ประกันล้นพ้นตัว
ผมคุยกับกัลยาณมิตรท่านหนึ่ง แล้ววกมาถึงเรื่องการทำประกัน
คุยไปคุยมา ผมได้ยินว่า เขาทำประกันชีวิตไว้ บอกเป็นวงเงินเทียบเท่า 12 % ของรายได้
ฟังแล้วผมหวิดพลัดเก้าอี้
เพราะเขาเป็นคนโสด ไม่มีห่วง ไม่ได้ผ่อนบ้าน ทำประกันมากมายไปเพื่อใคร ?
อย่าว่าแต่ นี่เป็นประกันชีวิต ไม่ใช่ประกันสุขภาพสักหน่อย จะได้พูดได้เต็มปากว่า ไว้แก้ปัญหาการเงินให้ตัวเองตอนไม่สบาย
ผมนึกขึ้นได้ถึงลูกศิษย์อีกคน เล่าให้ฟังเมื่อหลายปีก่อน ตัวเลขก็แบบนี้
คือตอนทำ ไม่คิด มาคิดได้ ก็ตอนผ่านไปหลายปี ว่า อ้าว ทำเพราะเกรงใจคนอื่นหรอก แต่บนความเดือดร้อนตัวเอง
แบบนี้ เรียก ประกันล้นพ้นตัว ก็คงไม่ผิด
ทำประกัน เท่าไหร่ดี ?
ผมมองว่า คงต้องขึ้นกับเงื่อนไขเฉพาะตัวของบุคคล
ถ้ามีภาระห่วงหน้าห่วงหลังมาก 12 % ที่ว่า ผมก็ว่าไม่ได้มากไปเท่าไหร่นัก
แต่ถ้าไม่มีห่วงอื่น ต้องห่วงแต่ตัวเอง ประกันประเภทได้ประโยชน์ตอนเป็น จะคุ้มกว่าที่ให้ประโยชน์ตอนตาย และคงต้องดูเงื่อนไขเฉพาะตัวอื่นประกอบด้วย เช่น ถ้ารับราชการอยู่ ผมมองว่า 12 % มากไป (แต่ไม่ทำเลย ก็จะ "น้อยไป" เพราะต้องเผื่อกรณียกเว้นสิทธิ หรือสิทธิไม่คลุมถึง)
กลุ่มนี้ ถามซักไซร้ไปลึก ๆ มักเล่าเหตุผลให้ฟังที่แต่ละอย่าง ผมฟังแล้วอยากร้องไห้
- ไว้หักลดหย่อนภาษี ("ได้หนึ่ง ทิ้งเก้า" นี่นะ ?)
- คนขายตื๊อจนใจอ่อน (..."ยังไม่เคยเจอทีเด็ดตอนโดนทิ้งทุ่น"...ผมคิด)
- เป็นการลงทุน (โอ้ว พระเจ้า ! มันเยี่ยมมาก คิดได้ไง !)
คือฟังไปฟังมา เป็นการ "ทำประกันความเสี่ยง ไม่ใช่เพื่อคุ้มครองความเสี่ยง" ทั้งนั้นเลย
ผมจะสอนเด็กโตเรื่องพวกนี้ว่า "ทำประกันอะไร เพื่ออุดความเสี่ยงเรื่องนั้น"
และ "ทำแบบพอดี"
คือ ...
ถ้าทำน้อยไป แสดงว่า ประมาท
ถ้าทำมากไป แสดงว่า โง่
อาจได้ลดหย่อนภาษีด้วยเป็นของแถม
อาจได้รักษาสายสัมพันธ์กับคนขายด้วยเป็นของแถม
อาจได้การออมหรือได้ลงทุนด้วยเป็นของแถม
แต่ถ้าเมื่อไหร่ เอาของแถมเป็นตัวตั้ง เพื่อซื้อของเอาของแถม ก็คงบ่งว่า มีความพิกลในวิธีคิดอยู่ไม่น้อย
ประกันใบแรก ๆ ในชีวิตของผม ทำเพราะความเกรงใจคน
แต่ใบหลัง ๆ ต่อให้เป็นคนที่ผมเกรงใจ ผมก็จะบอกว่า ให้เขาลองวิเคราะห์ให้ผมฟัง ว่าประกันที่ผมทำไปแล้ว ยังมีรูโหว่ความเสี่ยงไหนที่ผมยังไม่อุด หรือยังอุดไม่รัดกุม
ถ้าวิเคราะห์ไม่ได้ ผมไม่สนใจเรื่องนี้ต่อ ก็จะไปชวนคุยกันเรื่องลมฟ้าอากาศ เรื่องสัตว์เลี้ยงแสนรัก เรื่องสัตว์ประหลาด เรื่องนิยายน้ำเน่าที่กำลังจะอวสานคืนนี้
สบายใจกว่ากันเยอะเลย
ความเห็น (5)
ภีม ภคเมธาวี
ภีม ภคเมธาวี
- สวัสดีครับคุณภีม
- ประกันใบแรก ในช่วงแรกของชีวิต ผ่านไปนานพอ มักจะไม่มีผลกระทบเมื่อรายได้เพิ่ม
- ดังนั้น "ซื้อความรู้" จากการทำใบแรก ก็ถือว่า คุ้ม เพราะได้ใช้แทน เกราะกำบัง ได้ด้วย เป็นของแถม
- แต่ถ้าใบหลัง ๆ คงต้องคิดหน้าคิดหลังให้มาก และนาน แหละครับ เพราะเป็นการทำเพื่อให้สะท้อนกับเงื่อนไขเฉพาะที่แท้จริงของตัวเอง
- ผมเคยได้ยินคำคนสอนว่า "มิตรภาพที่สร้างบนฐานการทำธุรกิจ จะจริงใจและยั่งยืนกว่า ธุรกิจที่สร้างบนฐานมิตรภาพ"
- เท่าที่เจอกับตัวเอง ผมว่าจริง
- เพราะใครค้าขายโดยเอามิตรภาพบังหน้า วันไหนเราไร้ประโยชน์สำหรับเขา มิตรภาพก็หดหาย (พอซื้อประกันเขาแล้ว ก็หายหัว จะเคลมประกัน ก็ขี้เกียจบริการ อะไรประมาณนั้น)
- สวัสดีครับ ถือโอกาสมาเล่าประสบการณ์มาแชร์กันครับ
- ผมทำประกันชีวิตครั้งแรก เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
- คนขายประกันเป็นเพื่อนผม มาเซ้าซี่ทุกวัน
- พยายามคิดถึงมิตรภาพ และแต่ก็แอบคำนวณผลตอบแทนจากประกันชีวิต กับการนำเงินก้อนนั้นไปฝากธนาคารกินดอก (ขนาดนั้นดอกเบี้ยร้อยละ 10 -ก่อนเกิดวิกฤตเศรษฐกิจ-)
- ผลการคำนวณพบว่า ถ้าภายในเก้าถึงสิบปีหลังจากทำประกันแล้วไม่ได้ใช้ประโยชน์จากการทำประกันแต่ใดๆ เลย ถือว่าเป็นการลงทุนที่ขาดทุน เพราะฝากเงินกินดอกได้มากกว่าประโยชน์จากประกัน
- ผมก็เอาผลการคำนวณไปให้เพื่อนมันดู คราวนี้เพื่อนมันจนด้วยเหตุผลในเชิงประโยชน์ที่ผมจะได้รับจากประกัน มาเปลี่ยนเป็นให้เห็นใจมันหน่อยเพราะมันต้องการยอด จะได้ไปเที่ยวเกาหลี
- ในที่สุดผมก็ตัดสินทำ แต่เหตุผลที่ทำไม่ได้ต้องการช่วยเพื่อนให้มันได้ไปเกาหลี ผมาย้อนคิดถึงคนข้างหลัง ต้องการหลักประกันในช่วงเก้าหรือสิบต่อจากนี้ให้แม่ผม
- ทำประกันไปได้สองปี เพื่อนมันเลิกอาชีพประกัน และได้พาน้องใหม่มาแนะนำผม
- แต่ปีที่สาม ใกล้ครบกำหนดส่งเบี้ยประกัน ไม่มีตัวแทนประกันคนไหนสนใจติดต่อมาบริการรับเบี้ยประกันจากผมเลย
- ผมโทรศัพท์ไปประสานงาน ปลายสายแจ้งให้ผมโอนค่าเบี้ยประกันทางธนาคารด้วยตนเอง
- ผมก็มานั่งคิด ก็พอเข้าใจในเหตุผลได้ว่า น้องใหม่ เขาก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไรจากสัญญาประกันผม เขาก็คงไม่อยากให้บริการ
- ผมเลยตัดสินใจโทรไป ขอสายหัวหน้ากลุ่มประกัน แล้วก็สั่งให้เขามารับค่าเบี้ยประกันจากมือผม ทุกปี โดยได้ต่อว่าไปหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่หายหัวไปไม่บริการเนี่ยแหละ
- ทุกวันนี้หัวหน้ากลุ่มประกันคนนั้น ก็จะมารับเบี้ยประกันจากมือผมทุกปี
- หัวหน้ากลุ่มประกันคนนั้น เขาอายุมากแล้วเหมือนกัน แต่การทำอย่างนี้ของผมไม่ใช่ต้องการแกล้งคนแก่ แต่ต้องการให้เขาเข้าใจว่าภาระและผลที่เกิดจากการพยายามใช้มิตรภาพเข้ามาทำธุรกิจ มันต้องเหนื่อยและรับผิดชอบไม่มีวันสิ้นสุด
- จึงไม่แปลกที่แม้แต่โฆษณาประกันยังสะท้อนภาพให้เห็นภาพคนขายประกันมีภาพลักษณ์ ดังแมลงสาบ ที่ทุกคนรังเกียจ
- อย่างไรก็ตาม ประกันก็มีประโยชน์ แต่การตัดสินใจทำประกัน ต้องมาจากการที่เราจะได้รับประโยชน์จากมันจริงๆ ไม่ใช่แค่เพราะไม่อยากเสียเพื่อนไป
สวัสดีครับ คุณtikapus
- ที่ผมเคยเจอเอง มีทั้งประทับใจด้านลบ และด้านบวกครับ
- ถ้าเจอแบบนั้นมั่ง ผมคงสาปส่งการประกันไปเลย
- เรื่องเล่าของคุณ tikapus เป็นตัวอย่างของการทำประกันอย่างฉลาดครับ คือ "ทำประกัน เพื่อการประกันความเสี่ยง"