บทท่องอาขยาน
ดรุณบันเทิง |
สำเริงสำราญประสานบทเพลง | |||||||||||
| ฟังสนุกปลุกใจ | ไพเราะวังเวงเพลงที่เราร้อง | |||||||||||
| ดูซินั้น หมู่ไม้ | ดอกไม้สวยชวนให้ปอง | |||||||||||
| ฟังนกน้อยลำพอง | ร้องดังเจื้อยแจ้งเสียงแววขันคู | |||||||||||
| จูรุ๊กกรู......จุ๊กกรุ | จุ๊กกรู ลา....... ตาลาลับ....... | |||||||||||
| เจ้าชวนให้ชื่นชูใจ |
อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์
มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่งฐานใดคงไม่แคลน
ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว
แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์
ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย
หนังสือก็ไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี
ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล
จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า
จะชักพายศลาภให้สาบสูญ
ทั้งขายหน้าญาติวงศ์พงศ์ประยูร
จะเพิ่มพูนติฉินคำนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท
เป็นของล้วนควรจดจำศึกษา
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา
หวังให้บุตรนัดดาได้ร่ำเรียน
จะได้ทราบบาปบุญทั้งคุณโทษ
ปะบุตรโฉดต่ำช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร
เป็นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย
ความเห็น (2)
อ่านแล้วรู้สึกสนุกมาก ไม่เหมือนกับการ
อ่านหนังสือทั่วไป
ซึ่งสร้างความเครียดให้กับคนขี้เกียจอย่างดิฉันมาก
ขอบคุณมากๆค่ะ
แต่ชื่อบทคือไรหรอเราไม่รู้อ่ะ