มีหนังสือหลายเล่มที่อ่านแล้วทำให้เราฉุกคิดถึงเรื่องราวของชีวิต “เวรอนิกาขอตาย” (Veronica decide to die เขียนโดย เปาโล โคเอโย) คือเล่มหนึ่งที่อยากจะเอ่ยถึงในวันนี้ ฉันอ่านเล่มนี้ครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน และหยิบมาอ่านซ้ำอีกครั้งเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา
เมื่อวานนี้ได้พูดคุยกับเพื่อนบนเนตคนหนึ่ง ตอนนั้นเธอพูดถึงชีวิตผ่านตัวอักษรบนจอว่า “คนเราทำให้เวลามันผ่านๆไปแค่นั้นเองหรอไม่ดีเลย”
คำพูดอันแสดงถึงการมองเห็นความว่างเปล่าของชีวิตเช่นนี้ เธอเคยรู้สึกคล้ายๆกันบ้างไหม? เพื่อนฉันคนนี้ก็เหมือนๆ กับคนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ในยุคปัจจุบันนี้ เกิดมาในครอบครัวปกติไม่มีปัญหาอะไร เติบโตมาด้วยการร่ำเรียนหนังสือตามระบบ เลือกดำเนินชีวิตตามคำแนะนำ(หรือร้องขอ)ของพ่อแม่ เรียนจบและทำงาน มีความสัมพันธ์กับคนรักเหมือนๆกับใครๆทั้งหลาย เพื่อที่วันหนึ่งเธอจะตื่นขึ้นพร้อมกับคำถามว่า “เราเกิดมาเพียงเพื่อทำให้เวลามันผ่านๆไปแค่นั้นเองหรือ?”
เวรอนิกาในหนังสือเล่มนี้ ตัดสินใจฆ่าตัวตาย เพราะมองไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่แบบเดียวกัน เธอคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตช่างซ้ำซากจำเจ เมื่อวัยหนุ่มสาวผ่านไป วัยชราจะเข้ามาแทนที่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ความเจ็บไข้จะซ้ำเติมเข้ามา ในที่สุดเพื่อนฝูงและคนรอบข้างก็จะค่อยๆตายจากกันไป ชีวิตจะเหมือนกับโศกนาฏกรรมอันน่าเบื่อหน่าย วิถีชีวิตที่แต่ละวันดูเหมือนๆกันไปหมด
เปาโล โคเอโย(ผู้เขียนเรื่องนี้)พูดถึงการค้นพบความหมายของชีวิต ผ่านการเล่าเรื่องราวของเวรอนิกา ที่ฟื้นขึ้นมาจากการฆ่าตัวตายเพราะกินยานอนหลับสี่ห่อ เธอพบว่าเธออยู่ในโรงพยาบาลวิลแลต ซึ่งเป็นโรงพยาบาลบ้า และรับรู้จากหมออิกอร์ว่า เธอจะมีชีวิตเหลืออยู่เพียงไม่เกินเจ็ดวัน เพราะกล้ามเนื้อหัวใจถูกทำลายจากการกินยาเกินขนาด
เวรอนิกา ตัดสินใจใช้เวลาที่เหลือน้อยนิด ทำสิ่งที่อยากจะทำแต่ยังไม่ได้ทำ มีหลายอย่างที่ไม่ได้ทำเพราะข้ดแย้งกับขนบของสังคม หรือไม่อยากขัดใจพ่อแม่ แต่เวลานี้เธอมีเพียงปัจจุบันเท่านั้น อดีต หรืออนาคตกำลังจะหายไปภายในเวลาเพียงไม่กี่วันข้างหน้า เธอจึง”กล้า”ที่จะทำอะไรก็ตามที่ใจปรารถนาจะทำ
และด้วยการตัดสินใจเช่นนี้ ทำให้เธอค้นพบว่า ชีวิตนี้ยังมีความหมาย เพราะการได้ดำเนินชีวิตไปตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง ทำตามสิ่งที่เป็นความปรารถนาอย่างแท้จริงนะแหละ คือคำตอบของปัญหาของเธอ ความต้องการจะดำรงอยู่เพื่อได้ทำสิ่งที่เป็นความต้องการแท้จริงนั่นแหละ ทำให้ชีวิตนี้มีความหมาย
เพื่อนรัก… ทุกวันนี้เธอได้ทำสิ่งที่อยากจะทำหรือยัง? เธอได้ปล่อยให้ความฝันเมื่อวัยเยาว์ล่องลอยหายไปหรือเปล่า? บางทีพวกเราอาจจะลืมไป ว่าการได้ดำรงอยู่ เพื่อสานความฝันให้เป็นจริงนั่นแหละ คือความหมายที่แท้จริงของการดำรงอยู่
มิใช่มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อทำให้เวลามันผ่านไป เพราะชีวิตไม่ได้ดำรงอยู่เพื่อความว่างเปล่า จริงไหม?
ไม่มีความเห็น