ความทรงจำสีจาง

กำลังใจจากคนในครอบครัว ถือเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง รวมถึงกำลังใจจากคนรอบข้างที่มีให้ด้วยเช่นกัน

 

ความทรงจำสีจาง

 

 

การเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ใบไม้ที่ผลัดสีตามสภาพลม ฟ้า อากาศ วันเวลาที่ขับเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับการเปลี่ยนไปของยุคโลกาภิวัฒน์ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกดูเหมือนจะก้าวเดินไปข้างหน้า ไม่มีสิ่งใดที่ย้อนกลับไปเพื่อเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้ เช่นเดียวกันกับชีวิตของมนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้ มีการ เกิด แก่ เจ็บ และตายลงในที่สุด

 

 

 

 

เด็กหญิงอัจฉรา หรือ น้องน้ำ เด็กผู้หญิงอายุ 8 ขวบ ที่ประสบอุบัติเหตุจากการถูกสายไฟฟ้าแรงสูงตกลงมาใส่ขณะที่ฝนตกหนักหน้าโรงเรียน นับจากนั้นมาชีวิตที่เหลืออยู่ของน้องน้ำก็ต้องดำเนินไป ภายในบ้านที่เรียกว่าโรงพยาบาล และมีผ้าพันแผลห่อหุ้มร่างกายเกือบทั้งหมดแทนเสื้อผ้าสวยใส จากวันแรกที่ได้เจอกับน้องน้ำก็รู้สึกว่าน้องน้ำเป็นเด็กที่เรียบร้อยมาก พูดจาไพเราะ และมีรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นอย่างน่าแปลกใจ สำหรับเด็กที่ต้องนอนอยู่โรงพยาบาล ตอนแรกที่ได้พูดคุยกันก็คิดว่าน้องน้ำคงไม่อยากจะทำกิจกรรมกับเราสักเท่าไหร่ เพราะดูเฉยๆ แต่พอระยะเวลาผ่านไป น้องน้ำเริ่มเกิดความคุ้นเคยกับฉันมากขึ้น ไว้วางใจมากขึ้น และเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำมากขึ้น น้องน้ำก็เป็นฝ่ายเรียกหากิจกรรมจากฉันเอง ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปทำกิจกรรมในโรงพยาบาล พอเดินผ่านห้องน้องน้ำก็จะได้ยินเสียงใสๆดังมาจากห้องปลอดเชื้ออย่างแผ่วเบาว่า “พี่นิคๆ วันนี้มีอะไรมาเล่นมั่ง มีอะไรมาให้หนูทำบ้างรึเปล่า” เมื่อมองเข้าไปก็จะเห็นเจ้าของเสียงนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับส่งรอยยิ้มละไมมาให้ทุกครั้ง เวลาผ่านไปประมาณเกือบ 2 เดือน น้องน้ำก็สามารถที่จะลงจากเตียงได้บ้าง โดยใช้รถเข็นเป็นตัวช่วย การที่น้องน้ำได้ลงจากเตียงและออกไปทำกิจกรรมกับเด็กป่วยคนอื่นๆ ทำให้น้องน้ำสดใสร่าเริงเพิ่มขึ้น แต่ก็ออกมาได้ไม่บ่อยนัก เพราะการเคลื่อนย้ายลำบากบวกกับน้องน้ำกลัวเจ็บเวลาเคลื่อนย้ายตัว พี่พยาบาลที่ดูแลบอกว่า น้องน้ำเป็นเด็กที่ขี้กลัว และค่อนข้างอ่อนแอ น้องน้ำจะกลัวเจ็บแผลเอามากๆ ฉันจึงนำกิจกรรมไปให้น้องน้ำทำในห้องแทน ซึ่งงานประดิษฐ์ที่ฉันกับน้องน้ำทำร่วมกันน้องน้ำจะเก็บไว้เป็นอย่างดี โดยจะแขวนไว้บนหัวเตียง ไม่ทิ้งไปเหมือนเด็กบางคน พี่พยาบาลที่ดูแลบอกว่า น้องน้ำเป็นเด็กที่ให้ความสำคัญกับของที่ได้รับจากคนอื่นเสมอ จะเก็บไว้อย่างดี และเป็นเด็กที่ใจดีมากๆอีกด้วย เพราะถ้าพี่หรือน้องอยากได้ของๆตัวเองก็จะ “ให้” พร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความเต็มใจที่จะ “ให้” จริงๆ ฉันเคยถามน้องน้ำว่า ไม่เสียดายเหรอที่ให้คนอื่นเอาของตัวเองไป น้องน้ำส่งยิ้มแทนคำตอบ พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ เมื่อมองไปเห็นพี่กับน้องของตัวเองกำลังแย่งของกัน รอยยิ้มนั้นมันทำให้ฉันเข้าใจได้มากกว่าคำพูดซะอีก และนั่นก็เป็นความน่ารัก ความอ่อนโยน ในแบบของน้องน้ำที่ฉันได้พบเจอทุกครั้งที่ไปทำกิจกรรมในห้องปลอดเชื้อของตึกศัลยกรรมเด็กโต       

                                                            

จากวันเริ่มต้นที่ฉันได้เจอกับน้องน้ำก็เห็นพัฒนาทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจที่ดีขึ้น   เป็นลำดับ จนวันนี้สิ่งที่คิดว่าจะดีขึ้นเรื่อยๆกลับเปลี่ยนไปเป็นแย่ลงเรื่อยๆ แย่ลงเรื่อยๆ แล้วก็ไม่สามารถที่จะแย่ไปกว่านั้นได้อีกแล้ว เพราะชีวิตของน้องน้ำได้หยุดเดินไปเสียแล้ว ฉันไม่ได้ไปทำกิจกรรมที่โรงพยาบาลประมาณ 1 เดือน เนื่องจากภารกิจงานที่ต้องทำ ช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ฉันไม่ได้เจอกับน้องน้ำและเด็กป่วยคนอื่นๆ มันกลับทำให้ฉันไม่สามารถเจอกับน้องน้ำที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนคนนั้นได้อีกตลอดกาล วันที่ฉันเข้าไปทำกิจกรรมในโรงพยาบาลเหมือนเช่นเคย จากที่ไม่ได้มา 1 เดือน มันกลับเป็นวันเดียวกันกับวันที่น้องน้ำจากไปอย่างไม่มีวันกลับเช่นกัน ฉันกลับมาสานต่อภารกิจสร้างสุขที่เคยทำเป็นประจำ แต่น้องน้ำจบการเดินทางลงไปเสียแล้ว พี่พยาบาลที่ดูแลบอกว่าน้องน้ำเป็นเด็กที่ต้องการคนให้กำลังใจ พอแม่มาเยี่ยมที ชีพจรการเต้นของหัวใจก็ดีขึ้นมาที หรือแม้แต่คนในครอบครัวมาเยี่ยมชีพจรก็จะเต้นดีขึ้นทุกครั้ง แม้ไม่สามารถพูดได้ แต่สามารถรับรู้ได้ถึงกำลังใจที่คนในครอบครัวมีให้ ทั้งจากการสัมผัส การพูดคุย หรือรอยยิ้มที่ยิ้มให้กันของคนในครอบครัว และถึงแม้ว่าการให้กำลังใจจะไม่สามารถทำให้โรคที่เป็นอยู่หายขาดไปได้ แต่มันก็สามารถช่วยต่อลมหายของเด็กคนหนึ่งได้เช่นกัน สิ่งเหล่านี้มันทำให้ฉันรู้ว่า กำลังใจจากคนในครอบครัว ถือเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง และรวมถึงกำลังใจจากผู้คนรอบข้างด้วยเช่นกัน

 

สิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของทุกๆคนในตึกศัลยกรรมเด็กโตคือ เด็กหญิงเรียบร้อย น่ารัก ที่มีรอยยิ้มอบอุ่นให้กับทุกๆคนเสมอ ไม่มีใครไม่หลงรักน้องน้ำเมื่อได้สัมผัสตัวตนของเค้า ไม่มีใครไม่คิดถึงน้องน้ำที่มีรอยยิ้มสดใส และไม่มีใครสักคนที่จะลืมน้องน้ำที่น่ารัก อ่อนโยน ที่หลับไปตลอดกาลได้เลย

 

 

เดินทาง เดินทาง ไปสู่ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่

เดินทาง เดินทาง ไปถักทอความฝันแห่งใหม่ที่รุ้งงาม

เดินทาง เดินทาง  ไปสู่สวรรค์คาลัย ที่สดใสในดินแดนสุขาวดี

เดินทาง เดินทาง  ไปสู่นิทราแห่งการหลับใหลชั่วนิจนิรันดร

 

 

 

ขอไว้อาลัยรักให้กับ

 เด็กหญิงอัจฉรา (น้องน้ำ)