เป็นคนในประวัติศาสตร์ แบบไม่รู้ตัว...ในgotoknow
ได้อ่านบันทึกของอ.ธวัธชัย ปิยะวัฒน์ อยู่หลายเที่ยว เพื่อไขข้อข้องใจที่ค้างคามานาน ทั้งเรื่องระบบ เรื่องทุน เรื่องทีม เป็นอันว่าสบายใจได้ เพราะนี่คือลักษณ์ของคนคิดงานใหญ่ได้ดี
แต่ผู้เขียนมีความรู้น้อย ไม่สามารถปลื้มใจกับระบบ กับเครื่อง กับการทำงานของท่านทั้งหลาย มากไปกว่านี้ ทำได้แค่บอกกับตัวเองว่า เอาน่ะ ขนาดมีการออกมารับรองแข็งขัน มีตัวมีตน ให้สังคมรับรู้ ก็ต้องเชื่อถือได้ซิน่า
แต่ถ้าในฐานะบล็อกเกอร์ ที่เอาแต่เขียนไปเรื่อย อย่างผู้เขียน ขอบอกว่ามีความปลื้มสุดๆ กับประโยคของคุณธวัธชัยที่ว่า
"แต่ GotoKnow ไม่ได้สร้างเพื่อวัตถุประสงค์เช่นนั้นครับ จุดมุ่งหมายใหญ่ที่สุดที่เรามีคือทุกสิ่งที่ผู้ใช้เขียนในระบบจะต้องจัดเก็บไว้เป็นจดหมายเหตุของประเทศไทย เป็นบันทึกประวัติศาสตร์ที่ให้ลูกหลานรุ่นต่อไปได้ศึกษาหลายร้อยปีหลังจากนี้ เหมือนที่พวกเราได้ศึกษาสิ่งที่บรรพบุรุษได้เขียนไว้ครับ
เราต้องการสร้าง digital archive ของภูมิปัญญาไทยในปัจจุบันเพื่อลูกหลานในอนาคต และนั่นคือสาเหตุที่ GotoKnow ต้องเป็นของสังคมไทยครับ"
ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราทั้งหลาย ก็กลายเป็นคนในประวัติศาสตร์ โดยไม่รู้ตัว สมมุติ อีกร้อยปี มีคนสนใจเรื่องใดเรื่องหนึ่ง แค่ใส่คำสำคัญ เช่น"บ่น" ข้อความที่เราบ่นกันไว้ก็จะออกมาให้ลูกหลานได้ อ่าน ได้ศึกษากัน ว่า คนเมื่อร้อยปีที่แล้ว เขาบ่นกันอย่างไร ทำไมคนชอบบ่นถึงมีคนเข้าไปอ่าน ไปแสดงความคิดเห็นมากมาย ก็ทำให้เขาได้เรียนรู้ว่า ต้องบ่นอย่างมีศิลปนะ
เป็นเรื่องที่เรียกว่า ข่าวดีก็ได้นะ สำหรับบล็อกเกอร์ทุกคน อดีตที่ผ่านมาก็ตามกฎแห่งกรรมค่ะ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เพราะ Gotoknow เขาเก็บบันทึกเรียบร้อยไปแล้ว ส่วนใครที่ถ่ายทอดเรื่องราว ที่เป็นบทเรียน ในการทำงาน ดำรงชีวิต หรือประสบการณ์ต่างๆ ที่มีค่า และถ้าจะให้เล่าซ้ำ ก็คงไม่เหมือนเดิม ก็หมดกังวล ได้รับการเก็บเป็นจดหมายเหตุแล้วเช่นกัน
วันนี้เขียนบันทึกนี้ ด้วยความเบิกบานใจ และหลายๆคนก็คงมีกำลังใจ หวนกลับมาทบทวน การสร้างประวัติศาสตร์ของตน นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป คุณคือคนสำคัญ ของโลก ไม่ว่าคุณจะเขียน จะบันทึกอะไร เพราะเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า ไม่มีความไร้สาระที่แท้จริง ในตัวตนของใคร มันมีเหตุมีผลเสมอ
นึกไปไกลถึงวันที่ลาจากโลกนี้ไปแล้ว ถ้ามีญาณวิเศษ หยั่งรู้ได้ คงเห็นลูกหลานมานั่งอ่านบันทึกของเรา และอาจเกิดแรงบันดาลใจ ที่ดำเนินชีวิตเรียนแบบพวกเรา อาจไม่ถึงขนาดโคลนนิ่ง แค่สืบสานสิ่งๆดีๆไป พวกเราก็คงสุขใจไม่รู้ลืม
ต่อจากนี้ จะบอกตัวเองว่า ทุกบันทึก จะตั้งใจ บอกเล่ากันให้ชัดเจน จะเป็นความสำเร็จหรือล้มเหลวก็ตาม เพราะเราไม่ได้เขียนให้ตัวเอง อ่านคนเดียวแล้ว แต่เรากำลังจะเขียนให้คนที่ยังไม่มาเกิด ได้อ่านด้วย เพราะบัดนี้ เรากลายเป็นคนในประวัติศาสตร์ โดยไม่รู้ตัว ในGotoknow แห่งนี้แล้วค่ะ
ความเห็น (38)
พี่สาวขา
เติม ว.แหวน ด้วยค่ะ วันนี้เขียนบันทึกนี้ ด้วยคามเบิกบานใจ อิอิ แวะมาแซวแล้วเผ่นจ้า.........
สวัสดีค่ะน้องหนิง
ขอบคุณค่ะ เป็นประจำเลยพี่นี่แหละ สงสัยต้องหาคนพิสูจน์อักษรประจำตัวแล้ว ไปอินเดียด้วยกันไหม
ไปค่ะพี่ อยากไปจริงๆ
ขออย่างเดียวอย่าให้ตรงช่วงที่งานยุ่งๆนะคะพี่รุ่งขา
สวัสดีค่ะ พี่รุ่ง
- ป้าแดง ยังหงอยๆๆอยู่เลยค่ะ
- คล้ายๆจะไม่สนุก เหมือนเคยแล้วค่ะ
- เรื่องเล่า ไม่ค่อยเร้าพลังใจแล้ว
- ขอออกไปดูโลกภายนอกก่อนนะคะ
- ขอบคุณพี่รุ่ง อ่านบันทึกพี่ที่ไร รู้สึกดีค่ะ
เปลี่ยนรูปนี้ ดูสวยเท่ห์มากค่ะ
ชอบจังค่ะ :-))
- ธุหมอรุ่ง ค่ะ..
สังคม คือ คนจำนวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์กันตามระเบียบ กฏเกณฑ์ ตลอดจนเงื่อนไข และวัตถุประสงค์ร่วมกัน
และตัวต้อมเองก็คิดว่าสังคมใน G2K เป็นสังคมที่ดีค่ะ ^_^ และในความรู้สึกของต้อม สังคมแห่งการเรียนรู้ในตรงนี้เป็นอีกหนึ่งหน้าประวัติศาสตร์ที่มีคุณค่าแก่การน่าจดจำ
สวัสดีค่ะพี่รุ่ง
เบิร์ดตามอ่านมาบันทึกเกี่ยวกับการคงอยู่ของโก ฯ ที่หลายๆท่านเขียนถึงด้วยความห่วงใย อาลัยรัก..มานานแสนนานและทุกบันทึก ตามอ่านด้วยความรู้สึกก้ำกึ่งทั้งอัดอั้นและหงุดหงิดใจ เพราะอยากเห็นความ " ชัดเจน " ของพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ก่อตั้งมา..อยากเห็นระบบที่เป็นรูปร่างแน่ชัด..อยากเห็นกลุ่มผู้บริหารที่แน่วแน่ในศรัทธา
เรียกได้ว่าที่ผ่านมาเบิร์ดต้องใช้คำว่าสะกดกลั้น มากกว่าอดทนน่ะค่ะพี่รุ่ง เพราะที่แห่งนี้น่า่รักนัก น่ารักจนเสียดายถ้าเกิดการล่มสลายไป ถึงแม้จะพยายามมองให้เห็นธรรมแบบที่หลายๆท่านบอกว่าเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปก็ตาม ..แต่เบิร์ดก็ยังอยากยืนหยัดอยู่จนวินาทีสุดท้ายมากกว่าน่ะค่ะพี่รุ่ง
จนเมื่อวาน.. อ.ธวัชชัยได้ให้ของขวัญปีใหม่ที่เบิร์ดและคนที่รักโก ฯ ทุกคนยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ..ความอึมครึม อึดอัด หนักหน่วงในใจมลายไปในพริบตา ..แต่ห้วงเวลาที่ผ่านมาก็ไม่ได้เลวร้ายไปเสียทีเดียวนะคะพี่รุ่ง เพราะพิสูจน์ได้ว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่รักโก ฯ และพร้อมจะร่วมหัวจมท้ายด้วยแม้ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้างก็ตาม
เบิร์ดชอบที่พี่รุ่งเขียนว่าเราไม่ได้เขียนแค่บันทึก แต่เรากำลังเขียนประวัติศาสตร์ให้คนรุ่นต่อๆไปได้อ่าน..เป็นจดหมายเหตุที่มีชีวิตไม่ได้ถูกฝังจนลืมบนชั้นเก่าๆในบ้านใครสักคน..เพราะทำให้เบิร์ดต้องบอกกับตัวเองทุกครั้งที่เขียนไม่ว่าจะเป็นบันทึกหรือความเห็นใดๆก็ตามว่าต้อง " รับผิดชอบ " ในสิ่งที่ทำอย่างเต็มที่
ขอบพระคุณมากค่ะสำหรับที่ๆให้เบิร์ดได้เขียนความในใจในครั้งนี้..บุญรักษา ค่ะพี่รุ่ง ( ยืมมาจาก อ.วสวัตดีมาร ค่ะ ^ ^ )
เข้ามาก่อนขึ้นเครื่องไป กทม. ต่อไปลาวครับน้องรุ่ง
ความรู้นั้นมีอยู่มิรู้หาย
ปะทะกายติดสมอง
คนองอยู่ในจิต ที่คิด
แสวงหาความรู้ตลอดเวลา
- น้องรุ่งค่ะ
ท้องฟ้ามืดคลึ้มมาพักใหญ่ ถึงวันนี้ฟ้าเริ่มสว่างแล้วนะค่ะ มองเห็นทางเดินชัดขึ้น สังคมความเอื้ออาทรต่อกันเกิดขึ้นอย่างไม่มีเงื่อนไข ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณอย่างที่สุด
น้องหนิงคะ
ลองดูวิธีการไปของพี่ก่อนนะคะ เราคงต้องไปทำงานอย่างจริงจัง คงต้องใช้เวลาพอสมควร อาจใช้วิธีขอตัวจากต้นสังกัด เป็นต้น และดูกองทุนด้วย ว่าจะมีเพียงพอ ในการส่งอาสาสมัครได้อย่างไร เท่าไหร่ค่ะ หมุนเวียนกันไปทำงาน แต่ทั้งนี้ เราต้องเตรียมตัวไว้ให้ดี เวลาไปจะได้ไม่ลังเลค่ะ
สวัสดีค่ะป้าแดง
การเขียนบันทึกนั้น ต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง รวมทั้งสมาธิและจิตใจด้วย อย่าทนเขียน เพราะนั่นหมายถึงคนอ่านก็ต้องทนอ่านด้วยเช่นกัน กลับมาค่อยว่ากันใหม่นะคะ
สวัสดีค่ะน้องต้อม
นี่แหละเป็นความรู้สึกที่น่าจะเกิดในทุกสังคมที่เราอยู่ สังคมจะมีคุณภาพ มีคนอยากมาอยู่มาเที่ยว เพราะมีเจ้าบ้านที่มีอัธยาศัย แขกจะได้ไม่รู้สึกเกร็ง และไม่อยากเข้ามาอีก หรือไม่ก็คนในอยากจะหนีออกไปที่อื่นมากกว่าค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเบิร์ด
ลุงเอกชื่นชมเวลาน้องเบิร์ดเขียน หรือตอบ ต่อ กระทู้มากค่ะ พี่ก็มีใจตรงกับลุงเอก เห็นด้วยอย่างยิ่ง ที่ผ่านมาเราต้องตกอยู่ในสภาพคลุมเครือ อะไรก็ไม่ใช่สักอย่าง พร้อมกับมีการกำหนดกฎเกณฑ์ สำหรับการอยู่รอดของเรา ที่ออกมาเป็นระยะ ชวนปวดหัว เหมือนพูดกันอยู่ในความมืด มองกันไม่เห็น
แต่วันนี้ เราคงรู้สึกสว่าง เห็นพื้นที่ๆตัวอยู่ชัดเจนแล้ว ก็ขอให้ช่วยกัน ปัดกวาดบ้านเรือนเราให้ดี และต้อนรับแขกที่แวะเวียนกันเข้ามา จำนวนที่เรียกว่ามากๆๆๆ
ยิ้มกันได้แล้วนะคะ พี่เลยถือโอกาส ยิ้มผ่านรูปก็แล้วกันค่ะ
สวัสดีค่ะพี่บางทราย
ขอให้เดินทางไปกลับ ด้วยความปลอดภัยนะคะ แล้วกลับมาคิดทำบุญบ้านเรากันใหม่ค่ะ
สวัสดีค่ะคุณ Anuluck
.ใช่แล้วค่ะ คามรู้ ความคิดไม่ได้หายไปไหน มีแต่ใจเท่านั้นที่มันหายไป รักษายากเหมือนกัน แต่ก็กลับไปกลับมาเช่นนี้เอง
สวัสดีครับ หมอ
- ค่อยโล่งอกแล้วใช่ไหม
- เป็นคำยืนยัน นั่งย้น ที่เชื่อถือได้
- ยังแต่พวกเรา ที่ต้องสร้างสรรค์ สิ่งดีๆ มีประโยขน์
- ขอบคุณมาก
สวัสดีค่ะพี่หมู
ที่นี่คนคิดดี คิดบวกมีจำนวนมากค่ะ ไม่ล่มสลายง่ายๆ เทวดาเขาคุ้มครองอยู่ค่ะ
สวัสดีค่ะพี่เกษตรยะลา
ไม่ได้ตอบผิด ยังไม่ได้ตอบต่างหาก ก็ดีใจตามที่ได้รับคำยืนยัน เอาไว้ไปคุยที่หาดใหญ่ดีกว่าค่ะ
หวัดดี
- ยังไม่ตอบ เราก็อ่าน เห็นตอบเขา(คนอื่น)มาเป็นแถว พี่หมู ตกสำรวจอยู่ปรือ (ยังไง)
- ตอบพี่หมู แล้วเว้น วรรคเราไว้อีก
- ยิ่งมึนๆ อยู่
ธ.วั ช ชั ย
สวัสดีค่ะคุณธวัธชัย
ให้คิดว่าทางเริ่มสว่างไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ถูกเปิดให้เห็นทั้งหมดเอง
"เทพ"อย่างอาจารย์ธวัชชัยว่าครับ
สวัสดีค่ะลุงเอก
พื้นที่ประวัติศาสตร์ทุกแห่งในโลกนี้ ต้องมีตำนานค่ะ และในประวัติศาสตร์ความสำเร็จ มักจะเกิดซ้ำๆรอยเดิม คือพลังสามัคคี พร้อมใจ และคิดดีเท่านั้นจริงๆค่ะ
ทุกอย่างกำลังจะลงตัวแล้วค่ะ ถ้าไม่มีเมฆฝน ก็ไม่มีฟ้าร้อง ฟ้าแล่บค่ะ
- ตามมาทักทายพี่
- รูปใหม่ งง งง
- เป็นประวัติศาสตร์นี้เก่า หรือ แก่ครับ
- ฮ่าๆๆๆ
สวัสดีค่ะอาจารย์ขจิต
ที่ งง นี่ ข้อความในบันทึก หรือรูปคนสวยกันแน่ พอรู้ว่า G2K จะป็นบันทึกประวัติศาสตร์ ก็เลยต้องทำตัวดีๆหน่อย อาจารย์มีอะไรแนะนำได้นะ
- สวัสดีค่ะ คุณตันติราพันธ์
- เวลาได้เขียนบันทึกนี่ ก็ได้รับความเบิกบานใจด้วยในบันทึก จริงๆ ละค่ะ ช่วยให้เกิดสติ ที่ดีได้ทีเดียว
สวัสดีค่ะคุณเพื่อนร่วมทาง
เราต่างเป็นนักเดินทาง ตามที่มีผู้ปฏิบัติธรรมท่านสอนไ ขณะเดินทางเรามีเพื่อนก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเลยค่ะ
ขอบคุณที่มาทักทายค่ะ
สวัสดีครับคุณบุญรุ่ง
เราเป็นหนี้บุญท่านอาจารย์ ดร. ธวัชชัย อีกรอบแล้วครับ บารมีทานความสุขใจที่ท่านมอบแก่พวกเราชาว G2K ครั้งนี้...ขอให้บุญรักษาท่านและครอบครัวตลอดไป...
ขอบอบพระคุณมากครับ
คนไทยไร้บันทึก นี่คือจุดอ่อนคนไทยกันแน่ ถ้าคิดว่าไม่เป็นคนจดจำ ละวาง ไม่ยึดติดก็พอได้
แต่หากมองว่าไม่รู้คุณค่าของอดีต และประวัติศาสตร์ที่วาดสิ่งดีๆมีคู่ประเทศมาหาจดจำไม่ ไปที่ไหนก็จะบอกว่าวัดนี้ไม่ทราบเกิดแต่ใดมา พระองค์นี้ไม่มีบันทึกใครผู้สร้าง
สิ่งต่างๆเหล่านี้คู่ไทยมาหลายกาลเวลา ของใหญ่ของโตก็ไม่รู้โผล่มาจากไหน อนาคตต่อไปลูกหลานเหลนโหลนจะได้รู้ประจานไปว่าเกิดแต่ใดมาหาได้ใน gotoknow
สวัสดีค่ะนายช่างใหญ่
เชื่อในฝีมืออาจารย์ธวัธชัย และทีมงานค่ะ ก่อสร้างมาขนาดนี้ มั่นใจค่ะ
สวัสดีค่ะลุงเอก
หนูดีใจมากที่ได้รับทราบข่าวดี ว่าคุณลุงเอก ได้เลื่อนยศเป็นพลเอกแล้ว ปิติใจมากเลยค่ะ รอบอกท่านทูตเมื่อคืน รอจนดึก เพราะท่านไปงานเลี้ยงเพิ่งกลับ ท่านตื่นเต้น ดีใจใหญ่เลย
จะมีวันให้หลานๆ เลี้ยงแสดงความยินดีบ้างไหมคะ
ลุงเอกคะ กำลังจะสร้างบันทึกประวัติศาสตร์ค่ะ บล็อก "เชื่อมใจ สายใยบุญ ตอบแทนคุณ สองแผ่นดิน" เกี่ยวกับโครงการส่งหมอ/พยาบาลไปเป็นอาสาสมัครที่กุสินาราคลินิกค่ะ เชิญลุงเอกมาร่วมเขียนด้วยค่ะ จะแจ้งในโอกาสต่อไป ท่านพลเดชบอก ลุงเอกให้ความกรุณามาก และจะได้ร่วมกันสร้างประวัติศาสตร์หน้าใหม่กันค่ะ
ขอบคุณๆ และยินดีๆครับ
- ฝากไว้ซักบทนะครับ
ทุกคำความแห่งข้อ
บทความ
แบบย่อหรือยาวตาม
แต่งไซร้
เท็จจริงสิ่งดีงาม
ทรามสิ่ง ฤๅนอ
ทุกสิ่งบันทึกไว้
เพื่อได้ ถามถึง
ตระหนักถึงสิ่งนี้
บัดดล
ควรที่เราทุกคน
บ่งไช้
เท็จจริงยิ่งเหตุผล
คำบ่น ด้วยนา
เราคัดประวัติไว้
เพื่อให้ ลูกหลาน
วานเถิดวานพี่น้อง
ขับขาน
บักทึกเป็นตำนาน
เล่าไว้
เสริมจิตวิทยาทาน
จารสู่ บล็อกนา
เป็นหนึ่งบนเว็บไซต์
เพื่อไว้ หลายสมัย
- ขอให้มีความสุขตลอดไปนะครับ
สัสดีค่ะ ท่านอาจารยืทนัน
ขอขอบพรคุณ ในความเป็นกัลยาณมิตรของอาจารย์ ที่มีต่อดิฉัน และชาวG2K ตลอดมา สมเป็นภูมิปัญญาอันมีค่ายิ่ง และประวัติศาสตร์ จะจารึก คุณงามความดี ของท่านนี้ตลอดไปค่ะ
ช่วงนี้มีบล็อกแนะนำให้อาจารย์ได้ทราบ ที่บล็อกนี้ค่ะ
ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
สวัสดีค่ะคุรหมอโรจน์
เคยติดตามและชื่นชมคุณหมอ ในการปฏิบัติงาน เช่น การขอห้องให้ผู้ป่วยมะเร็ง
ไม่นึกว่าเหล่านั้นที่คุณหมอทำ จะกลายเป็นจดหมายเหตุ ให้คนที่ยังไม่เกิด ได้ซาบซึ้งถึงเมตตาจิต ทีคุณหมอมีต่อเพื่อนมนุษย์
ขณะนี้ ดิฉันกำลังมีส่วนร่วม ในโครงการ เป็นอาสาสมัครช่วยงานที่กุสินาราคลินิก ประเทศอินเดีย ซึ่งจะได้ไปฝึกตน ฝึกการสร้างเมตตาบารมี ตามโครงการที่ ท่านทูตพลเดช วรฉัตร ซึ่งท่านปฏิบัติงานอยู่ที่อินเดีย ริเริ่มขึ้น
มีการจัดตั้งกองทุน เพื่อสนับสนุน ผู้ที่จะไปเป็นอาสาสมัครด้วยค่ะ ถ้าคุณหมอสนใจขอเชิญเลยนะคะ ไปที่นี่ค่ะ