ข้าวราดแกงคุณภาพ
ผมพึ่งเดินไปกินข้าวที่โรงช้างมาครับ กินข้าวราดแกงไปหนึ่งจาน 20 บาท (แกงใบชะพลูกับหอยแครงกับแกงป่าปลาและไข่ดาว) แล้วต่อด้วยกล้วยปิ้งอีก 4 ลูก 10 บาท
ผมไปนั่งกินตรงที่มองไปที่หอพักนักศึกษาได้เห็นต้นไม้เขียวๆ (ปกติเปิดเทอมจะมานั่งกินมุมนี้ไม่ได้ เดี๋ยวเขาหาว่าไปนั่งดูหอนักศึกษา)
ก็สบายดีครับ
และทำให้เกิดคำถามว่า "ความสุข" ของมนุษย์อยู่ที่ไหน
ถ้าผมขับรถไปกินอาหารเที่ยงในโรงแรมหรูในหาดใหญ่ ผมจะมีความสุขมากกว่านี้หรือเปล่า?
น่าคิดครับ
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะอาจารย์
หน้าปากซอยบ้านดิฉัน(ที่กรุงเทพฯ)
ยังมีข้าวหมูทอดจานละ 20 บาท ขาย และมีป้ายติดไว้บอกว่า ไม่อิ่มเติมข้าวฟรี
นำมาเล่าเพราะราคา 20 บาทเหมือนกัน แถมแม่ค้าใจดีให้เพิ่มข้าวได้อีกค่ะ
บางครั้งดิฉันเองก็เคยกินข้าว 1 มื้อในราคาแพงๆ และ 1 มื้อในราคาธรรมดาๆ
กินอิ่มแล้วมานั่งนึกทุกทีว่า ถูกหรือแพงก็ 1 อิ่มเช่นกัน
ส่วนที่ว่าความสุขอยู่ไหนนั้น
สำหรับดิฉัน ความสุขขึ้นอยู่กับแต่ละช่วงเวลา
และเท่าที่พิจารณาดู..ความสุขที่เคยมีไม่ได้มาจากสิ่งใหญ่ๆ โตๆ เลย
เพราะเพียงแค่ได้เห็นดอกไม้บาน แค่ได้อยู่กับครอบครัว ได้กอดน้องหมาตัวโปรด
ได้อ่านหนังสือที่ถูกใจ...ความสุขก็เกิดขึ้นแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ชีวิตคนเรา ก็มีแค่นี้ล่ะครับ หนึ่งอิ่ม หนึ่งหลับ
จะอิ่มละ 20 บาท หรืออิ่มละ 200 บาท พออิ่มแล้วก็กินอะไรไม่ลงเหมือนกัน
จะหลับบนเสื่อ หรือบนเตียงน้ำในห้องปรับอากาศ พอนอนเต็มที่แล้วก็หลับต่อไม่ลงเหมือนกัน
สวัสดีค่ะอ.ธวัชชัย
ที่พระนครเหนือตอนก่อนมาที่อเมริกายัง ๑๕ บาทอยู่ค่ะ กับข้าวสองอย่าง แต่ปริมาณไม่มากนัก แล้วก็เป็นกับข้าวพื้นๆ ถ้าทานแบบอาจารย์ทานคงจะ ๒๐ หรือ ๒๒ บาทค่ะ ยังดีที่ยังมีโรงอาหารของมหาวิทยาลัยสำหรับนักศึกษานะคะ
ถ้าพูดถึงความสุขในการกินอยู่แบบง่ายๆ แล้ว แบบนี้ก็สุขมากกว่าการไปทานอาหารตามโรงแรมหรือภัตตาคารหรูๆ บางครั้งก็ขึ้นอยู่กับคนที่ไปด้วย ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอาหารเพียงอย่างเดียว คือโดยรวมน่าจะเป็นบรรยากาศธรรมชาติๆ กับความพึงพอใจในสิ่งที่มี ที่ทำให้เรามีความสุขไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ค่ะ
^ ^
ตอนลูกผมเรียนอยู่ ม.อ. ผมก็เข้าไปนั่งทานอาหารที่โรงช้างเหมือนกันครับ รสชาติก็ไม่เลวราคาไม่แพงด้วยครับ
ความสุขจากการกิน อยู่ที่อร่อย อิ่ม บางคนอาจต้องการเพิ่มความหรูหรา บรรยากาศดีๆ ก็แล้วแต่ความต้องการของแต่ละคน ซึ่งอยู่ที่ความพอเพียงของแต่ละคน และไม่เท่ากันเสียอีก แต่ของผมความสุขอยู่ที่อร่อย อิ่ม พอแล้วได้นั่งกินกับลูกเมีย พูดคุยเล่าเรื่องสนุกกัน ความสุขล้นเหลือแล้วครับ เป็นอัยการจังหวัดผมก็กลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้าน ผมมีความสุขแล้วครับ ใครชวนไปกินภัตตาคารผมก็ปฏิเสธเอาดื้อๆเหมือนกัน เพราะความสุขของผมคือกลับมากินข้าวที่บ้าน ผมตอบสัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเรื่องนี้ หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยมีคนชวนผมทานข้าวเที่ยงอีกเลย อิอิ