ความใจร้อนของแม่ (1)
แม่ผู้เสียสละของผม เป็นคนใจร้อนครับ
เ้ช้าวันหนึ่ง ประมาณเดือนมกราคม 2551 คุณพ่อมีธุระ จะต้องออกไปประชุมแต่เช้า ส่วนคุณแม่ท่านต้องไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาล มีรถอยู่คันเดียว คุณพ่อสงสาร ไม่อยากให้คุณแม่นั่งรถเมล์ หรือรถแท๊กซี่ไปลำพัง คิดว่ายอมไปประชุมช้าเล็กน้อย ึคงไม่เป็นไร ก็เลยบอกคุณแม่้ว่า "เดี๋ยวพ่อจะไปส่งแม่ก่อน แล้วพ่อค่อยเลยไปประชุมนะ" คุณแม่พยักหน้ารับทราบ
ขณะที่คุณพ่อกำลังแต่งตัว ตะโกนบอกคุณแม่ซึ่งอยู่นอกห้องว่า "พ่อจะเสร็จแล้วนะ แม่พร้อมหรือยัง?"
เงียบ...
"คุณแม่!?!..."
เงียบ...
คุณพ่อแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาจากห้อง เรียกเด็กมาถามว่าคุณแม่อยู่ไหน
เด็กตอบว่า "ขับรถออกไปแล้วเมื่อสักครู่นี้ค่ะ"
ความเห็น (2)
บ้างครั้งเราคิดว่าแม่ใจร้อน แต่ถ้าเราคิดว่าแม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ไม่อยากจะต้องเป็นภาระของใครละ จะสบายใจกว่าไหม
เป็น"ความใจร้อน" และ "ความน่ารัก" ของคุณแม่ด้วยค่ะ
ลักษณะพิเศษอย่างนี้หายาก ไม่ได้ก่อให้เกิดความไม่สบายใจแต่อย่างใด
จะว่าไปแล้วบางอารมณ์คุณแม่ก็มีความ"ซื่อ"อยู่เยอะมากเช่นกัน
เมื่อวาน เราพูดกันว่า ตอนนี้ แค่ในซอยบ้านเรานี้ก็มีเด็กเล็กๆ รุ่นราวคราวเดียวกันอยู่สิบกว่าคนแล้ว เยอะมาก
พ่อก็เลยพูดเสริมขึ้นมาว่า
"นี่ก็รุ่นที่สามแล้วสินะ"
สามี พูดรับขึ้นมาว่า "ปุ๋มก็รุ่นที่สองสิเนอะ"
ปุ๋ม "ใช่....เผลอแป็บเดียวเองนะเนี่ย"
สามี "แล้วพี่แป๋งก็รุ่นแรกใช่มั้ยเนี่ย"
......แป่วววววว....
ปุ๋มสบตากับพ่อพร้อมหัวเราะออกมาในความซื่อของสามีตัวเอง
แม่ (กระซิบข้างหูสามี) "อ้าว แม่ก็คิดเหมือนเจตนะเนี่ย"
ฮึ่มมมม อย่างนี้เขาเรียกว่าซื่อพอกัน