เมื่อนาฬิกา... หยุดเดิน
“คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป”
ใครที่ผูกนาฬิกาบ่อยๆ จนติด คงจะรู้สึกได้ . . . ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ ฉันเอง . . . ก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด . . . หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่า . . . บางอย่างมันหายไป มันว่าง ๆ และขัดเขินทุกครั้ง . . . ที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู
เมื่อราวสองปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ .. กระจกร้าว
ฉันถอดมันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่า ตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ เก้อ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู
ความเคยชินของคนเรา เกิดขึ้น. . . เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร และยังคงความเคยชินอยู่ เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ
จนเวลาผ่านไปนาน . . . ฉันจึงเริ่มชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย ฉันคิดโง่ๆ ว่า . . . ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา แต่มันไม่ใช่
ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น ฉันยังแอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง
ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอ ๆ ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียงไป. . . ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ในบางครั้ง . . . ฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง. . .
แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวเดี่ยวในวันว่าง หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก
“คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป” ฉันมักได้ยินใคร ๆ พูด แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หากฉันยังมองไม่เห็น ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง หากจะรั้งเขาไว้. . . ด้วยความไม่แน่ชัด
ฉันมีคำถาม . . . ที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า. . . ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี หากฉันจะอยู่ห่างๆ หรือตัดขาด เพื่อให้รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจากชีวิต อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก แต่ไม่นาน . . . คงจะชิน
เมื่อราวสองปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ .. กระจกร้าว ฉันถอดมันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่า ตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ เก้อ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู ความเคยชินของคนเรา เกิดขึ้น. . . เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร และยังคงความเคยชินอยู่ เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ จนเวลาผ่านไปนาน . . . ฉันจึงเริ่มชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย ฉันคิดโง่ๆ ว่า . . . ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา แต่มันไม่ใช่ ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น ฉันยังแอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอ ๆ ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียงไป. . . ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ในบางครั้ง . . . ฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง. . . แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวเดี่ยวในวันว่าง หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก “คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป” ฉันมักได้ยินใคร ๆ พูด แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หากฉันยังมองไม่เห็น ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง หากจะรั้งเขาไว้. . . ด้วยความไม่แน่ชัด ฉันมีคำถาม . . . ที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า. . . ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี หากฉันจะอยู่ห่างๆ หรือตัดขาด เพื่อให้รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจากชีวิต อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก แต่ไม่นาน . . . คงจะชิน 
ที่มา http://www.wanjai.com/
หมายเลขบันทึก: 154966เขียนเมื่อ 20 ธันวาคม 2007 15:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 22:03 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (1)
ว๊าว ! เขต 2 เราจะมีคนดีศรีกวีก็คราวนี้ล่ะครับทั่น !