บนถนนแห่งความหวัง กำลังใจ แด่เธอผู้เป็นที่รัก ตอนที่ 1 แรกเริ่มสังเกตเห็น

พูดไม่เป็นภาษา สื่อสารไม่เข้าใจ ได้แต่ออกเสียงไม่มีความหมาย ไม่สนใจสิ่งต่างๆที่อยู่รอบตัว ไม่ตอบสนองเวลาเรียกชื่อ/กอด เป็นสาเหตุที่ทำให้คุณแม่ร้อนใจที่ต้องพาลูกไปหาหมอ ***ขออนุญาติใช้ชื่อสมมติ เพื่อเป็นการรักษาสิทธิของเด็กและครอบครัว แต่เนื้อเรื่องที่เขียนและเหตุการณ์เป็นเรื่องจริง และได้รับอนุญาติจากคุณแม่น้องบาสให้นำเรื่องราวเกี่ยวกับน้องบาสมาเผยแพร่ได้***

             น้องบาสเป็นเด็กผู้ชายเกิดในครอบครัวที่พ่อแม่มีอาชีพรับจ้างอยู่ในกรุงเทพมหานคร ด้วยภาวะเศรษฐกิจและงานที่คุณพ่อคุณแม่ทำเป็นเหตุให้คุณพ่อคุณแม่ไม่มีเวลาดูแลน้อง จึงได้นำน้องไปฝากคุณตาคุณยายเลี้ยงที่ต่างจังหวัด (จังหวัดหนึ่งทางภาคอีสาน) ซึ่งคุณตาคุณยายมีอาชีพเป็นเกษตรกร ท่านทั้งสองก็ได้เลี้ยงหลานชายสุดที่รักดีที่สุดเท่าที่คนเป็นคุณตาคุณยายจะทำให้ได้ตามอรรถภาพ

                พอถึงช่วงเทศกาลที่มีวันหยุดยาวคุณพ่อคุณแม่ที่ทำงานอยู่กรุงเทพฯก็จะกลับไปเยื่อมน้องบาสที แต่ในระหว่างที่คุณพ่อคุณแม่ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ก็ได้โทรศัพท์ไปถามไถ่คุณตาคุณยายสม่ำเสมอว่าน้องเป็นยังไงบ้าง ตามประสาคนเป็นพ่อแม่ที่ย่อมเป็นห่วงและคิดถึงลูกเสมอ แต่ด้วยภาวะเศรษฐกิจที่ต้องทำงานหาเลี้ยงชีพ จึงไม่ค่อยได้กลับไปเยี่ยมเท่าไหร่ ได้แต่อาศัยการคุยทางโทรศัพท์

               จากการที่คุณแม่ได้โทรศัพท์ไปหาบ่อยๆ ก็จะถามคุณตาคุณยายเสมอว่า "น้องพูดหรือยัง" ด้วยความเป็นพ่อเป็นแม่ก็อยากได้ยินลูกสุดที่รักเรียกพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่นเขา คุณพ่อคุณแม่ก็ได้แต่เฝ้ารอ ก็ได้คำตอบเหมือนเดิม "ว่ายังไม่พูด เอาแต่ออกเสียงอือๆๆ อาๆๆ ฟังไม่รู้เรื่อง" ในตัวคุณแม่มีความสงสัยมาตลอดว่าลูกของตนเองน่าจะมีอะไรไม่ปกติถึงยังไม่พูดสักที เพราะเมื่อน้องอายุได้ 2 ขวบ  7 เดือน คุณแม่ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมน้อง ด้วยความคิดถึงเมื่อเจอน้องบาสก็เรียกชื่อน้องบาส น้องบาสก็ม่ตอบสนอง พอคุณแม่เข้าไปกอด  ไปหอมแก้มน้องบาส  น้องบาสก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรโต้ตอบเลย แถมเอียงตัวหนีไม่ยอมให้กอดให้หอม นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คุณแม่มองว่าลูกของคุณแม่มีอะไรที่แตกต่างจากเด็กทั่วไป แต่ประเด็นที่ทำให้คุณแม่คิดมากและวิตกกังวลคือ น้องยังไม่พูด แต่คุณตาคุณยายตามประสาชาวบ้านก็บอกคุณแม่ว่า "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็พูด เด็กผู้ชายก็ปากหนักอย่างนี้แหละ" ด้วยความที่คุณแม่ก็ไม่มีเวลาก็ไม่ได้ตาม จนปล่อยเวลาล่วงเลยมาจนน้องอายุ 3 ขวบ น้องก็ยังเหมือนเดิม คือยังไม่พูด คุณแม่ก็บอกคุณตาคุณยายว่าไม่ไหวแล้วนะ เพราะน้องอายุมากขึ้นแล้วแต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม คุณแม่จึงขอร้องให้คุณตาคุณยายพาน้องขึ้นมากรุงเทพฯ เพื่อพาน้องไปหาหมอ ตอนแรกๆคุณตาก็ไม่ยอมพาน้องมา บอกคุณแม่ว่าน้องไม่เป็นไรหรอก ก็แข็งแรงดี แม่นะคิดมากไปเอง คุณแม่ต้องหว่านล้อมเกลี้ยกล่อมตั้งหลายครั้งกว่าคุณตาจะยอมพาน้องมากรุงเทพฯ และแล้วคุณตาคุณยายและน้องบาสก็ได้เดินทางด้วยรถไฟมากรุงเทพฯ