เพื่อนช่วยเพื่อนที่บางไทร ตอน 2 : คิดได้อย่างไร

คิดอย่างไรก็เขียนไปอย่างนั้น

             ด้วยความที่ได้เห็นสิ่งดี ๆ  แล้วมีความสุขใจ  ก็มานั่งถามตัวเองว่าและคิดว่า  คิดได้อย่างไรโครงการโบราณแบบนี้   ในอดีตชุมชนมีสิ่งดี ๆ เหล่านี้อยู่   แต่ก็ความเจริญที่เรามองว่ามันเจริญทางด้านวัตถุและสิ่งของ  ความเป็นแสงสี

ทำให้คนเริ่มสูญเสียความดีในจิตใจ เอารัดเอาเปรียบกันเพื่อแย่งชิงสิ่งของ

             โครงการที่สาธารณสุขจัดทำเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก   เพราะเป็นการปลูกฝังทางด้านจิตใจ  ให้ชุมชนมีความผูกพันธ์   ก็เศรษฐกิจพอเพียงระดับชุมชนดี ๆ นี้เอง  โครงการนี้สร้างจิตคนให้ผูกพันธ์เป็นลูกโซ่  จากพี่เลี้ยงที่เป็นเจ้าหน้าที่  ไปยังพี่เลี้ยงที่เป็นคนในชุมชน  ไปยังอาสาสมัครผู้ดูแลช่วยเหลือผู้ป่วย 

จากผู้ป่วยเมื่อหายป่วยดีขึ้นมีจิตประเสริฐกลายเป็นอาสาสมัครผู้ดูแลคนอื่น   กิจกรรมหมุนวนเป็นเรื่องของความดีและงดงามทางจิต

   โครงการนี้น่าจะปรับใช้ได้ในหลาย ๆ ด้าน  เพราะเป็นเรื่องของความผูกพันธ์  ของเพื่อนและเพื่อน 

             หลังจากภาคเช้าในวันนั้นจบลงเมื่อถึงเวลาหิว  แต่แค่เริ่มต้นทุกคนในเวทีก็มองเห็นความดี  สิ่งดีลอยกระจายอยู่ทั่วทุกคนยิ้มแย้ม  

                                   

ผมก็คิดว่าเวทีภาคบ่ายต้องปรับไปตามสถานการณ์แล้ว  ต้องมีข้อกำจัดว่าจะหยุดเวทีกลับบ้านกันตอนไหน  คงต้องกำหนดกันให้ชัด  เพื่อช่วยขจัดความกังวลออกไป  จากประสบการณ์พบว่า  ผู้ร่วมเวทีจะกังวลเมื่อเวลาภาคบ่ายเพราะมีภาระที่ต้องทำก่อนค่ำทุกคน ให้ค่ำก่อนภาระไม่ได้  จึงต้องกำหนดกัน  ผู้กำหนดคือผู้อยู่ในเวทีทุกคน  และกำหนดว่าครั้งนี้เราเลิกเวทีลากลับกันเมื่อเวลา15.00 น.

             วิทยากรสุมหัวอีกครั้งช่วงกินข้าว  เล่าแลกเปลี่ยนสิ่งที่พบเห็นช่วงเช้าเตรียมปรับเวทีกันภาคบ่าย  ภาคบ่ายแบ่งกลุ่มย่อย  เป็นกลุ่มพี่เลี้ยง  กลุ่มผู้ดูแล   กลุ่มผู้ป่วย      ญาติ ๆ  โดยผู้สังเกตุการณ์นั้นให้มีบทบาทแล้วภาคบ่ายคือลงร่วมเรียนรู้  ชวนคุยจับประเด็นและสรุปประเด็นว่าได้อะไรบ้าง  

            

ส่งผู้แทนกลุ่มออกมาเล่า  ทีมวิทยากรช่วยอยู่ในกลุ่มช่วยกระตุ้นถาม  เพื่อสกัดสิ่งที่อยากได้ออกมา  แต่ยังไงเวลาก็ไม่พออยู่ดี  พอเวทีเริ่มสนุกดวงอาทิตย์ก็ต่ำลงเวลาตามสัญญาก็มาถึง  เวทีต้องเลิกราต้องหาเวลามาต่อกันใหม่อีกคราวต่อไป  เพราะเวทีนี้มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา