ใช่เลย...นี่แหละตัวตนของฉัน

พิโธ่ นี่ลูกชายคุณป้านี่นา...

ใช่เลย.....นี่แหละตัวตนของฉัน

ตอนที่ 3 โลกใบใหม่....กับหัวใจที่เข้มแข็ง

โลกแห่งการเรียนรู้ของดิฉันยังคงดำเนินต่อไป ครูพงษ์ยังคงต้องทำหน้าที่ตามปกติ ทั้งในด้านการสอนและการบริหารโรงเรียนไม่เคยขาดตกบกพร่อง การเรียนการสอนเรียบง่ายแต่ดิฉันก็เข้าใจในบทเรียน วิชาที่ดิฉันชอบยังคงเป็นวิชาภาษาไทย การเขียนเรียงความ เขียนกลอน และการอ่านทำนองเสนาะยังคงเป็นสิ่งที่ดิฉันชอบเหมือนเดิม (เสียงไม่ดีหรอกค่ะ แต่ใจรัก) และคิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุดในบรรดาวิชาต่างๆ ส่วนกิจกรรมภายในโรงเรียนก็ยังคงมีตลอด ดนตรี กีฬา และการศึกษารวมทั้งกิจกรรมช่วยสังคม(ในหมู่บ้าน) พวกเราทำอยู่เสมอ ทุกครั้งที่มีงานบุญ เช่นบุญบั้งไฟ เข้าพรรษา ประเพณีทางภาคอีสานว่างั้นเหอะ ดิฉันต้องเข้าร่วมด้วยเสมอ มีครั้งหนึ่งครูต้องคัดเลือกนักเรียนเพื่อเป็นนางไอ่(ผู้หญิง) และผาแดง(ผู้ชาย) อ่านถึงตรงนี้คงทายถูกนะคะว่าใครที่ได้รับตำแหน่งนี้ (ไม่ได้เสนอตัวนะคะ แต่ถูกเลือก) ส่วนผาแดงดิฉันลุ้นมากเลยว่าใครที่จะได้ (เอ๊ะ!ใช่คนที่ดิฉันแอบปลื้มหรือเปล่านะ) คุณครูเลือกเพื่อนผู้ชายมาหนึ่งที่คิดว่าหน้าตาดีที่สุด

(ขอบอกว่าหายากมาก ๆ) ดอกบัวที่ชาวบ้านสร้างขึ้นถูกนำไปวางไว้บนรถเพื่อให้ผาแดงกับ

นางไอ่ขึ้นไปนั่ง ดิฉันอายมากๆเพราะตอนนี้เราสองคนต้องขึ้นไปบนนั้นสองคนมันสูงมาก ๆ เลย ขึ้นก็ยาก แต่ก็มีมือหนึ่งยื่นลงมาช่วยดึงให้ดิฉันขึ้นไป จังหวะนั้นเองดิฉันรู้สึกตื่นเต้นมากที่ต้องสัมผัสมือผู้ชาย ดิฉันไม่ยอมมองหน้าและไม่กล้าสบตา จนกระทั่งได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นบอกว่า “เขินทำไม ทำยังกับว่าไม่เคยจับมือกันงั้นแหละ” เท่านั้นเองดิฉันเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงนั้น พิโธ่ “นี่ลูกชายคุณป้านี่นา” (พี่น้องกัน) อายไม่ล่ะ เปล่าเลยดิฉันไม่อายหรอกเพราะไม่มีใครรู้ (ตอนนี้คงรู้กันหมดแล้วล่ะ) ขบวนแห่ยังคงดำเนินต่อไป ผู้คนต่างพากันมามุงดู เพราะมีการประกวดขบวนด้วย จำไม่ได้เหมือนกันว่าได้ที่เท่าไหร่ แต่ความประทับใจนี่ซิมันมีค่ามากกว่ารางวัลที่ได้รับเสียอีก วันนั้นจึงเป็นวันที่ดิฉันมีความสุขอีกวันนึง ….

เพื่อน ๆ พี่ ๆนักอ่านรวมทั้งเพื่อนครูเศรษฐบุตรบำเพ็ญจะเป็นยังไงนะ ตอนนี้ทุกคนสร้างบล็อกไปถึงใหนกันแล้ว ปู่แปลกและท่านอาจารย์พินิจจะเข้ามาเม้นให้หรือเปล่านะ ( คิดๆ ) วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วซินะกับการอบรมที่โรงเรียนเศรษฐบุตรบำเพ็ญ พรุ่งนี้ดิฉันและเพื่อน ๆ ก็จะไม่ได้เห็นหน้าคุณ Handy แล้ว (ขออนุญาตเรียกชื่อนี้นะคะ) พวกเราคงคิดถึงมากๆ รู้สึกคุ้นเคยกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด ทุกคำพูดมีความหมายในตัว อยู่ที่ว่าคุณจะเรียนรู้กับคำพูดนั้นหรือไม่ มีประโยคส่งท้ายของการอบรมในวันนี้ที่ดิฉันได้นำมาฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ นักอ่าน (แอบจดมาจากคุณ Handy ต้องขออนุญาตด้วยนะคะ ถือว่าเป็นวิทยาทาน บางท่านอาจเคยได้ยินมาบ้างแล้วก็ต้องขออภัยนะคะ)

“ให้ปลาหนู 1 ตัว หนูกินได้ 1 วัน สอนให้หนูหาปลา หนูมีกินตลอดชีวิต”

ข้อความนี้มีความหมายในตัวอยู่แล้ว แต่สำหรับดิฉันประโยคสั้น ๆ เพียงประโยคเดียวบอกอะไรได้หลายอย่างค่ะ แล้วคุณละคะได้อะไรจากข้อความนี้บ้าง ว่าง ๆ ก็แวะมาบอกกันบ้างนะคะ ถือว่าเปิดโลกแห่งการเรียนรู้ให้กับเด็กบ้านนอกคนหนึ่งก็แล้วกันค่ะ แล้วเจอกัน

ตอนที่ 4 โลกใบใหม่....กับหัวใจที่เข้มแข็ง หวังว่าน้องเอกและพี่ ๆ ทุกคนจะยังคงอยู่และรออ่านที่บ้านหลังนี้นะคะ