คิดถึงลูกอีกแล้ว
ช่วงนี้พ่อน้องเพียวปิดเทอม(หมายถึง โรงเรียนปิดเทอม แต่ครูยังไปโรงเรียนแต่กลับมาเร็วหน่อย) ตอนเย็น สี่โมงกว่า พ่อไปรับน้องเพียว แล้วพามาที่ห้องทำงานแม่ ลุง ป้า น้า อา ที่ทำงาน เห็นเพียว เพียว แล้ว ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เพียว เหมือนใคร หน้าตาดีเกินเหตุ ไม่เหมือน พ่อ ไม่เหมือนแม่ และหลายคนก็ย้อน คิดไปถึงตอนที่ตั้งท้อง ได้ 16 สัปดาห์ นั่งทำงานอยู่หน้าคอม รู้สึกมีอะไรอุ่นออกมา ลุกขึ้นจะไปห้องนำ เลือดไหลลงไปกองที่พื้นเป็นกอง แม่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ นึกทันทีแท้งลูกแน่นอน (แล้วอย่างนี้เราจะมีลูกได้อีกหรือเปล่า เราแต่งงานช้า แล้วยังตั้งท้องยากอีก) แต่เพื่อนที่ทำงานปลอบใจ ให้กำลังใจ หลายคนมาบอกว่าตัวเองเคยเป็นแบบนี้ แต่ลูกก็รอดมาได้ วันนั้นเป็นวันที่โชคดีมาก ๆ สำหรับเพียวเพียว เนื่องจากมีพยาบาลจาก รพ.หาดใหญ่มาตรวจสุขภาพให้ ขรก.ที่สำนักงานพอดี อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น มีคนขับรถที่ทำงานพร้อมพยาบาลพาไปส่ง รพ. หมอที่ฝากครรภ์รีบมาดู อายุครรภ์แค่ 16 สัปดาห์หมอไม่กล้าบอกว่าจะผ่านไปได้นะ นอนนิ่ง อย่าลุกลงจากเตียง เพราะตอนนี้เด็กยังไม่ดิ้นเลย ใช่มั๊ย.....ต้องนอน รพ.เฉย ๆ ๆ ผลการตรวจอัลตร้ซาวด์ รกเกาะต่ำ มีภาวะเสี่ยงต่อการแท้งทุกเวลา แต่ตอนนี้ถุงน้ำคร่ำยังอยู่ ฉีดยากันแท้ง วันเว้น 2 วัน กินยาทุก 6 ชม. สี่ทุ่ม , ตีสอง พยาบาลจะมาปลุกให้กินยา ต้องทำใจ ลุ้นตลอดเวลาเมื่อไหร่ลูกจะดิ้น ขอคุณหมอกลับทุกวันเบื่อมาก หมอบอกว่าทำใจให้สบาย อยู่นานเท่าไร ปลอดภัยมากเท่านั้น ถ้าคุณกลับไปแล้ว เลือดไหลอย่างนี้อีกครั้ง ความเสี่ยงเพิ่มขึ้นอีกมากนะ ครั้งนั้นนอน รพ.21 วัน ออกจาก รพ.ต้องระวังตลอดเวลา ไม่กล้าขึ้นบันได ไม่กล้าก้มเงย ไม่ต้องทำอะไรเลยจะดีที่สุดพยาบาลบอก
จนย่างเข้าเดือนที่ 7 น้องชายคนเล็กแต่งงาน ไปร่วมงานไปนั่ง ๆ นอน ๆ กลับมาถึงบ้านกลางคืนเจ็บต้องมาก บอกพ่อเพียว ๆ ว่า ขยับตัวไม่ได้ เหมือนเป็นตะคริวที่ท้อง (เพิ่งรู้ว่าเป็นอาการของมดลูกบีบตัว ) นอน รพ.อีก 7 วัน อยู่มาได้อีก 4 สัปดาห์ น้ำคร่ำแตก ต้องผ่าตัดคลอด รวมอายุครรภ์ได้ 32 สัปดาห์พอดี น้องเพียวออกมา 2.4 กก.พยาบาลบอกว่า ตัวเท่าลูกแมว แต่ขอบอก เสียงดังที่สุดในห้องหลังคลอด ผ่านมา 2 ปีกว่า ๆ เราเองก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมีลูกได้น่ารักอย่างนี้ แล้วช่างพูดไปเสียทุกเรื่อง เพราะไปไหนไปด้วยทุกที่ น้องเพียวไปเที่ยวเชียงใหม่ เชียงราย ลำพูน โคราช เขาใหญ่เขาแผงม้า มาแล้วนะ ไปนอนเต้นท์ที่มะนังก็เคย และตอนนี้ไปเนอสเซอรี่(ตั้งแต่ 1 ขวบ 9 เดือน) ครูพี่เลี้ยงบอกว่า เป็นผู้นำทุกเรื่อง คุยรู้เรื่องมีเหตุผล จำพ่อแม่ของเพื่อนในห้องได้ ครูชมมาเต็มหน้าสมุด ชมทุกครั้งที่ไปรับ เราเป็นแม่ก็ดีใจ (ไม่รู้ครูชมเด็กให้พ่อแม่ฟังเหมือนกันทุกคนหรือเปล่า) แต่ยังไงก็ยังปลื้มอยู่ดี ตั้งแต่คลอดมา ยังไม่ห่างกันเลย ไปอบรมกรุงเทพ ฯ ก็เอาไปด้วย พาแม่แก(ยาย) ไปด้วย (ลงทุนมากจ่ายค่าเครื่องบิน 2 เท่า เบิกราชการรถทัวร์) ตั้งใจไว้ว่ามีคนเดียวก็พอแล้ว กลัวว่ามีอีกคนตัวดำ เหมือนพ่อละก้อ.......เฮ้อ...... บันทึกความจำ...บันทึกความจำ.....จ้า
ความเห็น (11)
บันทึกไว้เลยค่ะ เดี่ยวจะลืมหมด เป็นความจำที่น่าประทับใจค่ะ
จะเอารูปเพียวมาให้ดู(รูปอยู่ใน thum drive)ทำไม่เป็น ช่วยบอกหน่อยค่ะ
ดีใจด้วยคะ แบบว่าเคยมีประสบการณ์คล้ายคล้ายกัน แก่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี ตอนนี้ลูกชาย 8 เดือนกว่าแล้ว (คนที่ 2)ทำงานที่สพท.พิจตร.เขต 1 คะ
เป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำมากนะคะ อ่านไปก็ลุ้นไปค่ะ กลัวว่าน้องเพียวจะเป็นอะไรไป
มีลูกที่ดี คุณแม่ก้น่าภูมิใจค่ะ
มาเยี่ยม...
อ่านไปลุ้นไป...
แสดงความชื่นชมยินดีกับคุณพ่อคุณแม่น้องเพียวด้วยครับ...
สวัสดีค่ะ
เป็นการบันทึกที่สุดยอดมากเลยค่ะ
น้องอ้อมก็เป็นอาการเดียวกันกับน้องเพียว เพียว เข้าใจความรู้สึกเป็นอย่างดี
สวัสดีครับ มาเยี่ยมครับ
เหมือนผมเลย ไปอบรมที่ไรนึกถึงลูก
- สวัสดีค่ะคุณแม่น้องเพียวๆ
- บันทึกไว้แบบนี้ อีกหน่อยรวบรวมเป็นเล่มให้น้องเพียวๆอ่านตอนโตค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็น คิดไว้ตั้งแต่ก่อนคลอดว่า จะบันทึกถึงลูกทุกวันหรือไม่ ก็บันทึกบ่อย ๆ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ แทบไม่ได้ทำเลย ต่อไปจะพยายามมาบันทึกใน บล๊อก ดีกว่าค่ะ
แวะมาสวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ..
(