มาลำบากทำไม

เหนื่อย ท้อ

ทุกๆบ่ายสามวันศุกร์เราต้องนั่งรถจากภูเก็ต ไปเรียนที่ตรัง ประมาณ 2 ทุ่ม ถึงตรัง มีสงครามน้องสุดน่ารักในรุ่น มารอรับทุกอาทิตย์ ถ้าน้องไม่ติดธุระอะไร

บางวันงานที่รับผิดชอบยังค้างคาอยู่เลย ต้องเก็บข้าวของเตรียมเดินทาง ต้องขอบคุณพี่ๆพนักงานขับรถของมหาลัยที่ไปส่งที่ บขส.ทุกวันศุกร์ เหนื่อยจากทำงาน แล้วต้องไปเรียนเสาร์-อาทิตย์อีก ไม่มีวันหยุด  นั่งรถไป ท้อไป แอบคิดไม่ได้ว่า "เราจะมาลำบากทำไม มันจะมีอะไรดีขึ้นมาบ้าง ก็ไม่รู้นะ" แต่เราตัดสินใจแล้วนี่ ถอยหลัง ไม่ได้แล้ว

ระหว่างทางกระบี่ - ตรัง ฟ้าเริ่มมีดาว นั่งมองดาวไปบ้าง คิดถึงงาน คิดถึงเรื่องเรียน คิดถึงเพื่อนที่ห่างหาย ก็ดันไปเรียนทั้งเสาร์-อาทิตย์ เพื่อก๊วนเที่ยวก็หาย จับคู่กันแต่งงานไปก็หลายคู่ ก็เลยเหลือเดี่ยวๆอย่างเราไง 5555

ยิ่งช่วงสอบ นั่งอ่านหนังสือ บางครั้งทำให้คิด "จะมานั่งอ่านหนังสืออยู่ทำไม หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ"มีบางครั้งก็หลั่งน้ำตาบ้างเหมือนกัน แต่ก็ยังมีเพื่อนๆร่วมห้อง อ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆข้างๆมั่ง เดินว่อน ถามโน้น ถามนี่ กันมั่ง บรรยากาศอบอุ่นจนร้อน เลยล่ะ

เลิกเรียน อาทิตย์ 4 โมงเย็น ต้องนั่งรถกลับจากตรังถึงภูเก็ต 4 ทุ่ม วันอาทิตย์เหนื่อยมาก ขึ้นรถปุ๊บ หลับเลย

ทำแบบนี้มา ปีครึ่ง  สรุปสุดท้าย ผลลัพธ์ที่เราได้ คือ การคิดเป็นระบบยิ่งขึ้น มีความอดทนมากยิ่งขึ้น มีเพื่อนเพิ่มขึ้น มีพี่ที่น่ารักเพิ่มขึ้นเพียบเลย

 

[ปุ๊กลุก]

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[พี่อักษร ทับแก้ว]

ชื่นชมกับความพยายาม และความตั้งใจมากเลยค่ะ ตัวเองคิดอยากเรียนปริญญาโทเหมือนกัน ได้แต่คิด คิด ไม่ยอมลงมือทำ จนป่านนี้อายุเกินสี่สิบแล้ว พอคิดจะไปเรียนก็เกรงว่าจะเป็นคนแก่คนเดียวในคลาส แต่พอได้อ่านบล็อคของคุณสุนีย์รัตน์แล้วรู้สึกมีกำลังใจขี้นค่ะ