ต้องออกตัวก่อนว่า ผมเองก็เป็นคนร้อยเอ็ด
จริง ๆ ผมอยากให้ทุกคน(ทุก ๆ จังหวัดนั่นแหละ) ตระหนักว่า พื้นดินที่เขาอยู่ ที่ทำกินคือที่ของเขา(แน่นอนล่ะ)
และปัญหาที่ประสบอยู่ คือ หน้าที่ของเขาที่ต้องช่วยกันแก้
ผมยังจำได้ว่า เมื่อราวสิบปีที่แล้ว หมู่บ้านผมไม่เคยบ่นเรื่องถนนหนทางไม่มี เพราะชาวบ้านเป็นคนทำเอง เป็นคนพัฒนาเอง ด้วยมือของพวกเขาเอง
ผลที่ได้ คือ ทางที่เชื่อมกับหมู่บ้านข้าง ๆ ที่มาพร้อมมิตรภาพ ไมตรี ความสัมพันธ์ของคนในหมุ่บ้าน ความใกล้ชิดของเด็กและผู้ใหญ่
ปัจจุบัน แทบไม่เคยได้เจอแบบนั้นเลย เสียหายเรียกร้องภาครัฐ เงินสนับสนุน หรืองบประมาณ เฮ้อ....เขาไม่รุ้สึกว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องแก้??
ผมไม่รู้สึกอายหรอกครับที่จะบอกว่า หมู่บ้านนั่นคือ "บ้านดงบ้านนา ต.เหนือเมือง อ.เมือง" ซึ่งตอนนี้กำลังถุกพฤติกรรมคนเมืองกลืนเกือบหมดแล้ว
ไม่เจริญไม่เป็นไร ผมอยากได้มิตรภาพ และไมตรีแบบบ้านนอกมากกว่า เจริญ แต่...แล้งน้ำใจ
คิดถึงบ้านจัง...