ความจริงที่ไม่มีใครอยากเจอ
เมื่อมีความรัก ก็ย่อมมีความทุกข์ แท้จริงที่สุด ความทุกข์อยู่ในใจเรา แค่บางครั้งมันแอบซ่อน ถูกบดบังด้วยความรัก โลภ ความหลงมัวเมา สุดท้ายก็พลากจากด้วยความเศร้า เสียใจ มีใครบ้างไหมหนอ จะหลุดพ้นจากบ่วงนี้ ต่อให้รักกันมากขนาดไหน สุดท้ายต้องจากกันไปอยู่ดี
สำหรับคนที่ไม่เคยพลัดพรากจากของรัก ไม่เข้าใจ และไม่เคยรู้ว่าท้องฟ้าที่หม่นหมองเป็นอย่างไร ต้องใช้เวลากี่วัน กี่เดือน กี่ปี จะเห็นแสงตะวันอีกครั้ง และรับรู้ว่าตะวันยังให้ความอบอุ่นแก่ผู้คน
ความเห็น (13)
สวัสดีครับ คุณเอ
- แวะมาให้กำลังใจในการเขียนบันทึกเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ครับ
- ค่อย ๆ เพิ่มปริมาณการเขียนในครั้งหนึ่งให้ยาวขึ้นนะครับ
- ครูเอ จะพบว่า ตัวเองมีพัฒนาการในการเขียนได้ดีขึ้นครับ
ขอบคุณครับ :)
แว่มาแอ่วเลยฝากกะโลงล้านนาหื้อปอนปี๋ใหม่แถมหน้อยนึ่งเนอเจ้า..
ปี๋เก่าล่วงลับแล้ว ลับลา ล่วงเลย
ปี๋ใหม่จั่กเข้ามา แม่นแต๊
ขออายุหมั้นฑีฆา ยืนยิ่ง ยาวเอ่
คิดใดสมดั่งแม้ มุ่งไว้ ใจปอง
จากลุงหนาน....พรหมมา
ขอบคุณเจ้าลุงหนาน
- ^^ สวัสดีค่ะคุณครูเอ
- วันนี้ได้มีโอกาสแวะมาเยี่ยมบันทึกของคุณครูเอบ้างหล่ะค่ะ
- หลังจากที่คุณครูเอไปเยี่ยมของดิฉันมาแล้ว (ดีใจมากค่ะ)
- ชอบบันทึกนี้จังค่ะ เป็นสัจธรรมจริงๆ " ความจริงที่ไม่มีใครอยากเจอ "
- "เมื่อมีความรัก ก็ย่อมมีความทุกข์ " ทุกคนทราบดี แต่ทำไม...เรายังวิ่งไขว่คว้าหาความรักมาครอบครอง
- ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ มีมาให้แลกเปลี่ยนกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ น้องดอกไม้ ครูฝึกสอนคนใหม่ อนาคตครูไทย ขอให้มีความสุขกับประสบการณ์สอนนะจ๊ะ เพราะมันหาอ่านในตำราไม่ได้ค่ะ
สวัสดีครับครูเอ
รักแรก...ไม่ประสพผล...แม้นผ่านมานานแสนนาน...กาลเวลาก็มิอาจทำให้ลบเลือน...ยามเหงา!!!!...ยามมีทุกข์...ภาพเหล่านั้นก็จะเข้ามาช่วยซับน้ำตา...มาเป็นเพื่อนคุย...มาปลอบให้หายเหงา...รักหนอ...ช่างมีอานุภาพมากมายเหลือเกิน...แม้รักนั้นจะเป็นรักของเด็ก ๆ ...แต่ก็ยังเข้าใจเรา...ยังเห็นคุณค่าแห่งความเป็นเรา...แล้วเธอเล่า...เมื่อยามทุกข์...ยามเหงา...มีใครหนอ...ช่วยปลอบเธอ...หรือจะเป็นภาพเดียวกับเรา...ได้แต่คำนึงเช่นนี้...ได้แต่ห่วงหาอาลัย...เธอผู้เป็นที่รักแห่งเราคนนั้น....
สวัสดี
ขอบคุณ ที่เข้าถ่ายทอดอารมณ์ ผ่านอักษรที่ไม่มีวันจบสิ้น และเวลาที่ไม่ได้ทำให้ลืมเลือนได้ ...ในบางห้วงของความรู้สึก...เวลาไม่เคยทำให้ลืมเลือน
และเวลาทำให้เราดีขึ้น
"ที่เราเจ็บมันไม่ใช่ว่าความรักจากเราไปไหน แต่มันยังอยู่กับเราต่างหาก" มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยา...
แวะมาทักทายครับคุณครูเอ น่าภูมิใจจังเลยที่มีคุณครูที่เสียสละความสุขสบายในเมืองมาช่วยพัฒนาเด็กบนดอย และมันก็เป็นความฝันของใครๆอีกหลายคนที่อยากมีโอกาสเช่นนี้ เป็นกำลังใจให้อีกคนครับ...
"สวัสดีจ้า..วันศุกร์พี่แจ๋วไปดาราฯ..เครือข่ายผู้ปกครอง ละก้อวันเสาร์ไปประชุมรับฟังเสวนา พหุวัฒนธรรม ที่ดิอิมเพลส วันนี้เป็น งึกๆงั๊กๆ เลยฮ่า อาจารย์บอกว่าให้โละความจำเก่าออกก่อน ใส่เรื่องใหม่เข้าไป สมองอันเต็มเปี่ยมด้วยสมาธิ จะบันทึกเรื่องราวใหม่และจดจำเรื่องเดิมที่ควรจำ อย่างอัตโนมัติ มีหลายเรื่องที่ต้องเรียงfile ใหม่ อันดับแรก ทำอย่างไรจะให้คนรักกัน เนียะ ยากจัง.."
- เวลาจะทำให้ทุกคนพบกับการจาก จะช่วยให้เรียนรู้ ในที่สุดจะช่วยเยียวยา
- นอกจากเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่ทุกคนหนีไม่พ้นแล้ว เพิ่มการจากหรือพลัดพรากเข้าไปด้วยอีกอย่างน่าจะดี
- ขอบคุณข้อคิดดีๆครับ
สวัสดีค่ะน้องครูเอ
สบายดีนะคะ มาทายทักด้วยระลึกถึงค่ะ
... การพลัดพราก ไม่ว่าจะจากไกล จากหาย หรือจากลาลับ ล้วนทำให้เรารู้สึก ได้ในแต่ละระดับ
.. จนบางครั้งเราอาจกลัวการเริ่มต้นสานสัมพันธ์ใหม่ๆ ไม่ว่ารูปแบบไหนก็ตาม เพราะเรามิอาจรับรู้ว่า เราจะต้องเจอกับการพรากเมื่อใด
คิดถึงเพลงๆ หนึ่งเลยค่ะ .... ต่อให้รักกันมากมาย สุดท้ายเราก็ต้องจากกันอยู่ดี
... แต่ช่วงวันเวลาที่ใช้จ่ายไปด้วยกัน ที่สำคัญเสมอ เราจะมีความทรงจำดีๆร่วมกัน ... เป็นกำลังใจให้น้อง และหนุ่มน้อย นะคะ คิดถึงค่ะ