ความอิ่มเอมของครู..อยู่ตรงนี้

มัตติกา พูดจาโผงผาง ตรงไปตรงมา จึงอาจทำให้ดูเว่อร์ๆไปบ้าง ในสายตาเพื่อน(ครูคิดแทนเพื่อนๆ) ปฏิภาณไหวพริบดี คิดเร็ว รู้เร็ว วิเคราะห์อะไรต่างๆได้เป็นฉากๆ จะเรียนดีขึ้นอีกมาก ถ้าเพลาขี้เกียจได้(ฮา)

ปนัดดา เงียบเฉย ลายมือสวย เป็นระเบียบ ไม่ว่าใครจะพูดอะไร เพื่อนจะแซว จะล้ออะไร ได้ทั้งนั้น ยิ้มลูกเดียว คนใจดี

สุกนต์ธี ลูกแม่ค้า สวมแว่นจนเป็นเอกลักษณ์ ต๊องๆอย่างไรไม่รู้ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว(ฮา) เรียนดี ตั้งใจดี ช่างซัก-ช่างถาม ผลงาน และสมุดสะอาด-เรียบร้อยเสมอ ส่งงานหลังเพื่อนประจำ ทำอะไรจะช้ากว่าใคร

พิมพา ช่างพูด-ช่างคุย งานนำเสนอหน้าชั้น งานพิธีกรเป็นของถนัด รอบรู้ทุกเรื่อง อธิบายได้ทุกอย่าง เป็นเหตุเป็นผลดีด้วย มักสับสนกับความรู้ที่ตนเองมีเสมอ น่าจะจำไม่ค่อยแม่น โดยเฉพาะตอนทำข้อสอบ(ฮา)

นิภาพร น่ารัก ใส่เหล็กดัดฟันทั้งปาก สะดุดตา รายงานอะไรหน้าห้อง พยายามดี นักวิชาการเต็มตัว เป็นทางการ พูดจาชัดถ้อยชัดคำ ทั้ง ร-เรือ ควบกล้ำ ยามสอบ(เมื่อก่อนนะ..ฮา)จะขยันท่องตำรา เตรียมพร้อมดี

สุปรียา เฉยขรึม พูดน้อย บุคลิกจริงจัง เป็นที่น่าเชื่อถือของเพื่อน ผลงานต่างๆ รวมทั้งคะแนนสอบ ที่ผ่านมา แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น มุมานะเสมอ

สุวิทย์ พูดจาอะไรให้เพื่อนฮา..ได้เรื่อยๆ แบบไม่ตั้งใจ(เพราะตัวเองก็งง) เถียงใครไม่ค่อยทัน อารมณ์ดี เป็นที่รองรับความสนุกสนานของเพื่อนทุกคน มักใส่กางเกงทรงแปลกๆ สไตล์วัยโจ๋ ยิ่งสีแดงแปร๊ดยิ่งชอบ

ลมัย แสดงความคิดเห็นในเรื่องต่างๆได้ดี เพราะมาดดี ช่างคิดช่างสงสัย วิธีเรียนมักเป็นแบบเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก ยามทำงาน(ที่ไม่ใช่เรียน..ฮา)เอาจริงเอาจัง ทุ่มเทใช้ได้

ปริชาติ สดใส ร่าเริง มนุษยสัมพันธ์ดี เรียนใช้ได้ ลายมือสวย สะอาดเรียบร้อย มีความพยายาม มีความรับผิดชอบในการทำงานต่างๆดี แต่ระยะหลังดูเงียบๆไป..?

ทวีชัย เรียนเก่งเป็นที่ยอมรับของเพื่อนๆ จับประเด็น เข้าใจอะไรต่างๆได้เร็ว ผลงานที่ทำมีคุณภาพไว้ใจได้ รับผิดชอบต่องานที่ได้รับมอบหมายสูงมาก น้ำใจและมรรยาทดี(ขึ้น)..ฮา หุ่นอย่างนี้แหละ ชอบเล่นไก่-ตีไก่ชน(เพื่อนๆฟ้อง)

วรรณนิศา เฉย พูดน้อย ยิ้มอย่างเดียว เป็นที่รักใคร่-เอ็นดูของเพื่อนๆ ผลการเรียนปานกลาง แต่พยายามและตั้งใจดี อ่อนน้อมถ่อมตน

เสาวนีย์ดูไม่เรื่องมาก เพราะตัดบทเพื่อนอยู่บ่อยๆ ทำงานเรียบร้อย ลายมือสวย เป็นระเบียบ ยามจะสอบ น่าจะขยันท่องตำราพอสมควร เพราะคะแนนที่ได้ค่อนข้างสม่ำเสมอมาโดยตลอด ไม่ชอบถ่ายรูป แพ้กล้อง(ไม่เชื่อดูสิ)..ฮา

นักเรียนห้องนี้ มีอะไรให้ศึกษามาก สังเกตและรู้สึกอย่างนี้ ตั้งแต่ต้นปีการศึกษา 2549 ตอนนั้นคือ ม.5/1 แต่วันนี้..พวกเธอๆ(ขอย้ำๆ)กำลังจะจบ ม.6 แล้ว

เธอทั้งหลายทั้งห้องมีแค่ 12 คน เป็นหญิง 10 ชาย 2 แบ่งสมาชิกออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 6 คนเท่าๆกัน แต่ละกลุ่มประกอบด้วยหญิง 5 กับชาย 1 สมดุลทั้งจำนวนและเพศ พอฟัดพอเหวี่ยง เปรียบกันได้พอดี เป็นมวยถูกคู่ ที่กล่าวเช่นนี้ เพราะไม่รู้ว่าทั้ง 2 กลุ่มนี้ไปเคืองกันท่าใด ถึงได้แบ่งสมาชิกเพื่อโกรธกันได้พอเหมาะพอเจาะอย่างนี้ อย่านึกแค่ว่าก็โกรธกันธรรมดาๆ ตามประสาเด็ก เปล่าเลย! แต่รุนแรงประหนึ่งผีจะไม่เผาเงาจะไม่เหยียบกันอีกต่อไป..ประมาณนั้น คิดว่าคงไม่รู้สึกเกินเลย เพราะช่วงเวลานั้น อารมณ์ครูประจำชั้นเป็นอย่างนี้จริงๆ

นั่งเรียนในห้องเรียนใหญ่ๆ เพียง 12 คน แบ่งพวกกันนั่ง แยกโต๊ะเก้าอี้ เป็นฝั่งซ้าย 6 ฝั่งขวา 6 รองเท้าที่ถอดวางไว้หลังห้อง จัดเรียงเป็นแถวเป็นแนวดี แต่เป็น 2 พวก ช่วงสอบ..ไม่ว่าจะเป็นกลางภาคหรือปลายภาค กระเป๋าหนังสือ ซึ่งต้องวางไว้ที่ระเบียงหน้าห้อง เพราะนำเข้าห้องสอบไม่ได้ ก็วางคนละพวก คนละฝั่ง ทุกอย่าง..ไม่ว่าจะคุย จะเล่น หรือหยอกล้อ กินข้าว กินขนม กิจกรรมทั้งหมดคนละพวกกัน หากกลุ่มหนึ่งกลุ่มใด สนุกเกิน หรือ วี๊ดว๊ายเกิน จะถูกสายตาอีกกลุ่มหนึ่งตำหนิอย่างเปิดเผยทันที ทีนี้ ลองคิดถึงหัวอกคนกลาง อย่างครูประจำชั้นดูก็แล้วกัน ว่าจะวางตัวอย่างไร ทำสีหน้าท่าทาง พูดจาอย่างไร จึงจะเป็นกลาง ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ให้แต่ละกลุ่ม ซึ่งเป็นศิษย์ของเราทั้งนั้น ต้องเสียศรัทธา

บอกเสมอว่า " ครูคงไม่ห้าม และไม่ขอร้องให้เธอเลิกทะเลาะกัน(จริงๆ รู้ว่าห้ามไม่ได้) แต่ทุกคนต้องมองถึงห้อง มองถึงงาน งานของส่วนรวม ไม่ว่าจะไม่เข้าใจกันขนาดไหน แต่งานของห้องต้องมาก่อน คิดถึงความจริงให้ดี คงไม่มีใครเลวไปหมดทุกอย่างหรอก บางอย่างเขาก็ดี เช่นเดียวกัน ไม่มีใครดีไปหมดทุกอย่างหรอก บางอย่างก็เลว แม้แต่ครูเอง บางอย่างก็เลว ไม่ได้ดีไปหมดอย่างที่เธอเห็น ใครคนอื่นก็เช่นกัน เธอก็เหมือนกัน เพื่อนเธอด้วย มองความดีเขา คุยกับเขาบ้าง คุยกับความดีที่เขามีอยู่นั่นแหละ "

จะว่าไปแล้ว ครูคิดอย่างนี้ หมายถึง ครูยอมหรือ? เปล่านะ หวังตลอดว่า ศิษย์เราทั้ง 2 ฝั่งจะเข้าใจกันได้ในที่สุด เพียงแต่ไม่เชื่อว่าการบังคับจะสำเร็จได้ โดยเฉพาะวัยรุ่น ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่วิธีนี้เชื่อว่าศิษย์จะได้คิด ได้ไตร่ตรอง ด้วยเหตุด้วยผล สุดท้ายคงพบทางออกที่ดี เหมือนกับผู้ใหญ่อย่างเราๆ เคยพบกันมาแล้ว

ปีนั้นทั้งปี(ม.5) เฝ้าดูอาการศิษย์ทั้ง 2 กลุ่มแล้ว สรุปว่าดีขึ้นบ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่ถึงระดับที่น่าพอใจ เผลอแผล็บเดียว..มาถึงปีนี้(ม.6) อีกไม่กี่วัน เด็กๆห้องนี้จะจบการศึกษาตามหลักสูตรฯแล้ว พวกเขาเปลี่ยนไปเยอะมาก อาการทะเลาะกัน-เคืองกัน คนละกลุ่ม-คนละพวก เช่นแต่ก่อน ละลายหายไป เหลือเพียงความร่าเริง สดใสตามวัย หยอกเย้า แซวกันได้ทั้งชั้นอย่างสนุกปาก จนบางครั้ง ครูต้องปราม ไม่มีเขา ไม่มีเรา อีกต่อไปแล้ว

เอาเถอะ! ไม่ว่าใครจะบอกว่าอาชีพครูจน มีแต่หนี้สิน งานครูมีแต่ความซ้ำซาก น่าเบื่อหน่ายก็ตาม แต่ความอิ่มเอมของครูก็มี และน่าจะอยู่ตรงนี้

(ภาพจาก : กิจกรรมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ในชั้นเรียน ด้วยการสืบค้น นำเสนอสภาพปัญหาทรัพยากรธรรมชาติในปัจจุบัน ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/1 โรงเรียนบ้านกร่างวิทยาคม ปีการศึกษา 2550 )

[Pui]

น่ารักค่ะ

หนูคิดว่า การเป็นครูนั้น นอกเหนือจากการสอนแล้ว เรายังต้องเป้นเพื่อนรุ่นพี่ของเค้าได้ด้วย แม้ว่าเราจะไม่อาจเข้าใจเค้าได้ทั้งหมด แต่เราก้ต้องพร้อมเปิดใจรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตลอดเวลาของเค้า

 

แหม หนู็ก็พูดจากประสบการณ์การเป้นนักเรียนมาก่อนอะนะคะ ว่า อยากให้ครูมองเราอย่างไร อิอิ

เห้นภาพพวกนี้แล้วก้นึกถึงวันวานของตัวเองจังเลย

 

ขอบคุณนะคะ

[นางสาววิภาดา แป้นบูชา]

หนูคิดว่า ครูนำเสนอได้ดีมากเลยค่ะ มีรูปฟ้องด้วย พี่เค้าจะไปเรียนมหา'ลัย แล้ว ถ้าเขาย้อนกลับมาดูรูป เค้าคงขำตัวเองแย่เลย ตลกดีค่ะ... เบญ 3/2

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

ขอบคุณ ทั้ง หัวใจติดปีก และ วิภาดา แป้นบูชา ครับ

[gfgfdg]

การสอนให้ คิด ทำงานเป็นทีม แสดงออก เป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ ในการทำงานของเด็กๆเวลาถึงวัยทำงาน เป็นกำลังใจให้ครูครับ

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

• ความหลากหลายของนักเรียน..ทำให้น่าสนใจ!
• เหตุผลเขา อาจไม่มากตามวัย แต่บริสุทธิ์ และ จริงใจ นี้คือเสน่ห์..
• ขอบคุณ คนโรงงาน มากครับ

[พิมพา เพ็งจันทร์]

อาจารย์ค่ะตอนนี้หนูโตแล้วนะค่ะ อายมากค่ะ ตลกจังเลย อีก 1 ปีหนูจะไปฝึกงานแล้วนะค่ะ หนูภูมิใจมากที่ได้เรียนที่บ้านกร่างวิทยาคม และได้เรียนกับอาจารย์ อาจารย์เป็นกำลังใจให้หนูเรียนภาษาพม่าถ้าไม่มีอาจารย์คอยแนะนำและให้กำลังใจหนูคงไม่เรียน ตอนนี้หนูและเพื่อนๆเอกพม่ายังเรียนกันไม่จบแต่มีงานมาให้เลือกมากมายมีหลายหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนมาติดต่อมากมาย ถึงการเรียนจะยากมาก (ยากกว่าวิชาชีวะเป็นร้อยเท่าค่ะ) แต่หนูก็สู้ หนูจะทำให้อาจารย์ภูมิใจค่ะ ขอบพระคุณอาจารย์ทุกอย่างถ้าไม่มีอาจารย์ในวันนั้นหนูคงไม่พบว่าสิ่งที่เรียกว่าความประสบความสำเร็จเป็นอย่างไร (หนูอยู่ปีสามนะค่ะ) คอยเป็นกำลังใจให้หนูด้วยค่ะ ขอบพระคุณอาจารย์ธนิตมากค่ะ

[เสาวนีย์ นิลแก้ว]

กราบสวัสดี อ. ธนิตย์ ที่เคารพนะค่ะ

• สำหรับหนูแล้ว หนูคิดว่าชีวิตนักเรียน ม.ปลาย ต่างจากชีวิตวัยทำงานโดยสิ้นเชิง จากที่เราเคยหยอกล้อ เหน็บแนมเพื่อนตอน ม.ปลาย แต่พอหนูมาทำงานไม่กล้าที่จะหยอกล้อ หรือเหน็บแนมเพื่อนร่วมงานได้เหมือนตอน ม. ปลาย หรืออาจจะเป็นเพราะหน้าที่การงานของหนูที่ทำให้ดูน่าเชื่อถือ ในบางครั้งแอบคิดน้อยใจและรู้สึกท้อแท้จากการทำงาน ไม่กล้าที่จะบอกคนรอบข้าง เพราะกลัวจะทำให้คนอื่นคิดมาก แต่พอมาเปิด "ความอิ่มเอมของครู....อยู่ตรงนี้" เหมือนเป็นแรงผลักดันให้หนูต้องลุกขึ้นสู้ และอดทนทำหน้าที่ของหนูให้ดีที่สุด ( แต่บางทีบุคคลิกของหนูอาจจะไม่เหมาะกับงานบริการ เพราะหน้าหนูเหมือนเป็นอุปสรรค พี่ที่ทำงานเคยบอก 55) หนูจำที่ อ.ธนิตย์ สอนให้เป็นคนช่างสังเกตและกล้าที่จะซักถามหากเราไม่เข้าใจ เพราะถ้าปล่อยไปเราก็จะเป็นคนไม่เข้าใจอะไรเลย งานที่หนูทำอยุ่ คำสอนของอ. ธนิตย์ช่วยได้เยอะเลยค่ะ ตอนหนูฝึกงานที่ icu พี่เลี้ยงจะแบ่ง คนไข้ให้หนูคอยดูแล ศึกษาประวัติคนไข้ โรคที่คนไข้เป็นอยุ่ วิธีการพยาบาล การให้คำแนะนำญาติเรื่องการดูแลคนไข้ตอนกลับบ้าน หนูได้ดูแลคนไข้ที่เป็นเยื้อหุ่มสมองอักเสบ นอนไม่รู้สึกตัว สายยางเต็มรอบเตียง หนูคอยดูแลจนคนไข้หายเกือบปกติ ความรู้สึกตอนนั้นมันดีใจยังไงบอกไม่ถูกเลยค่ะ แต่มาทำงานนี้แบบเต็มตัวแล้ว คนไข้ส่วนใหญ่จะเรียก หนูว่า หมอน้อย ฟังดูแล้วน่ารักดีค่ะ (ชอบ) หนูชอบเก็บความรู้สึก ที่เวลาให้คำแนะนำกับคนไข้หรือญาติ คำสุดท้ายที่หนูได้ยินก่อนออกจากห้องคนไข้ คือ ขอบคุนมากๆนะ..หมอ. มันทำให้หนูรู้สึกอิ่มเอมเหมือนกับตอนที่ อ.ธนิตย์ แน่เลยค่ะ ( รึว่าหนูมโน)
• สุดท้ายนี้หนูอยากจะขอบคุน อ.ธนิตย์ น่ะค่ะ ที่ช่วยอบรมสั่งสอนไว้เป็นอย่างดีค่ะ. รักและเคารพอย่างสูง เสาวนีย์ นิลแก้ว