เดือนมีนาคม
คุยกันพาเพลิน
ห่างหายไปนาน Sunday-weekly ไม่ได้มีโอกาสนั่งเขียนบทความต่าง ๆ เพื่อมาปะทะสร้างสรรค์ทางความคิดเลย เพราะภารกิจในการเรียนที่เข้มข้นมากมาย บทความนี้เขียนตอนประมาณตี 2 ซึ่งเป็นเวลาที่ดึกมากพอสมควรแต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีต่อความคิดเพราะเงียบสงบดี ความเงียบสงบดังกล่าวทำให้ Sunday-weekly หวนกลับไปคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ จนเกิดเป็นบทความในครั้งนี้
มีนาคม
มีนาคมเป็นชื่อเดือนหนึ่งในปฏิทินของประเทศไทย ผมไม่แน่ใจว่าทำไมจึงชื่อว่า มีนาคม อย่างไรก็ตามแต่ช่วงเดือนมีนาคมเป็นช่วงของการเปลี่ยนผ่านของฤดูกาล หากเป็นที่เชียงใหม่การเปลี่ยนฤดูกาลเป็นช่วงที่อากาศค่อนข้างดี ซึ่งหากเป็นในช่วงเดือน พฤศจิกายน – มกราคม เป็นช่วงอากาศหนาว แต่ในช่วงเดือนมีนาคม จะเป็นช่วงที่อากาศเย็นสบายมีลมพัดปลิวไปมา แต่หากเป็นเดือนเมษายนแล้วก็ ในเชียงใหม่เองก็ร้อนเอาเรื่องพอดู
เดือนมีนาคมเป็นเดือนที่แปลกในชีวิตผมมาก ที่แปลกเพราะเป็นเดือนที่คนบ้านนอกบ้านนาอย่างผมจะได้มีโอกาสเดินทางไปกรุงเทพเสมอ การเดินทางแต่ละครั้งก็เป็นเรื่องที่สนุกสนานมาก ไม่เดินทางโดยรถไฟก็โดยรถทัวร์ แต่ผมชอบนั่งรถไฟมากกว่าเพราะได้มีโอกาสชมวิวทิวทัศน์ข้างทางเสมอ ๆ
เดือนมีนาคมอาจเป็นความสมพงศ์กับผมเรื่องการเดินทางหรือเปล่านี้ไม่ทราบแน่ชัด แต่ตามโหราศาสตร์แล้วผมจะอย่างก้าวสู่ชีวิตใหม่ คือ อายุเพิ่มขึ้นในเดือนมีนาคมเสมอ ๆ เช่นเดียวกับทุกปีที่ผ่านมาปีนี้ผมเพิ่งได้รับทราบข่าวดีว่าจะได้เดินทางไปกรุงเทพเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาว่า ผมได้เป็นตัวแทนของจังหวัดเชียงใหม่ (ตอนที่จรดปากการเขียนก็รออย่างใจจดใจจ่อว่าคำสั่งอย่างเป็นทางการจะออกเมื่อไหร่) เป็นการอบรมเกี่ยวกับการเมืองการปกครองที่กรุงเทพเป็นเวลา 10 กว่าวัน ในช่วงเดือนมีนาคมซึ่งถือได้ว่ายาวนานพอสมควร คงเป็นประสบการณ์อีกประสบการณ์หนึ่งที่น่าสนุกและจะเป็นข้อบันทึกในชีวิตผมอีกประสบการณ์หนึ่ง
พอจำได้ก็คงเริ่มตั้งแต่สมัยที่ผมอยู่ชั้น ม.2 (ปี2544) ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมต้องเดินทางไปเข้าค่ายที่กรุงเทพ และ ไปต่อบนเรือ โครงการนี้ชื่อว่า โครงการเรือเยาวชนสร้างสรรค์ไทย ผมเป็นเด็กเล็กสุดในรุ่นสนุกมาก พอถัดมาจากนั้นอีก 1 ปี (ปี2545) ผมได้มีโอกาสเดินทางไปอบรมเรื่องการคุ้มครองผู้บริโภค ที่โรงแรมรามาการ์เดนท์ สนุกมากกินอยู่อย่างสนุกสนานสบายใจช่ำ พอผมขึ้นมาอยู่ชั้น ม.4 (ปี2546) ผมก็ได้เดินทางมาอบรมเกี่ยวกับการคุ้มครองผู้บริโภคอีกครั้ง ณ สถานที่เดิม มีความสุขมาก ๆ พออยู่ชั้นม.5 ( ปี2547 ) ก็เดินทางมากรุงเทพเพื่อบรรยายให้สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค การเดินทางมาครั้งนี้เป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดในชีวิต
การเดินทางในปี 2547 ผมได้รับเชิญจากทางสำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภคสำนักนายกรัฐมนตรี (สคบ.) ให้เป็นวิทยากรบรรยายเกี่ยวกับการดำเนินกิจกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค ผมนั่งรถตู้ของทางสำนักงานที่จัดเตรียมไว้ พอเดินทางเข้ากรุงเทพเจ้าที่ก็จัดการตระเตรียมที่พักให้ผม ก็มีเรื่องเล่าในวงสนทนาระหว่างผมกับเจ้าที่ สคบ. ว่าโรงแรมที่ผมจะเข้าพักครั้งแรกเต็มเจ้าหน้าที่ดูแลเรื่องที่พักของผมก็บอกกับทางโรงแรมไปว่าว่าผมเป็นท่านรองเลขาธิการ ( รองอะไรไม่รู้นะ ) อย่างไรก็ตามทางโรงแรมก็ไม่มีห้องพักให้จริง ๆ เพราะเติมแล้ว ผมสนุกมากับการบรรยายครั้งนี้เพราะการดูแลจากพี่ ๆ ที่สำนักงานคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค
ปี 2548 – 2549 เป็นปีแรกที่เว้นวรรคการเดินทางไปกรุงเทพเนื่องจากเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิตคือเปลี่ยนผ่านจากมัธยมศึกษาไปสู่มหาวิทยาลัย เลยไม่ได้เข้ากิจกรรมอันใดเท่าใดนัก ก็มีมองไว้ 2 โครงการคือ โครงการของพรรคชาติไทย กับ ของสำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี แต่เนื่องด้วยคุณสมบัติไม่ได้เลยหมดโอกาสเข้าร่วมกิจกรรม
ปี 2550 รับศักราชใหม่ด้วยการไปกรุงเทพตั้งแต่ต้นปีเลยด้วยการเข้าไปรับรางวัลเยาวชนดี ที่สำนักนายกรัฐมนตรี ถัดจากนั้นในเดือนมีนาคม ก็เดินทางไปประกวดแข่งขัน เป็นการแข่งขันที่แพ้อย่างหมดรูปแต่ก็เป็นบทเรียนชิ้นสำคัญที่ต้องนำมาปรับตัว
ปี 2551 ก็เริ่มต้นด้วยข่าวดี คือ ได้ไปอบรมเกี่ยวกับกฎหมายการเมืองการปกครอง การเลือกตั้ง ซึ่งจัดโดยสำนักเลขาธิการรัฐสภา คงเป็นอีกกิจกรรมหนึ่งที่น่าสนใจและได้ประสบการณ์อย่างมากมาย
เมื่อนำเรื่องราวต่าง ๆ มานั่งผนวกกันเข้าทำให้ผมคิดแปลกใจว่าเดือนมีนาคมเป็นเดือนที่ดีที่สุดของการเดินทางเสมอ ๆ เพราะได้เดินทางไปกรุงเทพไปพบปะกับกิจกรรมที่น่าสนใจอย่างหลากหลายกิจกรรม ได้พบเจอกับเพื่อนสมาชิกใหม่อย่างที่เราไม่เคยรู้จัก แม้การเดินทางบางครั้งไปประสบพบเจอกับความสนุกสนานพบกับความพ่ายแพ้แต่ก็เป็นบทเรียน บทความครั้งนี้คงเป็นเรื่องราวส่วนตัวที่นำมาเล่าสู่กันฟัง หากไปอบรมกลับมาแล้วก็คงจะขอนำมาเล่าให้ได้รับฟังกันเหมือนเช่นเคย
วันนี้พอเท่านี้ก่อนพบกันใหม่อาทิตย์หน้า
ความเห็น (1)
Easy to understand. Hopefully, you can go to BKK. for the next year.