ขออภัย "ไม่ตอบ.."
รู้สึกว่าช่วงนี้เริ่มมีอาการ "ติดบันทึก" อีกแล้ว แม้จะไม่ได้มีโอกาสบันทึกเลย และเขียนบันทึกนาน ๆ ครั้ง แต่ก็รู้สึกว่าเหมือนขาดหายอะไรบางอย่าง อยากเขียนทุกวันแต่เป็นไปไม่ได้ เพราะโอกาสไม่อำนวยเอาซะเลย
ช่วงหลังที่เขียนบันทึก ยังรู้สึกแปลกใจและยินดีที่มีคนมาให้ความคิดเห็นเพิ่มเติม แต่ผู้เขียนไม่เคยได้เขียนตอบ คห.เลย รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน คล้าย ๆ ว่ามีคนมาเคาะประตูห้องแต่ไม่เปิดรับ หรือมีคนมาทักทายเราก็ไม่สนใจ เอ๊ะ ! ไม่รู้ว่าเปรียบเทียบเกินไปรึเปล่า ?? แต่อาจเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร เขียนอย่างไร เคยคุยประเด็นนี้กับคุณเอื้อครั้งหนึ่ง และเราก็รู้สึกทึ่งมากเลยกับเจ้าของบันทึกที่ตอบ คห. บางท่านตอบได้ยาว เผลอ ๆ ยาวกว่าบันทึกที่เขียนซะอีก และยังให้ คห.ที่ดีอีกด้วย เป็นการแลกเปลี่ยนระหว่างกัน สำหรับผู้เขียนรู้สึกว่าเขียนแล้วก็แล้วกัน เป็นอันจบ เห่ เอ๊ย ! จบ เคยจด จ้อง ๆ จะตอบดีไม่ตอบดี ก็เลยไม่ทำอะไร
ผู้เขียนต้องขอบคุณ และขออภัย เป็นอย่างยิ่ง แม้แปลกใจแต่ก็อดยินดีไม่ได้ บันทึกนี้เพียงแค่ได้เขียนบันทึกตามความรู้สึก ก็รู้สึกว่าสบายใจ เอ ! จะมีใครที่เป็นเหมือนอย่างเรามั๊ยเนี่ย??--คงไม่มีหรอก
ความเห็น (2)
สวัสดีครับ .. คุณ ศิริ :)
ผมเคยเปิดประเด็นเรื่องนี้ไว้ที่บันทึก
พฤติกรรมการตอบและโต้ความคิดเห็น ระหว่าง "ผู้เขียนบันทึก" กับ "ผู้แสดงความคิดเห็น"
เจ้าของบันทึกควรเลือกการตอบความคิดเห็นอย่างไร ระหว่าง "เลือกตอบทุกคน" กับ "เลือกตอบบางคน" ?
..........................................................
ขอพูดคำเดียวเองว่า ... "ไม่เป็นไร ครับ" ...
ขอบคุณครับ :)
เมื่อไม่นาน...เราเคยได้คุยกันอยู่ๆ บ่อยๆ...
ไปเรื่อยๆ นะคะคุณศิริ...ทำได้ก็ทำ ติดขัดอะไร..เราก็พักไว้ก่อน..
ที่นี่เปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ...และญาติพี่น้อง...eee....
..................
กะปุ๋ม...เองก็ทำเท่าที่ทำได้เช่นเดียวกัน
เพราะเชื่อในเรื่องของการให้และแบ่งปัน...การเรียบเรียงและจัดลำดับ...ในความคิด หากว่าก็เป็นเสมือน "การปรุงแต่ง" แต่ก็ขอเป็นการปรุงแต่ง...อย่างตื่นรู้ (การปรุงแต่ง คือ สังขารขันธ์ ครูบาอาจารย์ท่านสอนว่า ขอให้ธรรมเป็นผู้มาใช้ขันธ์นี้ดีกว่าปล่อยให้กิเลสเป็นผู้มาใช้).....ฟังไว้ก่อนนะคะ...อย่าเพิ่งสงสัยว่ากะปุ๋มพูดอะไร...
สั้นๆ ก็อยากบอกว่า...ตามอ่าน...ภาพความคิดของคุณศิริที่ร้อยเรียงมาเป็นบันทึกนี้อยูเสมอค่ะ...
(^_______^)