GNH

                ในสมัยรัฐบาลของไทยรักไทย เราจะได้ยินถึงคำๆหนึ่งที่ช่วยบ่งบอกความเจริญทางด้านธุรกิจและการเติบโตของระบบเศรษฐกิจของประเทศกันบ่อยๆไม่ว่าจะเป็นGNP(Gross national products)หรือ GDP(Gross Domestic product)ซึ่งรัฐบาลได้นำเสนอว่าสามารถพัฒนาให้จีดีพีโตได้มากน้อยเท่าไหร่เพราะเขาถือว่าเป็นตัวชี้วัดความเติบโตทางเศรษฐกิจ ในขณะที่ภาวะเศรษฐกิจเติบโตขึ้น แต่กลับพบว่าในหลายๆประเทศรวมทั้งประเทศไทยเราด้วยสภาพทางสังคม วัฒนธรรม สิ่งวแดล้อมกลับเสื่อมดทรมลงอย่างมาก ดูแล้วความทุกข์ของคนในสังคมน่าจะมากขึ้นด้วยซ้ำไป

                ในเรื่องของเศรษฐกิจหรือความเจริญของประเทศนั้น การใช้GDPก็สามารถทำได้ แต่ไม่ใช่จะดูแค่การเติบโตอย่างเดียว แต่ต้องสรางสมดุลให้ได้ทั้ง 3 ประการจึงจะสรางความสุขได้จริงในสังคมหรือประเทศ นั่นคือ

1.  การเติบโต (Growth)

2.  เสถียรภาพ(Stability)

3.  การกระจายทรัพยากร(Distribution)

                 แต่ในทางปฏิบัติกลับพบว่าสนใจแค่การเติบโต โตมากเท่าไหร่ยิ่งดี โดยไม่คำนึงถึงเสถียรภาพจนเกิดภาวะฟองสบู่แตกมาแล้วและที่ไม่ค่อยสนใจกันเลยคือการกระจายทรัพยากรหรือDistribution ทำให้เกิดภาวะที่เรียกกันว่า รวยกระจุก จนกระจาย คนส่วนใหญ่ตกอยู่ในกับดักสภาพหนี้ มีแต่ภาวะทุกข์เพราะการดูแต่การเติบโต จะเกิดได้จากการปั่นหุ้น หรือการสรางความร่ำรวยในคนส่วนน้อยบางหมู่บางกลุ่มเท่านั้น

                กษัตริย์แห่งภูฐาน ได้เสนอแนวคิดทีเรียกว่าความสุขมวลรวมประชาชาติหรือGross National HappinessหรือGNH แล้วนำเอาแนวคิดนี้มาเป็นเป้าหมายในการพัฒนาประเทศเพราะทรงเห็นว่าการใช้ทั้งGDPหรือGNPนั้นไม่ได้ก่อให้เกิดความสุขที่แท้จริงแก่คนส่วนใหญ่ในประเทศ

                GNH มีองค์ประกอบสำคัญ 4 ประการ คือ

1.  การพึ่งพาตนเองทางเศรษฐกิจ

2.  การคงสภาพหรือการรักษาสิ่งแวดล้อม

3.  การยึดมั่นในวัฒนธรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงาม

4.  การบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดีหรือธรรมาภิบาล(Good Governance)

                 จะเห็นได้ว่าแนวคิดนี้ก็เข้าได้กับแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวง ในโอกาสที่มีการยุบสภาและจะมีการเลือกตั้งใหม่ในวันที่ 2 เมษายนนี้(ถ้ามีได้) จะมีพรรคการเมืองพรรคไหนบ้างหนอที่สนใจจะนำเอาแนวคิดความสุขมวลรวมประชาชติไปใช้จัดทำนโยบายสาธารณะของพรรค เพื่อที่จะได้นำความสุขมาสู่คนไทยทั้งมวล ให้หลุดพ้นไปจากลัทธิทุนนิยม บริโภคนิยมอันบ้าคลั่ง และหลุดพ้นไปจากการแบมือขอที่สะท้อนถุงวัฒนธรรมของระบบอุปถัมภ์ที่เห็นได้ง่ายจากการชื่นชมในนโยบายประชานิยมที่เห็นผลระยะสั้น แต่ไม่สามารถแก้ไขปัญหาระยะยาวได้