สติลง ประสาทขึ้น

บางครั้งในหลายเวลาที่คนเรานั้นเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ทำให้ต้องระเบิดกริยา และวาจาที่คนรอบข้างเรียกคนนั้นว่าเป็น “โรคประสาท”

ประสาทเป็นสิ่งที่รับสัมผัสอันมีอยู่โดยถ้วนทั่วทุกตัวคน
ทุกคนมีประสาท และทุกคนก็เป็นโรคประสาท
แต่ปัญหาจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นนั้นอยู่ที่ใครจะคุมประสาทที่ถูกกระทบ ถูกกด ถูกตบ ถูกตี ถูกกระแทกจากผัสสะหรือสัมผัสรอบข้างได้มากน้อยกว่ากัน

เมื่อสิ่งแวดล้อมภายนอกกระทบอายตนะทั้ง ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ประสาทส่วนปลายสุดจะเริ่มรับรู้และส่งทอดสัญญาณผ่านสายในร่างกาย พร้อมทั้งผนวกเข้ากับ “สัญญา” หรือความจำเก่า ๆ จากประสบการณ์ต่าง ๆ ในชีวิต จากนั้นถ่ายทอดออกมาเป็นกริยาทั้งทางกาย วาจา และใจ ซึ่งกระบวนการทั้งหมดนี้จิตจะทำงานและประมวลผลเพียงแค่เสี้ยววินาที
ดังนั้นสิ่งที่จะออกมาจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับ “สติที่ใช้คุมประสาท” ในขณะนั้น ของคนนั้น ณ เวลานั้นว่า สติจะดำรง มั่นคง ทรงอยู่ได้มากน้อยเพียงใด

ถ้าสติลง สติหาย สติเตลิด ขาดสติ ไม่มีสติ สิ่งที่กริยาทั้งกาย วาจา ใจ แสดงออกมานั้นก็กลายเป็นความน่ากลัว ความน่ารังเกียจ น่าสมเพช เวทนา

ถ้าสติทรง ดำรงสติมั่น ทั้งกาย วาจา ใจ อาจจะสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหวต่อผัสสะใด ๆ ที่มากล้ำกลาย

หรือถ้าสติเกิดการหมุนเวียนเป็นเกลียวขึ้นจนกลายเป็นปัญญา สิ่งที่กาย วาจา ใจ นั้นแสดงออกมาก็จะกลายเป็นความเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ต่อผัสสะต่าง ๆ ที่เข้ามากระทบ

ลมหายใจเข้าที่สบาย ลมหายใจออกที่สบาย ทรงและสร้างสติ
สติมั่นคง ดำรงประสาทให้แข็งแกร่ง แข็งแรง สู้ และสร้างชีวิตให้สวยงามปราศจากการครหาว่าเป็นคน "โรคประสาท” ตลอดไป