บันทึก(ลับ) ของ ผ.อ
นายสุทัศน์ ใจจังหรีด * วันแรกของการเดินทางมารับตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียน มีญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงเดินทางมาส่งและร่วมแสดงความยินดีมากมาย มีผู้บริหารโรงเรียนในอำเภอเสิงสาง คณะครู กรรมการสถานศึกษา แขกผู้มีเกียรติ นักเรียน มาต้อนรับ เป็นบรรยากาศแห่งความสุขและความชื่นมื่นที่ประทับใจไม่มีวันลืม ในใจวันนั้นผมมีความตั้งใจที่จะเป็นผู้บริหารที่ดี จะทำดีที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ แต่เมื่อมาทำงานจริงๆผมได้พบปัญหามากมาย งานเอกสารต่างๆได้ขาดช่วงมาตั้งแต่ผู้บริหารคนเก่าได้ย้ายไป นักเรียนใส่เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม ขาดระเบียบวินัย ขาดการจัดระบบงาน การจัดการเรียนการสอนก็ยังทำได้ไม่ดี อยากจะโทษครูแต่ก็นึกเห็นใจว่าที่สอนปัจจุบันนี่ก็สองห้องต่อคนอยู่แล้ว เห็นเด็กแต่งตัวสกปรกแล้วนึกไปว่าพ่อแม่เด็กคงไม่มีเวลาเอาใจใส่ดูแลลูกของตน จึงปล่อยให้นักเรียนแต่งตัวสกปรกอย่างนี้ หันกลับไปมองโรงเรียนก็คงอยู่ในสภาพเดียวกัน ตั้งแต่ปี 2545 – 2550 โรงเรียนจะขาดผู้บริหารเป็นช่วงๆ บางครั้งนานเป็นปีๆ หน่วยงานต้นสังกัดในสมัยก่อน(สปช.)ก็ไม่ค่อยจะให้ความสนใจแก้ปัญหาสักเท่าไร เมื่อไม่มีผู้บริหารครูก็ขาดขวัญกำลังใจ ขาดผู้นำในการทำงาน ขาดการนิเทศติดตาม จะทำงานให้ดีได้อย่างไร ลำพังแค่สอนก็เหนื่อยแล้ว “เอาละไม่ต้องโทษใคร เริ่มต้นทำงานตั้งแต่วันนี้” ผมคิด แต่จะทำไรก่อนดี จะทำอย่างไร ช่วงของการอบรมก็ไม่เห็นได้บอกว่าจะทำอะไรก่อน มีแต่ทฤษฎีกับการเสริมสร้างบุคลิกภาพ จะทำอะไร จะถามใครดี แบบงานเอกสารต่างๆจะเอามาจากไหน งบประมาณมีไหม งานทุกอย่างในโรงเรียนเป็นงานของผู้บริหารไปหมด ทำไมมากมายอย่างนี้ งานเอกสาร ประชุม ติดต่อประสานงาน งานเก่าก็ยังไม่ได้ทำมีงานใหม่มาอีกแล้ว ค่าใช้จ่ายก็มาก ทุกอย่างหมุนอยู่ในหัวจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร บางครั้งผมคิดว่า “เป็นครูสายผู้สอนมีความสุขอยู่ดีๆ เราดิ้นรนมาหาความลำบากทำไม เครียด เหนื่อย ท้อแท้ ไม่อยากเป็นแล้วผู้บริหาร” ได้มีผู้รู้ได้กล่าวไว้ว่า “ผู้บริหารใหม่เปรียบเสมือนหมาหลงขึ้นทางด่วน” ผมฟังคำนี้แล้วนึกถึงภาพหมาตัวหนึ่งที่วิ่งหลงไปอยู่ในเกาะกลางถนนในทางด่วน สภาพของมันหางจุกตูด หอบ ลิ้นห้อย น้ำลายไหล รถทั้งหลายก็บีบแตรไล่ มันคงอยู่ในสภาพนี้มานานแล้ว มันคงจะเหนื่อยและไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ไปทางซ้ายรถก็มา ไปทางขวาก็ไม่ได้ จะไปทางไหนก็มีแต่รถเต็มไปหมด ดีไม่ดีอาจถูกรถชนตายเป็นหมาข้างถนน ผมนึกในใจ “มันตัวผมเองชัดๆ”มีคนบอกผมว่าเวลาที่เราเหนื่อย ท้อแท้ ไม่มีกำลังใจ ให้ลองนึกถึงความสำเร็จในอดีตที่ผ่านมา จะช่วยให้มีกำลังใจขึ้นมา และสภาพจิตใจจะดีขึ้น .............
ฉากที่ 1 ผมหลับตานึกย้อนหลังไปเมื่อคราวที่ผมสอบบรรจุครูติด ผมกำลังช่วยแม่ทำงานอยู่ที่บ้าน เพื่อนขี่มอเตอร์ไซค์มาบอกว่าสอบบรรจุติด เราก็เลยไปดูผลสอบกันมีเพื่อนๆเอกชีวะสอบติดกันหลายคน วันนั้นพวกเราไปฉลองกันที่บ้านเพื่อนที่การเคหะ เราฉลองกันด้วยเบียร์ผสมเป็บซี่แกล้มด้วยมาม่าต้มใส่ไข่ และแล้วผมก็ได้ไปบรรจุเป็ครูที่โรงเรียนบ้านตลิ่งชัน อำเภอครบุรี
ฉากที่ 2 ภาพของโรงเรียนชลประทานนาตลิ่งชันปรากฎขึ้นในหัวผม โรงเรียนแห่งนี้เกิดขึ้นจากผลพวงของการสร้างเขื่อนลำมูลบน โรงเรียนบ้านตลิ่งชันและโรงเรียนบ้านนาจะถูกน้ำท่วมจึงอพยพไปรวมกันอยู่ที่อำเภอโชคชัย ถึงแม้เราจะอพยพมาจากในดง การเรียนการสอนเราก็ไม่เป็นรองใคร ครูก็ตั้งใจสอน นักเรียนก็ตั้งใจเรียน ที่นี่เราประสบผลสำเร็จด้านกีฬาอย่างมากเพราะมีครูหนุ่มสาวอยู่บ้านพักครูและพักในหมู่บ้าน เราซ้อมกันอย่างจริงจัง การแข่งขันกีฬากลุ่มเราจะเป็นเจ้าเหรียญทองเสมอแม้ว่าจะอยู่กลุ่มเดียวกับโรงเรียนใหญ่ๆประจำอำเภอก็ตาม ผมมีความผูกพันกับโรงเรียน ลูกศิษย์และชาวบ้านที่นี่มาก เปรียบเสมือนเป็นญาติพี่
ฉากที่ 3 ผมมีโอกาสได้ย้ายไปเป็นน้องใหม่ของโรงเรียนวัดหลุมข้าว ที่นี่ได้เรียนรู้การทำงานในอีกรูปแบบหนึ่ง ผู้บริหารท่านอายุมาก การทำงานต่างๆครูต้องรู้เอง คิดเอง ทำเอง ครูทุกคนจะรู้บทบาทหน้าที่ของตนเอง พี่บางคนสอนผมให้รู้จักการให้อภัยพียงแค่เอามือมาแตะที่ตัวผมเบาๆ ที่นี่สอนให้ผมรู้จักความเป็นพี่เป็นน้อง ความเอื้ออาทร ความเสียสละ และการให้อภัย
ฉากสุดท้าย วันที่ผมสอบผู้บริหารได้ มีเพื่อนโทรศัพท์มาบอกข่าวเรื่องผลการสอบ แต่กว่าที่จะสอบได้ก็ใช้ความพยายามอยู่พอสมควรในการอ่านหนังสือ ความจริงการเป็นครูสายผู้สอนของผมก็มีความสุขดี แต่เพื่อศักดิ์ศรีสมัครสอบแล้วก็ต้องสอบให้ได้ หลังจากการอบรมเพิ่มพูนศักยภาพผู้บริหารผมก็ได้รับคำสั่งแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านโคกโจดหลังจากที่ได้ทบทวนถึงความสำเร็จที่ผ่านมา ผมคิดในใจ “เราก็มีดีเหมือนกันแฮะ” แต่การที่เราจะทำสิ่งใดให้ประสบผลสำเร็จไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คงต้องมีกำลังใจ มีความตั้งใจ ทุ่มเททำงานอย่างจริงจัง การเป็นผู้บริหารที่ดีก็คงเช่นเดียวกัน คงต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก ต้องศึกษาหาความรู้อยู่เสมอ ต้องมีการสอบถามจากผู้รู้ ต้องจัดลำดับความสำคัญของงาน ต้องใช้สติในการตัดสินใจแก้ปัญหา ต้องมีการกำหนดเป้าหมายที่ชัดเจน แล้วจับมือกับเพื่อนร่วมงานเดินไปสู่จุดหมายปลายทางพร้อมกัน ผมหวังว่าสักวันหนึ่งหมาน้อยตัวนี้ หมาที่หลงขึ้นทางด่วน จะเพิ่มพูนศักยภาพ ความรู้ความสามารถ ประสบการณ์ กำลัง ความคิด สติปัญญา เพื่อพร้อมที่จะกลายเป็นพญาราชสีห์ พร้อมที่จะกระโจนโลดแล่นไปข้างหน้ามุ่งสู่จุดหมายปลายทางตามที่เราได้วาดหวังไว้
การเดินทางก็เหมือนกับการค้นหาตัวเอง ค้นหาในสิ่งที่ตัวเองต้องการ การเดินทางแต่ละครั้งย่อมแตกต่างกันทั้งวิธีการเดินและหนทางที่เราจะเดินไป มีทั้งง่ายและยาก ทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน ไม่มีใครกำหนดได้ว่าตัวเองจะต้องเดินไปตามทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป เพราะทุกก้าวย่างที่เราเดินไปข้างหน้านั้น มีขวากหนามรอเราอยู่เสมอ เพื่อฝึกฝนให้เราแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม เพื่อทดสอบความอดทน ความเสียสละ ความมีน้ำใจ ทดสอบทุกอย่างที่ทำให้เราสามารถฟันฝ่าอุปสรรคนานับประการที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตและทำให้เราสามารถดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างเต็มภาคภูมิ การเป็นผู้นำ ก็เช่นกันมันเป็นเสมือนสะพานที่ทอดยาวไปข้างหน้าเพื่อรอวันพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง
.................................................................................................................................................................................
ความเห็น (7)
อ่ะ พิมพ์ผิดครับ
คำสำคัญ: ผู้อำรวยการโรงเรียนบ้านโคกโจด
แก้ไม่เป็น
ผู้อำนวยการนะครับผม ขออภัยเพื่อนผู้ร่วมทางเดิน
ใส่ คำว่า edit ที่ด้านหลังลิงค์ ในช่อง Address นะครับ
ก็จะเข้าสู่โหมดแก้ไข ได้ครับอาจารย์ เช่นลิงค์หน้านี้รหัสคือ
959586/169560
ก็พิมพ์ edit ใส่ที่ข้างหลังลิงค์ที่ช่อง Address ว่า
http://gotoknow.org/blog/959586/169560/edit <---edit
พิมพ์เสร็จกด enter ที่คีย์บอร์ด
จากนั้นเวปก็จะพาเข้าไปที่ โหมดแก้ไขบทความ ครับ
อาจารย์ก็เข้าไปแก้ไข ในช่องคำสำคัญที่อยู่ด้านล่าง ได้เลยนะครับ จากนั้นก็กดปุ่ม บันทึก ด้านล่าง ครับ
ลองดูนะครับ
เหมือนกันค่ะ ตอนที่เป็นครูใหม่ๆก็รู้สึกอย่างนี้เหมือนกันค่ะท่าน ผอ. เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ผ.อ. เจนวุฒิ
เป็นกำลังใจให้อ่ะครับ ผมก็ไต่เต้าจากครู/รองฯ (ร.ร.มัธยมขนาดใหญ่) ครับ ตอนนี้มาเป็นผ.อ.ร.ร.ขนาดเล็ก สนุกดีครับ
สู้ๆๆๆ ครับท่าน
อันนี้เว็บร.ร.ผมอ่ะครับ www.thai-school.net/wongsawan และอันนี้เว็บผมกะเพื่อนๆอ่ะครับ ยังไม่เสร็จนะครับ แต่แวะมาได้ www.kruthailand.net
สมศักดิ์ ฝ้าครบุรี
คิดถึงคุณครูสุทัศน์มากนะคับว่างๆกลับมาเที่ยวบ้านนาตลิ่งชันบ้างทุกคนรอคุณครูอยู่
ขาว-ไก่-เลน-เบน-ปิ่ง-หมู-นักวอลเล่ทีมบ้านนาไง
ภูวนัย สุขสถิตย์ เบนซ์
คิดถึงคุณครูมากครับ
ประภาส ศรีสำโรง (ไก่)
สวัสดีครับคุณครู คุณครูสบายดีนะครับ คิดถึงคุณครูมากนะครับ คุณครูดูแลตัวเองด้วยนะครับ รักและเคารพเสมอครับผม ^__^