เข้าผ่าตัด สบายตรงที่ รอหลับอย่างเดียว
แล้วก็รอเจ็บ เมื่อทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
แต่ฉีดยาฆ่าเชื้อ แบบแรง ยาแพง หลายเวลา เป็นเวลาหลายวัน
กว่าจะถูกสั่งให้หยุด
พยาบาล รู้ว่าจะเจ็บ ซึ่งจะบอกให้เตรียมตัว ทุกครั้งก่อนฉีดยา
“ เจ็บหน่อยนะคะ “
“ เจ็บอีกแล้วนะคะ “
ฉันก็จะหลับตาแบบเหลือบมองเล็กๆ ลุ้นกับพยาบาลว่า ยา ปริมาณ
20 ซีซี ไปถึงไหนแล้ว มือหนึ่งของพยาบาลก็จะคอยลูบเบาๆหลังมือ
ฉันไปด้วย เหมือนร่ายมนต์ ทำนองว่า ให้ยาค่อยๆไป อย่าวิ่ง
ไม่หมดซักที พยาบาลชวนคุย
“ เคยฉีดยาฆ่าเชื้อแบบนี้ ให้ หมอ เวลาที่ไม่สบาย เหมือนกัน
คุณหมอก็บ่นสนุกๆ – ฉีดยายังไงเจ็บแบบนี้ – ก็ฉีดเหมือนเวลา
ฉีดยาให้คนไข้น่ะคะ “
ฉันยิ้มยิ้ม ถาม “ จริงๆ น่ะ “
วันนี้นั่งอ่านบันทึกของพี่หน่อยย้อนหลังตั้งแต่ที่พี่เริ่มกลับมาเขียนบันทึกอีกครั้ง หลังหยุดไป ๒๒ วัน
ได้พบพี่หน่อยครั้งสุดท้ายตอนที่ไปถ่ายวิดีโองานศาลตายาย ก็เดือนกว่ามาแล้ว.. ดูเหมือนมีเรื่องมากมายเกิดขึ้น
ขอบคุณพี่หน่อยมาก ๆ ที่เขียนบันทึกให้ได้เรียนรู้ไปด้วย จะแนะนำเพื่อนที่กำลังเข้าผ่าตัดเนื้องอกที่ปอดให้เข้ามาอ่าน น่าจะเป็นข้อคิดให้เขาได้อย่างดี
เป็นกำลังใจให้พี่หน่อยเสมอค่ะ
สู้ค่ะ สู้ต่อไป ขอส่งกำลังใจให้คุณหน่อยค่ะ ดีใจด้วยค่ะที่การผ่าตัดเรียบร้อยดี ขอบคุณที่กรุณาshareประสพการณ์ต่างๆ ทั้ง 2 blog ตามอ่านได้เรียนรู้ ได้มุมมองต่อสู้ของคุณหน่อย ขอบคุณมากๆๆๆ ขอให้บุญรักษาค่ะ ดารณี
ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เพราะเดียวเจออกเที่ยงคืน ของหนูคุณหมอบอไม่เป็นไรรอไข้ลด แล้วทำไมยาฉีดถึงเจ็บอย่างนี้นะ