ตอนที่ 2 : ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง
เขียนบันทึกเกี่ยวกับประสบการณ์ในการทำงานเป็นครูอาสาสมัครนี้ไว้นานแล้ว แยกเป็นตอนๆ บันทึกนี้เป็นตอนสุดท้าย เป็นตอนที่จะสรุปว่าในช่วงเวลาเกือบ 4 ปี นั้นได้เรียนรู้หรือบทเรียนอะไรบ้างเกี่ยวกับการทำงานที่อยู่ในแวดวงของการศึกษาและการพัฒนา
ทุกคนคือเพื่อนร่วมงาน...แม้เราจะอยู่กันคนละม่อนเขา แต่ทุกเดือนเราจะไปรวมกันที่ศูนย์ใดศูนย์หนึ่ง เพื่อพบพูดคุย หารือ ช่วยกันทำงานและเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ถึงไหนถึงกัน....ศึกษาธิการอำเภอจำลอง กิติศรี ขึ้นเขาไปร่วมงานวันเด็กกับพวกเรา (ทางลำบากมาก)
ไปไหนไปกัน...ลุย สุดถนนทางรถก็ต่อด้วยทางเดินเท้า เพื่อไปเยี่ยมเยียนและให้กำลังใจคนทำงานในพื้นที่
แม้จะอยู่ห่างไกล ระยะทางประมาณ 70 กม.(ทางภูเขา) คุณเอื้อก็ทั้งซิ่งทั้งเดิน(ปีน) ไปให้กำลังใจกันถึงที่
เป็นประสบการณ์ของอดีตครูอาสาสมัคร ที่เป็นคนเล็กคนน้อย และอยู่ชายๆ ขอบของงานพัฒนาและการศึกษา เป็นส่วนหนึ่งที่ได้หล่อหลอม และขัดเกลา ให้มาเป็นตัวตนอยู่จนบัดนี้ ประสบการณ์ใดอันอาจจะก่อเกิดประโยชน์แก่ท่านก็ขอยกคุณความดีให้แก่ทุกๆ ท่านที่ได้ทำหน้าที่เป็นครูทั้งทางตรงและทางอ้อมทุกๆ คน ที่ไม่อาจเอ่ยนามได้หมด ณ ที่นี้
วีรยุทธ สมป่าสัก 11 มีนาคม 2551
ท่านสิงห์ฯ ดีนะครับยังมีภาพถ่ายสมัยหนุ่มๆ ไว้ดู เตือนความทรงจำได้บ้าง
ผมไม่ค่อยได้ถ่ายรูปเลย สมัยหนุ่มๆ เลยจำไม่ได้ว่าตัวเองหล่อแค่ไหน..ฮ่าๆๆๆ
อย่าลืมไป CONFIRMED ที่นี่ ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ พี่สิงห์ป่าสัก
ทำดีไว้ ไม่เสียหลายครับ... เกิดมาชาติหนึ่ง ก่อนตายได้ช่วยเหลือสังคมอะไรบ้าง? เป็นคำถามที่ผมต้องถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา...
น่าทึ่งจริง ๆและเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่ามาก อ่านบันทึกคุณสิงห์ทำให้นึกถึงตนเองย้อนเมื่อเป็นนักศึกษา พี่อยู่กลุ่มมหาวิทยาลัยชาวบ้านของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ไปสอนเด็กกะเหรี่ยงที่เมืองกาญจนบุรีด้วย ขอบคุณนะคะที่แบ่งปันความรู้ให้พวกเรา