ค่ะ

 

เป็นบันทึกอ่านเพลินทั้งบันทึกและความเห็นเลยนะคะ ชอบความละเอียดอ่อนและวิธีคิดวิธีถ่ายทอดของคุณใบไม้ย้อนแสง มากเลยค่ะ แม้ไม่เคยทักทายก็เหมือนคุ้นเคย เพราะตามอ่านอนุทินอยู่น่ะค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณโอ๋-อโณ 

  • ขอบคุณค่ะที่แวะมาเข้ามาอ่านบันทึกนี้
  • ถ้าบันทึกนี้มีประโยชน์ต่อผู้ที่เข้ามาอ่านบ้าง ใบไม้ย้อนแสงก็ดีใจค่ะ
  • รู้สึกคุ้นเคยกับคุณโอ๋เหมือนกันค่ะ เพราะว่าเห็นในอนุทินน่ะค่ะ  ^_^

สวัสดีคะ

ตามมาจากบันทึกของคุณคนไม่มีรากค่ะ

คงต้องมีอะไรคล้าย ๆ กัน จึงได้รักและคุยกันถูกคอ เข้าใจ อาทรกันมากขนาดนี้...อ่านที่คุยแล้วอิจฉา...อยากมีเพื่อนอย่างนี้บ้างค่ะ

มิตรภาพงดงาม น้ำใจหลากล้น

ขอชื่นชมกับมิตรภาพดี ๆ ด้วยนะคะ

ติดใจความคิดของคุณใบไม้ย้อนแสงด้วยค่ะ

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ มนุษย์มีศักยภาพในการอดทนจนถึงที่สุด....

  • สวัสดีค่ะ คุณ mairee เด็กพังงา
  • ยินดีต้อนรับค่ะ มิตรสหายที่พบพานใน G2K นี้หลายคน ใบไม้ย้อนแสงก็รู้จักผ่านคุณคนไม่มีรากนี่แหละ
  • อย่าอิจฉาเราสองคนเลยค่ะ เป็นความจริงค่ะที่ใบไม้ย้อนแสง และคุณคนไม่มีรากมีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง แต่ความคิดที่ไม่เหมือนกันก็มีค่ะ เพียงแต่เราเคารพในความต่างกัน
  • เป็นมิตรภาพที่เกิดขึ้นโดยปราศจากความคาดหวัง และผูกพันโดยไม่มีเงื่อนไข ทำให้ปลอดโปร่งใจอย่างยิ่งในมิตรภาพนี้
  • คุณ mairee ลองเอาความคาดหวังออกไปสิคะ  บางทีอาจจะมีมิตรภาพดี ๆ ซ่อนอยู่ข้างหลังความคาดหวังของเราก็เป็นได้ เหมือน "เส้นผมบังภูเขา"  ไงคะ แต่อันนี้เป็น "ความคาดหวังบดบังมิตรภาพ" ค่ะ
  • ที่เขียนว่า ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ มนุษย์มีศักยภาพในการอดทนจนถึงที่สุด.... เคยอ่านเจอประเด็นนี้จากที่ไหนก็จำไม่ได้ค่ะ เพราะใบไม้ย้อนแสงเป็นคนไม่ค่อยอดทน จึงต้องเขียนเตือนตัวเองค่ะ ^_^
      

สว้สดีตอนบ่ายค่ะคุณใบไม้

  • วันนี้เบิกบานใจ .. เลยนั่งนิ่ง ๆ กำลังดูจิตของตัวเอง...
  • บางวัน...บาน บางวัน...หุบ...อนัตตาเสียจัง
  • แวะมาคุยเล่น และส่งใจให้คุณใบไม้ ทำงานได้ตามเป้าหมายอย่างเบิกบานใจ
  • ดีใจที่เจอ คุณ mairee เด็กพังงา ที่นี่ค่ะ...มาเยี่ยมกันอีกนะคะ...
  • คิดถึงคุณใบไม้นะคะ...^_^...

สวัสดีตอนบ่ายแก่ ๆ ค่ะคุณคนไม่มีราก

  • ใจตรงกันจริง ๆ เลย ใบไม้เพิ่งไปเยี่ยมบันทึกใหม่ของคุณคนไม่มีรากมาสด ๆ ร้อน ๆ
  • จิตจะบาน หรือจะหุบ เพียงเราตระหนักรู้ ก็เห็นอนิจจัง อนัตตา..
  • เห็นธรรมแล้วมาเผื่อแผ่กันบ้างเน้อ
  • เห็นเพื่อนใจบาน ใจเราก็บานไปด้วย อิ..อิ.. หายง่วงแล้ว และยังบานอีกต่างหาก ไปทำงานต่อได้แล้วเรา
  • คิดถึงเช่นกันค่ะ คิดถึงเมื่อไรก็จะไปเยี่ยมที่บันทึกคุณคนไม่มีรากค่ะ ^_^

 

 

 

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

  • วันนี้คนไม่มีรากนั่งทำงานอยู่ที่บ้านค่ะ  อดที่จะแวบเข้ามาไม่ได้...คิดถึงเพื่อน ๆ ค่ะ
  • วันนี้ตั้งใจจะปฏิบัติธรรมด้วยการทำงานให้ลุล่วง
  • ส่งแรงใจให้คุณใบไม้ทำงานได้ลุล่วงเช่นกันนะคะ
  • ต่างคน มีเส้นทางที่ต้องเดินไป .. แต่เราส่งใจให้กันและกัน จูงมือ ประคับประคองกันไป....
  • เราเป็นมิตรแท้ทางจิตวิญญาณ...ซึ่งกันและกันนะคะ

                                     (^__^)

สวัสดีค่ะนักรบที่รัก

 วันนี้ใบไม้ก็นั่งทำงานที่บ้านเหมือนกัน ทำมาตั้งแต่เช้า  และมีอาการเดียวกันคือคิดถึงเพื่อน ๆ เลยแวะมาช่วงพักงาน

ได้รับกำลังใจดีจากมิตรแท้ทางจิตวิญญาณอย่างนี้แล้ว ไปทำงานต่อได้เลยค่ะ

ขอให้บรรลุงานและบรรลุธรรมนะคะ ^_^

 

ยกมาจากบันทึกตัวเองให้คุณใบไม้อ่านนะคะ

คุณใบไม้ที่รัก

  • สงสัยคนที่ชื่นชมมิตรภาพของบเราต้องเป็น คุณเด็กพังงา แน่เลย...ใช่ไหมคะ
  • ความคาดหวัง..เราคงห้ามมันไม่ได้หรอกนะคะ แต่สำหรับเรา ...คนไม่มีรากคิดว่า...มันเป็นความลงตัวมากกว่าค่ะ
  • เราเข้าใจความรู้สึกและอารมณ์ทีเกิดขึ้น...
  • ...จะว่าไป คุณใบไม้เป็นคนเข้าใจคนไม่มีรากมากกว่าค่ะ เพราะคุณใบไม้..เหมือนเป็นพี่สาวที่มีความเข้าใจและยอมรับ คอยปลอบ คอยมาเป็นเพื่อน คอยให้กำลังใจ โดยที่คนไม่มีรากเองไม่เคย...ต้องช่วยอะไรคุณใบไม้เลย...คนไม่มีรากอ่อนแอ อ่อนไหวมากกว่า เหมือนเด็กงอแง ขี้อ้อนเลย
  • ...กลัวว่า..คุณใบไม้จะรำคาญเสียอีกสิคะ...
  • แต่ตอนนี้มั่นใจค่ะ...เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนก็คือเพื่อน...งี่เง่า งอแง ขึ้อ้อน...ก็เพื่อนเรา...จริงไหมคะ
  • ทำงานอย่างมีสติ เบิกบานทั้งวันนะคะ...^_^...

ยกมาจากบันทึกของคุณไม่มีรากเหมือนกันค่ะ

นักรบไม่มีราก..คนดี

  • คุณคนไม่มีรากเดาถูกแล้วค่ะ เป็นคุณเด็กพังงาจริง ๆ ค่ะ
  • ใบไม้ใช้คำว่า "ความคาดหวัง" คงเป็นเพราะประสบการณ์ส่วนตัว เวลาที่เผลอคาดหวังใคร รู้ตัวอีกทีก็เจ็บไปเสียแล้ว เพราะว่าผิดหวังไงคะ
  • เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยคาดหวังใคร รู้สึกสบายใจกว่า คิดว่าการคาดหวังนั้นก็เป็นเหมือนการยึดมั่นถือมั่นชนิดหนึ่ง แต่ลึก ๆ ในใจก็ยังมีความคาดหวังอยู่บ้าง ก็พยายามควบคุมไม่ให้มากเกินไป เดี๋ยวจะเสียสมดุลทางใจ
  • แหะ ๆ ใบไม้ก็ดีแต่พูด บอก เพราะไม่ได้เป็นคนเจอสถานการณ์ไงคะ แต่ถ้าเจอเองจะเอาตัวรอดไหมน้า..
  • ใครว่าคุณคนไม่มีรากไม่ได้ช่วยใบไม้ ก็คอยช่วยให้กำลังใจ เตือนสติให้ทำงาน ไม่เหลวไหลไงคะ
  • เพื่อนก็คือเพื่อน จะขี้เกียจ ทำงานช้า เหลวไหล ก็เพื่อนเรา..อิ ๆ
  • อยากได้ซีดีเพลงเมื่อไรก็ส่งที่อยู่มาที่อีเมล์ใบไม้นะคะ ^_^

 

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

  • วันนี้เราได้คุยกันน้อยมากเลยนะคะ
  • แต่ก็ส่งความระลึกถึงมาให้...ทำงานได้ตามเป้าหมายค่ะ
  • งานหนักจะสนุก...ก็ต้องมีใจที่สงบนิ่งและเบิกบาน
  • มาแวะเวียน บ่นพึมพัม เดินเวียนไปวนมาตามประสา แล้วก็อมยิ้ม ก่อนเดินจากไปอย่างมีความสุขค่ะ
  • ส่งใจให้มีความสุขในการทำงานนะคะ
  • คิดถึงค่ะ...^_^...

สวัสดียามดึกค่ะคุณคนไม่มีราก

  • วันนี้เราได้คุยกันน้อย เพราะว่าใบไม้มีภารกิจต้องออกไปนอกบ้าน กว่าจะกลับก็ดึกดื่นไงคะ
  • ถ้าเขียนงานอยู่บ้าน ช่วงพักก็อดใจไม่อยู่ต้องแวะไปเยี่ยมบ้านเพื่อนทางใจอย่างคุณไม่มีรากเสียหน่อย
  • แค่ได้ไปเยี่ยม ก็รู้สึกดีแล้วละค่ะ รู้สึกมีกำลังใจ  สบายใจ เรียกว่าไปเติมพลังที่บันทึกคุณไม่มีรากไงคะ
  • ใช่แล้วค่ะ งานหนักจะสนุก ต้องมีใจที่สงบนิ่งและเบิกบาน
  • ตอนนี้เวลาทำงานกับปริมาณงานไม่สมดุลกันเลย โชคดีที่มีเพื่อนร่วมงานแสนดีทั้งนั้น
  • ขอบคุณนะคะที่ส่งใจมาให้อย่างสม่ำเสมอ ^_^

คุณใบไม้คะ

  • เดินไปเดินมาก...ก็อดจะเลี้ยว..มาที่นี่ไม่ได้ทุกที สนามหน้าบ้านคุณใบไม้เลี่ยนเตียนหมดแล้ว....^_^...
  • วันนี้ล้า ๆ นิดหน่อย ตั้งแต่เช้า อย่างที่คุณใบไม้รู้...ยังแก้ปัญหาไม่ได้ จนกว่าคืนนี้
  • ทบทวนดูก็...ขำ ๆ ตัวเอง...แก้ปัญหาด้วยการ  หนี..ทั้งตัวเองและปัญหา...ไม่เห็นตรงจุดเลยนะ...ว่าไหม
  • กำลังคิดว่าต้อง...กำจัด ความกลัว เราไม่กล้าพูด กล้าทำบางสิ่ง  โดยเราอ้างว่า...กลัวเสียมิตรภาพ แต่ความจริงเรากำลังกลัว การสูญเสียตัวตน การไม่เป็นที่ยอมรับ จากคนอื่นและสังคมมากกว่า...แต่เรามักไม่ซื่อสัตย์และกล้าหาญพอจะบอกความจริงเช่นนั้น....
  • มาส่งกำลังใจให้คุณใบไม้ทำงาน ๆ ๆ ๆ เผางาน ๆ ๆ ๆ และมารับกำลังใจ...ให้กล้าหาญและซื่อสัตย์พอที่จะเผชิญกับความจริงค่ะ
  • คิดถึงนะคะ...^_^...
  • อ้อ..ถ้ามีเวลาลองอ่านนะคะ ดีค่ะ  ที่นี่

นักรบไม่มีรากที่รัก

จงสวมวิญญาณนักรบกล้า เผชิญหน้ากับความจริง และความกลัวในใจ..

หายใจเข้าลึก ๆ หายใจออกยาว ๆ นักรบที่รัก.. เพื่อให้ความกล้าหาญปักหลักในจิตใจ และให้ความซื่อสัตย์อันอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจ..

ใบไม้ยืนหยัดเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ..^_^

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มาส่งให้นักรบก้นไหม้ ไปเผางานต่อไป จริง ๆ ถ้าเผลอก็แอบเครียดบ้างเหมือนกันค่ะ ได้กำลังใจจากคนไม่มีรากและลมหายใจยาว ๆ ก็เย็นก้นไปเยอะเลย อิ..อิ.. ^_^

  • สวัสดี ค้าบ..คุณใบไม้ฯ (พุ่งเข้าหาแสง)
  • ตอนนี้ชีวิต(ผม)มืดมน กำลัง พยามพุ่งเข้าหาแสงสว่างทางปัญญา...
  • อาจจะไม่ค่อยมีเวลามาทักทาย
  • รักและคิดถึงนะครับ

คุณใบไม้คะ

  • แวะมาด้วยความรักและคิดถึง....ที่สุด...
  • มาส่งข่าวการแก้สมการชีวิตและการออกรบ...ผ่านไปด้วยดี .. ได้แผลมีนิดหน่อย..พอให้จดจำและเป็นอุทาหรณ์ค่ะ
  • ได้อิสรภาพอย่างหนึ่ง...ก็ต้องแลกกับ..บางสิ่ง...แต่ก็พอทนได้ค่ะ
  • มีเวลาแล้วจะเล่าให้ฟังโดยละเอียดนะคะ
  • มาส่งใจ ส่งแรง ส่งรัก ส่ง...ให้คุณใบไม้ทำงาน เผางาน ได้สำเร็จเสร็จสิ้นโดยก้นไม่ไหม้เสียหายไปเสียก่อน
  • สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ.....^_^....
  • วันนี้ทำการบ้านได้พอสมควรแล้วค่ะ
  • อดจะเข้ามาคุยกับเพื่อน ๆ ที่คิดถึงไม่ได้
  • คิดไปคิดมา...นี่คืออาการเสพติตอย่างหนึ่งหรือเปล่า...
  • การติด...บางสิ่ง...ก็ทุกข์เหมือนกันนะ....ว่าไหมคะ
  • แต่..ก็ยังอยากติดนะ...
  • อยากมาเยี่ยม มาคุย มาส่งกำลังใจให้ค่ะ
  • คุยคนเดียวก็ยังดี...อบอุ่นใจ รู้ว่าเพื่อนรับฟังเราเสมอ
  • มากวาด ๆ ๆ สนามให้นะคะ...ยิ้มกว้าง ๆ แล้วค่อย ๆ เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ และเบิกบานค่ะ
  • ส่งแรงใจให้ทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ นะคะ
  • คิดถึงมากค่ะ....^_^...

คุณใบไม้คะ

  • เจ้าของบ้าน...หายไปอีกคนแล้ว เข้ามายึดบ้าน...ครอบครองปรปักษ์  เหมือนที่เขาจะทำกันในกรณีเขาพระวิหารดีกว่านะ....
  • งานคงท่วมตัว หายใจออกอยู่ไหมคะเนี่ย คงต้องพักด้วยการมาคุยกับเพื่อนกับฝูงบ้างนะคะ
  • มาส่งกำลังใจ กำลังกายส่งให้ไม่ได้...ฮา...ตอนนี้คนไม่มีรากก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด...เหลือ Thesis อีก 2 เล่มที่ต้องอ่านและไปนำเสนอพรุ่งนี้ ...T_T...
  • แต่ไม่เป็นไรค่ะ คิดเสียว่า...ทำได้เท่าไรก็ทำเท่านั้น แล้วกัน
  • คะแนนออกมาเป็นอย่างไร...ก็...มันเป็นเช่นนั้นเอง...^_^..
  • คิดถึงและอยากคุยด้วยมาก ๆ ค่ะ
  • เอาอ่างเลี้ยงปลาทองมาไว้บ้านนี้แล้วกัน จะได้ให้คุณใบไม้ดู ยามนั่งจิบชา....^_^...

สวัสดีค่ะ คุณกวิน

  • ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมเยียน
  • กว่าใบไม้จะมาเขียนตอบคุณกวินก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าชีวิตคุณกวินจะสว่างหรือยังเนี่ย
  • ส่วนใบไม้ชีวิตไม่มืดมน ตรงกันข้าม..สว่างไสวมาก เพราะว่าเผางานด้วยไฟลนก้นอันร้อนแรงจนไหม้เกรียม ฮา.. :P

 

สวัสดีค่ะนักรบไม่มีราก

  • ขอบคุณค่ะที่แวะมาเฝ้าบ้านให้บ่อย ๆ อย่างนี้ต้องยกกุญแจบ้านให้ซะแล้วมั้งเนี่ย อิ..อิ..
  • ดีใจด้วยค่ะ ที่ผ่านพ้นการแก้สมการชีวิตไปได้ แม้มีบาดแผลบ้าง แต่มันทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น..
  • ใบไม้ก็เสพติดการพูดคุยกับกัลยาณมิตรที่ G2K แห่งนี้ค่ะ รู้ว่าติด แต่ยังไม่อยากเลิกอ่ะ แค่พยายามจัดการเวลาของชีวิตให้มันลงตัวขึ้น เท่านั้นเองค่ะ
  • ภาพอ่างปลาทองดูสบายตาดีจังเลย วันนี้ใบไม้มานั่งจิบกาแฟ เฝ้าออฟฟิศให้เพื่อน 1 วัน เจ้าของสถานที่ไม่อยู่ ติดภารกิจไปเรียนที่จุฬาฯ
  • หวังว่าวันนี้คุณคนไม่มีรากจะนำเสนองานผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
  • คิดถึงและอยากคุยด้วยมาก ๆ เช่นกันค่ะ ^_^

 

คุณใบไม้คะ

  • ดีใจค่ะที่คุณใบไม้...กลับมาแล้ว...อุ่นใจ...
  • แม้ไม่ได้คุยกัน แต่ก็รู้สึกว่าสื่อสารกันได้...เหมือนพูดเรื่องเดียวกัน ทั้งที่ไม่ได้บอกเลยว่า...กำลังพูดเรื่องอะไร...มีอย่างนี้ด้วยนะ...ฮา...
  • งานเยอะมากค่ะ เพิ่งสำนึกตัวว่าเหลวไหลไปมาก ตอนนี้หันกลับมาทบทวนและบอกตัวเองว่า...เราต้องทำหน้าที่ของเราก่อน ที่จะทำอย่างอื่นที่..ไม่ใช่หน้าที่  แต่อยากทำ
  • การนำเสนองานก็พอเอาตัวรอดไปได้ค่ะ แต่ตัวเองรู้ว่ายังไม่เต็มร้อย เพราะอ่านหนังสือไปน้อยเกินไป...
  • ต้องพยายามใหม่ค่ะ...
  • เราก็ได้คุยกันอยู่แล้วทุกวันนะคะ แต่คุยคนละทีสองทีค่ะ
  • คิดถึงมากค่ะ...^_^...

คุณคนไม่มีรากคะ

  • ใบไม้รู้สึกอุ่นใจเสมอที่นึกถึงคุณคนไม่มีราก แม้ว่าบางครั้งจะไม่ได้พูดคุยกัน
  • ใบไม้ย้ายไปเฝ้าบ้าน "ความสุขใกล้ต้ว" ให้คุณคนไม่มีรากแทนนะคะ
  • เมื่อวานนี้ฝนตก ฟืนเปียก ใบไม้เลยเผางานไม่ออก ฮา..เป็นเหตุผลที่มั่วมาก
  • ต้องพยายามเผางานต่อไปเช่นกันค่ะ
  • เป็นกำลังให้มุมานะพยายามในการเรียนต่อไปนะคะ ^_^

ยกมาจากบันทึกของตัวเองค่ะ

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

  • มาบ้านนี้ก็ดีค่ะ ชอบเหมือนกัน การจราจรไม่คับคั่งดีค่ะ เป็นบ้านของเราสองคนนะคะ...^_^...
  • ดีใจและชื่นชมกับเพื่อนคุณใบไม้ด้วยค่ะ การได้พบความดี ความงาม และสามารถชื่นชมกับคนได้นั้น เป็นรางวัลของชีวิต...อย่างหนึ่งนะคะ...ว่าไหมล่ะ....^_^..
  • การถ่ายภาพนั้น..เป็นสิ่งที่คนไม่มีรากชอบเช่นกัน เพราะเราสามารถมองและเก็บส่วนที่เราต้องการ...ให้อยู่ในความทรงจำของเรา โดยไม่จำเป็นต้องเก็บหรือมองส่วนที่เราไม่ต้องการได้
  • ส่วนความว้าวุ่น ยุ่งยากใจนั้น ก็ยังคงมีบ้าง ตามประสาคนอ่อนไหวที่ยังจัดการกับตัวเองได้ไม่ดีนัก ทำให้จัดการกับคนอื่นได้ไม่ดีพอ....ต้องลองถอยออกมาเป็นผู้ดู  อยู่กับลมหายใจ.. เฝ้าดูความคิดดำเนินไป โดยไม่ต้องไปตัดสินหรือคิดต่อ.. ทำไปเช่นนี้เรื่อย ๆ ความว้าวุ่นใจ จะค่อย ๆ ลดลง..
  • แต่รู้อะไรไหมคะ...คนไม่มีรากเป็นคนโชคดีนะ มีเพื่อนดี ๆ คอยเป็นห่วงและช่วยแก้ปัญหา ทั้งที่ไม่ได้เอ่ยปากสักคำ...ฮา..มีเพื่อนรู้ใจ ยังไม่ทันบอกสักคำ ก็รู้วาระจิตแล้ว...ทึ่งมาก ๆ เลย...จริงนะเนี่ย...5555...
  • ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ สิ่งที่เกิดขึ้นย่อมเหมาะสมกับเราเสมอ คนไม่มีรากคิดเช่นนั้น สิ่งนี้ต้องพิสูจน์ความเป็นเรา เราต้องเรียนรู้ ต้องต่อสู้ ต้องถอย ต้องประนีประนอม...กับศัตรู...ซึ่งไม่ใช่คนอื่น หาก..คือ...ตัวเองต่างหาก
  • ขอบคุณค่ะ ช่วงนี้เพื่อน ๆ ของคนไม่มีรากก็ต่างมีปัญหาเล็กๆ น้อย ๆ ก็เลยต้องพยายามเล่นบท...เพื่อนที่ดี แม้จะกำลังไม่ค่อยเป็นเพื่อนที่ดีของตัวเองเท่าไรนักค่ะ
  • ขอบคุณมากที่สุด....สำหรับความเป็นเพื่อนที่แสนจะเข้าใจ
  • ...ต้องบอกว่า...โชคดีจังที่เราได้เป็นเพื่อนกัน...จ้ะ...^_^...
  • มาส่งกำลังใจให้...ทำงานได้ตามกำหนด...อย่าลืมที่คุณใบไม้มักจะบอกเสมอว่า...ทำงานด้วยสติและความเบิกบาน
  • ระลึกถึงมากค่ะ....^_^...

ยกมาจากบันทึกของคุณคนไม่มีรากค่ะ

สวัสดีค่ะคุณคนไม่มีราก

สถานการณ์ของใบไม้ตอนนี้ก็เป็นดังนี้ค่ะ..

ควันไฟยังคงคุกรุ่น    เปลวไฟยังคงแผดเผา

แพนด้าเข้าสิงตาเรา  หนทางแห่งการเผายังอีกไกล..

ต้องขออภัยด้วยนะคะที่วันนี้ไปแซวคุณกวินกับคุณคนตัดไม้ที่อีกบันทึกหนึ่งของคุณคนไม่มีราก.. 

อ่านแล้วมันคันปากคันมือยิกเลยอ่ะ เลยต้องขอแซวเสียหน่อย.. แหะ ๆ เสียมารยาทจริง ๆ เลย ข้าน้อยผิดไปแล้ว โปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ :P

มัวแต่คันมือคันปาก ลืมไปว่าก้นไหม้อยู่..

อย่าเอาน้ำมาดับไฟนะคะ เดี๋ยวใบไม้เผางานไม่สำเร็จ..แหะ ๆ

ดีใจเช่นกันค่ะนักรบที่รักที่เราได้เป็นเพื่อนกัน..^_^.. 

คุณใบไม้คะ

ส่งเมล์ไปแล้วนะคะ เรื่องทีอยู่กลุ่มสลึงนั้นไม่ค่อยแน่ใจค่ะ

มาบอกว่าวันนี้ก็ต้องปั่นงานเช่นกัน แต่ไม่ค่อยได้มากนัก เกเรเสียมากค่ะ เพราะต้องออกไปธุระกับพี่สาวนอกบ้านด้วย

กำลังต้องพยายามรักษาสติให้ดีค่ะ เพราะงานเข้ามาหลายทางมาก งานที่เรียน งานวิจัยที่ไปช่วยพี่เขาก็กำลังถูกเร่งรัด รับปากแล้วก็ต้องพยายามทำ  เลยต้องก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองหนังสือมหึมา มหาศาล...น่ากลัวมาก...T_T คิดผิดไปแล้วเรา....ฮือ ๆ ๆ ๆ

ไม่เป็นไร เกิดเป็นมนุษย์..กล้ารับปาก ก็ต้องกล้าทำ...จริงมะล่ะ

คิดถึงมากค่ะ...^_^...

สวัสดีค่ะคุณคนไม่มีราก

  • ขอบคุณค่ะสำหรับที่อยู่กลุ่มสลึง
  • เรื่องเกเรนั้น ใบไม้มั่นใจว่าเกเรกว่าคุณคนไม่มีรากแน่นอนค่ะ :P
  • ใช่แล้วค่ะ เราต้องพยายามรักษาสติให้ดีค่ะ
  • ตอนนี้รู้สึกเหนื่อย.. แต่ชื่นใจที่มีเพื่อนร่วมงานที่ดี และได้สัมผัสงานที่น่าสนใจ
  • เห็นด้วยค่ะ กล้ารับปาก ก็ต้องกล้าทำ ฮ่า..ฮ่า.. บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองกล้าเกินไป และในบางครั้งก็รู้สึกหลีกหนีเกินไป..
  • สู้ ๆ นะคะ คนเก่งของใบไม้.. เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_^

คุณใบไม้คะ

  • ไม่รู้สึกว่าเราห่างกันเลย แม้จะไม่ได้คุยกัน 3 เวลา หลังอาหารเหมือนที่เคยเป็นมา
  • ดีใจที่คุณใบไม้ได้ร่วมงานกับกัลยาณมิตร ไม่ใช่ว่าทุกคนจะโชคดีเช่นนี้ทุกคนไป บางคนต้องทนทำงานที่ไม่ชอบและยังไม่สามารถจะเลือกเพื่อนร่วมงานที่เข้ากันได้อีกด้วย...โชคดีมากเลยค่ะ
  • ระยะนี้ งานมากค่ะ แต่คนที่ทำงานด้วยก็เข้าใจ และไม่ได้ตำหนิ เพียงแต่เราต้องรู้สึกตัวเอง...ว่าต้องไม่ทำตัวเป็นภาระกับเพื่อนที่ร่วมงานด้วยกัน
  • เราสองคนคล้ายกันอีกแล้วนะ พวกใจกล้าบ้าบิ่น...และบางทีก็...หลีกหนี..บางสิ่งบางอย่างเกินไป
  • ส่งกำลังใจมาให้เช่นกันค่ะ
  • คิดถึงนะคะ...^_^...

คุณใบไม้คะ

  • ยังคงต้องมาเยี่ยมบ้านนี้ด้วยค่ะ...มันเป็นมุมสงบส่วนตัว
  • งานคงยุ่งและหนัก..ใช่ไหมคะ
  • ส่งกำลังใจให้...เพื่อน...ทำงานต่อไปอย่างมีสติและเบิกบานใจค่ะ
  • คิดถึงค่ะ...^_^...

คุณคนไม่มีรากคะ

  • ขอบคุณที่มาเยี่ยมมุมสงบของเรา
  • งานใบไม้นั้นยุ่งพอสมควร แต่มีงานอาสาแทรกค่ะ ก็ต้องลุ้นและเร่งเร้าให้งานเสร็จทันเวลา เอ..จะทันไหมน้า..
  • เป็นกำลังใจให้นักรบไม่มีรากทำงานอย่างมีสติและเบิกบานเช่นเดียวกันค่ะ
  • คิดถึงเหมือนกัน..^_^..

คุณใบไม้คะ

  • มาเดินเล่น ๆ จิบน้าผลไม้เย็น ๆ วันนี้ฝนตกพรำ ๆ ไม่หยุดเลย คนรับปริญญาคงลำบากหน่อย แต่ในแง่ดีคือ อากาศเย็นสบายไม่เหนื่อยง่าย...
  • คนไม่มีรากกังวลเพียงผู้ที่ชุมนุมอยู่ถ.ราชดำเนิน...สงสารจับใจ และ ไม่มีโอกาสไปให้กำลังใจ เพราะมีภารกิจอีกหลายอย่าง...
  • ยังไม่ได้เล่าให้คุณใบไม้ฟังเรื่องเพื่อนที่คนบอกว่าเขา..บ้า..ในบันทึก บ้าก็บ้า(วะ) จำได้ไหมคะ เขาหายหน้าไปเกือบสองสัปดาห์ จึงห่วงมาก ได้ตามสบเสาะวว่าใครรู้จักว่าเขาอยู่ที่ไหนและหลังสืบเสาะหลายวันก็ได้รู้ว่าเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านคนไม่มีรากนัก จึงชวนเพื่อนสนิทและพี่คนตัดไม้ไปเยี่ยมเขาด้วยกัน พบว่าเขาป่วยตัวบวมทั้งตัว แต่ไม่ยอมไปพบแพทย์ ประเมินแล้วน่าจะมีปัญหาด้านการเงิน เราทั้งสามคนจึงเสนอให้ความช่วยเหลือเบื้องต้น ซึ่งเขาก็ขอคิดอยู่ 2 วัน เราก็มีหน้าที่ไปเยี่ยมเขาที่บ้านทุกวัน จนเมื่อวานซืนได้มีโอกาสพาเขาไปส่งรพ.แล้ว ขณะนี้เขาได้ใช้สิทธิ์บัตรทอง และเราก็ช่วยค่าใช้จ่ายส่วนเกินกับเขา ช่วงนี้ก็เลยมีหน้าที่ต้องไปเยี่ยมเขาทุกวัน ไปให้กำลังใจ เพราะดูแล้ว..เขาอาจเป็นตับอักเสบรุนแรง หรือ มะเร็งในช่องท้อง ต้องรอการตรวจจากแพทย์อีกครั้งค่ะ...
  • ทุกครั้งที่ไปเยี่ยมกลับมา...คนไม่มีรากก็จะหดหู่ เศร้าซึม ไปเล็ก ๆ แต่ก็ได้พูดคุยกับเพื่อนและพี่คนตัดไม้ ทำให้ทำใจได้มากขึ้น คลายใจ วางใจ และทำหน้าที่เพื่อนที่ดีต่อไป
  • จะว่าไป...เรานี่ช่างโชคดีที่มีกัลยาณมิตรเป็นแนวร่วมในการทำความดี ได้อย่างสะดวกค่ะ
  • เล่ายาวเลย..ไม่ต้องตอบนะคะ รู้ว่ายุ่ง...เพียงอยากเล่าให้เพื่อนฟังน่ะค่ะ

                        (^___^)

คุณคนไม่มีรากคะ

  • ดีจังเลยค่ะที่พาเขาไปแพทย์ได้ และเพื่อน ๆ ก็แสนดี ร่วมด้วยช่วยกันทำดี ใบไม้ชื่นชมมาก ๆ ค่ะ
  • แต่การที่หดหู่ เศร้าซึมกลับมา ถ้ามากเกินไปก็ไม่ดี โชคดีที่คุณคนไม่มีรากมีเพื่อนดี ๆ อยู่ใกล้ตัว ช่วยให้ทำใจได้
  • ความเจ็บป่วยนั้นเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ เมื่อเราช่วยเหลือเขาอย่างเต็มที่แล้ว จงวางใจลงเถิดค่ะ
  • หากอยากดูแลเขามากกว่านั้น ลองดูสิคะว่าความคิด ความรู้สึกเขาเป็นอย่างไร คิดว่าช่วยทำให้เขาจิตใจสงบได้ก็เป็นเรื่องดีค่ะ ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เรื่องแบบนี้อยู่ที่เจ้าตัว
  • ดูไปเรื่อย ๆ นะคะ บางทีอาการเขาอาจจะไม่ร้ายแรงถึงชีวิตก็ได้ค่ะ
  • ทุกคนย่อมหลีกหนีความเสื่อมของสังขารไม่พ้น ถึงเวลาของเรา เราก็ต้องเตรียมรับมือ
  • เขากำลังแสดงสัจธรรมให้คนไม่มีรากดูอยู่ค่ะ ก็เรียนรู้ให้เต็มที่นะคะ
  • เอาใจช่วยให้ทำดีต่อไปค่ะ ด้วยจิตใจที่สงบค่ะ ^_^
  • ขออนุญาต คุณใบไม้ ร่วมเรียนรู้และซึมซับ เรื่องที่คนไม่มีรากเล่าด้วยคนนะคะ
  • หากครูปู สามารถช่วยอะไรได้มากกว่าทางอักษร ก็อย่าเกรงใจนะคะ
  • ยินดีจะเป็นแนวร่วมกับคุณคนไม่มีราก ทั้งใน G2K และชีวิตจริงเลยค่ะ
  • เพิ่งกลับมา และค่อยยังชั่วจากพิษไข้ เลยเข้ามาเยี่ยมค่ะ
  • คิดถุ๊ง คิดถุง หล่ะ
  • ( ^___^ )

สวัสดีค่ะ ครูปู

ดีใจค่ะที่เห็นครูปูกลับมาแล้ว  เชื่อว่ามีคนดีใจอีกหลายคนเลยค่ะ

เชิญมาร่วมเรียนรู้ไปด้วยกันตามสบายค่ะ

สงสัยว่าครูปูจะโหมงานหนักจนป่วย ดูแลสุขภาพดี ๆ นะคะ

คิดถึงเหมือนกันค่ะ ..^_^..

 

สวัสดีค่ะคุณใบไม้และครูปู

  • มาจ๊ะเอ๋กันที่บ้านนี้อีกแล้ว...ดีจัง...คราวนี้คุยกันสามคนเลยดีไหมคะ
  • ส่งข่าวเรื่องเพื่อนค่ะ...ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการตรวจหลายอาการ  แต่หลังจากเข้าพักใน รพ. แล้ว ดูเขาอาการดีขึ้นมาก หน้าตาก็สดใสขึ้น คุยกับหมอที่รักษาบอกว่า..อาจเป็นอาการไวรัสตับอักเสบกำเริบ...ไม่น่ากังวลอะไรค่ะ
  • คนไม่มีรากกับเพื่อนและพี่คนตัดไม้จึงค่อยเบาใจ และ คงจะเว้นวันการไปเยี่ยมค่ะ แต่ก็ได้ฝากเงินไว้จำนวนหนึ่งให้คุณแม่และพี่สาวของเขาได้ใช้จ่าย
  • ดูแววตาตอนที่เราไปเยี่ยมเขานั้น...สดชื่นมากค่ะ ...เขาจะพูดก่อนคนไม่มีรากจะกลับซ้ำ  ๆ ทุกครั้งว่า...
  • ...อย่ากลับบ้านดึก...
  • พี่คนตัดไม้ก็บอกเขาว่า...ไม่ต้องห่วง..จะไปส่งถึงบ้านทุกครั้ง...เขาก็จะยิ้มและหันมาบอกว่า...อย่าดื้อ อย่าซนนะ...ฮา...คนไม่มีรากกลายเป็นเด็กเล็กๆ ไปเสียแล้วล่ะค่ะ
  • มาเล่า..เพื่อให้ร่วมกันอนุโมทนากับการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ร่วมโลก...
  • คนไม่มีรากมีความสุขทุกครั้งที่ระลึกถึงว่า...

" การมีชีวิตนั้น...ต้องวัดว่า...เราได้ทำอะไรให้แก่ผู้อื่นและโลก...มิใช่การเสพสุข...และหมกมุ่นอยู่กับ...ตัวเองเท่านั้น...."

  • เห็นด้วยไหมคะ เพื่อนรักทั้งสอง...

มาแวะบ้านคุณใบไม้มุมสงบ

เจ้าของบ้านคงยุ่งจนหัวฟู ก้นไหม้ หลังงอไปแล้ว

ไม่เป็นไรค่ะ มาดูบ้านให้ ไม่ต้องกังวลนะคะ

วันนี้คนไม่มีรากไปเล่นโยคะมาค่ะ ทั้ง ๆ ที่งานที่จะส่งวันจันทร์ยังไม่เสร็จ  แต่รู้สึกว่า..ถึงนั่งทำต่อก็คงทำไม่ได้มากกว่านี้แน่...ต้องไปชาร์ทแบตเตอรี่มากกว่า

ที่บ้านครูน้อย...แถวราษฏร์บูรณะ ซึ่งรับเลี้ยงและดูแลเด็กกำพร้า...เขาอยากให้ไปสอนเด็ก ๆ เล่นโยคะ กำลังประเมินตัวเองว่าพอจะสอนได้หรือเปล่า...คิดว่าอาจจะต้องลองทบทวนดูอีกทีค่ะ ขั้นพื้นฐานน่าจะได้ แต่ท่ายาก ๆ คงยังไม่ได้แน่เลย...แต่ก็อยากทำค่ะ

กำลังคิดว่าอะไรก็อยากทำไปเสียหมด...ยกเว้น..งานที่ตัวเองต้องทำ..ฮา...หัวข้อวิทยานิพนธ์ยังไม่ลงตัวเลย...

มาบ่น ๆ คุย ๆ แล้วก็เดินอมยิ้มกลับไป..นั่งทำงานต่อนะคะ

พักผ่อน ผ่อนพัก จะทำให้ได้งานมากขึ้นนะคะ

คิดถึงค่ะ...^_^...

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

  • ใบไม้ไปปฏิบัติภารกิจที่วังน้อย จ.อยุธยา มา ๒ วัน เพิ่งกลับมาค่ะ
  • พรุ่งนี้ต้องส่งงาน ๒ ชิ้นค่ะ ฮ่า..ฮ่า.. จะเสร็จเร้อ..
  • ถ้าพรุ่งนี้ทำงานเสร็จ ชีวิตก็จะเริ่มดีขึ้นอีกนิดค่ะ
  • คุณคนไม่มีรากระวังก้นไหม้อย่างใบไม้ก็แล้วกัน ปัญหาของเบอร์เจ็ดก็รู้ ๆ กันอยู่ อยากทำไปซะหมด.. ใบไม้พยายามให้การงานกับเวลามันสมดุลกันอยู่
  • อย่าลืมค่ะว่าเรามี ๒ มือ กับ ๑ ใจดวงเล็กที่อาจจะยิ่งใหญ่
  • จะทำอะไรก็ทำไปเถิดค่ะ ทำไปเรื่อย ๆ ไม่หยุด ทำไปตามกำลัง คำพูดนี้ได้มาจากสำนักพิมพ์สุขภาพใจค่ะ
  • ไปแล้วค่ะ ไปเผางานต่อ..^_^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้  นักรบเบอร์เจ็ดที่กำลังจะก้นไหม้

  • ดวงใจเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ๋....ใช่แล้วค่ะ นี่ละคนเบอร์เจ็ด
  • อาจารย์หมอธนา บอกว่า...ระวังอย่าติดเกราะ (ลักษณ์) เมื่อรู้แล้วว่าเป็นคนเจ็ด ให้ข้ามเกราะที่เป็นส่วนด้อยของตัวเอง และส่งเสริมข้อดีให้มากขึ้น ...ดังที่คุณใบไม้บอกนั่นแหละค่ะว่า..อย่าใช้เป็นข้ออ้างว่า...ก็ฉันเป็นลักษณ์นี้ ฉันเป็นอย่างนี้แหละ...
  • แค่มาบอกว่า...สถานการณ์เราคล้ายกันมากขึ้นทุกวัน ... แต่คนไม่มีรากยังใจเย็น...5555....
  • นำข้อคิดประจำวันมาฝากค่ะ

" We make a living by what we get, but we make

                        a life by what we give"

                                                       Winston Churchill.

  • สู้ ๆ ๆ นะคะ จับมือกันไป ... แล้วค่อยมาคุยกันว่า...เราสำเร็จแล้ว...เราชนะ และ ผ่านมันไปด้วยกัน

แวะมาดูหลังคาบ้านคุณใบไม้

เจ้าของบ้านยังยุ่ง...ไม่เป็นไร...ส่งใจไว้ให้ ทำงานให้เสร็จ...

คิดถึงนะคะ ^__^

แวะมาดูหลังคาบ้านใบไม้ แล้วได้ยินเสียงคนกรนบ้างไหมคะ

เมื่อตะกี้รู้สึกเหนื่อยล้า เอนหลังพักสายตา หลับไปเลย อิ..อิ..

ร่างกายมันฟ้องว่าเริ่มอ่อนล้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ

วันนี้งานไม่เสร็จแน่นอน คงจะเสร็จพรุ่งนี้กระมังคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

คิดถึงเหมือนกันค่ะ ^_^

ยกมาจากบันทึกตัวเองค่ะ ให้คุณใบไม้อ่านแล้วก็ไม่ต้องพิมพ์ใหม่ด้วย...^_^..

คุณใบไม้คะ

อาการเราในวันนี้คล้ายคลึงกันมากค่ะ...5555...

เมื่อวานงานเสร็จตอนตีสอง...ไอเดียกระฉูดตอนสี่ทุ่มค่ะ...นึกว่าดีเลิศแล้วเชียว อาจารย์เห็นหัวข้อที่นำเสนอ...บอกว่า..กลับไปคิดให้แคบและเป็นรูปธรรมหน่อย...แป่ว...ทำจนเช้าเลยนะเนี่ย..T_T..

คนไม่มีรากมักจะถูกคอมเม้นท์ว่าคิดอะไรที่กว้าง..และคิดมากเกินไป คิดแบบเชิงปรัชญา เป็นนามธรรมมากไป...ฮา...

หลังถูกคอมเม้นท์ ใจห่อเหี่ยว เหลือนิดเดียว คล้ายจะหมดเรี่ยวหมดแรงค่ะ...พอไปอ่าน ๆ เรื่องของคุณอ๋อย แม่น้องแอมแปร์ก็เลยหัวเราะได้ ... อาการดีขึ้นค่ะ

แสดงว่า..ทุกอย่างอยู่ที่ใจนะ...

สู้ต่อไปค่ะ...เราต้องทำให้ได้...^_^...

ยกมาจากบันทึกคุณคนไม่มีรากค่ะ..^_^..

คุณคนไม่มีรากคะ

  • เห็นด้วยค่ะว่า ทุกอย่างอยู่ที่ใจ
  • ทำงานเพื่องานค่ะ บางทีพอเราตั้งใจทำอะไรมากเข้า เราก็คาดหวังมากโดยไม่รู้ตัว พอไม่เป็นดังคาด เราก็สะเทือน..
  • เราก็ทำหน้าที่พัฒนาสิ่งที่ทำต่อไปให้ดีขึ้น ดีเสียอีกที่ได้เรียนรู้เพื่อแก้ไขและพัฒนา.. ตั้งใจทำเต็มที่ในแต่ละครั้งก็พอแล้ว ผลที่เกิดขึ้น..เราเพียงรับรู้ เรียนรู้ ไปกับมัน
  • เฮ้อ..ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเล้ย..ย.. มาทำเป็นปลอบคนอื่น ใบไม้ก็เป็นซะอย่างนี้..
  • งานยังไม่เสร็จเลยค่ะ แต่ใกล้จะเสร็จเต็มที่แล้ว
  • ส่วนเรื่องซีดีเพลง ไม่ได้ลืมนะคะ แต่ส่งให้พวกที่อยู่ต่างจังหวัดก่อน ฐานที่อยู่ไกล เสร็จงานแล้วจะส่งไปให้นะคะ
  • เป็นกำลังใจให้นะคะ เพื่อนร่วมชะตากรรม อิ..อิ.. แม้ว่าจะไม่ได้ทำงานด้วยกัน :P 

คุณใบไม้คะ

  • มาส่งใจค่ะ รู้ว่าต้องยุ่งมากมาย...อีกนิดเดียวก็คงจะได้พักแล้ว
  • อาจารย์หมอประเวศเคยสอนคนไม่มีรากตอนที่ต้องทำนโยบายภูมิปัญญาไทย...ชนิดหามรุ่งหามค่ำ...ต้องขนเสื้อผ้าไปนอนที่ที่ทำงาน ... ทำงานตั้งแต่ตื่น จนหลับคาเครื่องคอมพ์....หน้าดำคร่ำเครียด ตลอด 2 สัปดาห์ ....
  • ท่านมาตอนเช้า...ในวันต้องเสนอนโยบายกับคณะรัฐมนตรี...หันมาบอกกับเด็ก ๆ ที่ไม่ได้นอน (อย่างพอเพียงกับวัย) ว่า...อดทนนะ ให้จำไว้ว่า..เมื่อเหนื่อย ให้บอกตัวเองว่า..อีกนิดได้ไหม...เราจะเห็นเองว่า...ร่างกายของเรานั้นเชื่อฟัง...จิตใจ...เมื่อเกินจุดเหนื่อยที่คิดว่า...จะขาดใจแล้วนั้น...เราจะไปได้อีก...และหายเหนื่อยเป็นปิดทิ้งเลย ....^__^...
  • ส่งกำลังใจให้นะคะ
  • ต้องกลับไป...ปั่นงานเช่นกันค่ะ...
  • ยังเหนื่อยไม่ถึงขั้นขาดใจหรอก...แค่เกือบเอง...
  • จับมือไปด้วยกันนะคะ...สู้ ๆ ๆ ๆ

คุณใบไม้เพื่อนรัก

  • สงสัยจะยุ่งมากจน...ก้นไหม้ไปแล้วเพื่อนเรา...
  • สู้ ๆ นะคะ
  • อยู่ในสถานการณ์ร้อนรุ่ม รุ่มร้อน รีบร้อน ลนลาน เช่นกันค่ะ
  • สนุกมากค่ะ กับ ชีวิตในช่วงนี้ โห..ได้รสชาดที่ดีมาก ๆ เลยค่ะ...
  • แล้วจะมาคุยใหม่ เมื่องานลุล่วงนะคะ...
  • ส่งแรงใจให้ทำงานได้อย่างเบิกบาน มีสติ ค่ะ
  • คิดถึงมากค่ะ

                     ^__^

ครูโย่งคะ

ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมเยียน 

และมาเตือนให้งดเหล้าเข้าพรรษา..^_^..

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

  • ใช่แล้วค่ะ ข้อดีของการอยู่ในภาวะยุ่งเหยิงนั้น คือการได้เห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง ซึ่งสถานการณ์ที่คับขันทำให้เราบังคับตัวเองให้ทำได้มากกว่าปกติ
  • อย่างไรก็ชอบใช้ชีวิตปกติมากกว่าค่ะ แหะ ๆ 
  • ที่ใบไม้หายไปก็หนีไปเที่ยวกับน้อง ๆ วรรณศิลป์ค่ะ หอบงานไปทำด้วย เสร็จ..แล้วก็ส่งไปแล้วเมื่อวานนี้เอง
  • เพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพฯ คืนนี้ สถานการณ์ชีวิตเริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ
  • เป็นกำลังใจคุณคนไม่มีรากทำงานลุล่วงไปด้วยดีนะคะ คุณคนไม่มีรากน่ะทำได้อยู่แล้วเนอะ
  • คิดถึงมากเช่นกันค่ะ ..^_^..

คุณใบไม้คะ

  • เห็นด้วยอย่างมากที่สุดว่า...ข้อดีของการอยู่ในภาวะยุ่งเหยิงนั้น คือการได้เห็นศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง ซึ่งสถานการณ์ที่คับขันทำให้เราบังคับตัวเองให้ทำได้มากกว่าปกติ
  • กำลังถูกท้าทายในภาวะ...ยุ่งเหยิง....สนุกและเหนื่อยมากค่ะ
  • ดีใจที่คุณใบไม้ได้มีโอกาสไปพักผ่อนหลังงานหนัก
  • อยากบอกว่า...ทุกครั้งที่ได้มาเยี่ยมบันทึกของคุณใบไม้...ทำให้คนไม่มีราก...ผ่อนคลาย เหมือนได้คุยและผ่อนพักจากเรื่องยุ่งและเหน็ดเหนื่อย...เสมอเลย..
  • ดีใจที่ได้รู้จักเป็นเพื่อนกันค่ะ
  • คิดถึงมากค่ะ..^__^....

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

  • ใบไม้คิดว่าตัวเองเริ่มจะพักผ่อนมากเกินไปสักนิด จริง ๆ ก็มีเรื่องที่ต้องสะสางอีกมากพอดู คิดว่าไม่เกินกำลัง และพยายามจะไม่รับอะไรเข้ามาเพิ่มให้เกินพอดี
  • เวลาที่อยู่ในภาวะยุ่งเหยิง ทำให้เราได้เห็นสภาวะจิตของเราชัดเจน เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะเรียนรู้ตัวเองอีกช่วงหนึ่งค่ะ
  • ขอบอกว่า..ใบไม้รู้สึกเช่นเดียวกับคุณคนไม่มีรากค่ะ "ทุกครั้งที่ได้ไปเยี่ยมบันทึกของคุณคนไม่มีราก...ทำให้ใบไม้...ผ่อนคลาย เหมือนได้คุยและผ่อนพักจากเรื่องยุ่งและเหน็ดเหนื่อย...เสมอเลย.. "
  • ดีใจเช่นกันค่ะที่เราได้เป็นเพื่อนกัน
  • สู้ ๆ นะคะ ส่งกำลังใจไปให้คุณคนไม่มีรากทุกวันเลยค่ะ ^_^

สวัสดีค่ะ คุณใบไม้คะ

คิดถึงจังค่ะ

จุ๊บ ๆ

 

 

อุ้ย..ครูปูคะ เล่นมาจุ๊บกันแบบนี้ เค้าก็เขินแย่สิตัวเอง อิ..อิ.. :P

คุณใบไม้คะ

เดินเล่นมาจนถึงที่นี่ตามเคย....

มาหาความผ่อนคลายทางอารมณ์ค่ะ....ไม่ได้ยุ่งยากใจอะไรนะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ....สบายดี...เพียงแต่คอยระมัดระวัง...คลื่นสมองให้ต่ำ ๆ ...จะได้ทำงานได้มากขึ้นค่ะ...

นำภาพมาฝากให้คุณใบไม้ดูเล่นดีกว่า...ต้นหนวดปลาหมึกค่ะ

ฮั่นแน่..มาเดินเล่นอีกแล้วเพื่อนเรา..

ถ้ามาผ่อนคลายแล้วเส้นยังตึงอยู่ก็บอกนะคะ ใบไม้พอจะนวดคลายเส้นให้ได้ แต่เอ..เล่นโยคะอยู่แล้วคงไม่ต้องนวดให้กระมังคะ

ขอบคุณนะคะสำหรับภาพต้นหนวดปลาหมึก..

เห็นว่าคุณคนไม่มีรากชอบเดิน คิดว่าหนังสือชื่อ Walking ของ เฮนรี่ เดวิด ธอโร น่าจะเหมาะกับคนชอบเดิน เลยคัดลอกท่อนหนึ่งมาฝาก  ^_^

"..อะไรที่ทำให้เราตัดสินใจยากมาก ว่าจะเดินไปทางไหนดี แต่ข้าพเจ้ากลับเชื่อว่ามีแรงดึงดูดชนิดหนึ่งอยู่ในธรรมชาติ ซึ่งถ้าเราผ่อนตัวเองไปตามกระแสแรงดึงดูดนั้น มันก็จะชักนำเราไปอย่างถูกทาง มันคงไม่แตกต่างกันมิใช่หรือว่าเราจะเดินไปทางใด เพราะมีหนทางที่ถูกดำรงอยู่เสมอ ทว่าเรากลับเลินเล่อโง่เขลาถึงขนาดที่ไปเลือกเอาทางที่ผิดเข้า  เราควรจะเลือกเดินไปทางนั้นอย่างปีติยินดี ในเส้นทางซึ่งเราไม่เคยเลือกเดินมาก่อนเลยในโลกที่เป็นจริงนี้ ด้วยว่าทางสายนั้นคือสัญลักษณ์ของหนทางภายในซึ่งเรารักที่จะเดินไปภายในโลกของจิตใจและนามธรรม และย่อมมีบางครั้งที่เรารู้สึกลำบากใจที่จะเลือกทิศทางเดินของตน ด้วยเหตุว่า มันมิได้ดำรงอยู่อย่างชัดเจนในความรู้สึกนึกคิดของเรามาแต่ก่อน.."

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณใบไม้เพื่อนรัก

รู้อยู่แล้วว่าไปที่ไหน ๆ ก็ต้องแวะมาที่นี่จนได้....ใจอยากมานี่นา...

แวะมาก็ถูกใจ..ได้ของถูกใจ....หนังสือชื่อ Walking ของ เฮนรี่ เดวิด ธอโร มีข้อความที่ตรงใจและ...ทำให้ได้คิดค่ะ....ต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้างแล้ว...หนังสือแปลใช่ไหมคะ...

"..อะไรที่ทำให้เราตัดสินใจยากมาก ว่าจะเดินไปทางไหนดี แต่ข้าพเจ้ากลับเชื่อว่ามีแรงดึงดูดชนิดหนึ่งอยู่ในธรรมชาติ ซึ่งถ้าเราผ่อนตัวเองไปตามกระแสแรงดึงดูดนั้น มันก็จะชักนำเราไปอย่างถูกทาง.."

คนไม่มีรากก็เชื่อเช่นนี้ค่ะ  เชื่อมาตลอด แม้สิ่งที่เลือกที่จะเชื่อนั้น คนรอบตัวมักไม่มีใครเห็นดีด้วย...แต่สิ่งที่เลือกก็เหมาะกับตัวเองทุกครั้งเลยค่ะ....

ใช่ล่ะ...มันมีแรงดึงดูดชนิดหนึ่ง...ค่ะ

ขอบคุณสำหรับ...ของขวัญในวันหยุดนี้ค่ะ

อ้อ..ลืมบอกว่า เมื่อวานได้มีโอกาสไปสอนโยคะง่าย ๆ ให้เด็ก ๆที่บ้านครูน้อย ที่ราษฎณ์บูรณะ ค่ะ เด็ก ๆ ราว 20 คน สนุกมาก แต่พอกลับมา คนสอนก็ผื่นขึ้น ตัวแดงตามเคย ไปพบหมอ..สันนิษฐานว่า แพ้ฝุ่นและแพ้น้ำลายเด็ก ๆ ค่ะ...ตอนนี้กำลังหาทางเยียวยาตัวเอง จะได้ไปสอนได้อีกค่ะ...^_^...

สวัสดีค่ะพี่ใบไม้ที่คิดถึง

* แอบมาฟังสองสาวเพื่อนรักคุยกันค่ะ

* เลยตามมาด้วย แรงดึงดูด ....

* ...  นึกท่าทางพี่ใบไม้เขิน เวลาถูกพี่ครูปู จูจุ๊บ :)

* ....

* ว้าว ต้นหนวดปลาหมึก งาม และ สวยมากๆ เลยค่ะ

* ....

"..อะไรที่ทำให้เราตัดสินใจยากมาก ว่าจะเดินไปทางไหนดี แต่ข้าพเจ้ากลับเชื่อว่ามีแรงดึงดูดชนิดหนึ่งอยู่ในธรรมชาติ ซึ่งถ้าเราผ่อนตัวเองไปตามกระแสแรงดึงดูดนั้น มันก็จะชักนำเราไปอย่างถูกทาง.."

ตอนนี้ปูก็ กำลังสับสนค่ะ ... เพราะต้องตัดสินใจอีกแล้วค่ะ

...  ขอบคุณ ข้อความข้างต้น ... ก็จะทำดีที่สุดแล้วกันนะคะ ... ส่วนผลลัพธ์ จะอย่างไร ก็เชื่อว่า ... เพราะแรง .... คงถูกทาง :)

....  ให้พี่ใบไม้  พี่คนไม่มีราก ... มีความสุขมากๆ ในวันสุขสันต์นี้นะคะ

สวัสดีตอนบ่ายค่ะ คุณคนไม่มีราก

  • หนังสือชื่อ Walking ของ เฮนรี่ เดวิด ธอโร แปลโดย พจนา จันทรสันติ โครงการคบไฟจัดพิมพ์ค่ะ เป็นหนังสือเล่มบาง ๆ ค่ะ
  • คิดว่าหนังสือไม่มีวางขายแล้วค่ะ แต่ที่คบไฟอาจจะยังมีเหลือ ต้องลองโทรไปถามค่ะ ถ้าต้องการเบอร์โทร จะหาให้ค่ะ
  • ถ้าชอบมากจะทยอยพิมพ์ให้อ่านวันละหน่อย ดีไหมคะ..
  • วันนี้ใบไม้ก็มาช่วยจัดกิจกรรมให้เด็ก ๆ ที่สหทัยมูลนิธิค่ะ ก็ทำมานานกว่า 10 ปีแล้วค่ะ
  • ที่บ้านครูน้อย เพื่อนใบไม้ก็เคยไปจัดกิจกรรมให้ค่ะ แต่ใบไม้ไม่ได้ไปด้วย คุณคนไม่มีรากมีแรงทำให้เด็ก ก็ทำไปเถอะค่ะ เป็นเรื่องที่ดีค่ะ
  • ขออนุญาตบอกอดีตพยาบาลหน่อยนะคะ ใบไม้คิดว่าคุณคนไม่มีรากคงนอนไม่พอ ซึ่งส่งผลต่อระบบภูมิคุ้มกันในร่างกาย เรื่องความรู้นี้คุณคนไม่มีรากน่าจะรู้มากกว่าใบไม้มากมายอยู่แล้ว เพราะเคยเรียนมาโดยตรง
  • เยียวยาตัวเองทั้งกายและใจให้ดีนะคะ เพื่อนรัก..^_^..

ขออนุญาตสวัสดีและทักทายคุณ Poo สาวมหัศจรรย์ก่อนนะคะ

ยินดีค่ะไม่ต้องแอบ...เชิญคุยด้วยกันเลยค่ะ...จริงไหมคะ คุณใบไม้  จะบอกความลับว่า...คนไม่มีรากถูกโฉลกกับคนชื่อ ปู...นะคะ  มีเพื่อนสนิทในก๊วน 7 คน ก็ชื่อปูค่ะ แต่เธอจากไปอยู่นิวซีแลนด์ จึงไม่ค่อยได้เจอกัน  เป็นเพื่อนที่รู้ใจมากที่สุดก็ว่าได้ค่ะ

อยากรบกวนขอเบอร์ คบเพลิง ค่ะ  อยากได้เก็บไว้...แต่ถ้าคุณใบไม้จะทยอยเล่าให้ฟัง...ก็ชอบเหมือนกันค่ะ...^_^...

เรื่องพักผ่อนน้อยนั้น...อาจจริงค่ะ...บังคับตัวเอง เพราะต้องอ่านหนังสือ แล้วยังมาติดเพื่อน ๆ ใน G2K อีกค่ะ

คงต้องจัดการเวลาใหม่ แต่เรื่องแพ้น้ำลายเด็ก ๆ นี่ เป็นมาตั้งแต่เป็นพยาบาลแล้วค่ะ อยู่ห้องเด็กต้องอุ้มเด็ก...จูบเด็กหอมเด็กแล้วก็เป็นผื่นเองทุกทีค่ะ

ขอบุคณสำหรับคำเตือนที่ทำให้ต้องหันกลับไป...พิจารณาตัวเองค่ะ   คงต้องหาเวลาพักให้มากขึ้นค่ะ

.....^___^....

สวัสดีค่ะ คุณปู

  • ยินดีต้อนรับนะคะ มาร่วมคุยกับใบไม้และคุณคนไม่มีรากได้ตามสะดวกค่ะ
  • มีคนตามคุณคนไม่มีรากมาคุยกับใบไม้หลายคนเลยค่ะ ส่วนคุณปูตามใครมาไม่แน่ใจ อาจเป็นเล่าซือสิทธิรักษ์ แต่ตามใครมาก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ มั่นใจว่าเราคุยกันได้ค่ะ
  • กำลังสับสนเหรอคะ ก็เป็นธรรมดาของชีวิตที่ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้างค่ะ   พิจารณาไตร่ตรองถึงข้อดีข้อเสียให้ดีก่อนตัดสินใจ และเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ไม่ต้องเสียใจค่ะ ไม่ว่าผลจากการตัดสินใจนั้นจะดีหรือไม่ดี เพราะก่อนตัดสินใจเราได้คิดดีที่สุดแล้ว ณ ช่วงเวลานั้น ๆ  ตัดสินใจถูกก็ดีไป ตัดสินใจผิดก็ดีอีกค่ะ จะได้เรียนรู้ว่าผิดอย่างไร ถ้าไม่ลองผิดก็ไม่อาจรู้ว่าถูกเป็นอย่างไร
  • เป็นกำลังใจให้ตัดสินใจอย่างมีสตินะคะ ..^_^..

สวัสดียามค่ำค่ะคุณคนไม่มีราก

  • โอ้..เพื่อนเราแพ้น้ำลายเด็กเหรอเนี่ย แล้วแพ้น้ำลายผู้ใหญ่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นเราห้ามเจอกันโดยเด็ดขาด เดี๋ยวจะผื่นขึ้นเพราะคุยกันน้ำลายท่วมเลย อิ..อิ..
  • คุณคนไม่มีรากติดตามข่าวโอลิมปิกมากไปหรือเปล่าคะ ใบไม้ไม่มีเบอร์คบเพลิงค่ะ มีแต่เบอร์โครงการจัดพิมพ์คบไฟค่ะ แต่เป็นเบอร์ที่เก่า เขาย้ายออฟฟิศไปที่ใหม่แล้ว ต้องตามเบอร์จากเพื่อนก่อนนะคะ
  • งั้นวันนี้คัดลอกมาให้ฟังอีกหน่อยก็แล้วกันค่ะ..^_^..
  • "..ข้าพเจ้าคิดว่าคงไม่สามารถรักษาสุขภาพทางร่างกายและจิตวิญญาณของตนให้อยู่ดีมีสุขได้ นอกเสียแต่จะใช้เวลาเดินวันละสี่ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย และโดยปรกติก็มักจะนานกว่านั้นด้วยซ้ำ เพื่อเตร็ดเตร่ท่องเที่ยวไปในป่า ข้ามท้องทุ่งและเขาเขินเนินไศล หลุดพ้นจากพันธนาการของโลกโดยสิ้นเชิง ท่านอาจจะแย้งว่า ความคิดเช่นนี้อาจจะมีค่ามาก หรืออาจไร้ค่าโดยสิ้นเชิงก็เป็นได้"

คุณใบไม้คะ

ขอโทษค่ะ เมายาแก้แพ้ผื่นคันมากเลยค่ะ...สำนักพิมพ์คบไฟ...ฮา...เปลี่ยนชื่อเสียอแล้ว

ตามมาอ่านทุกวันก็ดีค่ะ...

ตั้องเดินว้นละ 4 ชั่วโมงเขฃชียวหรือเนี่ย...โอ...คนไม่มีรากยังเดินน้อยมากเลยล่ะ ...

แต่ความรู้สึกเมื่อได้เดินนี่น่ะ...เหมือนคนเขียนเลยนะคะ...คือ..

....หลุดพ้นจากพันธนาการของโลกโดยสิ้นเชิง....

ชอบจังค่ะ...รออ่านต่อนะคะ

ขอบคุณค่ะเพื่อนรัก 

คุณคนไม่มีรากคะ

  • หนังสือชื่อ Walking นี้บางมากค่ะ เพียงแค่ 63  หน้าเท่านั้นเอง
  • เอาคำโปรยที่ปกหลังมาให้อ่านเสียหน่อยค่ะ

การเดินของธอโรได้กลายมาเป็นคำเปรียบเทียบของการจาริกแสวงบุญไปสู่ "ดินแดนศักดิ์สิทธิ์" ในยุคมุ่งสู่ตะวันตกของอเมริกา เพื่อบุกเบิกแผ่นดินอันรกร้างว่างเปล่า ด้วยเหตุว่า "ในป่าดงพงไพรนั้นเองที่ช่วยปกปักรักษาโลก" ซึ่งถ้อยคำนี้เองได้กลายมาเป็นแก่นหลักของการอนุรักษ์ธรรมชาติ ในความเรียงชิ้นนี้เต็มไปด้วยถ้อยคำอมตะอันเต็มไปด้วยพลังการกระตุ้นเร้า "ข้าพเจ้ามีความเชื่อมั่นในป่าดงพงพี ในทุ่งหญ้า และในยามค่ำคืนซึ่งเมล็ดข้าวโพดแทงรากผลิใบขึ้น"

  • คัดลอกมาให้อีกหน่อยสำหรับวันนี้

"ข้าพเจ้ารู้สึกตระหนกเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาว่า ข้าพเจ้าได้เดินไปไกลหนึ่งไมล์ในป่าเพียงด้วยร่างกายเท่านั้น โดยที่จิตใจมิได้ร่วมอยู่ในการเดินด้วย ในการออกเดินยามบ่ายของข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้าจะพยายามลืมการงานที่ได้กระทำไปในตอนเช้า และภาระหน้าที่ที่ตนมีต่อสังคมเสียให้สิ้น ทว่ามีอยู่บางครั้งที่ข้าพเจ้าไม่อาจสลัดเรื่องราวของมนุษย์ออกไปได้  มีความคิดถึงการงานบางอย่างแล่นพล่านอยู่ในหัว ซึ่งเท่ากับว่าจิตใจของข้าพเจ้ามิได้อยู่ร่วม ณ สถานที่ที่ร่างกายดำรงอยู่ ถือได้ว่าเป็นอาการใจลอยของคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในการเดินนั้นข้าพเจ้าพยายามเรียกสติสัมปชัญญะกลับคืนมา ข้าพเจ้ามาทำอะไรในป่าแห่งนี้เล่า ถ้าจิตใจของข้าพเจ้าไพล่ไปคิดถึงเรื่องอื่น ข้าพเจ้ามักจะรู้สึกสงสัยในตนเอง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตระหนก เมื่อค้นพบว่าตัวเองมัวคิดหมกมุ่นอยู่กับสิ่งอื่น แม้สิ่งนั้นจะเรียกได้ว่าเป็นการงานที่ดีก็ตาม ด้วยว่าในบางครั้งเรื่องทำนองนี้ก็ได้เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าด้วย"

  • โปรดติดตามตอนต่อไป..^_^..

คุณใบไม้เพื่อนรัก

แวะมาเยี่ยมและอ่าน...เรื่องการเดินด้วยความสุข...

บางครั้งและหลายครั้งเราก็เป็นเช่นนั้นนะคะ...เราเดินเพียงร่างกายแต่ใจเราไปคิด หมกมุ่น อยู่กับสิ่งอื่น .....

แต่การเดินของคนไม่มีรากนั้นจะเดินและกำหนดอารมณ์ไว้ที่เท้าค่ะ...ยิ่งเดินเร็วก็ยิ่งมีสมาธิมุ่งมั่นดีขึ้น  เค่ยไปปฏิบัติธรรมที่วัดโสมนัส และพบว่าตัวเองถูกจริตกับการเดินจงกรมมากกว่าการนั่งสมาธิ .. ค่ะ  นั่งสมาธิแล้วมักจะง่วง แต่เดินจงกรมได้นานนับชั่วโมงค่ะ

แต่ละคนคงมีจริตที่ต่างกันนะคะ..

เขียนให้อ่านวันละเล็กละน้อยก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระมากนัก..

ขอบคุณและรออ่านด้วยใจอันจดจ่อค่ะ...

               (^__^)

สวัสดียามสายค่ะ นักรบไม่มีราก

ใบไม้เป็นพวกชอบเดินเรื่อยเปื่อยค่ะ ชมทิวทัศน์ ธรรมชาติ ตึกรามบ้านช่องไปเรื่อย หลายครั้งก็รู้สึกว่าเห็นมุมมองใหม่ ๆ จากสถานที่เดิม ๆ หรือได้ความรู้สึกใหม่ในการมองสถานที่เดิม..

แต่ถ้าเป็นเรื่องการปฏิบัติสมาธิใบไม้จะชอบนั่งเฉย ๆ มากกว่าค่ะ เป็นจริตที่ต่างกันนะคะ

ท่อนต่อไปสำหรับนักรบไม่มีรากค่ะ กล่าวถึงอัศวินสำนัก Walkers ค่ะ

"..หากจะกล่าวถึงประสบการณ์ส่วนตัวของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ากับเพื่อนร่วมทาง (ด้วยบางครั้งข้าพเจ้าก็มีเพื่อนร่วมทางเช่นกัน) ล้วนมีความสุขที่จะได้คิดฝันว่าเราเป็นอัศวินสำนักหนึ่ง อาจเป็นสำนักใหม่หรือมีมาแต่เดิมแล้ว มิใช่อัศวินในสำนัก Equestrians หรือChevaliers  มิใช่ Ritters หรือ Riders แต่ทว่าเป็นพวก Walkers ซึ่งข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่าเป็นสำนักอัศวินอันเก่าแก่และมีเกียรติกว่าอื่นใด คุณธรรมและความกล้าหาญซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณสมบัติของอัศวินบนหลังม้า ดูเหมือนว่าบัดนี้ได้เคลื่อนย้ายมาอยู่หรือลดทอนมาอยู่ในตัวของนักเดินเท้า มิใช่เป็นอัศวินพเนจร แต่เป็นนักเดินพเนจร ซึ่งเป็นฐานันดรที่สี่ อันอยู่นอกเหนืออำนาจของศาสนจักร อาณาจักร และปวงชนทั้งมวล.."

แล้วนักรบไม่มีรากเป็นอัศวินสำนักไหนคะ..^_^..

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณใบไม้เพื่อนรัก

เมื่อวานนี้...ได้เดินประมาณ 2 กิโลเมตรค่ะ...เมื่อยมาก ๆ ๆ ทั้งที่เคยเดินมากกว่านี้....สงสัยจะโดนเชื้อไวรัสเล่นงานอีกแล้ว...

อย่าดุเลยนะคะ...ไม่อยากป่วยหรอก..มันป่วยเอง คงเพราะพักผ่อนน้อยแหละ สัญญาว่าจะหาเวลาพักผ่อนให้มากขึ้นค่ะ

เพราะเบื่อตัวเองเหมือนกัน...ป่วยบ่อย กระหม่อมบาง อ่อนแอ ไม่เหมือนใจที่อยากจะลุยชีวิต...เป็นนักรบเสียเลย.....

ขอบคุณที่คอย..คัดลอกเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน คนไม่มีรากก็ คัดลอกเก็บไว้เป็นไฟล์ คุณใบไม้เล่าจบเล่ม ก็เป็นอันได้...หนังสือ โดยฝีมือคุณใบไม้ 1 เล่มเช่นกันค่ะ

...ถ้าเลือกได้...ก็ขอเลือกเป็น...นักรบซับบาลา...เป็นกลุ่มนักรบผู้ล่าฝัน และ ตามหาจิตวิญญาณอันเก่าแก่ (Quest) ผู้ซึ่งตามหาความหมายอันแท้จริงของชีวิต...

คงพอจะเข้ากับการเป็นศิษย์สำนัก....Walker...อัศวินพเนจร ผู้อยู่นอกเหนืออำนาจของศาสนจักร...นะคะ

ขอบคุณและรออ่านต่อค่ะ

           (^___^)

  • ตามมาทักทายพี่
  • แหมๆๆคนข้างบนท่าทางอายมาก
  • ป่วยบ่อย
  • พี่สบายดีไหม
  • คิดถึงนะเนี่ย

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีรากคะ

  • คุณคนไม่มีรากน่ะเดินมากกว่าใบไม้เสียอีกค่ะ เมื่อวานนี้ใบไม้คงจะเดินประมาณกิโลกว่า ๆ คงจะไม่ถึง 2 กิโล เพียงแต่เปลี่ยนเส้นทางเดินใหม่ ก็ได้เห็นอะไรใหม่ ๆ
  • คงไม่ต้องเดินมากเหมือนที่หนังสือเขียนหรอกค่ะ บริบทของชีวิตคนเรามันต่างกัน
  • จะเล่าให้ฟังว่า วันนี้ใบไม้ไปร่วมประชุมงานของจิตตปัญญาค่ะ ที่ประทับใจคือว่า ท่านพระอาจารย์ครรชิต กล่าวเปิดประชุมแล้ว ก่อนที่จะเริ่มประชุมกัน ท่านให้ทุกคนแผ่เมตตาค่ะ อันดับแรกก็แผ่เมตตาให้ตัวเองก่อน ต่อมาก็แผ่เมตตาให้ทุกท่านที่อยู่ในห้องประชุมเล็ก  ๆ นั้น ลำดับต่อไปก็ให้แผ่เมตตาให้ชุมชนพุทธมณฑล พื้นที่ที่ทีมงานลงไปทำงานด้วย ตบท้ายด้วยการแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย.. เป็นการเริ่มประชุมที่ดีจังเลยนะคะ..^__^
  • ใบไม้ไม่ว่าอะไรคุณคนไม่มีรากหรอกค่ะ ก็แค่ขอให้คุณคนไม่มีรากเมตตาแก่ตัวเอง เท่านั้นก็พอค่ะ แหม..ทีใบไม้ไม่ส่งซีดีเพลงไปให้เสียที คุณคนไม่มีรากยังไม่ว่าอะไรเลย แหะ ๆ ยังตกค้างไม่ได้ส่งอีกหลายคนเลยค่ะ
  • ที่ผ่านมา ใบไม้ไม่ได้คัดลอกเรียงตามลำดับ เพียงแต่เลือกบางท่อนมาเท่านั้นเอง งั้นวันนี้ขอคัดลอกท่อนแรกนะคะ..^_^

"ข้าพเจ้าอยากจะเอ่ยถ้อยคำถึงธรรมชาติ อยากจะกล่าวถึงความรกชัฏและอิสรภาพอันสูงสุดของมัน เพื่อเปรียบเทียบให้เห็นข้อแตกต่างกับอิสรภาพและวัฒนธรรมในสังคมมนุษย์ และเพื่อชี้ให้เห็นว่ามนุษย์เป็นผู้อาศัยและเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ยิ่งกว่าที่จะเป็นสมาชิกในสังคมเสียอีก ข้าพเจ้าอยากจะพูดออกมาอย่างสุดใจ ให้ชัดเจนถึงที่สุดถ้าหากว่าสามารถ ด้วยเหตุว่ามีผู้ต่อสู้เพื่อปกป้องอารยธรรมอยู่มากพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นพวกข้าราชการ ผู้บริหารโรงเรียน ทั้งยังมีพวกท่านทุกคนคอยช่วยดูแลปกป้องอยู่ด้วย..."

สวัสดีค่ะ อ.ขจิต

  • แหม..เรียกใบไม้ว่าพี่เสียแล้ว อิ..อิ.. เชิญค่ะ เรียกยังไงก็ได้ตามสะดวก
  • ใบไม้สบายดีค่ะ แต่คุณคนไม่มีรากป่วยนิดหน่อย เดี๋ยวคงจะดีขึ้นค่ะ
  • จำได้ว่า อ.ขจิตเคยแซวใบไม้เรื่องซีดีเพลง ตอนนี้ทำเสร็จแล้วค่ะ ถ้า อ.ขจิต ต้องการ เชิญส่งที่อยู่มาที่อีเมล์ของใบไม้นะคะ จะจัดส่งไปให้ ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงเพื่อชีวิตเก่า ๆ ที่ร้องกันบ่อย ๆ เวลาทำกิจกรรมนักศึกษาค่ะ แล้วก็มีบางเพลงที่เพื่อน ๆ ใบไม้แต่งเองค่ะ
  • คิดถึงเช่นกันค่ะ แต่ไม่ห่วงว่า อ.ขจิต จะเหงาหรอก แหม..ออกจะฮ็อตฮิตติดดาว อิ..อิ.. ^_^

คุณใบไม้คะ

อนุโมทนากับการได้กราบและร่วมประชุมกับพระอาจารย์ครรชิต เคยได้ยินชื่อท่านแต่ไม่เคยได้กราบตัวจริงท่านค่ะ

เรื่องซีดี ไม่ต้องกังวลค่ะ เพราะถึงอย่างไรก็รอได้...ยังไงก็ต้องรอ และไม่อยากให้คุณใบไม้รู้สึกเป็นภาระจนเกินไป

มาอ่านเรื่อง Walker ต่อค่ะ...ติดใจ แม้จะไม่เรียงตามลำดับ ก็สามารถซึมซับได้ค่ะ

วันนี้คงต้องนอนเร็ว นอนให้มากขึ้น เพราะง่วงจากฤทธิ์ยา กำลังวิเคราะห์และหาทางจัดการกับสุขภาพตัวเองค่ะ

ใกล้ตัองส่ง Conceptual paper ที่เกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ แต่มาป่วยทำให้ทำงานได้ช้ามากเลยค่ะ....บ่นให้เพื่อนฟัง แล้วก็สบายใจดีขึ้นค่ะ...^_^...

คุณคนไม่มีรากคะ

เป็นความโชคดีของใบไม้ค่ะ ที่ได้ร่วมประชุมกับท่านอาจารย์ครรชิต แต่ใบไม้เพียงแค่เข้าไปรับฟังความคิดเห็นของท่านผู้รู้ทั้งหลาย ไม่ได้พูดอะไรหรอก คุณวุฒิมีไม่พอ แหะ ๆ

ซีดีตั้งใจว่าจะส่ง 2-3 นี้ค่ะ ขอโทษนะคะพูดแล้วก็เลื่อนไปเรื่อยเลย เหมือนเลื่อนส่งงานเลย แหะ ๆ

ขอให้วิเคราะห์และหาทางจัดการกับสุขภาพได้สำเร็จนะคะ

เป็นกำลังใจให้มีแรงทำ Conceptual Paper ของวิทยานิพนธ์นะคะ เหนื่อยก็เชิญมาบ่นได้เลยค่ะ ยินดีต้อนรับเสมอ ^_^

 

สวัสดีค่ะคุณใบไม้เพื่อนรัก

ตอนนี้คนไม่มีรากกำลังเข้าโปรแกรม...ฟื้นฟูสุขภาพค่ะ

เมื่อวานไปปั่นจักรยานกับเพื่อน ... เหนื่อยมาก แต่สนุกค่ะ

นอนเร็วขึ้น ดื่มกาแฟไม่เกินวันละ 2 แก้ว  โยคะ วันเว้นวัน

...และเข้า G2K ให้น้อยลงค่ะ

ขอบคุณกำลังใจที่มีให้เสมอนะคะ   ที่นี่เป็นที่ผ่อนพัก..กายใจของคนไม่มีรากเสมอค่ะ

                        (^___^)

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

  • ดีจังเลยที่เข้าโปรแกรมฟื้นฟูสุขภาพ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
  • ที่นี่ยินดีต้อนรับคุณคนไม่มีรากเสมอ ใบไม้ยกให้เป็นรีสอร์ทส่วนตัวเลย อิ..อิ..
  • จะคัดลอกหนังสือเรื่อง "Walking" ให้อ่านต่อนะคะ

...ชั่วชีวิตที่ผ่านมาข้าพเจ้าพบคนอยู่เพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั้นที่เข้าใจศิลปะแห่งการเดิน ผู้มีอัจฉริยภาพพอที่จะเข้าใจความหมายของคำว่า Sauntering อันเป็นถ้อยคำอันงดงามซึ่งนำมาจาก "พวกคนพเนจรซึ่งร่อนเร่แรมทางไปในท้องถิ่นชนบทในสมัยกลาง ซึ่งมีชีวิตอยู่ด้วยการขอรับบริจาค โดยแสร้งทำเป็นผู้จาริกแสวงบุญซึ่งกำลังมุ่งไปสู่ Sainte terre หรือแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์" จนกระทั่งพวกเด็ก ๆ ออกปากเมื่อได้เห็น "นั่นไง พวก Sainte terre มากันอีกแล้ว" ซึ่งหมายถึงพวก Saunterer หรือผู้จาริกสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง สำหรับคนผู้ซึ่งไม่เคยคิดจะมุ่งไปสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในการเดินทางของตนดุจดังที่แสร้งทำอยู่เลย ย่อมถือได้ว่าเป็นเพียงคนพเนจรและคนจรจัดเท่านั้น ทว่าสำหรับผู้ที่มุ่งไปสู่ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์นั้นอย่างจริงจัง ย่อมถือได้ว่าเป็น Saunterers ในความหมายที่แท้จริงดังที่ข้าพเจ้ากล่าว ทว่ายังมีบางคนที่บอกว่าคำคำนี้มาจากคำว่า Sans Terre ซึ่งแปลว่า ปราศจากผืนแผ่นดินหรือบ้านช่อง ซึ่งในความหมายทางบวกแล้วย่อมหมายถึงว่า ปราศจากบ้านเรือนโดยเฉพาะเจาะจง ทว่ากลับรู้สึกว่าทุกหนทุกแห่งในโลกคือบ้านของตน ความรู้สึกเช่นนี้เองคือกุญแจที่ไขไปสู่ความลับของศิลปะแห่งร่อนเร่พเนจร สำหรับคนผู้ซึ่งนั่งนิ่ง ๆ อยู่บ้านตลอดเวลาก็อาจเป็นนักพเนจรผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดก็เป็นได้...

สวัสดีค่ะคุณใบไม้เพื่อนรัก

รีบรุดมาอ่าน...ด้วยความกระตือรือร้นค่ะ...

มาส่งข่าวเรื่องสาวน้อยในบันทึกล่องแม่ปิง...

ปลายเดือนนี้ชายหนุ่มของเธอจะไปสู่ขอกับพ่อแม่ที่เชียงรายค่ะ..

พี่สาวกับคนไม่มีรากก็โล่งใจและคุยกันว่า..ดีนะที่เราทักท้วง และ ได้ชักชวนให้ทั้งคู่มาคุยกัน เพราะความจริงเรื่องจะทำแท้งนั้น ชายหนุ่มของเธอไม่รู้เลย เธอกลัวไปเองค่ะ....เพิ่มเติมและเล่ารายละเอียดไว้ในบันทึกแล้ว และขอบคุณคุณใบไม้ด้วยที่ช่วยออกความคิดเห็นและชี้แหล่งข้อมูลค่ะ...โล่งใจนะ....^_^...

แล้วจะมาเยี่ยมและอ่าน...อีกนะคะ

ส่งกำลังใจให้คุณใบไม้...เผางานได้ทันเวลาค่ะ สู้ ๆ ๆ นะคะ

คุณคนไม่มีรากคะ

  • ดีใจด้วยนะคะที่เรื่องราวของสาวเจ้าจบลงด้วยดี และขอให้สาวเจ้าก้าวเดินต่อไปในชีวิตพร้อมกับเจ้าตัวน้อยอย่างสดใสค่ะ
  • แล้วก็ขอชื่นชมคุณคนไม่มีรากและพี่สาวที่ช่วยให้เรื่องราวผ่านไปด้วยดีค่ะ เยี่ยมเลยนะคะพี่น้องคู่นี้..
  • อ่านบทคัดลอกจากหนังสือตอนต่อไปเลยนะคะ

...เราอาจเรียกสิ่งที่เรากระทำว่า "การเดิน" ได้ ถ้าหากว่าข้ออ้างของพวกเราฟังขึ้น แต่ที่จริงหาเป็นดังนั้นไม่ ไม่มีเงินทองทรัพย์สินใด ๆ อาจซื้อหาความปลอดโปร่ง ความมีอิสระและเสรีภาพอันเป็นแก่นหลักของศิลปะแขนงนี้ได้...

มาเยี่ยมบันทึกนี้บ้าง...ก็เลยพบว่าที่นี่เป็นรีสอร์ทส่วนตัวของคุณคนไม่มีราก..

อ่านที่คุณใบไม้เขียนแล้วทำให้ได้คิดว่า...เราเองที่มักจะเป็นทำลายศักยภาพของตัวเองนะคะ เอะอะก็กินยา หาหมอ ไม่เคยให้ร่างกายเยียวยา ดูแลตัวเองเลย

เคยอ่านหนังสือ เขาบอกว่าเมื่อการแพทย์แผนปัจจุบันเกิดขึ้น การเยียวยาตัวเองของมนุษย์ก็...ถูกทำลายไปค่ะ

ขอบคุณค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณเด็กพังงา

  • ดีใจค่ะที่เห็นคุณเด็กพังงามาเยี่ยมรีสอร์ทส่วนตัวของคุณคนไม่มีรากแห่งนี้ อิ..อิ..
  • บางทีคนเราก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับกิจกรรมต่าง ๆ ภายนอก จนลืมทำความรู้จักตัวเอง กระทั่งลืมดูแลร่างกายและจิตใจของตนเอง ไปแก้ไขปัญหาเอาที่ปลายเหตุค่ะ
  • โดยส่วนตัวก็ยังเห็นประโยชน์ของการแพทย์แผนปัจจุบันในการรักษาโรคติดเชื้อค่ะ แต่หลาย ๆ โรคก็ควรแก้ที่พฤติกรรมของเราเองค่ะ
  • ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยมเยียนกัน..^_^..

คุณใบไม้/คุณเด็กพังงาคะ

ขอทักทายทั้งสองคนเลยนะคะ...^_^...

ตามมาอ่าน..The Walker ต่อค่ะ..

ระยะนี้..ไม่ค่อยมีเวลาเลยค่ะ ... อาจจะเข้ามาคุยได้น้อยลง...

แอบมาบ่นบันทึกนี้ดีกว่า....รู้สึกขาดอิสรภาพในชีวิตเล็ก ๆ ค่ะ...ความหวังดี ความเอื้ออาทร...บางครั้งก็ทำให้...อึดอัดได้เหมือนกันนะคะ...ว่าไหม 

เอ...หรือว่าเราดูเป็นคนอ่อนแอ ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ จนหลาย ๆ คนพากัน เป็นห่วงเป็นใย วิตกกังวลไปกันหมด ทั้งคนที่บ้านและเพื่อนฝูง ... ต้องปฏวัติตัวเองใหม่..เสียละกระมัง...ดีไหมคุณใบไม้...

บ่นแล้ว..สบายใจค่ะ...แล้วจะมาบ่นใหม่เมื่อมีโอกาสนะคะ...ฟังได้หรือเปล่าก็ไม่ทราบ..แต่อยากเล่าให้ฟังล่ะ

               (^___^)

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

มาบ่นได้เสมอค่ะเพื่อน ก็ที่นี่เป็นรีสอร์ทส่วนตัวของเพื่อนนี่นา อิ ๆ

รู้สึกว่าสถานการณ์ของเราสองคนจะตรงกันข้ามเลยนะคะ  ใบไม้ดูห้าวจนคนเขาตัดหางปล่อยวัดหมดแล้ว ไปที่ไหน เมื่อไร ก็ไม่มีใครว่าอะไร

โถ..อย่าเพิ่งถึงขั้นปฏิวัติเลยนะคะ ก็ทุกคนเป็นห่วงเป็นใยคุณคนไม่มีรากทั้งนั้น อาจเป็นเพราะช่วงนี้ไม่สบายบ่อยกระมังคะ ใบไม้ว่าค่อย ๆ ฟื้นฟูสุขภาพตัวเอง แล้วค่อยประกาศอิสรภาพ เอ้ย..ไม่ใช่ ให้คนที่เป็นห่วงเห็น แล้วบอกอย่างนุ่มนวลว่า ขอทำในสิ่งที่ฉันอยากทำบ้างนะ อย่างนี้พอไหวไหมคะ ใจเย็น ๆ นะคะคนดี  ..^__^..

คัดลอกท่อนต่อไปให้อ่านดีกว่า..

..ข้าพเจ้าไม่เคยพบเห็นหลักฐานใด ๆ เลยในหลักการของความเป็นตัวของตัวเอง ที่แสดงให้เห็นว่าปัจเจกชนจะต้องปรับทิศทางการเดินของตนให้มุ่งไปทางเดียวกับผู้คนทั้งหมด..

คุณใบไม้คะ

มาอ่านตามใจเรียกร้องค่ะ....รู้ว่า...เพื่อนต้องให้ข้อคิดดี ๆ โดยเฉพาะ...ความคิดของคุณใบไม้...

ทั้งที่เราคิดเหมือนกันบ้าง ต่างกันบ้าง แต่คนไม่มีราก...ได้คิด...ทุกครั้งที่คุยกับคุณใบไม้...

กำลังอยู่ในช่วงฟื้นฟูสุขภาพกาย-ใจค่ะ...สัญญาว่าต้องดีขึ้นในเร็ววันแน่นอนค่ะ

                    (^__^)

คุณคนไม่มีรากคะ

ดีใจค่ะ ถ้าใบไม้ช่วยอะไรเพื่อนได้บ้าง แต่ใบไม้คิดว่าการ คิดได้ น่าจะดีกว่าการ ได้คิด นะคะ เมื่อเริ่มจากการ ได้คิด อาจนำไปสู่การ คิดได้..

คิดได้ แล้วก็มาเผื่อแผ่กันบ้างนะคะ เผื่อจะ คิดได้ บ้าง อิ..อิ..

เคยอ่านเรื่องฤทธิ์มีดสั้นไหมคะ อาฮุยผ่านความเจ็บปวดเพราะความผิดหวังเรื่องความรักอย่างรุนแรง เมื่อผ่านไปได้ มีคนถามว่าทำไมจึงทำใจได้ อาฮุยตอบว่า "พลันคิดได้" ค่ะ

เอ้า..อ่านบทคัดลอกต่อไปดีกว่าค่ะ

..จริงแท้ที่ว่าเราเป็นนักรบครูเสดผู้มีใจขลาดเขลา แม้แต่นักเดินทางทุกวันนี้ ก็มิได้มีจิตใจกล้าแกร่งพอที่จะยอมรับภารกิจอันยากลำบากและยาวนานอีกต่อไป การออกเดินทางของเรา จึงเป็นแต่เพียงการออกไปท่องเที่ยวเปิดหูเปิดตาเท่านั้น เพื่อกลับมานั่งอยู่ข้างไฟกองเดิมในยามเย็น ครึ่งหนึ่งของการเดินทางเป็นแค่เพียงการย่ำซ้ำรอยเท้าเดิมบนหนทางที่เราผ่านมาแล้ว ซึ่งบางทีเราควรจะมุ่งหน้าไปบนหนทางที่สั้นที่สุดด้วยจิตใจรักการผจญภัย โดยไม่คิดว่าจะไม่หวนกลับคืนมาอีก เตรียมพร้อมที่จะส่งหัวใจของเรากลับคืนมา เพื่อเป็นเครื่องเตือนความทรงจำแก่อาณาจักรอันรกร้างของเรา..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

มาอ่านเรื่อง Walker .... เหมือนติดนิยายรายปักษ์เลยค่ะ..^_^...

การได้คิด และ การคิดได้....คงต้องมาไล่เลี่ยกัน ได้คิดก่อน และ ก็เลยคิดได้ ... อย่างนั้นหรือเปล่า...

อ่านเจอแล้วชอบ  นำมาฝากเพื่อนร้กค่ะ

“The best way to cheer yourself up is to try to cheer others.”

                             (^_____^)

มาเดินเล่น...รออ่านเรื่องโปรด....คุณใบไม้คงยุ่งมาก...ไม่เป็นไรค่ะ

มาปัดกวาด หน้าบ้านให้สะอาด เจ้าของบ้านกลับมาจะได้ชื่นใจ..

ทำงานอย่างเบิกบานนะคะ  อย่าลืมผ่อนพัก..ตระหนักรู้ด้วย...นะคะ..

ส่งดอกไม้เล็ก ๆ ที่ไม่ได้ปลูก ไม่ได้ดูแล แต่ขึ้นเอง...

โอ้..คุณคนไม่มีราก เพื่อนที่แสนดี

ชอบภาพดอกไม้เล็ก ๆ ที่นำมาฝากมากค่ะ เพราะมีความหมายอันลึกซึ้งซ่อนอยู่ "ดอกไม้เล็ก ๆ ที่ไม่ได้ปลูก ไม่ได้ดูแล แต่ขึ้นเอง..."

แหม..อยากจะเป็นดอกไม้เล็ก ๆ นี่จังเลย แต่เสียดาย..เป็นใบไม้ย้อนแสงไปแล้วนี่นา..อิ..อิ..

คัดลอกนิยายรายปักษ์ให้อ่านต่อนะคะ สงสัยว่าจะเป็นนิยาย 1-2 วันซะมากกว่ากระมัง.. :P

..ข้าพเจ้าเป็นผู้ไม่อาจทนอุดอู้อยู่ในห้องได้แม้แต่วันเดียว โดยไม่รู้สึกว่าถูกสนิมจับ และบางครั้งข้าพเจ้าก็ยังอดมิได้ที่จะออกไปเดินตอนบ่ายคล้อย ซึ่งเย็นเกินกว่าที่จะออกไปเดินแล้ว ทั้งความมืดยามค่ำคืนก็เริ่มผสมผสานอยู่กับแสงสว่างยามเย็นแล้วด้วยซ้ำ ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังใช้โทษบาปที่ได้กระทำ..

คุณใบไม้คะ

ดอกไม้เล็ก ๆ สีชมพูนี้ ดูบอบบางมากค่ะ น่าแปลกที่ดอกเล็ก ๆ แค่นี้กลับบานทนมากอย่างไม่น่าเชื่อ...บานมาแล้ว 16 วัน....และยังไม่มีท่าทีว่าจะโรยรา  แถมออกดอกแซมเพิ่มมาอีก 2 ดอก...โห...ทึ่งมาก ๆ เลย...ว่าจะถ่ายภาพเก็บไว้เรื่อย ๆ ได้ภาพถูกใจ อาจนำมาเป็นโลโก้ของคนไม่มีราก...ดีกว่านะคะ...

ไม่แปลกใจที่คุณใบไม้จะคิดคล้ายกัน...ที่นำภาพนี้มาให้ก็เพราะต้องการสื่อว่า...มิตรภาพบอบบางนั้น ไม่จำเป็นต้องดูแลเป็นพิเศษอะไร เพราะในบางกรณีแล้ว...มิตรภาพนั่น พร้อมที่จะงอกงาม เติบโต งดงามและแข็งแกร่ง โดยไม่ต้องอาศัยการประคบประหงมอะไรเลย...มันพร้อมด้วย...ตัวมันเองแล้ว...ว่าไหมคะ

มาอ่านเรื่องของ .. Walker ต่อดีกว่า...กำลังหนุกเชียว

ขอบคุณมากค่ะที่อุตส่าห์คัดลอกมากให้อ่าน...^_^...

แวะมาดูหน้าบ้านและหลังคาบ้าน...

นั่งเล่นเย็นใจ พร้อมกับส่งใจให้เพื่อนรัก...คงกำลังทำงานหนัก...

สู้ ๆ ๆ นะคะ

คิดถึงจังนะเนี่ย...ไม่น่าเชื่อ...นี่เราติดเพื่อนเสียขนาดนี้หรือนี่....

ส่งภาพมาให้ดู...ระเบียงน่านั่งเล่น ลมเย็น มีเสียงนกร้องเพลงเบา ๆ มีกลิ่นดอกไม้หอม ๆ ของราชาวดีและดอกพุดน้ำบุศย์...และมีเพื่อนรู้ใจนั่งด้วยกัน...แค่นี้ก็...สุขใจแล้ว...แม้ไม่ได้เอ่ยปากอะไรสักคำ...

                          (^____^)

แวะมานั่งเล่นริมระเบียง...บ้านเพื่อนที่รู้ใจ...

มาบ่นนิดหน่อยว่า...เมื่อวานเหนื่อยมาก เหนื่อยใจ...อย่างไม่เคยเหนือยมาก่อนตลอดเวลาที่เรียนมา....

แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ... ^_^...

จำได้ไหมคะที่คุณใบไม้บอกว่า...รู้สึกว่าถูกคาดหวัง...จากบางคน ...

คิดว่าตอนนี้คนไม่มีรากก็อยู่ในสภาวะนั้น...ท้าทายดีเหมือนกัน..แต่เหนื่อยนะ...ยอมรับว่าเหนื่อยมาก...เหนื่อยใจ....

บ่นแค่นี้ก็...รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว กลับมาเมื่อไหร่นะ ไปนานจัง..

คิดถึงมากค่ะ..^___^...

สวัสดีครับคุณใบไม้ และคุณคนไม่มีราก ขออนุญาตเดินเข้ามาเป็น ABC (กขค) เห็นคุยกันกะหนุงกะหนิง  นำเพลงมาฝากทั้งสอยงท่าน The Greatest Love of All @ 202096 แต่รู้สึกเพลงนี้คนไม่มีรากเข้าไปฟังแล้ว ว่าแล้วก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ 

โอ้โห..คุณคนไม่มีรากเจ้าขา ภาพระเบียงที่นำมาฝากกันถูกใจมาก ๆ เลยค่ะ มานั่งด้วยกันเสียดี ๆ คุณเพื่อนเลิฟ อิ..อิ..

จริง ๆ แล้วบรรยากาศน่ารื่นรมย์เยี่ยงนั้น ไม่ว่าจะนั่งคนเดียว หรือนั่งเงียบ ๆ กับเพื่อนผู้รู้ใจ ก็เป็นความเบิกบานอย่างยิ่งเลยค่ะ

เหนื่อยนักก็มาพักที่ระเบียงนี้ ณ บ้านใบไม้แห่งนี้นะคะ เพียงเราได้บ่นถึงกันไปมา ช่วยให้รู้สึกปลอดโปร่งขึ้น และเพิ่มพลังให้แก่กันและกัน..^__^..

ไม่ได้คัดลอกหนังสือให้อ่านเสียหลายวัน วันนี้ขอนำเสนอเนื้อหาท่อนนี้ค่ะ..

..ไหนเล่าคือวรรณกรรมที่อาจแสดงออกถึงธรรมชาติได้อย่างหมดจดสิ้นเชิง ถ้ามีอยู่ คนผู้นั้นคงเป็นกวีซึ่งอาจพึ่งพาช่วงใช้สายลมและธารน้ำ ให้ช่วยพูดแทนเขาได้ เขาคือผู้ที่ตอกตรึงถ้อยคำลงในความหมายปฐมกาลของมัน ดุจดังที่ชาวไร่ตอกหลักซึ่งถูกน้ำค้างแข็งทำให้โยกคลอนให้แน่นอีกครั้งในฤดูใบไม้ผลิ เขาคือผู้ที่ใช้ถ้อยคำอย่างตรงความหมายดั้งเดิมทุกครั้งที่ปลูกมันไว้ในหน้ากระดาษ กลบดินที่โคนต้นให้มันหยั่งรากลง ถ้อยคำของกวีเช่นนี้จะเต็มเปี่ยมด้วยความจริง สดใหม่และเป็นธรรมชาติ คล้ายดังจะแตกตาผลิใบใหม่ขึ้นทุกครั้งเมื่อฤดูใบไม้ผลิใกล้มาเยือน แม้ว่าที่จริงแล้วมันจะถูกซุกซ่อนบดบังอยู่ในระหว่างกระดาษปกเก่า ๆ อับ ๆ สองแผ่นในห้องสมุดก็ตาม มันจะออกดอกเบ่งบานและติดผลขึ้นตามชนิดเผ่าพันธุ์ของมันขึ้นที่นั่นทุกปี ปรากฏขึ้นในใจของนักอ่านผู้สัตย์ซื่อผู้ซึ่งรักในธรรมชาติ..

 

 

สวัสดีค่ะ คุณกวิน

ขอบคุณค่ะที่แวะมาเป็น กขค เอ้ย..ไม่ใช่.. แวะมาเยี่ยมเยียน แล้วจะตามไปฟังเพลงค่ะ ..^_^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ...ดีใจจังค่ะ...^_^...

มานั่งบ่นตั้งหลายวัน เลยยกโต๊ะเก้าอี้มาซะเลย

งานเป็นอย่างไรบ้างคะ เหนื่อยไหมเนี่ย..ไปต่างจังหวัดอากาศดีอยู่แล้ว  ไม่เหมือนกทม. มีเรื่องจะเล่าตั้งเยอะค่ะ แต่ให้ตั้งตัวก่อน...ยังไม่จู่โจมค่ะ ..^_^...

กลับมาคงได้ฟังจนหูชาล่ะ

อ่านเรื่องที่กำลังติดตามอยู่..ก่อนนะคะ

ขอบคุณค่ะ..^_^...

คุณคนไม่มีรากคะ

ใบไม้กลับมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้ค่ะ

ไปทำงานไม่เหนื่อยเท่าไรหรอกค่ะ  ได้ไปพบผู้คนที่ทำอะไรดี ๆ  เราเห็นแล้วก็ชื่นใจ แม้บางชุมชนจะทำให้เรารู้สึกสะเทือนใจว่าอนาคตชุมชนของเขาจะเป็นอย่างไร แต่ส่วนใหญ่เห็นแล้วก็.. ประเทศไทยยังมีความหวังค่ะ

แปลกดีค่ะ.. ช่วงที่อยู่ต่างจังหวัดไม่เหนื่อย แต่อยู่กรุงเทพฯ วันเดียวก็รู้สึกเหนื่อย สงสัยเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย หลังจากนอนหัวค่ำมาหลายคืน

ตอนสามทุ่มเพื่อนโทรมา ถามว่าลืมรึเปล่า ใบไม้คิดอยู่พักหนึ่งก็ระลึกชาติได้ นัดเขาไว้ตอนทุ่มครึ่ง แต่ลืมสนิทเลย มัวแต่คิดเรื่องงาน เป็นไง โก๊ะได้ที่ไหมคะ ฮ่า ๆ  ดีนะเนี่ยนัดกันสามคน หายไปหนึ่งคน ที่เหลือก็คงไม่เหงา

อยากเล่าอะไรก็เชิญค่ะ ใบไม้ว่าสงสัยจะหูชากันทั้งคู่ :P

แล้วคุยกันนะคะ ..^__^..

คุณใบไม้คะ

ดีใจที่ชอบระเบียงที่ยกมาฝาก...

ต่างจังหวัดอากาศดีกว่ากรุงเทพ ฯ มากค่ะ ไม่น่าแปลกใจหรอกว่า..ไปต่างจังหวัดเพียงวันสองวัน ก็เหมือนได้ชำระปอดแล้ว 

ตั้งแต่ได้ลามาเรียนหนังสือนี่ ทำให้ไม่ค่อยได้ออกต่างจังหวัดเลยค่ะ ปกติ ทำงานด้านครูภูมิปัญญาไทยนี่ ออกไปต่างจังหวัดบ่อยมาก ๆ เสียจนต้องมีกระเป๋าเดินทางหลายใบไว้สลับกัน...จนพี่ ๆ เพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่ทำงานบางคนคิดว่า...ลาออกไปแล้ว...^_^...

ช่วงนี้มีเวลาจำกัดค่ะ ตั้งใจจัดเวลาตัวเองให้กับการเรียนมากขึ้น เพราะต้องส่งงานหลายชิ้น ต้องสอบ QE ซึ่งคล้ายการสอบไล่ของการขอจบภาคทฤษฏี ต้องนั่งเขียนตอบข้อสอบตั้งแต่ 9โมงเช้า ยันทุ่มหรือกว่านั้น...แถมเขียนด้วยมือ...ไม่ได้เขียนหนังสือนานมากแล้ว ใช้วิธีพิมพ์ตลอด ยังสงสัยว่าอาจารย์จะอ่านลายมือของเราออกหรือ...ฮา...

แล้วมาคุยใหม่นะคะ....

ผ่อนพักบ้าง เพื่อที่จะทำงานได้มากขึ้นนะคะ...^_^...

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

เมื่อวานนี้ใบไม้หายไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ป่าในเมืองระยองมาค่ะ ไปถ่ายสารคดีแบบไปเช้าเย็นกลับ หลังจากนี้คงหยุดเดินทางไปต่างจังหวัดไกล ๆ พักหนึ่ง แต่ยังคงลงพื้นที่ในพุทธมณฑลอยู่เรื่อย ๆ เป็นพื้นที่อยู่ใกล้กรุงเทพฯ หากยังคงความร่มรื่นไว้ให้ชื่นใจค่ะ

ส่งภาพนี้มาเป็นกำลังใจให้เพื่อนเตรียมสอบค่ะ ..^__^..

 

แล้วก็ตบท้ายด้วยการคัดลอกหนังสือให้อ่านค่ะ

..ชีวิตประกอบขึ้นจากความดิบเถื่อน และชีวิตที่มีพลังที่สุดคือชีวิตที่มีความเถื่อนดิบอิสระอยู่ในตัว โดยที่ยังมิได้ยอมหมอบราบคาบแก้วให้กับมนุษย์ การดำรงอยู่ของชีวิตเช่นนี้ย่อมกระตุ้นให้มนุษย์รู้สึกถึงพลังความสดฉ่ำ สำหรับผู้ที่รุดไปเบื้องหน้าไม่หยุดยั้ง กระทำการงานอย่างมานะอดทน ผู้ซึ่งเติบใหญ่อย่างรวดเร็ว และเรียกร้องเอาจากชีวิตอย่างต่อเนื่อง คนเช่นนี้ย่อมจะบรรลุถึงดินแดนใหม่ ๆ หรือป่าดงพงพี ซึ่งแวดล้อมอยู่ด้วยทรัพยากรของชีวิต เขาคงจะไต่ขึ้นไปอยู่บนกิ่งก้านอันโน้มลู่ของต้นไม้ป่าดึกดำบรรพ์เป็นแน่..

คุณใบไม้คะ

ชอบภาพที่ให้เป็นกำลังใจนะ...เลยตั้งชื่อให้ว่า...

 "สว่างไสวในสลัวลาง"

อ่าน walking ต่อด้วยความสุข...เจอที่ชอบและตรงกับจริตของตัวเองจัง....สำหรับผู้ที่รุดไปเบื้องหน้าไม่หยุดยั้ง กระทำการงานอย่างมานะอดทน ผู้ซึ่งเติบใหญ่อย่างรวดเร็ว และเรียกร้องเอาจากชีวิตอย่างต่อเนื่อง คนเช่นนี้ย่อมจะบรรลุถึงดินแดนใหม่ ๆ หรือป่าดงพงพี ซึ่งแวดล้อมอยู่ด้วยทรัพยากรของชีวิต....

ขอบคุณกำลังใจที่ให้อย่างต่อเนื่องเสมอมาค่ะ

ทำงานและเรียนรู้อย่างเบิกบานเช่นกันนะคะ...

                 (^___^)

คุณคนไม่มีรากคะ

ไม่น่าเชื่อว่าเราชอบสีเดียวกันด้วย ฮ่า..ฮ่า.. ใบไม้ชอบสีครามหรือสีฟ้าอมม่วงค่ะ เพราะว่าชอบมองท้องฟ้าสีคราม แค่มองท้องฟ้าสีสวยก็สบายใจ ไม่ต้องเดินทางไปภูเขาหรือทะเล รู้สึกว่าท้องฟ้าเป็นความสบายใจที่อยู่ใกล้เราเหลือเกินค่ะ

คุณแจ๋วฝากความคิดถึงมาให้คุณคนไม่มีรากด้วยนะคะ ช่วงนี้คุณแจ๋วติดภารกิจสำคัญ อีกไม่นานคงจะกลับมา เราจะได้อยู่ครบสี่ใบเถาอีกครั้งค่ะ :)

นำภาพใบไม้ย้อนแสงมาฝากอีกภาพ.. หวังว่าแสงเรืองรองในภาพจะช่วยให้คุณคนไม่มีรากจิตใจผ่องใสขึ้นนะคะ ..^__^..

และแน่นอนค่ะ ตบท้ายด้วยการคัดลอกหนังสือให้อ่านค่ะ

..ในป่าดงพงพีนั้นเองคือที่ที่ช่วยปกปักรักษาโลก ต้นไม้ทุกต้นต่างเหยียดยื่นทุกเยื่อใยของมันออก เพื่อค้นหาความรกชัฏ ทุกบ้านเมืองต่างพยายามทุกวิถีทางที่จะนำป่ามาใช้ มนุษย์บุกบั่นดั้นด้นเก็บของป่าและส่งมาขาย จากป่าเขาลำเนาไพรนั่นเองที่เขาได้มาซึ่งเปลือกไม้ รากไม้ และเครื่องเทศซึ่งช่วยบำรุงหล่อเลี้ยงมนุษย์ บรรพชนของเราล้วนเป็นชาวป่าชาวดอย..

คุณใบไม้คะ

ดีจังค่ะที่ทราบว่าชอบสีเดียวกัน สีฟ้าคราม ม่วงอมฟ้า ฟ้าอมม่วง เป็นสีที่ชอบพอ ๆ กับสีเขียวเลยค่ะ

ไม่ได้มาอ่าน...เรื่องโปรดเสียหลายวัน..คิดถึงจัง...^_^...

ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์คอยคัดลอกมาให้อ่าน

ฝากความระลึกถึงคุณแจ๋วด้วยค่ะ

รักษากายใจให้เบิกบานและทำงานอย่างมีสตินะคะ

(^_^)

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

ช่วงนี้มาตอบช้าหน่อย เพราะใจมัวแต่ติดตามข่าวสารบ้านเมือง ไม่ค่อยเป็นอันทำการทำงาน

เมื่อวานตั้งท่าจะทำงานอย่างดี พอทำไปได้ช่วงหนึ่ง ตอนบ่ายจู่ ๆ ก็ปวดเมื่อยเนื้อตัว ไข้ขึ้นซะอีก งงมาก.. ปกติเป็นคนแข็งแรง ไม่ค่อยเป็นอะไร จำไม่ได้เลยว่า เป็นไข้ครั้งสุดท้ายนะเมื่อไร อาจจะเป็นปีมาแล้ว..

ก็เหมือนเดิม..ใบไม้ไม่ยอมกินยา เฝ้าดูอาการตัวเอง ในใจก็แอบหวาดเสียวว่าจะเป็นไข้มาลาเรียหรือเปล่า เพราะว่าช่วงก่อนหน้านี้เข้าป่าบ่อย และยุงก็ชุมใช้ได้เลย

โชคดี..เช้านี้ตื่นมา รู้สึกว่าอาการเป็นปกติแล้ว ต้องพยายามเร่งมือทำงานควบคู่กับการติดตามข่าวสารบ้านเมือง..

อ้อ..อีกไม่กี่วัน ใบไม้จะไปพบคุณแจ๋วค่ะ พอดีจะไปดูหนังที่ทำงานคุณแจ๋วพอดี เลยจะแวะไปเยี่ยมเสียหน่อย..

เอาละ..บ่นเสียยาวเลย คัดลอกท่อนต่อไปให้คุณคนไม่มีรากอ่านดีกว่า

...บรรดาสิ่งที่ดีทั้งปวง ล้วนแล้วแต่มีความดิบสดอิสระอยู่ทั้งสิ้น มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในบทเพลง ไม่ว่าจะเป็นเพลงที่มนุษย์ร้อง หรือจากเสียงเครื่องดนตรี ดังเช่นเสียงแตรที่ดังแว่วมาในคืนฤดูร้อน มีความดิบเถื่อนบางอย่างอยู่ในนั้น ซึ่งทำให้ข้าพเจ้านึกถึงเสียงร้องของสัตว์ป่าในป่าใหญ่ เป็นความดิบเถื่อนมากเท่าที่จะสามารถสัมผัสรับรู้และเข้าใจได้ โปรดมอบมิตรสหายและเพื่อนบ้านซึ่งมีความดิบเถื่อนอิสระให้แก่ข้าพเจ้า มิใช่คนผู้เชื่องเชื่อเซื่องซึม ด้วยว่าความดิบเถื่อนของคนป่าคนดงนั้นเป็นสัญลักษณ์ซึ่งชี้ให้เห็นถึงพลังความดิบสดอิสระอันงดงาม ซึ่งชักนำให้คนจริงและคนรักได้มาพบพานกัน...

ขอให้คุณคนไม่มีรากมีพลังในการดำเนินชีวิตอย่างสร้างสรรค์อย่างไม่มีที่สิ้นสุดนะคะ ..^__^..

 

คุณใบไม้ที่รัก

ช่วงนี้คนไม่มีรากก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนกันค่ะ ...เมื่อวานไปที่ชุมนุม ได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้สลด หดหู่ใจ อดจะนำมาคิด มาปรุงแต่งต่อจน...ไม่มีแก่ใจจะ...ทำงานที่เกี่ยวกับเรื่องเรียน...

วันนี้ตั้งใจจะไปอีก แต่มีเหตุให้...ถูกขัดขวางจากเพื่อน ๆ ผู้แสนดีทั้งหลาย ซึ่งอาจยังไม่เข้าใจเรานัก...ความหวังดี ความเป็นห่วงที่ทำให้เรา...อัดใจ...แต่ก็ยอมรับ เพื่อความสบายใจของหลาย ๆ คนค่ะ

ระยะนี้ฝนตกบ่อย ๆ ต้องระวังไข้สารพัดที่มากับละอองฝนนะคะ เชื้อไวรัสจะโตได้ดีได้เร็วในอากาศชื้น ๆ ค่ะ  ดีใจที่ไข้ลดและอาการปกติแล้ว ...^_^...

ถ้าได้พบคุณแจ๋ว ฝากความรักและระลึกถึงให้ด้วยนะคะ กอดแรง ๆ สัก 3 ที ค่ะ

อ่านต่อด้วยความสุข...ขอบคุณค่ะ

                    (^__^)

คุณคนไม่มีรากที่รัก

เราคงต้องพยายามมีสติเพื่อทำหน้าที่ในชีวิตของเราด้วยนะคะ พูดไปแล้ว ใบไม้ยังทำได้ไม่ดีเลย เพียงแต่มีเพื่อนร่วมงานที่ให้ความเข้าใจและยอมรับในความเป็นตัวเรา แม้บางครั้งจะมีจุดยืนต่างกัน

เข้าใจเพื่อน ๆ ที่แสนดีทั้งหลายของคุณคนไม่มีรากเถิดนะคะ ไม่ไปสักวัน คงไม่เป็นไร ทำให้เพื่อน ๆ ใกล้ชิดเบาใจบ้าง เพราะถึงที่สุดแล้ว เวลาที่เราตกอยู่ในภาวะยากลำบาก ก็มีคนเหล่านี้แหละค่ะที่อยู่เคียงข้างเรา บางทีนี่อาจจะเป็นการขัดเกลาอัตตาของเราแบบหนึ่ง

แน่นอนค่ะ เรายังคงสามารถยืนยันในจุดยืนของเราได้อย่างเหมาะสม แต่ไม่จำเป็นต้องแข็งกร้าว เรื่องนี้คุณคนไม่มีรากเข้าใจดีอยู่แล้ว เพราะถนัดวิธีดื้อตาใส  ส่วนใบไม้เป็นพวกดื้อตาขุ่นค่ะ ฮ่า ๆ

ตอนนี้ใบไม้ก็อยู่ท่ามกลางมิตรสหายที่มีความเห็นและวิธีแสดงออกต่างกัน แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ ความห่วงใยที่มีต่อบ้านเมือง

ยอมรับในวิถีที่แตกต่างค่ะ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มที่เลือกจะทำโดยการ "ไม่ทำ" กลุ่มที่เข้าร่วมกับพันธมิตร กลุ่มริบบิ้นสีขาว หรือแม้แต่บางคนที่เชียร์รัฐบาล

พูดเรื่องการเมือง ใบไม้เผลอร่ายยาวอีกแล้ว..

คัดลอกท่อนต่อไปให้คุณคนไม่มีรากอ่านดีกว่า

...การที่ผู้คนส่วนใหญ่ถูกทำให้เชื่องโดยกรอบของสังคม ดุจดังฝูงแกะและสุนัข แต่นี่ก็หาใช่ข้ออ้างที่จะบังคับให้คนอื่น ๆ ทำลายธรรมชาติของตัวเองลง เพื่อจะได้ตกต่ำลงมาอยู่ในระดับเสมอกัน มนุษย์โดยหลัก ๆ แล้วมีความคล้ายคลึงกัน ทว่าแต่ละคนก็มีข้อพิเศษปลีกย่อยแตกต่างออกมา เพื่อจะได้เกิดความหลากหลาย ถ้าหากว่าจุดมุ่งหมายอันต่ำทรามเป็นสิ่งที่ทุกคนจะต้องปฏิบัติตามแล้วไซร้ คนผู้หนึ่งก็อาจทำได้เกือบเท่าหรือดีเท่ากับคนอื่น ๆ แต่ถ้าหากว่านั่นเป็นจุดมุ่งหมายอันสูงส่งก็กลับจำต้องใช้ความสามารถพิเศษเฉพาะตัวซึ่งเหนือล้ำสามัญ ทุกผู้คนล้วนสามารถอุดรูรั่วได้ ทว่ากลับไม่มีผู้ใดอื่นสามารถกระทำในสิ่งที่ทำได้ยากยิ่ง ดุจดังผู้เขียนความเรียงเรื่องนี้ ขงจื๊อได้กล่าวไว้ว่า "หนังเสือและเสือดาวนั้น เมื่อนำมาฟอก ก็เป็นดังหนังสุนัขและหนังแกะที่ถูกฟอกย้อม" ทว่าความมีวัฒนธรรมที่แท้จริงนั้น หาใช่การฝึกเสือให้เชื่องไม่ ทั้งมิใช่การมุ่งจะทำให้แกะดุร้าย รวมทั้งการนำหนังเสือ หนังแกะมาฟอกย้อมเพื่อการทำรองเท้าก็หาใช่ประโยชน์ใช้สอยอันแท้จริงของสัตว์ทั้งสองชนิดนี้...

มาฝึกรับรู้ตามความเป็นจริง และปรุงแต่งให้น้อย ๆ กันนะคะ..^__^..

คุณใบไม้คะ

ช่วงนี้ห่างหายไปเพราะ...งานที่ต้องทำ...เสมือนหัวข้อวิทยานิพนธ์ค่ะ..

ที่ว่าเสมือนหัวข้อวิทยานิพนธ์นั้นคือ .. เป็นวิชาหนึ่งในการฝึกทำวิทยานิพนธ์..ถ้าหัวข้อที่เราทำตามขั้นตอนได้ และใกล้กับความเป็นจริง เราจะได้ทำต่อจนเป็น...วิทยานิพนธ์ของเรา ซึ่งมันจะง่ายและประหยัดเวลา อาจารย์ทั้งหลายจึงทำราวกับว่า...พวกเรากำลังทำวิทยานิพนธ์จริงๆ ..แก้ ซัก ถาม จี้ เพิ่ม ปรับ...

...จนพวกเราเองก็เครียดมาก นึกว่านี่คือการทำวิทยานิพนธ์จริง ๆ เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่ง ถึงกับต้องไปพบจิตแพทย์และจะมา Drop การเรียน เพราะเครียด ก็ขนาดคนไม่มีรากไม่มีครอบครัวต้องดูแล มีแต่พี่สาวที่ต้องคอยพาไปหาหมอเท่านั้น ยังเครียดเลย ... ในที่สุดเลยจับมือกันพาไปหาอาจารย์แล้วบอกอาจารย์ว่า...นี่มันเป็นการทำแบบฝึกหัดทำไม่ใช่หรือ เทอมหน้าต่างหากที่เราจะต้องทำหัวข้อจริง ๆ ...

เออหนอ...คนเรา พอไม่มีสติ ก็เป็นไปได้ถึงเพียงนี้แหละ ตกลงต้องพาเพื่อนในกลุ่มไปดูการชุมนุมของพันธมิตร...ออกมาจากความเครียด ดูโลกภายนอกบ้างว่า...ชีวิตมีอะไรอีกมากมายเลยค่ะ

เล่ายาวเหมือนกัน ...มาขอบคุณคุณใบไม้ มาอ่านคำตอบแล้วจะ..ยิ้มได้และคลายใจ ผ่อนพักทุกครั้งค่ะ

อ่านเรื่องสั้นต่อดีกว่า...กำลังสนุกค่ะ..

           (^__^)

คุณคนไม่มีรากที่รัก

คราวนี้ใบไม้หายไปหลายวันหน่อย ภารกิจการงานยุ่งเหยิงเสียจริง มีงานเร่งอยู่ถึง 3 งาน อาทิตย์หน้าสถานการณ์คงจะค่อย ๆ ดีขึ้น หวังว่า..

จะอดนอนมาก ๆ ร่างกายก็ไม่ไหว อย่างเมื่อวานนี่ง่วงนอนทั้งวันเลย เมื่อคืนเลยนอนซะสะใจ แล้วคืนนี้ค่อยอดนอนใหม่ ก็สถานการณ์มันบังคับนี่นา

คนเราพออยู่กับเรื่องของตัวเองมากก็มักดิ่งจมลงไปในวังวนแห่งความทุกข์ มองเห็นปัญหาของตัวเองใหญ่โตเสียเกินจริง ดีนะคะที่คุณคนไม่มีรากพาเพื่อนออกไปดูโลกภายนอกบ้าง แล้วจะเห็นปัญหาของตัวเองเล็กลงค่ะ

เอาละ..มาอ่านท่อนต่อไปดีกว่าค่ะ

...ข้าพเจ้าคิดว่าคงจะเป็นการดีไม่น้อยต่อวิธีคิดทางปรัชญาหากว่ามนุษย์จะได้รับการขนานนามรวม ๆ กันไปดังที่เขาเป็นอยู่  เพราะมีเพียงอัจฉริยะเท่านั้นที่มีความสำคัญพอที่จะมีชื่อโดยเฉพาะเจาะจง และจำเป็นที่ชนชาติหรือกลุ่มคนจะต้องรู้จักปัจเจกบุคคลเหล่านี้ เราคงไม่พร้อมที่จะเชื่อว่าทหารโรมันทุกคนในกองทัพล้วนมีชื่อเรียกตนเอง ด้วยเหตุว่าไพร่พลเหล่านั้นหาได้มีบุคลิกภาพเฉพาะตัวไม่ ในปัจจุบันนี้ชื่อที่ถือได้ว่าแท้จริงของเราก็คือสมญานามหรือชื่อเล่นเท่านั้น ข้าพเจ้ารู้จักเด็กคนหนึ่งซึ่งมีกำลังวังชามากเป็นพิเศษ จึงได้รับสมญานามจากเพื่อน ๆ ว่า "ไอ้ยักษ์" และชื่อนี้ได้กลายมาเป็นชื่อที่ผู้คนเรียกแทนชื่อจริงของเขา...

ขอให้พวกเรามีพลังในการทำงานให้ลุล่วงอย่างเบิกบานนะคะ ..^__^..

คุณใบไม้ที่รัก

มาด้วยใจร้องเรียก อย่างเร่งด่วน ด้วยเวลาน้อยนิด ... แต่ใจอยากมาค่ะ..^_^...

ที่คุณใบไม้บอกว่า...คนเราพออยู่กับเรื่องของตัวเองมากก็มักดิ่งจมลงไปในวังวนแห่งความทุกข์ มองเห็นปัญหาของตัวเองใหญ่โตเสียเกินจริง ดีนะคะที่คุณคนไม่มีรากพาเพื่อนออกไปดูโลกภายนอกบ้าง แล้วจะเห็นปัญหาของตัวเองเล็กลงค่ะ

เห็นด้วยที่สุดค่ะ พิสูจน์ได้ด้วยตัวเองมาแล้ว ดังที่เคยเล่าให้คุณใบไม้ฟัง...แต่ที่สงสัยคือ ไม่ทราบว่าตัวเองเป็นคนพาคุณใบไม้ออกไปดูโลกภายนอกยังไง...ฮา...คุณใบไม้น่ะออกจะกว้างขวางในโลกภายนอก คนไม่มีรากเสียอีกที่อยู่แต่บ้าน ห้องสมุด ห้องเรียน ที่ทำงาน ...อ้อ..ไปที่ราชดำเนินบ้าง ไปสอนโยคะ ไปจัดกิจกรรมให้เด็กบ้าง...เอ..พอเขียน ๆ ออกมาก็เยอะแฮะ...เจ้าแม่กิจกรรมเหมือนกัน...^_^...

ดีใจที่เรามีความคิดคล้าย ๆ กัน แม้ในเรื่องที่คิดแตกต่างเราก็ยังสามารถเติมเต็มกันได้เสมอ...

จะบอกเพื่อนว่า...อยากทำอะไรจงทำ ทำให้เต็มที่ มีความสุขและเก็บเกี่ยวสิ่งที่ได้ระหว่างทาง...

เพื่อสักวันจะได้ไม่ต้องกลับมาบ่นว่า...รู้งี้..ตอนนั้นเราน่าจะ....จริงไหมคะ

เวลาน้อย แต่เมื่อเข้ามาใน G2K คนแรกที่คิดถึงเลยคือคุณใบไม้ค่ะ...

ตอนนี้คนไม่มีรากก็มีเวลานอนน้อยมาก อาการหลับกลางอากาศ ขณะนำเสนองาน...กลับมาอีกแล้ว...เป็นที่ครึกครื้นของเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาก..555...ไม่เป็นไร ทำให้เพื่อน ๆ ขำได้ก็ล่ะกันน่า...

งานที่ต้องส่งนั้นต้องนับและไล่ให้เสร็จเป็นวันต่อวัน...ชีวิตสนุกเหมือนอยู่บนเครื่องเล่นที่ดิสนีย์แลนด์ ... ห้ามกระพริบตาเด็ดขาด ประสบการณ์แบบนี้น่ะ คงหาที่อื่น เวลาอื่นไม่ได้อีกแล้ว...เอิ๊ก ๆ ๆ ..

แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ...สนุกดีและได้เรียนรู้มากมาย...ทุกวันเลย

ส่งกำลังใจให้คุณใบไม้ค่ะ...ถ้ามีเวลาก็พักผ่อนให้พอเพียงไว้ก่อน เพื่อนร่วมงานดี ๆ ที่ให้แรงบันดาลใจนั้นเหมือนโบนัสที่ไม่ใช่เงินทอง ...^_^...

ขออ่านเรื่องโปรดต่อนะคะ....ถ้ายุ่งมากจะหยุดลอกให้อ่านสักพักก็ได้ค่ะ มีเวลาแล้วค่อยมาใหม่...เกรงใจค่ะ...

ระลึกถึงด้วยความรู้สึกดี ๆ เสมอค่ะ

                        (^__^)

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

คงยุ่งมาก ๆ แน่เลยเพื่อนเรา...สถานการณ์เดียวกัน...5555...

มาส่งกำลังใจให้ปั่นงาน อย่างเบิกบานมีสติ ....

และที่สำคัญเรียนรู้การกระทบเพื่อการเติบโตทางสติปัญญาและอารมณ์นะคะ

จับมือกันไปนะ...เราจะไปข้างหน้า...เดินไปด้วยกันอย่างเบิกบาน

ส่งใบหูกวางย้อนแสงในจุฬา ฯ มาให้ชมค่ะ...^_^...

แหม..เมื่อคืนว่าจะเข้ามาเขียนถึงคุณคนไม่มีรากแล้วเชียว พอปล่อยผ่านมาจนสายของอีกวัน สาวเจ้าก็ตัดหน้ามาเยี่ยมเยียนก่อนเสียแล้ว

วันนี้สถานการณ์ของใบไม้ดีขึ้นเล็กน้อยค่ะ เพราะมีการเลื่อนวันทำงานออกไปด้วยเหตุผลทางด้านอุปกรณ์สำหรับการตัดต่อสารคดี เลยมีเวลาเขียนบทเพิ่มอีกนิดหนึ่ง

ขอบคุณค่ะสำหรับภาพใบหูกวางย้อนแสง เห็นแล้วชื่นใจค่ะ

เราจะจับมือกันเดินไป ทำงานอย่างมีสติและเบิกบานค่ะ..^__^..

อ่านบทคัดลอกต่อนะคะ..

...มีนักเดินทางผู้หนึ่งเล่าว่า ชาวอินเดียนนั้นหาได้มีชื่อแต่แรกเกิดไม่ ทว่าจะต้องได้ชื่อนั้นมาด้วยตนเองและชื่อนั้นก็คือวีรกรรมของเขา และในบางเผ่าพันธุ์นักรบจะได้ชื่อใหม่ทุกครั้งจากวีรกรรมใหม่ที่เก่งกล้ายิ่งไปกว่าเดิม เป็นเรื่องน่าสมเพชมากที่มนุษย์ใช้ชื่อเรียกขานเพียงเพื่อความสะดวกดายในสังคมเท่านั้น ทว่าหาได้ประกอบวีรกรรมใด ๆ เพื่อให้ได้ชื่อนั้นมาไม่...

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

แวะมาเย่ยม ๆ มอง ๆ ยิ้ม ๆ .... วันนี้อากาศสบายสดชื่น...

ทำงานอย่างมีความสุขและเบิกบานไปด้วยกันนะคะ...^_^...

จะบอกว่าวันนี้คนไม่มีราก...รู้สึกปลอดโปร่งใจจัง ไม่รู้เพราะอะไร...^__^... ยิ้มเสียอีกหลาย ๆ ครั้ง...

ขอตัวอ่านเรื่องโปรดก่อนนะ

               (^___^)

สวัสดียามสายค่ะ คุณคนไม่มีราก

เห็นเพื่อนปลอดโปร่งใจ ใบไม้ก็พลอยเบิกบานไปด้วย

ช่วงนี้ใบไม้ก็พยายามผลักดันให้ตัวเองทำงานได้ตามแผนที่วางไว้ จะได้ค่อย ๆ โล่งใจ ทุกงานที่รับล้วนแต่เป็นงานที่สนใจทั้งสิ้น และยังรู้สึกสนุกกับงานเสมอ

การทำงานแล้วคอยสังเกตอารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง คอยวิเคราะห์การทำงานเป็นสิ่งที่ใบไม้สนใจ แม้ยังพัฒนาไม่ได้อย่างที่ต้องการ แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าเรามีสิ่งที่ต้องทำเพื่อให้ตัวเองเติบโตควบคู่ไปกับงาน คำว่า "เติบโต" ไม่ได้แปลว่า ได้ตำแหน่งใหญ่ ได้เงินมาก หรือเป็นที่ยอมรับ สำหรับใบไม้ มันหมายถึง การทำงานให้บรรลุวัตถุประสงค์ตามข้อจำกัดของแต่ละงาน และได้เรียนรู้จิตใจของตัวเองอยู่เสมอในระหว่างการทำงาน

ตัดสินใจแล้วว่า จะให้เวลากับการทำงานเขียนให้มาก เพราะว่าได้รบกับตัวเองอย่างเต็มที่ แม้ว่าบางทีจะรบจนเหนื่อยล้าเลย แต่ได้เห็นธรรมชาติของจิตใจตัวเองมากจริง ๆ จากการทำงานเขียน  ก็เลยขอลุยสักตั้งค่ะ 

การทำงานชนิดที่ไปเจอะเจอคนข้างนอก พบเรื่องราวใหม่ ๆ มันง่ายที่จะหนีจากใจตัวเอง แต่งานเขียนเนี่ย หนีเมื่อไร งานก็ไม่เดิน ฮ่า ๆ

ชวนคุยเรื่องงานเสียยาวเลย ให้คุณไม่มีรากอ่านเรื่องโปรดต่อดีกว่านะคะ

...ข้าพเจ้าจะไม่ยอมให้เพียงแค่ชื่อเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าแตกต่างไปจากคนอื่น ๆ ทว่าข้าพเจ้ายังคงเห็นมนุษย์เป็นเพียงฝูงชนภายใต้ชื่อที่ผิดแผกแตกต่างเหล่านั้น  ความเหมือนของชื่อย่อมไม่อาจทำให้มนุษย์ดูแปลกประหลาดน้อยลงในสายตาข้าพเจ้า เราอาจตั้งชื่อเหล่านี้ให้แก่คนป่าซึ่งยังคงชื่ออันเถื่อนดิบที่ได้มาจากป่าของตนไว้เป็นความลับเงียบ ๆ เราต่างมีความเถื่อนดิบเช่นนั้นอยู่ในตัว และชื่อของคนป่าเหล่านั้นอาจเหมาะที่จะเป็นนามอันแท้จริงก็เป็นได้ ข้าพเจ้าเคยเห็นเพื่อนบ้านซึ่งใช้ชื่อวิลเลียมหรือเอ็ดวิน ต่างสลัดชื่อนี้ทิ้งพร้อมกับการถอดเสื้อแจ็กเก็ต ชื่อนี้มิได้ติดอยู่กับตัวเขา ไม่ว่าในยามหลับหรือยามโกรธ หรือในยามที่ลุกโพลงด้วยกิเลสหรือแรงบันดาลใจ แต่ในยามเช่นนั้น ข้าพเจ้ากลับได้ยินชื่ออันเถื่อนดิบอีกชื่อหนึ่งของเขา ซึ่งเรียกขานกันในหมู่ญาติมิตรด้วยสำเนียงอันแปลกประหลาดยิ่ง..

ขอให้เรียนรู้อย่างเบิกบานให้ทุกย่างก้าวของชีวิตนะคะ ..^__^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

คงวุ่นกับงานเขียนมากมายแน่เลย....

ชอบค่ะที่คุณใบไม้บอกว่า...."เติบโต" ไม่ได้แปลว่า ได้ตำแหน่งใหญ่ ได้เงินมาก หรือเป็นที่ยอมรับ สำหรับใบไม้ มันหมายถึง การทำงานให้บรรลุวัตถุประสงค์ตามข้อจำกัดของแต่ละงาน และได้เรียนรู้จิตใจของตัวเองอยู่เสมอในระหว่างการทำงาน...

คนไม่มีรากก็ชอบการเขียนค่ะ ชอบมากกว่าต้องไปบรรยายหรือสอนด้วยการพูดให้นิสิตฟ้ง...การเขียนงานทำให้เราได้ทบทวนตัวเอง ทั้งอารมณ์ ความรู้สึก ความคิด ความรู้ และตะกอนบางอย่างในตัวเรา และยังทำให้เราตระหนักได้ด้วยว่าเรายังขาด...อะไรอีกบ้าง...

ส่งกำลังใจให้นะคะ ...

ยังชอบประโยคที่ว่า...เรียนรู้การกระทบเพื่อการเติบโตทางจิตวิญญาณและปัญญา...

อ่านเรื่องโปรดต่อ ยิ่งอ่านยิ่งสนุกนะคะ...^_^...

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

ใบไม้ยังวุ่นกับงานเขียนไม่มากเท่าที่ควรค่ะ เพราะว่ามีงานที่ต้องออกไปพบเจอผู้คนอยู่พอควร วันนี้ก็เขียนบทสารคดีสั้น ๆ ไป 1 บท ตามที่จำเป็นต้องรีบตัดต่อให้ทันใช้งานค่ะ

จริง ๆ แล้ว สำหรับใบไม้ การพูดง่ายกว่าค่ะ เพราะว่าเป็นคนเสียงดัง ค่อนข้างขี้โม้ และไม่ค่อยขี้อาย ฮ่า ๆ หน้าหนานั่นเองค่ะ เวลาพูด พูดเสร็จก็เสร็จงาน แต่เวลาเขียนนี่สิ กว่าจะเสร็จ คิดไปหลายตลบ รบกับตัวเองไปหลายรอบ แหะ ๆ ต้องทำงานเขียนต่อไป เพื่อเอาชนะตัวเองค่ะ

จะบอกข่าวดีค่ะ เมื่อวานไปซื้อหนังสือ Walking มาให้คุณคนไม่มีรากแล้ว เหลือเล่มสุดท้ายในร้านพอดีเลย ภายในอาทิตย์นี้ได้ส่งไปให้แน่ ๆ ค่ะ

ก่อนส่งหนังสือไปให้ คัดลอกให้อ่านส่งท้ายเสียหน่อยก็แล้วกัน อิ..อิ..

..ไม่ว่าในสังคมหรือแม้แต่สถาบันทางสังคมอันยอดเยี่ยมที่สุดของมนุษย์ กลับง่ายเหลือเกินที่จะสังเกตเห็นลักษณะความแก่แดดแก่ลมบางอย่าง เพราะในขณะที่เราเป็นเด็กที่กำลังจะโตนั้น เราก็ได้กลายเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ ไปเสียแล้ว ขอวัฒนธรรมชนิดที่นำความอุดมสมบูรณ์จากทุ่งหญ้าเพื่อนำมาเติมลงในผืนดิน  มิใช่วัฒนธรรมชนิดที่เชื่อมั่นในการเร่งปุ๋ย เชื่อมั่นในการปรับปรุงเครื่องมือและแบบแผนทางวัฒนธรรมเท่านั้น..

 

คุณใบไม้คะ

เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเราเสียงดังและขี้โม้....555....พูดเกินไปหรือเปล่า...

ตั้งแต่มาเรียนทำให้ต้องพูดเร็วพูดดังขึ้นมากค่ะ เพราะต้องนำเสนองานตลอดเลย เคยคุยกันเล่น ๆ ว่าเป็นอาจารย์สอนป.เอกนี่ดีนะ เพราะมอบหมายงานให้นิสิตค้นคว้ามาเล่าให้อาจารย์และเพื่อน ๆ ฟัง อาจารย์เกือบไม่ต้องพูดเลย...^__^...

ดีใจจ้งที่คุณใบไม้หาซื้อหนังสือ...Walking มาให้ เพราะไปดูที่ร้านก็ไม่มีเลยค่ะ ที่ศูนย์หนังสือจุฬา ฯ ก็ไม่มีเลย....^_^...

คุณใบไม้ไม่ต้องลอกให้อ่านก็ได้นะคะ ถ้ายุ่งมาก ๆ อยากให้เพื่อนทำงานให้เสร็จค่ะ...

แต่ตอนนี้..อ่านซะก่อนก็แล้วกัน...

(^_^)

คุณคนไม่มีรากคะ

ยืนยันอย่างมั่นใจค่ะว่า ใบไม้เป็นคนเสียงดัง จนโดนเพื่อนเตือนเป็นประจำ เช่นบอกว่า "อยากให้เขารู้เรื่องทั้งร้านหรือยังไง" หรือ "เขาได้ยินทั้งรถเมล์แล้ว" หรือ "เบา ๆ หน่อย ปวดหู" ฮ่า ๆ  น่ากลัวไหม..

เรื่องขี้โม้ก็เช่นกันค่ะ พยายามลด ๆ อยู่  คุณคนไม่มีรากคุยกับใบไม้ด้วยการเขียน เพราะฉะนั้น ก็พอจะมีสติควบคุมความขี้โม้ไว้บ้างค่ะ แหะ ๆ

เรื่องหนังสือ walking คิดว่าร้านหนังสือทั่วไปไม่น่าจะมีวางขายแล้วค่ะ แต่ใบไม้ไปซื้อที่ร้านหนังสือเดินทาง อยู่ไม่ไกลจากศูนย์สังคีตศิลป์ ธนาคารกรุงเทพฯ ร้านนี้อยู่บนถนนที่ตัดจากถนนราชดำเนินข้างศูนย์สังคีตศิลป์ค่ะ ไม่อยากสั่งซื้อจากสำนักพิมพ์เพราะว่ามันเล่มบางนิดเดียวเอง

ไม่ลอกให้อ่านแล้วค่ะ รออ่านทั้งเล่มก็แล้วกันนะคะ ที่ลอก ๆ ไปอาจเกินจะถึงครึ่งเล่มก็ได้น้า..อิ..อิ..

ใบไม้ก็อยากทำงานให้เสร็จค่ะ หวังว่าสิ้นเดือนนี้จะทำงานที่กังวลใจที่สุดเสร็จเสียที

อดใจรอหน่อยนะคะ ทั้งซีดีเพลงและหนังสือกำลังเดินทางไปหาคุณไม่มีรากเร็ว ๆ นี้ ..^__^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

ส่งใจให้ทำงานได้ลุล่วง ... เอ ..สถานการณ์ในชีวิตคล้ายกันจังนะ

 (^___^)

ขอบคุณซีดีและหนังสือค่ะ อย่าลืมส่งที่อยู่ของคุณใบไม้มาด้วยนะคะ

คุณคนไม่มีรากคะ

ช่วงนี้คงกำลังมุ่งมั่นอ่านหนังสือเตรียมสอบสินะคะ สู้ ๆ นะเออ..

เย้.. ในที่สุด วันนี้ก็ได้ฤกษ์เสียที ใบไม้ส่งหนังสือและซีดีเพลงไปให้แล้วนะคะ  แถมด้วยสติกเกอร์ "ไม่เอาความรุนแรง" พอดีได้เพิ่มมาอีก เผื่อคุณคนไม่มีรากจะเอาไปให้หลาน หรือแจกให้ใครไปติดรถ..

รู้สึกว่าเวลาวันละ 24 ชั่วโมง จะไม่พอสำหรับเราสองคนนะ ฮ่า ๆ

ต่างคนก็ต่างปฏิบัติภารกิจของตัวเอง และส่งแรงใจให้แก่กัน

ขอให้เราสองคนมีพลังในการสร้างสรรค์สิ่งที่ทำอยู่อย่างไม่สิ้นสุด..

ฮ่า ๆ คนเรา.. อวยพรตัวเองก็ได้ด้วย..  ฮ่า ๆ เอิ๊ก ๆ :P

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

วันนี้เพิ่งฟื้นจากอาการที่เล่าให้ฟังค่ะ...รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แล้วก็ได้คุยกับพี่เขาแล้วว่ารู้สึกอย่างไรที่พี่เขาพูดอย่างนั้น....สบายใจแล้วค่ะ

ได้ฟังซีดีแล้ว 2 รอบ ชอบมาก ๆ เพลงร่วมสมัยมาก ๆ  เพื่อนคุณใบไม้แต่เพลงได้สร้างสรรค์และจรรโลงใจมาก ๆ โดยเฉพาะเพลงสุดท้าย...จงเป็นสุข...โห คิดเหมือนใจคนไม่มีรากเลยค่ะ

และคงต้องขอบคุณเป็นพิเศษกับหนังสือทั้งสามเล่ม ... อ่านเรื่อง Walking จบแล้วตั้งแต่เมื่อคืนวาน ส่วน "ความเงียบ" นั้น กำลังละเลียดอ่านไม่รีบร้อน ตะกุยตะกายอ่านค่ะ....บอกอีกครั้งว่า...ชอบมากมาย และ เรื่องความเงียบ เล่มนี้มีอยู่ในครอบครอง รวมที่ส่งมาให้ล่าสุดคือ 4 เล่ม เป็นหนังสือที่อ่านไม่เคยจบ...อ่านได้เรื่อย ๆ อ่านกี่ครั้งก็ชอบ ก็ใหม่อยู่เสมอ ซื้อเอง 1 เล่ม อีก 2 เล่ม เป็นเพื่อนสนิทซื้อให้เป็นของขวัญโดยไม่ได้นัดหมายในปีเดียวกัน และ คุณใบไม้ส่งเล่มที่ 4 มาให้ในยามที่กำลังต้องการ "ความเงียบ" เยียวยาใจและอาการหดหู่ดังที่เล่า...เห็นมะ...คนโชคดีน่ะ มีเพื่อนดี ๆ หายป่วยกาย ป่วยใจเร็วมาก ๆ เลย...

ส่วนสติ๊กเกอร์ "ไม่เอาความรุนแรง" นั้น หลาน ๆ 3 สาม กรี๊ดกันมาก เพราะคุณ ๆ เธอปิดเทอมแล้ว ดื้อและซน ถูกพ่อแม่ขู่บ่อย ๆ ว่าจะถูกทำโทษถ้าซนมากและไม่เชื่อฟัง...เจ้าตัวเล็ก 5 ขวบกว่า ยกสติ๊กเกอร์แล้วบอกว่า...ไม่เอาความรุนแรง...ฮา...หลานเรามีไหวพริบดีจริง ๆ ...

ส่งแรงใจให้คุณใบไม้ทำงานได้ตามเป้าหมายนะคะ..และ...

ขอให้เราสองคนมีพลังในการสร้างสรรค์สิ่งที่ทำอยู่อย่างไม่สิ้นสุด..

(^___^)

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

ดีใจค่ะที่คุณคนไม่มีรากชอบฟังเพลงที่ส่งไปให้ จริง ๆ แล้ว ยังมีข้อพลาดหลายอย่าง แต่เราทำตามกำลัง ตอนแรกคิดว่าจะอัดเทปง่าย ๆ ด้วยซ้ำ ไม่ได้คิดว่าจะใช้ห้องอัดเสียงเลย..

บางเพลงเนื้อเพลงยังผิด..

บางเพลงกีตาร์เพี้ยน ประสานเสียงเพี้ยน..

พวกเราตกลงกันว่า พอเท่านี้เถอะ.. ก่อนจะไปกันไกลจากจุดเริ่มต้นมากไปกว่านี้ เกรงใจทุกคนที่สละเวลามาร่วมกันโดยไม่มีค่าตัวใด ๆ ให้

ส่วนเพลงจงเป็นสุขนั้น คนแต่งได้รับแรงบันดาลใจจากบทแผ่เมตตาค่ะ

เรื่อง "ความเงียบ" นั้น ใบไม้ยังไม่ได้อ่านเลยค่ะ ได้แต่เปิดดูที่ร้านหนังสือ เลยส่งให้เพื่อนอ่านแทนไงคะ อิ..อิ..

หลานคุณคนไม่มีราก ใช้สติกเกอร์ได้อารมณ์มากเลยค่ะ ฮ่า ๆ

ขอบคุณสำหรับแรงใจที่ส่งให้ค่ะ

จากนี้ไปจนสิ้นเดือนตุลาคม ใบไม้ต้องเขียน ๆ  ๆ และเขียนงานหนังสือที่คั่งค้างมาแสนนาน และของใหม่ที่ใกล้ถึง deadline ส่งงานเข้ามาทุกที 

เดือนหน้าจึงเป็นเดือนที่ต้องรบกับตัวเองอย่างเต็มที่ หลานก็ปิดเทอมพอดีเสียด้วย มันส์..พะยะค่ะ  อาจต้องเปลี่ยนเวลานอนเวลาตื่นใหม่เพื่อหาความสงบ ฮ่า ๆ

ขอให้เราเบิกบานบนเส้นทางที่เลือกเดิน..

อวยพรให้ตัวเองอีกแล้ว อิ..อิ..

คุณใบไม้คะ

จะมาบอกว่า...ชอบหนังสือที่ส่งมาให้มาก ๆ ทั้งที่มีแล้ว และไม่คิดจะแบ่งหรือยกให้ใคร เพราะอ่านแต่ละครั้งก็รู้สึกดีและได้ระลึกถึงคนให้ทุกครั้ง แล้วจะนำมาเขียนให้คุณใบไม้อ่านบ้างดีไหมคะ ดูสิตัวเองยังไม่มี แต่อุตส่าห์ส่งให้เพื่อน ... ซึ้งใจนะเนี่ย...

เพลงที่ร้องกันในซีดีนั้น ไม่เพี้ยนค่ะ แต่คร่อมคีย์นิดหน่อย คือ เสียงคร่อมห้องเสียง เพราะร้องยาวเกินไป...ฟังเร็ว ๆ จากเพลงนะคะ แต่ก็ไม่ใช่เหตุที่จะต้องเสียใจอะไร เพราะคุณค่าอยู่ที่ สาระ ที่จะสื่อต่างหาก ยิ่งเป็นการทำฟรีด้วยแล้ว ยิ่งได้อานิสงค์ เพราะเพลงดี เนื้อหาจรรโลงใจ ส่งผลให้จิตวิญญาณสูงขึ้น ละเอียดอ่อนขึ้น ย่อมทำให้เกิดสิ่งดี ๆ ขึ้นแน่นอน...^_^...

ส่งใจให้คุณใบไม้มีความสุขทุกย่างก้าวที่ต้องเดินไปจนสิ้นเดือนตุลาคมนะคะ เชื่อว่าทำได้และทำได้ดีแน่นอน...Sure!!!!

วันนี้ได้ไหว้เจ้าตามโรงเจกับพี่สาว 3 คน ทั้งวันเลยค่ะ ...ได้ภาพมาเยอะเลย แต่ยังไม่แน่ใจจะมีเวลาเล่าหรือเปล่า...

ส่งกล้วยมาให้...เผื่อหิวนะคะ...

P80902322

 

สวัสดียามดึกค่ะ คุณคนไม่มีราก

ดีใจค่ะที่ชอบหนังสือที่ส่งไปให้ ถึงตอนนี้ใบไม้ไม่มีเล่มนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ไว้ใบไม้สั่งซื้อกับเพื่อนได้ค่ะ มีเพื่อนทำงานหนังสือที่สำนักพิมพ์นั้น

คุณคนไม่มีรากชอบท่อนไหนเป็นพิเศษ ก็คัดลอกมาให้อ่านได้ค่ะ แต่ไม่จำเป็นต้องลอกให้อ่านบ่อย ๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นภาระค่ะ สักวันใบไม้ก็ต้องอ่านเล่มนี้อยู่แล้ว

เรื่องร้องเพลงคร่อมนั้น เป็นความตั้งใจค่ะ เป็นสไตล์การร้องของใบไม้ค่ะ มีคนทัก แต่ไม่แก้ ชอบแบบนี้ค่ะ ยืนยัน ๆ แหะ ๆ  ไม่ได้เสียใจเลยค่ะ รู้อยู่แล้วว่าร้องได้ประมาณนี้ ยอมรับสภาพ.. คุยกับเพื่อนแล้วว่า เสร็จชุดนี้ใบไม้คงเลิกร้องเพลงแล้ว เสียงร่อแร่เต็มทน..

ยกเว้นน้องสาวคนเสียงดี ให้เธอร้องต่อไปตามโอกาส เธอจบปริญญาเอก เป็นอาจารย์สอนอยู่ธรรมศาสตร์ค่ะ รุ่นน้องคนนี้ ขอแรงเธอมาช่วยร้องเพลง ไม่อย่างนั้น สงสารคนฟังแย่เลย..

เดือนนี้ท้าทายตัวเองในการทำงานเขียนค่ะ หวังอย่างยิ่งว่าจะทำสำเร็จ ขอบคุณมาก ๆ สำหรับกำลังใจ

กว่าจะหิว กล้วยที่เขียวก็คงสุกพอดี นั่งเขียนงานอยู่บ้านนี่ดีอย่าง ประหยัดเงินดีจัง อิ..อิ.. แถมมีเพื่อนคอยส่งขนม ส่งกล้วยให้อีกต่างหาก

วันนี้ได้ชิมขนมที่คุณคนไม่มีรากส่งมาแล้วค่ะ อร่อยดี กินแกล้มกับกาแฟพลางอ่านหนังสือบันทึกของรินไซ เล็ก ๆ น้อย ๆ  ส่วนหลานสาวตัวน้อยชอบขนมมาก กำแน่นเลย กินอย่างเมามัน ฮ่า ๆ

ขอให้เบิกบานในทุกก้าวย่างของชีวิตนะคะ ..^__^..

คุณใบไม้ที่รัก

ชอบขนมแบบไหน ถ้ามีที่บ้านจะส่งให้ค่ะ...ฮา...ความจริงที่ส่งไปก็จำเป็นต้องเลือกที่มันไม่แตกหัก ยับเยินง่ายเพราะขนมเปียะที่บ้านพี่สาวมักจะมีเปลือกบาง ๆ แตกได้ง่าย กว่าจะไปถึงก็คงทานไม่ค่อยได้แล้ว...

คัดลอกบางส่วนที่ชอบและมีพี่ซึ่งชอบท่อนนี้เช่นกัน...จะได้ส่งให้ทั้งคู่เสียในคราวเดียวกันนะคะ...

ผมนอนบนพื้นหญ้า มองดอก (แดนดิไลออน) ดอกหนึ่งอย่างใกล้ชิด ผมรู้สึกเหมือนได้มองเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของดวงอาทิตย์ กลีบดอกไม้ว่ายวนลามเลียกันและกัน เมื่อคิดไปว่า ดอกแดนดิไดออกนนับล้าน ๆ ดอกที่บักกิงแฮมไชร์ ซึ่งไร้คนใส่ใจนั้น แท้จริงแล้วคือดวงดาวอัศจรรย์แห่งความงามสีทอง มนุษย์เราตาบอดกับสิ่งดีที่สุดที่มีอยู่รอบกาย เห็นแต่สิ่งเลว ๆ

                                                         เจมส์ สีส์ - ไมล์น

ส่วนบทนี้ของพี่คนตัดไม้แปลมาให้ลองอ่านเทียบกันดูนะคะ แล้วจะมาถามว่าคิดเหมือนกันหรือเปล่า

"....ผมนอนบนพื้นหญ้า เฝ้ามองดอกแดนดิไลออน อย่างเพ่งพิศ รู้สึกราวกับได้เห็นลึกเข้าไปถึงรากเหง้าของดวงอาทิตย์ กลีบดอกไม้นั้นกลมกลืนก้นอย่างแนบเนียน เมื่อได้คิดว่าดอกแดนดิไลออนนับล้านดอกที่บักกิงไชร์ ที่ดาษดาไร้ค่านั้น แท้จริงแล้วคือดวงดาวอัศจรรย์แห่งความงามสีทอง มนุษย์เราตาบอดกับสิ่งดีงามที่มีรายรอบตัว กลับเพ่งมองแต่สิ่งเลวร้าย..."

                                                            เจมส์ สีส์ - ไมล์น

 

ส่งแรงใจให้บรรลุเป้าหมายการทำงานอย่างเบิกบานและมีสติค่ะ   

                      (^___^)

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

งานท่วม โถมทับ จนพูดไม่ออกเสียละกระมัง

แวะมาบอกว่า...ยังคิดถึง แต่เข้าใจในภาระ และส่งแรงใจมาให้เพื่อน ทำงานได้ลุล่วง ตามที่ตั้งใจ

เป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญ...แต่มรรควิธีอันเปี่ยมสุขที่เราได้ระหว่างทางต่างหาก...คือของจริง...

สู้ ๆ ๆ ๆ และอย่าลืมมีความสุข เบิกบานกับทุกย่างก้าวนะคะ

               (^__^)

สวัสดีอีกทีค่ะ

แวะมาบอกว่า....ได้หนังสือแปล "ความเงียบ" แล้วค่ะ...เพิ่งจะควานหาพบที่ศูนย์หนังสือจุฬา ฯ สาขาสยาม ฯ  เนื่องจากต้องซื้อให้พี่คนตัดไม้ซึ่งพี่เขาเคยอ่านภาษาอังกฤษแล้วและแปลบทที่ชอบเหมือนกันได้ดีเสียจนต้องหาซื้อหนังสือภาษาไทยให้ตอบแทนค่ะ

และอีกเล่มที่เหลือคือตั้งใจให้คุณใบไม้โดยเฉพาะ...หนังสือดี ๆ ซื้อให้เพื่อนก่อนแล้วตัวเองหาอ่านทีหลัง...

อ้อ...ทุกสาขาของศูนย์หนังสือจุฬาฯบอกว่าหมด เหลือแค่ 2 เล่มนี้เท่านั้นด้วยนะคะ...โอ เป็นหนังสือขายดีนะเนี่ย แต่ไม่เคยเห็นขึ้นว่าเป็น Top 10 คราวหน้าคงต้องเลือกดูหนังสือของสำนักพิมพ์นี้ให้มากขึ้นค่ะ...จะส่งให้แต่อาจไม่เร็วทันใจนะคะ เพราะเริ่มยุ่งเล็ก ๆ นิดหน่อยอีกแล้วค่ะ....^__^...

ขอบคุณในน้ำใจที่มีต่อคนไม่มีรากนะคะ

ทำงานต่อให้สบายใจนะคะ นี่คือเวลาที่มีค่ามาก เพราะถ้าเราทำเต็มที่(แม้จะสำเร็จหรือไม่ก็ตามที)...ภายหลังเมื่อหันกลับมามอง เราก็จะรู้สึกว่า...มันคือรางวัลและยิ้มได้ว่า อ้อ...เราทำเต็มที่แล้ว....

สู้ ๆ ๆ ค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณ จารุวรรณ

ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยมเยียน ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ..^_^..

ภาพที่ว่าสวยเป็นภาพดอกซากุระที่ประเทศญี่ปุ่น ฝีมือถ่ายภาพโดยเพื่อนของใบไม้ย้อนแสงค่ะ

คุณคนไม่มีรากคะ

แหม..ขยันแวะมาเยี่ยมเยียนจังเลย  อย่างนี้ไม่รักได้ไงเนี่ย อิ..อิ..

ใบไม้หายไปร่วมฟังประชุมที่ปราณบุรีมาค่ะ

จริง ๆ แล้ว ช่วงที่เขียนงานอยู่ที่บ้านเดือนนี้อาจแวะไปกวนคุณคนไม่มีรากที่บันทึกบ่อย ๆ ก็เป็นได้ค่ะ แบบว่าสมาธิไม่ดี ก็จะว่อกแว่กไปคุยกับเพื่อนไง แหะ ๆ

ดีใจด้วยนะคะที่หาซื้อหนังสือได้แล้ว..

ตอนแรกใบไม้กะว่าจะบอกให้คุณคนไม่มีรากให้หนังสือเรื่องความเงียบแก่เพื่อนที่อยากได้ก็ได้นะคะ เห็นว่ามีหลายเล่มแล้ว

ให้หนังสือได้ทำหน้าที่ของการเป็นหนังสือได้อย่างเต็มที่ ใบไม้ไม่ถือหรอกค่ะว่า เพื่อนต้องเก็บของที่ส่งให้เอาไว้ ถ้าส่งต่อแล้วเป็นประโยชน์ก็เชิญค่ะ

ไม่ต้องรีบร้อนเรื่องส่งหนังสือมาให้หรอกค่ะ ตอนนี้ใบไม้ก็อ่านหนังสือไม่ทันอยู่แล้ว อิ..อิ.. แบบว่าทำอะไรก็ไม่ทันอ่ะ เป็นเอกลักษณ์ของเอกสตรีเลย

อ้อ..เฉลยให้ก็ได้ค่ะว่า ที่ใบไม้บอกว่าหนาว ที่บันทึกปีศาจในไร่คุณมนน่ะ ก็เพราะว่าคนที่ใบไม้ต้องส่งงานเขา เขาไปเขียนความคิดเห็นใบบันทึกนั้นน่ะสิ ใบไม้ก็เพิ่งทราบว่าอาจารย์เขามีบันทึกที่ G2K มานานแล้ว

ไปทำงานต่อแล้วค่ะ วันนี้บอกว่าจะส่งงานอีกชิ้นหนึ่งกับอีกเจ้า จะเสร็จไหมเนี่ย

ใบไม้ให้ความสำคัญกับการเก็บเกี่ยวระหว่างการเดินทางเสมอค่ะ เช่นเดียวกับที่คุณคนไม่มีรากให้ความคิดเห็นมา

ขอให้คุณคนไม่มีรากเบิกบานและแผ่รังสีแห่งความเบิกบานไปให้แก่คนรอบข้างนะคะ ..^__^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

ได้คิด...ตามที่คุณใบไม้ว่าค่ะ.....ให้หนังสือได้ทำหน้าที่ของการเป็นหนังสือได้อย่างเต็มที่ ใบไม้ไม่ถือหรอกค่ะว่า เพื่อนต้องเก็บของที่ส่งให้เอาไว้ ถ้าส่งต่อแล้วเป็นประโยชน์ก็เชิญค่ะ

คนไม่มีรากแย่จังทำไมไม่คิดประเด็นนี่นะ ... คิดเพียงว่า อะไรที่เพื่อนให้ก็ต้องเก็บไว้...เพราะสำหรับตัวเองมันหมายถึง..."ความหมายทางใจ" ... ลืมคิดว่า จะมีหนังสือกี่เล่มก็ อ่านได้ทีละเล่มอยู่ดี...ทำไงล่ะทีนี้..ขอคิดพิจารณาก่อนนะคะ เขียนชื่อแสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั้ง 4 เล่มแล้วด้วยล่ะค่ะ...^_^...

เข้าใจแล้วว่าคนที่ทำให้เพื่อนเราหนาวคือ...อ.วิรัตน์ แน่เลย...อย่าหนาวเลย ดูท่าอาจารย์ใจดีและเข้าใจคนนะคะ...

สู้ ๆ นะคะ ...จะบอกว่า...ชอบภาพเจ้าตัวน้อยหน้าหมวยสนิทของคุณใบไม้มากเลย ยิ้มซะจน...ไม่เห็นตาเลย เหมือนน้าคนไม่มีรากเลย...

ฝากจุ๊บ ๆ 6  ทีค่ะ.... 

(^___^)

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

แต่ก่อนใบไม้ก็เก็บทุกอย่างที่เพื่อนให้ เพราะเห็นความสำคัญทางใจนี่แหละค่ะ ตอนนี้ก็ยังมีอีกมากที่เก็บไว้ ตอนหลังเห็นเพื่อนรุ่นพี่บางคนเขาเอาสิ่งที่เพื่อนให้มาส่งต่อให้คนอื่นที่เป็นประโยชน์มากกว่า เลยเริ่มทำตามค่ะ

ถ้าตอนนี้ยังไม่มีใครต้องการหนังสือนี้ก็ไม่เป็นไรนี่ค่ะ เก็บไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร เพราะมันมีความหมายทางใจ อิ..อิ.. เมื่อมีคนต้องการมัน แล้วค่อยให้ก็ได้ค่ะ

กะแล้วว่าคุณคนไม่มีรากต้องเดาได้แน่ ๆ เลยว่าคนที่ใบไม้ต้องส่งงานคือ อ.วิรัตน์ อาจารย์เป็นคนใจดี เข้าใจ และให้โอกาสมาก ๆ ทีมงานของอาจารย์ก็น่ารัก มีแต่ใบไม้นี่แหละที่ไม่ค่อยน่ารัก ส่งงานช้าเป็นประวัติศาสตร์เลย แย่จังเรา! ถ้ามีสถิติก็คงทำลายไปเรียบร้อยแล้วมั้ง แหะ ๆ

หลานสาวชื่อ น้องเฟิร์ส ค่ะ พ่อแม่เธอตั้งชื่อนี้ให้เพราะเป็นลูกสาวคนแรก ต่อจากลูกชายสองคน เป็นหลานคนเดียวของใบไม้ที่เป็นผู้หญิง จากหลานทั้งหมดเจ็ดคน

เดี๋ยวจะจุ๊บ ๆ ให้ 6 ครั้งตามคำขอ ธรรมดาก็หอมกันประจำ เห็นแก้มแม่หนูนี่แล้วอดใจไม่เคยอยู่เลย ต้องจุ๊บ ๆ ๆ ชื่นจาย..จริง ๆ เลย

..^__^..

คุณใบไม้ที่รัก

คิดถึงค่ะ ตัดใจไม่เข้ามาทักทายเพราะเกรงว่าจะเป็นภาระให้คุณใบไม้ต้องคอยตอบ จะเสียเวลาในการทำงานไปอีก...^_^...

ภาพสาวน้อย น้องเฟิร์ส น่ารักน่าเอ็นดูมากค่ะ...ยิ้มของเด็ก ๆ นี่ เหมือนจะ...เปิดโลก เป็นความเบิกบาน รื่นรมย์อย่างแท้จริง

ส่งภาพดอกบานบุรีสีม่วง ที่ชอบมากมาให้ชมค่ะ...

มีความสุขและสำเร็จลุล่วงกับการทำงานนะคะ..^_^...

Nakornpatom20081010399

คุณคนไม่มีรากคะ

คิดถึงเช่นกันค่ะ การมาทักทายของคุณคนไม่มีรากนั้น ไม่ได้เป็นภาระแก่ใบไม้เลยว่าต้องรีบเข้ามาตอบ

ตรงกันข้าม.. เวลาได้อ่านข้อความจากคุณคนไม่มีรากนั้นเป็นความสุข และสร้างกำลังใจให้แก่ใบไม้ค่ะ

ถ้าหากยุ่งมาก ใบไม้ก็จะไม่ตอบ และทราบว่าคุณคนไม่มีรากเข้าใจอยู่แล้ว จึงไม่ต้องกังวลใด ๆ

ใบไม้ทำงานช้าเพราะสมาธิไม่ดีเอง หรือเพราะรับอะไรมาทำจนเกินพอดีเองค่ะ ไม่ใช่เพราะคนอื่นเลย

แม้แต่ละงานจะยุ่ง แต่ก็มีเรื่องราวดี ๆ ให้ชื่นชมและสุขใจค่ะ

ขอบคุณค่ะที่ขยันส่งกำลังใจให้ใบไม้มีเรี่ยวแรงสู้รบปรบมือกับตัวเองดังที่ตั้งใจไว้ ...^__^...

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

ห่างหายไปไม่ได้เข้ามาทักทาย แต่เมื่อเข้า G2K คนแรก ๆ ที่คิดถึงก็คือคุณใบไม้ค่ะ..^_^..

อยากเล่าหลายเรื่องเลยค่ะ แต่เก็บไว้ก่อน ... รอให้คุณใบไม้มีเวลาว่างมากกว่านี้จะได้บ่นและแลกเปลี่ยนได้อีกมาก ๆ

เล่าหน่อยก็แล้วก้น วันนี้ไปช่วยแจกซีดีและเอกสารของพันธมิตรที่ถ.สีลมค่ะ ... สนุกมากเลย...มีคนเข้ามาเกเรนิดหน่อย แต่ไม่มีเรื่องรุนแรง เพราะไม่มีนโยบายจะทะเลาะกับใคร กำลังแจก ๆ เพลินเจออ.ที่ปรึกษาของตัวเอง ยืนยิ้มมองลูกศิษย์ ... ตกใจสุดชีวิตเพราะควรจะใช้เวลาช่วงบ่ายในห้องสมุดมากกว่า แต่อ.ไม่ว่าอะไร บอกว่า...ขอผมสองชุดได้ไหม จะเอาไปให้อ.อาร์ต(หัวหน้าสาขาวิชา)ด้วย....

รอดตัวไป....เรา....

ส่งใจให้คุณใบไม้สู้รบตบมือกับตัวเอง อย่างมีความสุขนะคะ

อ้อ ส่งหนังสือ ความเงียบและมือตบหนึ่งอันไปให้น้องเฟิร์สค่ะ คงจะไปถึงในวันสองวันนี้นะคะ

ระลึกถึงค่ะ....^_^...

สวัสดีค่ะ

เพื่อนรักเราน่าจะหายไปกับ...งานเสียอีกแล้ว...คิดถึงค่ะ

ส่งภาพนี้มาให้...คิดว่าคุณใบไม้น่าจะชอบ...

คุณคนไม่มีรากคะ

มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังหลายเรื่องเช่นกัน แต่พยายามอดใจไว้ รอให้ทำงานให้เสร็จระดับหนึ่งก่อน

ได้รับหนังสือและมือตบเมื่อวันศุกร์ตอนกำลังแบกเป้ออกจากบ้านพอดี เป็นมือตบอันที่สองที่ได้รับค่ะ

มือตบอันแรกได้รับจากเพื่อนร่วมงานในวันที่ไปสังเกตการณ์ที่ทำเนียบด้วยกัน หลังจากพันธมิตรยึดทำเนียบได้ไม่กี่วัน แล้วเพื่อนก็ให้มือตบพร้อมบอกว่า มือตบจะกลายเป็นของที่เป็นประวัติศาสตร์ของการชุมนุม หลังจากนั้นก็เห็นว่ามือตบกลายเป็นสัญลักษณ์ในการชุมนุมจริง ๆ

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สำหรับหนังสือและมือตบให้หลานเฟิร์ส..^__^..

อยากอ่านหนังสือ "ความเงียบ" มาก ๆ เลย ส่วน "บันทึกของรินไซ" ก็ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ ต้องอดใจไว้ก่อน..

อยากคุยด้วยมาก ๆ เลย จะอดใจไว้ไม่อยู่แล้วนะเนี่ย อิ..อิ..

คนลักษณ์เจ็ดก็เป็นซะแบบนี้ ขนาดพยายามเก็บตัว ก็ยังมีงานการกุศลเข้ามาให้ช่วยทำ ใครจะไปปฏิเสธลงล่ะ ก็ใจมันอยากทำให้อยู่แล้วนี่ งานการกุศลงานหนึ่งทำให้มีโอกาสได้ฟังธรรมจากพระอาจารย์ผู้มากด้วยปัญญาถึง  3 ท่านค่ะ

อดใจไว้ก่อน แล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ

ตอนนี้ไปทำงานให้เสร็จซะก่อนจะดีกว่า ไปรบกับตัวเองต่อ แม้จะแพ้ไปหลายยกแล้วน่ะ

ขอบคุณอีกครั้งค่ะสำหรับภาพพระอาทิตย์ตกท่ามกลางแมกไม้ ภาพย้อนแสงเป็นภาพที่ชอบมาก ๆ อยู่แล้วค่ะ ..^__^..

สวัสดีค่ะคุณใบไม้

รู้ว่าช่วงนี้คงยุ่งกับการปั่นงานมาก ๆ ...^_^...

มีเรื่องเป็นกุรุสที่อยากคุย...จนเกือบลืมไปแล้ว...ล้อเล่นค่ะ ตอนนี้คนไม่มีรากกำลังต้องชดใช้ช่วงเวลาที่ไม่ได้ช่วยงานวิจัยกับอาจารย์และพี่คนตัดไม้ค่ะ ต้องทำงานทุกบ่าย ด้วยการเข้าห้องสมุดหา ๆ ข้อมูล แต่ก็ไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ราวมากนัก กลายเป็นขี้เกียจ ส่วนตอนเช้ามืดก็จะนั่งเขียนสรุปความก้าวหน้า มีเวลานิดหน่อยเข้า G2K ทานข้าวกลางวันแล้วก็ไปจุฬา ฯ ค่ะ ....

กิจกรรมอื่น ๆ แทบไม่ได้ทำเลย ... ทั้งที่มีอีกหลายอย่างที่อยากทำค่ะ อาทิตย์หน้าก็หมดเวลาปิดเทอมแล้ว ต้องหัวปั่น หัวยุ่งกับการหาหัวข้อวิทยานิพนธ์จริง ๆ เสียที....อ้าวว่าจะเล่านิดเดียว...ยาวเลย

มาส่งกำลังใจค่ะ...วันนี้ไปออกกำลังกายที่สีลม ตอนเดินกลับ เห็นภาพนี้....เกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง.....(ยังไม่บอกนะ...แล้วค่อยมาคุยดีกว่า) คิดว่าคุณใบไม้อาจจะรู้สึก...คล้ายกัน...

Pa1901666

สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

ช่วงนี้ใบไม้ยุ่งกับการปั่นงานมาก ๆ จริงค่ะ แต่ปั่นงานไม่ค่อยออกเลย สมาธิไม่ค่อยดี และมีคิวแทรกเข้ามามาก สารพัดอย่าง งานกุศลบ้าง งานแสดงน้ำใจอย่างงานศพบ้าง  แถมด้วยมิตรสหายที่โทรมาปรับทุกข์หลายคน มาชวนทำงานใหม่ ๆ บ้าง ฮ่า ๆ มันส์พ่ะย่ะค่ะ..

ประเมินเวลาทำงานแล้วไม่เป็นจริงเลย โทษใครไม่ได้เลย ได้แต่โทษตัวเองนี่แหละ..

สรุปว่ายังแพ้ใจตัวเองเสียส่วนใหญ่ เริ่มสงสัยแล้วสิว่า ตัวเองเหมาะกับการนั่งทำงานแบบสันโดษ หรือว่าทำงานท่ามกลางผู้คนดี เหอะ ๆ

ช่วงนี้จะปิดโทรศัพท์ก็เกรงใจคนที่จะโทรมาประสานงานที่กำลังทำอยู่ทั้งหลาย ฮ่า ๆ เลยได้ของแถมเรื่อยเลย

พวกเรานี่มีเวลาเท่าไรก็คงไม่พอกับสิ่งที่อยากทำเลยเนอะ..

เมื่อวานนี้ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาเจอใบไม้ที่ G2K นี่แหละ แล้วส่งอีเมล์ผ่านทาง G2K มาหาใบไม้ สงสัยเหมือนกันว่าเขารู้ได้ไงว่าข้าเจ้าคือใบไม้ย้อนแสง เดี๋ยวต้องถามซะแล้ว นี่เขาก็เกริ่นว่าอยากจะชวนไปทำงาน แต่งานอะไรยังไม่รู้เลย

เห็นไหม..ใบไม้ชวนคุยยาวกว่าคุณคนไม่มีรากอีก แหะ ๆ

เรื่องรูปวณิพกที่ส่งมาให้เก็บไว้คุยต่อคราวหน้าก็แล้วกันเนอะ

ถึงงานเขียนจะไม่ค่อยเดิน แต่สภาพจิตใจใบไม้ยังดีอยู่ค่ะ ยังสนุกกับงาน และการคิดต่อยอดอะไรต่าง ๆ มีเรื่องสนุก ๆ ให้คิดเยอะเลย

แล้วคุยกันใหม่นะคะ ..^__^..

คุณใบไม้คะ

เรื่องมีอีเมลล์จากคนใน G2K มาหานี่ คนไม่มีรากก็เจอหลายคนค่ะ ก็งง ๆ บ้าง ไม่งงบ้าง แต่ก็เลือกที่จะตอบบ้าง ไม่ตอบบ้างเหมือนกันค่ะ

ไม่เป็นไรค่ะ แพ้ใจตัวเอง ดีกว่าแพ้อย่างอื่น เพราะแพ้ใจตัวเองจัดการได้ไม่ยากนัก...ถ้าตั้งใจจริง...

แต่สิ่งอื่น ๆ ที่เราควบคุมไม่ได้นี่สิ...ไม่รู้จะทำไงดี

ส่งกำลังแรงใจ ความรัก ปรารถนาดีมาช่วยนะคะ กำลังรื้อหนังสือ เรื่อง แห่งการงานอันเบิกบาน ของ ตาร์ถัง ตุลกู แปลโดย อ.โสรีช์ โพธิแก้ว ดีมากค่ะทั้งที่เคยอ่านมาแล้ว ก็ยังได้แนวคิดดี ๆ ใหม่ ๆ ทุกครั้งไป  คุณใบไม้อาจเคยอ่านมาแล้วก็ได้ ลอกบางตอนมาให้อ่านนะคะ...เป็นกำลังใจ

โดยแท้จริงแล้ว งานเป็นวิถีทางอันมีค่าสำหรับการแสวงหาความสุขอย่างลึกซึ้งในการมีชีวิต งานเป็นแหล่งนำให้เกิดความงอกงาม งามเป็นโอกาสให้คนได้เรียนรู้เกี่ยวกับตนเองมากขึ้น ทั้งยังช่วยเอื้ออำนวยให้เกิดความสัมพันธ์อันมีค่าในการอยู่ร่วมกันอีกด้วย หากเรามองงานด้วยสายตาเช่นนี้ เราจะพบว่าการทำงานและการมีชีวิตก็เป็นสิ่งเดียวกัน

สู้ ๆ ๆ ค่ะ...^_^... 

 

คุณคนไม่มีรากที่รัก

ชื่นใจจังเลยค่ะ ที่เห็นเพื่อนคัดลอกข้อความดี ๆ จากหนังสือมาให้ ถูกใจมาก ๆ เลย ใบไม้เองก็คิดเห็นเช่นเดียวกับข้อความนี้ จึงเป็นคนที่เลือกงานมากทีเดียว

โดยแท้จริงแล้ว งานเป็นวิถีทางอันมีค่าสำหรับการแสวงหาความสุขอย่างลึกซึ้งในการมีชีวิต งานเป็นแหล่งนำให้เกิดความงอกงาม งานเป็นโอกาสให้คนได้เรียนรู้เกี่ยวกับตนเองมากขึ้น ทั้งยังช่วยเอื้ออำนวยให้เกิดความสัมพันธ์อันมีค่าในการอยู่ร่วมกันอีกด้วย หากเรามองงานด้วยสายตาเช่นนี้ เราจะพบว่าการทำงานและการมีชีวิตก็เป็นสิ่งเดียวกัน

หนังสือเรื่อง  แห่งการงานอันเบิกบาน นี้ ใบไม้ยังไม่ได้อ่านค่ะ ถ้าเพื่อนรักจะกรุณา ก็รบกวนคัดลอกมาให้อ่านเป็นกำลังใจบ้างเป็นครั้งคราวนะคะ หากพอมีเวลา ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ

เรื่องรุ่นพี่ที่ส่งอีเมล์มาหานี่ เคยทำหนังสือด้วยกันอยู่เล่มหนึ่งค่ะ ที่แปลกใจเพราะเพื่อนที่รู้จักใบไม้มีไม่เกิน 5 คนค่ะ ที่ทราบว่าใช้นามแฝงว่า "ใบไม้ย้อนแสง"

ยิ่งได้อ่านข้อความดี ๆ จากคุณคนไม่มีราก ใบไม้ก็ยิ่งมีกำลังใจสู้รบกับตัวเองค่ะ เป็นการปฏิบัติธรรมผ่านการทำงานค่ะ แม้จะยังไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวนัก วันนี้รู้สึกอาการดีขึ้น ได้คำสอนของท่านอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก ช่วยทำให้ใจนิ่งและมีสมาธิขึ้นค่ะ ใช้ลมหายใจยาว ๆ ช่วยตั้งสติ..

ส่วนเรื่องที่เราควบคุมไม่ได้ก็คงต้องปล่อยวาง อุเบกขา..เข้าไว้  ปล่อยวางแต่ไม่ใช่ปล่อยปละละเลยค่ะ

ขอบคุณจริง ๆ ค่ะสำหรับกำลังใจที่ส่งให้เสมอมา ..^__^..

คุณคนไม่มีรากคะ 

ชื่นชอบข้อความดี ๆ ที่เพื่อนคัดลอกมาให้อ่านมาก เลยนำไปฝาก อ.วิรัตน์ที่บันทึกการสื่อจากใจสู่ใจด้วยบริบทและสถานการณ์ อ.วิรัตน์เขียนถึงคุณคนไม่มีรากด้วยค่ะ ตามไปอ่านนะคะ

แล้วค่อยคุยกันใหม่นะคะ  ..^__^..

คุณใบไม้คะ

ดีใจและค่อนข้างจะมั่นใจว่าคุณใบไม้ต้องชอบที่คัดลอกมาให้อ่านค่ะ เพราะคนไม่มีรากก็ชอบมาก ๆ เช่นกัน...^_^...

ตามไปอ่านบันทึกของอ.วิรัตน์ที่บันทึกการสื่อจากใจสู่ใจด้วยบริบทและสถานการณ์ แล้วค่ะ ยกมาอีกทีนะคะ...

  • นามแฝงว่า ใบไม้ย้อนแสง และ คนไม่มีราก นี่ เป็นภาษากวีมากเลย ทำให้มีพลังการคิด ใบไม้ย้อนแสง มักเป็นใบไม้ที่มีพลังการเติบโต ขวนขวายไปสู่แสงตะวัน ต้นไม้ด้านที่โดนแดด เลยมักงามสะพรั่งมากกว่าด้านที่ไม่ย้อนแสง เลยเป็นชื่อที่ให้ความอลังการ สั้นๆแต่สื่อสะท้อนโลกกว้างใหญ่จริงๆ
  • ส่วน คนไม่มีราก ก็เหมือนกันครับ  ผมได้ทั้งภาษากวีและภาษาธรรมเลย  ภาษากวีนี่ เวลามีคนพูดว่าคนไม่มีราก คนไร้ราก  ทำนองนี้ ก็ชวนให้คิดถึงความเป็นคนแสวงหา  ไร้กรอบการติดยึด มีเสรีภาพในชีวิต ส่วนภาษาธรรม ก็ให้ความคิด ถึงการมุ่งความเป็นเหตุปัจจัย เป็นฐานคิดแบบอิทัปปัจจยตา
  • คุยยืดยาว จริงๆแล้วอยากบอกว่า ทั้งสองท่านคุยเหมือนเป็นคนเขียนหนังสือน่ะครับ 
  • โอ้โห...อ.วิรัตน์นี่...ลึกซึ้งมากเลยนะคะ อธิบายตัวตนและความคิดของคนไม่มีรากได้....หมดจด เกือบจะครบถ้วนเลยค่ะ ยกเว้น  การเป็นคนเขียนหนังสือ เพราะคนไม่มีรากไม่ได้มีอาชีพนี้ ส่วนคุณใบไม้แล้ว ใช่เลย...

    แล้วสำหรับคุณใบไม้อ่านแล้ว...รู้สึกยังไงบ้างคะ...^_^...

    แวะเวียนมาอีกครั้ง ...เพื่อนคงยุ่งและมีสมาธิกับงาน...^_^...

    ลองบางส่วนจาก "แห่งการงานอันเบิกบาน" มาให้อ่านค่ะ

    หน้า 7 : ท่านสามารถพัฒนาสมาธิได้แม้ในเวลาทำงาน โดยการทำทีละอย่าง และทุ่มเทให้ความสนใจทั้งหมดแก่งานชิ้นที่ท่านกำลังทำอยู่อย่างต่อเนื่องจนงานนั้นเสร็จเรียบร้อย แล้วค่อยทำงานชิ้นอื่นต่อไปในลักษณะเดียวกัน ท่านจะพบว่าท่านมีความชัดเจนและความเข้าใจลึกซึ้งถี่ถ้วนขึ้น และมันจะเป็นกระแสธรรมชาติในทุกสิ่งที่ท่านทำ...

    มีความสุขกับงาน อย่าลืมลองทำทีละอย่างนะคะ คนไม่มีรากชอบทำงานหลายอย่างพร้อมกันค่ะ ซึ่งไม่ดีเลย ต้องฝึกนิสัยใหม่ค่ะ...

    (^__^)

    สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

    เมื่อวานนี้ใบไม้หายตัวไปร่วมงานเปิดนิทรรศการภาพวาดของรุ่นพี่คนหนึ่งมาค่ะ ได้เจอมิตรสหายที่เคยทำกิจกรรมด้วยกันสมัยเป็นนักศึกษาหลายคน และหลายสถาบัน รวมถึงหลากหลายกิจกรรม ทั้งคนทำงานด้านชุมชน สิ่งแวดล้อม ละคร ศิลปะ ดนตรี หนังสั้น ธรรมะ ก็คุยกันยาวนาน จริง ๆ คุยกันอยู่ไม่กี่คนหรอกค่ะ แต่บางคนทำงานหลายด้านและเชื่อมโยงกัน

    กัลยาณมิตรบางคนนี่ให้ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหน ก็คุยกันได้เหมือนเดิม บางทีคุยกันได้ลึกซึ้งกว่าเดิมเสียอีก..

    สรุปว่า ใบไม้ไม่ได้มีสมาธิกับการนั่งปั่นงานตามที่คุณคนไม่มีรากคาดเอาไว้ แต่ออกไปพปปะมิตรสหายมาค่ะ

    สำหรับความหมายของชื่อ "ใบไม้ย้อนแสง" ที่ อ.วิรัตน์ให้นิยามไว้ มีบางมุมที่ใบไม้ไม่เคยนึกถึงค่ะ ดูมันยิ่งใหญ่อลังการจังเลย ก็รู้สึกดีค่ะ อิ..อิ..

    จริง ๆ แล้ว ใบไม้ไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเขียนหนังสือ เพียงแต่ทำงานรับจ้างเขียนอย่างที่เคยบอกคุณคนไม่มีรากมาแล้ว (ความจริงรับจ้างทำหลายอย่างค่ะ) รู้สึกว่าตัวเองทำงานเหมือนทำกิจกรรมสมัยเรียน ทำนู่นทำนี่ จับแพะชนแกะ จะว่าไปแล้วก็ทำงานเขียนบทวีดีโอมามากกว่าเขียนหนังสือค่ะ เพียงแต่ช่วงนี้มีงานเขียนมากหน่อย ก็เป็นเพียงแค่คนเล่าเรื่อง เรียบเรียงเรื่องราวของคนอื่นเท่านั้นเองค่ะ สรุปว่า อยากสื่อสารเรื่องราวที่มีประโยชน์ให้คนได้รับรู้ค่ะ

    ตอนนี้สนใจทำงานเขียนมากขึ้น เพราะเห็นว่าเป็นงานที่เราได้ใช้เวลาใคร่ครวญกับตัวเอง เห็นความเป็นไปของตัวเอง และต้องสู้รบปรบมือกับตัวเอง ทำให้ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น

    ใบไม้คิดว่า คุณคนไม่มีรากน่าจะเขียนหนังสือได้ดีกว่าใบไม้นะคะ เพราะว่าเป็นคนจับประเด็นเก่ง มีมุมมองที่น่าสนใจ ที่สำคัญ มีวินัยดีกว่าใบไม้ค่ะ

    ขอบคุณสำหรับข้อความที่คัดลอกมาให้ค่ะ

    ใบไม้จะพยายามทำงานทีละอย่างด้วยความเบิกบานค่ะ ..^__^..

     

    สวัสดีครับ

    วันนี้แวะมาบันทึกนี้ของคุณใบไม้ย้อนแสง เลยได้รู้ความลับว่า ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของสองสาวเพื่อนรักทางจิตวิญญาณ เหมือนที่คุณคนไม่มีรากเคยบอกผมไว้

    ชื่นชมในความปรารถนาดีต่อกันของทั้งสองคนครับ ดีใจด้วย

    อาจะแอบเข้ามาทักทายบ้างนะครับ เพราะบังเอิญได้รู้ที่ลับส่วนตัวของทั้งคู่เสียแล้ว เท่าที่รู้ก็มีที่บันทึกของคุณคนไม่มีรากด้วยใช่ไหมครับ

    ส่วนผมก็มีที่ส่วนตัวที่ยึดจากคนไม่มีรากเช่นกัน...

    มีความสุขมาก ๆ กับการสนทนากับมิตรสนิทครับ

    สวัสดีค่ะ คุณคนตัดไม้

    ถ้าคุณคนตัดไม้จะมาบันทึกนี้ก็ไม่ต้องแอบหรอกค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ

    ใบไม้เองก็ทราบว่าคุณคนตัดไม้มีที่ส่วนตัวอยู่ที่บันทึกไหนของคุณคนไม่มีราก ไว้วันไหนคึกจะเข้าไปแจมค่ะ อิ..อิ..

    รู้สึกเป็นเกียรติเหลือเกินที่คุณคนไม่มีรากยกให้เป็นเพื่อนทางจิตวิญญาณ ดีนะเนี่ย..ไม่บอกว่า เป็นเพื่อนที่เป็นวิญญาณ..บรื๋อ..

    การได้พูดคุยกับคุณคนไม่มีรากเป็นความสุขอย่างหนึ่งจริง ๆ ค่ะ

    ยามมีความสุขก็อยากเผื่อแผ่เล่าให้ฟัง ยามอ่อนล้าก็ได้รับการปลอบประโลมจากกัลยาณมิตร

    รู้สึกว่าคุยกันได้อย่างสบายใจจริง ๆ ไม่มีความคาดหวังใด ๆ มีเพียงความปรารถนาดีให้แก่กัน และยอมรับในตัวตนของเพื่อนอย่างที่เขาเป็น เราเพียงใช้ใจสื่อสารกันเท่านั้นเอง

    ขอให้คุณคนตัดไม้แวดล้อมไปด้วยหมู่มวลกัลยาณมิตรนะคะ นั่นเป็นความสุขที่ล้ำค่ายิ่งแล้ว ..^__^..

    คุณใบไม้คะ

    เข้าใจว่าระยะนี้คุณใบไม้อาจจะผ่านช่วงของ...การเผางาน...ไปแล้ว...ยินดีด้วยนะคะ...^_^...

    ดีใจที่เพื่อนได้...ตระหนักและรับรู้ถึงสิ่งที่ชอบและมีความสุขที่จะทำค่ะ อ.วิรัตน์เป็นนักคิดที่มีความสามารถในการสื่อสาร ในระดับยอดเยี่ยม จากตัวหนังสือ...เราสามารถรับรู้ได้ถึงตัวตนที่จริงใจและเป็นธรรมชาติของอ.วิรัตน์ได้ อย่างชื่นชม...เราสองคนโชคดีนะคะ ที่อย่างน้อยได้รู้จักได้แลกเปลี่ยนกับคนดี ๆ ...^_^...

    เชื่อมั่นแน่ใจว่าคุณใบไม้จะเป็น...นักเขียน..ได้ค่ะเพราะเป็นคนที่มีความคิชัดเจน เที่ยงตรง และที่สำคัญสามารถสื่อสารผ่านตัวอักษรให้คนได้รู้สึก รู้จัก และเข้าใจได้เป็นอย่างดี

    คนไม่มีรากก็อยากเป็น...นักคิด นักเขียนค่ะ มีหัวหน้างานที่เคารพศรัทธา คือ คุณถวัลย์ มาศจรัส ซึ่งเป็นนักเขียนที่มีชื่อในระดับหนึ่ง ได้สอนและถ่ายทอดทั้งวิธีการและแนวคิดไว้มาก แต่ตัวเองก็ยังกระต้วมกระเตี้ยม เขียนเรื่องสั้นไว้หลายเรื่องเหมือนกันค่ะ แต่ไม่กล้าเผยแพร่...รู้สึกยังไม่ดีและไม่ใช่ตัวตนอันแท้จริงของเราค่ะ ...

    วันนี้แค่นี้ก่อนดีกว่า...เดี่ยวคุณใบไม้ตาลาย..

    เบิกบานกับการดำเนินชีวิตและการทำงานนะคะ

    (^__^)

    อ้อ...ลืมแซวพี่คนตัดไม้...

    ตอนนี้เก่งจังไปเยี่ยมเยือนเพื่อน ๆ จนเกือบทั่วแล้ว....^_^....

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้

    แวะมาแปะไว้ให้อ่าน จากแห่งการงานอ้นเบิกบาน หน้า 125

    ...เมื่อเราใช้พลังงานสำหรับประคับประคองภาพแห่งตน ซึ่งเราสร้างขึ้น เราก็จะป้องกันไม่ให้ตนเองมีความสัมพันธ์อย่างเปิดเผยกับผู้อื่น เราอาจหูหนวกต่อการวิจารณ์ซึ่งไม่สอดคล้องกับทัศนะของเราหรือปฏิเสธความจริงที่เราเป็นอยู่บางอย่าง  ถึงแม้เราประสบความสำเร็จในการใช้เล่ห์กลให้ผู้อื่นสนับสนุนภาพแห่งตนของเรา แต่การที่เราไม่ยอมรับการวิจารณ์อย่างซื่อตรง  เราจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้ซึ่งมีความรักในเราอย่างแท้จริง  เราจะห่างเหินจากกระแสแห่งการรู้ภายใน  ซึ่งจะสามารถจะช่วยให้เราแยกแยะความเป็นจริงในสิ่งที่ผู้อื่นพูด เมื่อไม่มีสิ่งใดเป็นที่พึ่งพิง ไม่มีฐานอันมั่นคงที่จะยืน เราจึงยึดมั่นอย่างแนบแน่นอยู่กับภาพแห่งตนนั้น...

    กำลังอยากจะเขียน เรื่อง ภาพแห่งตน ค่ะ แวะมาบันทึกไว้ให้เพื่อนอ่านก่อน .. กันลืมค่ะ

    (^__^)

    สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

    ฮ่า ๆ ขอหัวเราะก่อน หัวเราะตัวเองว่าทำอีท่าไหนให้เพื่อนเข้าใจว่าพ้นระยะเผางานไปแล้ว..

    ความจริงตอนนี้ต้องเผางานหนักกว่าเดิมอีกค่ะ เดือนที่ผ่านมาถือว่าสอบตก ทำได้ไม่ถึงครึ่งที่ตั้งเป้าไว้ เลยต้องต่อเวลาให้เดือนนี้อีกเดือนหนึ่ง

    ส่วนเรื่องงานเขียน นอกจากงานที่ต้องส่งคนอื่นเขาแล้ว ใบไม้ไม่มีงานเขียนอะไรเก็บไว้หรอกค่ะ เรื่องสั้นก็ไม่เคยเขียน เขียนเป็นแต่บันทึกส่วนตัว กับเขียนโปสการ์ดถึงเพื่อนเวลาเดินทาง แหม..เพิ่งจะรู้ว่าเพื่อนเราเขียนเรื่องสั้นกับเขาเสียด้วย

    ขอบคุณค่ะสำหรับข้อความจากหนังสือ แห่งการงานอันเบิกบาน ที่มาแปะไว้ให้อ่าน

    แล้วจะรออ่านบันทึกเรื่อง "ภาพแห่งตน" นะคะ รอให้เพื่อนรู้สึกสุกงอมกับความคิดความรู้สึกที่จะเขียนเรื่องนี้ แล้วใบไม้จะได้ร่วมเรียนรู้ไปกับเพื่อนด้วย ..^__^..

     

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้

    ระยะนี้ห่างหายไปบ้าง ไม่ค่อยได้มาดูแลบ้านนี้เท่าไหร่ หญ้ารก ต้นไม้เฉาไปหลายต้นแล้ว..^_^..

    เทมอนี้เป็นอีกเทมอหนึ่งที่คนไม่มีรากทำการท้าทายตนเอง...อีกแล้ว...แต่ยังไม่บอกตอนนี้นะคะ ...ชอบตั้งเป้าหมาย ชอบท้าทาย ชอบ... ไม่รู้จะไปถึงไหม แต่...ไม่เคยกลัว อาจท้อบ้าง แต่จะไม่ถอย ล้มก็จะลุก ลุกไม่ได้ต้องคลาน...ก็จะไปค่ะ...สัญญาได้เลย

    แม้ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แต่เชื่อขนมกินได้ว่า ... คุณใบไม้ก็เข้าใจและให้กำลังใจคนไม่มีรากได้ตรงใจ ตรงสถานการณ์เสมอเลย...^_^...

    เรื่อง ภาพแห่งตน (อาจใช้ชื่ออื่นค่ะ) นี้อยากเขียนมาก เขียนบ้างแล้ว แต่ยังไม่แน่ใจบางอย่าง เนื่องจากเป็นข้อมูลที่เกี่ยวกับคนอื่น อยากขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อน ถ้าเขาไม่ขัดข้องก็จะโพสต์ค่ะ

    เนื่องจากไม่ได้มาดูแลเสียหลายวัน...

    ปูหญ้าใหม่ดีไหม ..เพิ่มดอกไม้สวย ๆ หน่อย...

    P7280222

    P60405944

     

    สวัสดียามดึกค่ะ นักรบไม่มีราก

    การท้าทายตัวเองก็เป็นเรื่องน่าสนใจดีค่ะ ใบไม้เชื่อว่าคุณคนไม่มีรากจะทำได้ค่ะ แม้ว่าอาจจะสะบักสะบอมในบางครั้ง แต่นั่นอาจทำให้นักรบยิ่งแข็งแกร่ง

    ใบไม้ก็ชอบท้าทาย แต่บางเรื่องก็ทำได้ ในขณะที่เรื่องที่ยังเป็นจุดอ่อนของตัวเอง ก็ยังไม่สามารถข้ามผ่าน ก็จะเดินหน้าต่อไปค่ะ ไม่หนีแน่ ๆ

    เชื่อขนมกินได้เหรอคะ ให้ไปรับขนมที่บ้านเลยไหมคะ จะได้เอามากินแกล้มน้ำชาและกาแฟไงคะ

    เมื่อไรที่รู้สึกได้ว่าเพื่อนอยู่สถานการณ์ตึงเครียด จะส่งกำลังใจไปให้ค่ะ

    ขอบคุณสำหรับภาพแห่งความเขียวชะอุ่มค่ะ

    ท่านแม่ทัพ นักรบอย่างเราจะเดินหน้าไปด้วยกันนะคะ..^__^..

    นักรบไม่มีราก ที่รัก

    คิดถึงเช่นกันค่ะ ..^__^..

    วันนี้ใบไม้ได้ค้นพบว่า การ "ยอมรับ" ข้อผิดพลาดบางอย่างด้วยหัวใจนั้น ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งใจจริง ๆ  ยอมรับอย่างเข้าใจในความเป็นไป เป็นยอมรับความเป็นจริง โดยเอา "อัตตา" ตัวเองออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ

    ซึ่งต่างจากการยอมรับเพียงความคิด บางทีก็ได้ยินเสียงโต้แย้งจากอัตตาที่แสนยิ่งใหญ่ของตัวเอง..

    รู้สึกขอบคุณเพื่อนร่วมงานจริง ๆ ที่เปิดโอกาสให้เรียนรู้ตัวเองเช่นนี้..

    ขอให้นกแห่งอรุณรุ่งโบกบินสู่โลกกว้าง ด้วยหัวใจที่เปิดกว้างและกำลังใจที่เข้มแข็งนะคะ ..^__^..

    ดีจังค่ะคุณใบไม้

    คิดและเจอเหตุการณ์คล้ายกันเลย....^__^....

    ......วันนี้ใบไม้ได้ค้นพบว่า การ "ยอมรับ" ข้อผิดพลาดบางอย่างด้วยหัวใจนั้น ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งใจจริง ๆ  ยอมรับอย่างเข้าใจในความเป็นไป เป็นยอมรับความเป็นจริง โดยเอา "อัตตา" ตัวเองออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ  ซึ่งต่างจากการยอมรับเพียงความคิด บางทีก็ได้ยินเสียงโต้แย้งจากอัตตาที่แสนยิ่งใหญ่ของตัว....

    ไม่น่าเชื่อเนอะ...555555....

    (^__^)

    สวัสดีค่ะ นักรบไม่มีราก

    อ้าว..เราคล้ายกันอีกแล้วหรือนี่ ฮ่า ๆ

    เมื่อวานนี้ใบไม้นัดพบกับเพื่อนที่ทำงานให้สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา และได้รับของกำนัลเป็นหนังสือหนึ่งเล่ม ชื่อ ความเรียบง่ายไร้กาลเวลา เขียนโดย จอห์น เลน คนเดียวกับที่เขียนเรื่อง ความเงียบ ใบไม้เปิดดูผ่าน ๆ และคัดลอกข้อความมาฝากเพื่อนรักค่ะ

    ...ร่างกายและจิตใจเราไม่เคยอยู่นิ่ง อยากจะทำสิ่งใหม่ ๆ ที่ดีกว่าอยู่ตลอดเวลา วันเวลาของเราก็เหมือนกัน มักจะมีเรื่องเข้ามารบกวนนับร้อยพัน ทั้งความวิตกกังวล เสียใจกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว และหวั่นกลัวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น การวุ่นวายอยู่กับการงานกระจุกกระจิก กับความทรงจำที่แวบเข้ามาอย่างไม่นึกไม่ฝัน หรือคิดแต่ว่าเราจะต้องทำอะไร กายและใจของเราจึงกลายเป็นสมรภูมิที่เต็มไปด้วยส่วนเสี้ยวของความคิดและสัญชาตญาณ

    เพื่อที่จะหลีกออกมาจากความเหนื่อยล้านี้ ที่ต้องทำก็คือ นั่งเงียบ ๆ ปัจจุบันขณะที่แจ่มชัดก็คือ การมุ่งความสนใจอยู่ที่นี่และเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรือกำลังทำอะไรอยู่ ...ปัจจุบันขณะที่เต็มด้วยความลี้ลับอัศจรรย์...

    สู้ ๆ นะคะเพื่อน ..^__^..

    คุณใบไม้

    ขอบคุณข้อความที่คัดลอกมาให้อ่าน ...ความเรียบง่ายไร้กาลเวลา เขียนโดย จอห์น เลน ...

    เอ้า...ต้องไปหามาอ่านอีกแล้วสินะเรา .. .ตอนนี้ไม่มีเวลา อ่านที่เพื่อนคัดลอกมาก่อนแล้วกัน...^__^...

    สู้ ๆ เช่นกันนะคะ .... เหนื่อยก็ต้องสู้ หยุดไม่ได้....

    ขอบคุณทุกเหตุทุกปัจจัยที่ทำให้เราได้เป็นเพื่อนทางจิตวิญญาณกันนะคะ...^_^...

    นักรบไม่มีรากที่รัก..

    .... เหนื่อยก็ต้องสู้ หยุดไม่ได้.... 

    อืม..มุ่งมั่นดีจริงเพื่อนเรา ต้องเอาเยี่ยงอย่างเสียแล้ว..

    คัดลอกข้อความมาให้เพื่อนและตัวเองอ่าน จากหนังสือเล่มเดิม (เมื่อคืนอดใจไม่อยู่ เปิดอ่านไปแล้วเล็กน้อย..)

    ...ผู้ที่มีชีวิตอย่างเต็มเปี่ยมหรือพอใจในชีวิต คือผู้ที่ได้สำรวจศักยภาพของตนเอง เมื่อสำรวจตนเองก็จะเห็นชีวิตที่มั่งคั่ง ชีวิตที่รู้จักตัวเองด้วยความพอใจ ส่วนคนที่ขาดความพอใจชีวิตนั้น มักจะพึ่งพิงสิ่งอื่นและสิ่งกระตุ้นจากภายนอกจนเกินพอดี..

    เอ้า..ร้องเพลงปลุกใจกันหน่อย..

    เราสู้ไม่ถอยจนก้าวเดียว.. (..^__^..) 

    สวัสดีตอนสาย ๆ ค่ะ

    มาอ่าน...ที่เพื่อนคัดลอกไว้ให้...สุขใจค่ะ..^_^...

    เราจะเป็นคนที่มีความพอใจในชีวิตนะคะ ... และจะไม่พึ่งพิงสิ่งอื่นและสิ่งกระตุ้นจากภายนอกจนเกินพอดี

    ขอบคุณด้วยภาพนี้ค่ะ...ให้ทายว่าต้นอะไร...^__^....

    สวัสดีค่ะ นักรบไม่มีราก

    ขอบคุณค่ะสำหรับภาพต้นโมก (ไม่แน่ใจว่าสะกดยังไง)

    สมัยที่ใบไม้อาศัยอยู่ที่บ้านคุณป้า มีต้นโมกแบบดอกชั้นเดียวนี้อยู่ริมคลองน้ำทิ้งเล็ก ๆ เวลาดอกโมกร่วงลงไปในคลองน้ำสีดำ ๆ มองดูเหมือนดาวประดับดินเลยค่ะ เป็นดอกไม้ที่จิ้มลิ้มน่ารักมาก ๆ เวลาลอยอยู่ในน้ำ

    คัดลอกหนังสือมาให้อ่านด้วยกันอีกนิดนะคะ

    ...สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรานั้น พูดไม่ได้ว่าเป็นความสุขหรือความทุกข์ แต่ความสุขหรือความทุกข์นั้น ขึ้นอยู่กับว่าเรามองและตีความสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไร ในบางสถานการณ์เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แต่เราก็ยังมีเสรีภาพและมีความสุขอยู่พอประมาณ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับการตีความของเรา จะตีความเป็นบวกหรือลบ  จะตีความอย่างเห็นแก่ตัวหรือเห็นใจผู้อื่น จะแข่งขันหรือจะใจกว้าง จะโกรธหรือจะสงบ  ปฏิกริยาเหล่านี้จะเป็นตัวกำหนดกงกรรมในอนาคตต่อไป - เราจะตัดสินใจและทำด้วยจิตใจอย่างไร ฉะนั้น ถึงที่สุดแล้วชีวิตอยู่ในมือเรา อุดมคติอย่างหนึ่งของลัทธิขงจื๊อก็คือ "เมื่อนายขมังธนูยิงพลาดเป้า เขาจะหันไปพิจารณาความผิดพลาดของตนเอง"

     ขอให้พวกเราเรียนรู้ชีวิตด้วยความเบิกบานนะคะ ..^__^..

    อรุณสวัสดิ์ค่ะ

    ตกใจไหมคะ วันนี้เรามาพร้อม ๆ กันเลย กำลังจะต้องไปทำงานแล้ว...

    (^__^)

    เก่งมาก ๆ ค่ะ ที่มองออกว่าเป็นต้นโมก ทั้ง ๆ ที่ภาพนี้ถ่ายไม่ค่อยชัด ตั้งใจให้เบลอ ๆ ..5555...

    นอนอยู่บนเสื่อ คิดถึงที่คุณใบไม้เล่าว่าชอบนอนใต้ต้นไม้มองใบไม้ที่ย้อนแสง ... เห็นเหมือนที่คุณใบไม้ว่าเลยค่ะ ....

    เป็นมุมมองที่แปลกออกไป ... ทำให้ได้คิด คิดได้ และเบิกบานในสติปัญญามากขึ้นค่ะ

    มองโลกภายนอกแล้ว หันมามองโลกภายใน ... จึงได้เข้าใจมากขึ้น...จริงไหมคะ...^_^...

    ขอบคุณที่ค้ดลอกข้อความดี ๆ มาให้อ่านค่ะ

    เบิกบานในการทำงานทั้งวันนะคะ...^_^...

    โอ..ท่านนักรบไม่มีราก

    ใบไม้อยากเอนกายลงใต้ไม้ใหญ่ ชื่นชมสีเขียวสดใสของใบไม้ย้อนแสงกับฟ้าสีครามยามหน้าหนาวจังเลย เสียดายแต่ที่บ้านไม่มีต้นไม้ใหญ่ อันนี้เป็นความด้อยโอกาสของคนเมือง แหะ ๆ

    ช่วงนี้ใบไม้คงจะเริ่มหายตัวไปอีกแล้ว อีกไม่กี่วันต้องเข้าป่าไปทำงานที่ทุ่งใหญ่นเรศวรค่ะ และก่อนไปต้องปั่นงานหลายชิ้นให้เสร็จ

    รู้สึกเหมือนตัวเองทำเวลาหล่นหาย.. ทำไมเวลาเดือนหนึ่งมันเร็วจนเหมือนแค่อาทิตย์เดียว..

    คัดลอกข้อความมาฝากเพื่อนค่ะ

    ...จงกลับไปสู่ปฐมฐาน และจำไว้ว่าสิ่งที่เราจำเป็นต้องมีจริง ๆ ก็คือ หลังคาคุ้มหัว มีอาหารอยู่บนโต๊ะ เวลาที่เหลือจึงน่าจะทำชีวิตให้ร่าเริงเบิกบาน ได้อยู่กับคนที่เรารัก ได้สร้างสรรค์สิ่งที่เราชอบ ซึ่งไม่มีอันตรายต่อโลก หากแต่ได้ให้บางสิ่งบางอย่างที่มีความหมายแก่โลก..                                              

                                                            อีแลน เซ็นต์ เจมส์

    ขอให้สติปัญญาเบิกบานและค้นพบมุมมองใหม่ ๆ ที่เติมพลังให้แก่โลกภายในนะคะ..^__^..

     

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้ที่รัก

    ต้องบอกก่อนว่า...คิดถึงและอยากคุยด้วย...แต่ยังไม่พร้อมจะคุย..

    เอ๊ะ...ยังไงนะ...

    อยากคุย คิด และถามตัวเองก่อนว่าเราคิดอะไร รู้สึกอะไร ก่อนจะกลั่นออกมาคุยกับเพื่อน ... ที่เรารู้ว่าถึงอย่างไรเสียก็...ต้องยอมรับ (พยายาม)เข้าใจ และให้กำลังใจเสมอ....ไม่อยากใช้มิตรภาพให้สิ้นเปลืองมากเกินไป ....^_^....

    บ้านที่คนไม่มีรากพักเป็นอาคารพาณิชย์ค่ะ 6 ชั้น 4 ห้อง และเนื่องจากพี่สาวพี่เขย เจ้าของบ้านเป็นผู้นิยมการปลูกต้นไม้ จึงเนรมิตพืชพันธุ์ไม้ไว้เป็นสวนหย่อมเกือบทุกชั้นที่มีที่ว่าง ต้นไม้ต่าง ๆ จะอยุ่ในกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่น้อย ตามแต่ชนิดของพืชนั้น ๆ แถมยังมีสวนครัวลอยฟ้า มีมะระที่เลื้อยคลุมลูกกรงเหล็ก มีต้นกระเจี๊ยบแดงต้มน้ำดื่มได้ทุกวัน มีหัวหอม โหระพา กะเพรา ต้นฝรั่ง แก้วมังกรพันธุ์ดีสีแดงเข้ม มะนาว มะกรูด ส้มจีน อัญชัญที่เอามาต้มน้ำและใส่ข้าวกล้องทำให้สีสวย ...ฯลฯ ... จาระไนยไม่หมด มากมายจนไม่น่าเชื่อ รวมทั้งต้นโมกทั้งโมกชั้นเดียว โมกซ้อน ที่ต้นใหญ่มากจนนอนใต้ร่มเงาได้ .... ไม่น่าเป็นไปได้แต่ก็เป็นไปแล้ว....ค่ะ....

    และที่เล่าก็เพื่อให้คุณใบไม้รู้ว่า เพื่อนมีสถานที่ซึ่งเป็นที่เพิ่มพลังความเบิกบานใจได้...เหมือนที่คุณใบไม้คัดลอกมาให้อ่านค่ะ

    ...จงกลับไปสู่ปฐมฐาน และจำไว้ว่าสิ่งที่เราจำเป็นต้องมีจริง ๆ ก็คือ หลังคาคุ้มหัว มีอาหารอยู่บนโต๊ะ เวลาที่เหลือจึงน่าจะทำชีวิตให้ร่าเริงเบิกบาน ได้อยู่กับคนที่เรารัก ได้สร้างสรรค์สิ่งที่เราชอบ ซึ่งไม่มีอันตรายต่อโลก หากแต่ได้ให้บางสิ่งบางอย่างที่มีความหมายแก่โลก..                                              

                                                            อีแลน เซ็นต์ เจมส์

    เดินทางไป...ทุ่งใหญ่นเรศวร อย่างมีความสุข ปลอดภัยและทำงานประสบความสำเร็จตามเป้าหมายนะคะ

    (^__^)

    นักรบไม่มีราก ที่รัก

    ส่งภาพต้นไม้ในป่าที่เชียงใหม่มาให้ชื่นชม ก่อนใบไม้จะเดินทางเข้าป่าที่ทุ่งใหญ่นเรศวร ไปเป็นใบไม้หนึ่งใบท่ามกลางความหลากหลายของใบไม้มากมายในป่า

    ขอให้พลังแห่งความเบิกบาน เข้มแข็งทว่าอ่อนโยน จงอยู่คู่เหล่ามวลมนุษย์ ผู้เป็นดั่งใบไม้หลากชนิดในโลกที่เต็มไปด้วยความต่าง ..^__^..

    แอบมาฟังเพื่อนรักสองสาวคุยกัน....

    นำภาพใบไม้ ของ คนไม่มีราก ... มาฝากครับ

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้

    เปิดบ้านมา ตกใจ....มีคนมาบุกรุกเสียแล้ว...แถมเอาภาพที่เราตั้งใจจะให้เพื่อนชม ... มาแปะไว้ด้วย....ทึ่งจริง ๆ ...

    ชอบประโยคที่คุณใบไม้บอกว่า....ขอให้พลังแห่งความเบิกบาน เข้มแข็งทว่าอ่อนโยน จงอยู่คู่เหล่ามวลมนุษย์ ผู้เป็นดั่งใบไม้หลากชนิดในโลกที่เต็มไปด้วยความต่าง ..^__^..

    อ่านแล้ว...เบิกบานใจ สุขใจ และชอบใจมาก ๆ .....

    ส่งภาพนี้ให้แทนภาพใบกระเจี๊ยบแดงที่พี่คนตัดไม้มาแปะไว้ด้านบนนะคะ...

    ขอบคุณค่ะ  พี่คนตัดไม้ สำหรับภาพใบกระเจี๊ยบแดงของคุณคนไม่มีราก

    แต่เอ..ขอลิขสิทธิ์เจ้าของหรือยังคะ อิ..อิ..

    คราวหน้ามาไม่ต้องแอบนะคะ เดี๋ยวตำรวจจับไม่รู้ด้วยนา ทำลับ ๆ ล่อ ๆ ...

    ยินดีต้อนรับพี่คนตัดไม้เสมอนะคะ แต่ห้ามมาตัดใบไม้นะคะ :P

    สวัสดีค่ะ นักรบไม่มีราก

    ขอบคุณนะคะสำหรับภาพดอกบัวแห่งปัญญาที่นำมาฝาก..

    ใบไม้เพิ่งกลับมาจากทุ่งใหญ่นเรศวรแล้วค่ะ ช่วงเวลาที่อยู่ที่นั่นมีความสุขมาก ได้ทำหน้าที่ที่ตัวเองถูกใจ เวลาผ่านไปด้วยความเบิกบาน

    นอกเหนือหน้าที่ ได้ไปเยี่ยมเยียนให้กำลังใจคุณยายชาวกะเหรี่ยงอายุ 77 ปีที่อยู่อย่างเดียวดาย ลูกหลานทิ้งไปไกลห่าง นาน ๆ หลานสาวที่ไปทำงานต่างถิ่นจึงกลับมาเยี่ยมสักครั้ง  (ใบไม้เคยไปสัมภาษณ์คุณยายคราวก่อน  แต่คราวนี้ไปด้วยใจ ไม่เกี่ยวกับงาน)

    แม้หลังจะงุ้มไปตามสังขารที่ร่วงโรย แต่แกก็ยังคงทำทุกอย่างด้วยตัวเอง หุงข้าว  อาบน้ำ ตักน้ำ เก็บผัก.. ทราบว่าบางครั้งมีกะเหรี่ยงเพื่อนบ้านมานอนเป็นเพื่อนบ้าง

    ได้ฟังคำพูดหนึ่งที่สะเทือนใจทีเดียว เมื่อน้องชาวกะเหรี่ยงแปลให้ฟังว่าคุณยายพูดว่า "ไม่เคยมีใครมาเยี่ยมแกอย่างนี้เลย" แล้วก็ "นอนไม่หลับ กลัวต่อไปจะไม่มีกิน กลัวเจ็บป่วย" เฮ้อ.. เห็นน้ำตาแกคลอเบ้า เราก็ใจหาย.. 

    ฝากน้องเขาเป็นธุระช่วยเปลี่ยนหลอดไฟที่เสียให้แกด้วย โดยจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้

    ว่าแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยให้จิตใจเบิกบานดีกว่า ฟักทองตรงบ้านคุณยายงอกงามดีเหลือเกิน รุ่นน้องอีกคนที่ตามไปด้วยจึงขอเมล็ดฟักทองจากคุณยาย คุณยายก็ไปหยิบห่อผ้าที่เก็บเมล็ดฟักทองมาให้  รุ่นน้องห่อเมล็ดพันธุ์ฟักทองที่คุณยายให้มาด้วยความดีใจ เพื่อนำไปปลูกที่ขอนแก่น บ้านของเธอ รุ่นน้องบอกว่า "คุณยายให้ชีวิตมา" คุณยายยิ้มด้วยความสุขใจ

    ตั้งใจว่ากลับไปที่นั่นอีกเมื่อไร จะไปเยี่ยมแกอีก พร้อมของฝากติดมือเล็ก ๆ น้อย ๆ

    เล่าแล้วชักยาว เดี๋ยวก็ได้บันทึกใหม่อีกหรอก ฮ่า ๆ แล้วจะเขียนเมื่อพ้นระยะเผางานไปแล้วก่อนก็แล้วกัน

    สรุปว่า ไปคราวนี้สุขใจ อากาศดี ผู้คนเป็นมิตร เหมือนกลับไปบ้านเก่าอีกแห่งหนึ่ง

    ไปเติมพลังค่ะ รู้ว่าเรายังทำอะไรได้อีกมากมาย มีแรงบันดาลใจไปเผางานต่อเลยค่ะ ตอนนี้ก็ต้องจัดการกับตัวเองก่อนค่ะ..^__^..

    คุณใบไม้ที่รัก

    ดีใจที่คุณใบไม้ได้เดินทางและพบปะกับ ... คุณยาย...และอนุโมทนาในน้ำใจที่มีให้คุณยายอีกด้วย...

    ฝากน้องเขาเป็นธุระช่วยเปลี่ยนหลอดไฟที่เสียให้แกด้วย โดยจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้....

    น้ำจิตน้ำใจ...เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ให้แก่กันโดยไม่หวังผลตอบแทนจากอีกฝ่าย เป็นสิ่งที่งดงามและจรรโลงใจ ทำให้โลกกว้างขึ้น น่าอยู่ อบอุ่น ฉ่ำเย็น ... ช่วยพยุงโลกนี้ไว้

    คุณใบไม้ว่าไหม ... ทุกคนในโลกล้วนเป็นญาติพี่น้องกัน... ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ....

    ยินดีด้วยค่ะ ที่ได้มีประสบการณ์ดี ๆ ....

    (^___^)

    สวัสดีค่ะ คุณคนไม่มีราก

    เรื่องหลอดไฟสำหรับคุณยายนั้น ต้องขอบคุณน้องที่เขาตามไปด้วย เพราะเขาเป็นคนเห็นว่าหลอดไฟเริ่มดำแล้ว

    หลังจากใบไม้พิจารณาดูแล้วว่า การช่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไม่น่าจะเสียหายอะไร จึงให้น้องชาวกะเหรี่ยงช่วยจัดการ ค่าหลอดไฟสำหรับใช้กับโซล่าเซลล์ราคาแค่ 30 บาทเท่านั้นค่ะ

    ส่วนปลากระป๋องกับเกลือที่หิ้วติดมือไปฝากคุณยาย ก็เหลือมาจากการจัดกิจกรรมในชุมชนเรื่องอาหาร  ก็เป็นของที่คนในชุมชนซื้อกันอยู่แล้ว ไม่ได้พิเศษจนเกินไป

    จะทำอะไรให้ใครในชุมชนแต่ละทีก็ต้องพิจารณา ไม่อยากให้เป็นดาบสองคมโดยไม่จำเป็น

    จริง ๆ ระหว่างที่คุยกับคุณยายก็มีเรื่องอื่นอีก..

    ไม่อยากเล่าเดี๋ยวจะยาว.. ปัญหานั้นก็จบลงไปแล้ว..

    กลุ่มชาติพันธุ์บางทีก็ถูกคนในเมืองเอาเปรียบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ไม่มีบัตรประชาชน โดนรังแกเพราะคิดว่าเรียกร้องอะไรไม่ค่อยได้

    คิดเหมือนกันว่า ถ้าเราเกิดเป็นคนในกลุ่มชาติพันธุ์ เราจะเลือกใช้ชีวิตอย่างไรนะ 

    ยังไงก็ "โลกทั้งผองล้วนพี่น้องกัน"

    ในพื้นที่เล็ก ๆ ก็มีเรื่องราวงดงามแบบ "small is beautiful" ซึ่งไม่ได้ด้อยค่าไปกว่าเรื่องใหญ่ ๆ เลย

    คัดลอกข้อความจากหนังสือ "ความเรียบง่ายไร้กาลเวลา" ที่อ่านจบไปแล้วมาฝากค่ะ ..^__^..

    "ผู้พิชิตแดนด้าวได้ก้าวสู่อำนาจเกียรติยศอันเกรียงไกร ก็หาได้มีความสุขมากไปกว่าผู้คนที่นั่งอาบแดดมองดูลูกน้อยคนแรกขยับนิ้วหรือดูดหัวแม่เท้า"       (Anon, Letter of an indian judge to an english woman, Whitcombe & Tombs 1945)

    คุณใบไม้ที่รัก

    ใช่แล้วค่ะ...."โลกทั้งผองล้วนพี่น้องกัน"

    ความงดงามของ "น้ำใจ" ที่มีต่อกัน โดยไม่ได้คำนึงถึงผลประโยชน์ตอบแทน เป็นความงดงามที่ยากจะบรรยาย มีคุณค่า และทรงพลังค่ะ  เรื่องเล่าเล็ก ๆ ที่ดีงามระหว่างทางในชีวิตของเรา ล้วนน่าจดจำ ใสใจ และควรค่าแก่การบันทึกไว้ค่ะ

    รออ่านบันทึกดี ๆ ของคุณใบไม้นะคะ ... ส่วนคนไม่มีรากตอนนี้ งานท่วมทับ...5555 แต่ก็ยังอยากมาคุยกับเพื่อน ๆ ค่ะ...^__^...

    5-7 ธค.51 ไปเที่ยวภูหลวง จ.เลยกับพี่ ๆ และหลาน ๆ เติมพลังชีวิตมาค่ะ  หนาวจัง สนุกแต่ก็เหนื่อย  เดินตลอดวัน ขนาดชอบเดิน เดินเก่งแล้ว กลับมากทม.ยังสลบไป 1 วันเต็ม ๆ เลยค่ะ

    ส่งภาพดอกแตรนางฟ้า หรือ ลิลลี่ป่า .... อีกหลายชื่อ....มาฝากค่ะ

    00812044

    สวัสดีค่ะ นักรบไม่มีราก

    ขอบคุณสำหรับภาพดอกแตรนางฟ้า มุมกล้องเหมือนนอนอยู่ใต้ต้นไม้แล้วมองขึ้นไป มุมนี้ถูกใจใบไม้จังเลย..

    ว่าแล้วก็ไปเดินเล่น เสร็จแล้วก็ปูเสื่อหรือว่าจะล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าใต้ร่มไม้ก็ได้ ทำตัวเป็นหนึ่งเดียวกับดิน มองดูธรรมชาติ ชื่นชมดอกไม้ ใบไม้ย้อนแสง และท้องฟ้าสีครามกับก้อนเมฆที่เคลื่อนคล้อยแปรเปลี่ยนรูปทรงไปตามแรงลม..

    อิ..อิ..ดูรูปไปพลาง ๆ ก่อน เพราะไม่รู้เมื่อไรจะได้ไป..

    ก็คนหนึ่งก็ถูกการงานท่วมทับ ระวังตัวแบนแต๊ดแต๋นะ..

    ส่วนอีกคนก็คิวงานยาวเหยียด แถมเครื่องคอมฯ ยังมารวนเสียอีก ฮ่า ๆ

    ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลมหนาวก็ยังเย็นสบาย ท้องฟ้าก็ยังสดใส จริงไหม..^__^..

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้

    ดีใจที่ชอบภาพที่นำมาฝากค่ะ ภาพนี้จากบริเวณหน้าร้านชาโต้ เดอ เลย จ.เลยค่ะ สังเกตว่า ดอกไม้ชนิดนี้มีมากในจังหวัดที่มีอากาศหนาวนะคะ

    งานมาก...แถมไปเที่ยวกลับมาก็เป็นหวัดค่ะ ... 5555...อยากไปเที่ยวนัก งานการไม่รู้จักรีบทำ เลยต้องนอนเสียอีก 2 วัน วันนี้อาการดีขึ้นแล้วค่ะ...

    ส่งภาพมายืนยันว่าไปภูหลวงมาจริง ตามที่ครูปูถามหาค่ะ ... ความลับก็คือ มีภาพเดี่ยวตัวเองอยู่ภาพเดียว ... หล่อมาก ๆ ๆ ๆ...อยู่ในกล้องหลานค่ะ เขาเพิ่งส่งมาให้...^___^...

    Dscf13744 

    สวัสดีค่ะคุณใบไม้

    แวะเวียนมาด้วย...ความคิดถึงเพื่อนรัก...^__^...

    เข้าใจว่างานคงยุ่งมาก ๆ ... เสียจนไม่มีเวลาเลย

    ยุ่งมากก็ไม่ต้องตอบนะคะ เพียงมาทักทายเพราะอยากมาเยี่ยมบันทึกที่ชอบค่ะ

    พอดีอ่านเรื่อง "แห่งการงานอันเบิกบาน"  ก่อนนอน...ต้องลุกขึ้นมาเข้า G2K เพราะคิดว่าคุณใบไม้น่าจะได้อ่านตรงนี้ค่ะ...หน้า 51...

    ....การทำงานจากหัวใจ คือการทำงานอย่างเต็มหัวใจ ด้วยความสนใจของเราทั้งหมด ด้วยพลังงานของเราทั้งหมดทุ่มเทให้แก่มัน เราสามารถใส่ใจในงานอย่างเต็มที่และให้หัวใจของเราแก่งานทั้งหมด ผลที่เกิดจึงน่าพอใจ เมื่อเราทำงานด้วยลักษณะเช่นนี้ เรายินดีเผชิญกับการท้าทายซึ่งแต่ละงานได้เรียกร้องจากเรา และเรายินดีเผชิญกับมันอย่างเปิดกว้างและเต็มใจ  เราสามารถเอาชนะอุปสรรคที่เราสร้างขึ้นซึ่งขัดขวางความก้าวหน้าของเรา....

    อ่านแล้วได้ข้อคิด...และอยากให้เพื่อนได้อ่านด้วย เพราะเราคงอยู่ในสภาวการณ์ที่คล้ายกัน....

    ขอให้เราเข้มแข็งและฟันฝ่าอุปสรรคสำคัญ...นั่นคือ...ตัวเอง ไปให้ได้อย่างสง่างามนะคะ...สู้ ๆ  ๆ ค่ะ

    (^___^)

    แวะมาเยี่ยมเพื่อนรัก

    ...ท่าจะโดนงานโถมทับเสียจน...ไม่ได้เปิดดู G2K แล้ว

    ไม่เป็นไรค่ะ แวะมาส่งกำลังใจและความคิดถึง...

    สู้ ๆ ๆ ๆ นะคะ....อย่ากลัวว่าจะล้มเหลว...

    ลอกมาฝากเพื่อนจ้ะ...^__^...

    อย่ากลัวว่าจะ "ล้มเหลว"  เพราะยิ่งล้มเหลวเร็ว ก็ยิ่งจะเติบโตเร็ว

                   ช้อคิดจาก Dr.Randy Pausch จาก "The Last Lecture"

    นักรบไม่มีรากที่รัก

    ใบไม้ยังแอบมาอ่านข้อความจากเพื่อนรักสม่ำเสมอค่ะ หักห้ามใจน่าดูที่จะยังไม่เขียนอะไรตอบ รอให้ตัวเองทำงานที่เร่งด่วนเสร็จเสียก่อน

    มีเรื่องอยากคุย แลกเปลี่ยน ให้กำลังใจ กับคุณคนไม่มีรากยาวเลยค่ะ

    คิดว่าเข้าใจสถานการณ์ที่เพื่อนกำลังเป็นอยู่ และอยากให้กำลังใจมาก ๆๆๆๆๆๆ ค่ะ

    ตอนนี้เหลือเขียนบทความสุดท้ายแล้วค่ะ ขาดอีกแค่ 3-4 หน้าเอง ก็จะเสร็จงานหนังสือเล่มหนึ่งที่คนอื่นเขาตั้งตารอให้ส่งอย่างแรงน่ะ เขียนเสร็จแล้วก็พาหน้าหนา ๆ ของข้าเจ้าไปพบกับ บก.ผู้ยังไม่เคยเจอตัวกันเลย แหะ ๆ

    ขอบคุณค่ะที่คัดลอกข้อความมาฝาก ถูกใจมาก คล้ายที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง อืม..เรียกว่าหัวหน้างานดีกว่า เคยพูดไว้ (จริง ๆ แอบไปอ่านมาจากอนุทินแล้วค่ะ อ่านแล้วก็บอกตัวเองว่า อดทนไว้ รอให้เสร็จงานก่อนค่อยเขียนคุยกับคุณคนไม่มีราก อิ..อิ..)

    ขนาดคนรู้ใจที่อยู่ห่างไกล ยังบอกเขาว่า ช่วงนี้ขอไม่คุย อยากปั่นงานให้เสร็จก่อน เครียด ๆ (จริง ๆ เครียดแค่บางช่วงค่ะ ปล่อยให้เครียดมากไม่ได้ เพราะไม่ชอบทำงานเวลาเครียด ไม่ปลอดโปร่งค่ะ)

    แล้วคุยกันนะคะ

    รักษาใจให้เบิกบานนะคะ แล้วเราจะเห็นทางเดินก้าวต่อไป..

    สู้ ๆ ๆ นะคะ ..^__^..

                      สู้ ๆ ด้วยคนค่า ^_^  อิอิ

     

    สวัสดีครับมาชวนไปฟัง เพลง THAT'S AMORE' (เด็ดสะมอเร่) ของ Dean Martin เอ้ยเพลง  Desperado (เดสพะรา'โด) ของ The Eagles ครับ

    ครูปูเจ้าขา

    เห็นแล้วหิวเลยค่ะ ผักกูดกะน้ำพริกของโปรดเลยค่ะ

    แต่เอ..เพิ่งจะกินไปไม่นานนี้เองอ่ะ :P

    สวัสดีค่ะ คุณกวิน

    จะตามไปฟังเพลงค่ะ แต่ว่าขอปั่นงานโค้งสุดท้ายให้เสร็จก่อน จะได้ฟังเพลงด้วยหัวใจที่ปลอดโปร่งขึ้น แหะ ๆ

     

    คุณใบไม้ที่รัก

    เมื่อไหร่งานจะเสร็จคะ ... คิดถึงนะเนี่ย...ขอบอก...^__^...

    ยังไม่อยากกวนสมาธิ ... ส่งเรื่องดี ๆ เผื่อมีเวลา ได้มาจากอ.Lin_hui ค่ะ...ลองดูนะคะ

    อยากให้ อ่าน ฟังแล้วดูค่ะ

    ส่งพลังใจมาให้เพื่อนสู้งาน ทำงานอย่างเบิกบานและอยู่กับปัจจุบันนะคะ...^__^...

    นักรบไม่มีรากที่รัก

    ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ และนำสิ่งดี ๆ ที่แสนจะถูกใจมาฝาก

    มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะเลย แต่บางเรื่องก็เริ่มจะลืม ๆ เลือน ๆ

    ค่อย ๆ คุยกันไปก็แล้วกันค่ะ

    เมื่อวานนี้ได้รับหนังสือ แห่งการงานอันเบิกบาน จากเพื่อนแล้ว คงได้เริ่มอ่านไปเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กับเริ่มทำงานอีกงานที่คั่งค้างไปด้วย

    รู้ไหมว่า ไม่กี่วันก่อน ตอนที่กำลังเริ่มคิดไม่ออกว่าจะเขียนยังไงดี สิ่งที่เราได้คุยกันก็มาช่วยชีวิตไว้ ใบไม้เลยเอาไปเขียนในบทความเล็กน้อยในประเด็นเรื่องความเห็นที่แตกต่างกับความห่วงใยของคนในครอบครัว

    ที่หายไป.. ไม่ห่วงเลยว่าเพื่อนจะเหงา เพียงแต่ห่วงว่านักรบจะอ่อนแรงบ้าง เท่านั้นเอง แต่ช่วงนั้นก็เอาตัวแทบไม่รอด..

    ก่อนหน้านี้ใบไม้อ่อนแรงไปหลายระลอกเหมือนกัน ก็แบบนี้แหละสู้กับตัวเอง

    มีรุ่นพี่นักเขียนคนหนึ่งที่เคยไปนั่งสมาธิด้วยกัน และทำงานชิ้นหนึ่งด้วยกัน ส่งข้อความทางอีเมล์มาให้กำลังใจ และให้พิจารณาดูจิต นำมาฝากให้นักรบไม่มีรากพิจารณาด้วยแล้วกันค่ะ เผื่อว่าจะช่วยให้เห็นอะไรในตัวเองมากขึ้นในการทำงาน

    "เคยฝึกดูจิตบ้างไหม หมวดที่ 3 ในสติปัฏฐาน4 (กาย เวทนา จิต ธรรม) น่ะ
     
    ลองกลับมาดูที่จิตตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ไม่กลบความรู้สึกที่แท้จริง เราจะเห็นจิตชัดเหมือนส่องกระจกดูใบหน้าตนเอง
     
    ว่า แท้จริง จิตที่เข้ามาอาศัยในกายเรามีมากมายมหาศาล
    ในขณะที่เราลนลาน อาจจะมีจิตที่กังวล เกร็ง ว่างานจะไม่ดี หรือกังวลว่าจะถูกวิพากษ์วิจารณ์

    พอถูกชมก็ฟู ตั้งใจทำงานจนไม่เผื่อว่ามีงานเยอะ ต้องแบ่งปันเวลาให้งานอื่นๆ ด้วย หรือ เป็นตัวตน อันหนึ่ง ที่อิสระจนเคย พอถูกตามเลยทำอะไรไม่ถูก

    ก็ลองตรวจสอบจิตตัวเองดูละกัน..

    พอเจอมันจริงๆ ก็ไม่ต้องตกใจ เพราะมันเป็นเพียงสภาวะหนึ่ง
    มันเป็นเพียงการทำงานของจิตที่ยังไม่เป็นหนึ่ง เวลาเจออะไรที่จิตถูกใจ หรือไม่ถูกใจ มันก็จะกระโดดไปเกาะทันทีโดยลืมหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จในตอนนั้นไป"

    แล้วคุยกันต่อนะคะ

    ขอให้นักรบไม่มีรากเรียนรู้การถูกกระทบเพื่อยกระดับปัญญาอย่างเบิกบานนะคะ ..^__^..

     

    ครูปูคะ

    เล่นมาจุ๊บกันแบบนี้ ก็เขินแย่สิ..

    ส่งรูปผมสั้น ยิ้มหวานสดใสมาให้ดู ชื่นใจเชียวค่ะ

    Merry Xmas...ย้อนหลังนะคะ ..^__^..

    คุณใบไม้คะ

    มาอ่านหลายรอบแล้วค่ะ...แต่ยังไม่อยากตอบ ตอนนี้อยากตอบก็เลยมาอ่านอีกครั้งค่ะ

    ชอบข้อความที่คัดลอกมาให้ค่ะ...เจอมันจริงๆ ก็ไม่ต้องตกใจ เพราะมันเป็นเพียงสภาวะหนึ่ง มันเป็นเพียงการทำงานของจิตที่ยังไม่เป็นหนึ่ง เวลาเจออะไรที่จิตถูกใจ หรือไม่ถูกใจ มันก็จะกระโดดไปเกาะทันทีโดยลืมหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จในตอนนั้นไป"

    อ่านแล้ว...ใช่เลย....ความคิดของผู้รู้นี้เป็นสิ่งทรงคุณค่านะคะ อ่านทีไรได้ข้อคิดดี ๆ ทุกครั้งไป

    บอกอีกทีค่ะว่า....ขอบคุณความรู้สึกดี ๆ และความปรารถนาดีที่คุณใบไม้มีให้อย่างสม่ำเสมอค่ะ....

    เอ๊ะ...เรานี่โชคดีจังเลย...^__^...

    คุณคนไม่มีรากคะ

    ข้อความจากอีเมล์รุ่นพี่ที่คัดลอกมาให้คุณคนไม่มีรากอ่าน ถูกนำไปอ้างอิงในบันทึกใหม่ของใบไม้แล้วค่ะ เผื่อว่าใครที่มีปัญหาเดียวกับใบไม้จะได้ข้อคิดบ้าง

    คุยกับคุณคนไม่มีรากแล้วก็งอกงามไปเป็นบันทึกใหม่อีกแล้วนะคะ

    การมีกัลยาณมิตรที่คอยแลกเปลี่ยนความคิด ให้กำลังใจ ให้สติ เป็นเรื่องงดงามยิ่งของชีวิต

    ใบไม้คิดว่าตัวเองโชคดีมาก ๆ เลยค่ะที่มีกัลยาณมิตรมากมาย..

    และคุณคนไม่มีรากเป็นกัลยาณมิตรที่ดียิ่งอีกคนหนึ่งของใบไม้ค่ะ

    ขอบคุณจากหัวใจเลยนะคะที่เราได้มาเป็นเพื่อนทางจิตวิญญาณให้กันและกัน ..^__^..

    พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
    ClassStart
    ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
    ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
    ClassStart Books
    โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท