จากลูกชาย 4 ขา มาไม่กี่วัน คิดถึงดีแท้ ก่อนจะออกมาประชุมนอนคิดตั้ง 2 วันแน่ะค่ะ ว่าจะพาลูกชายไปฝากไว้ไหน เพราะประชุมที่โรงแรม เอาไปไว้ไหนก็ไม่สะดวก น้องชายที่สนิทพอจะอาไปฝากได้ก็ไม่อยู่ จะเอาไว้ที่บ้านพัก ก็ติดเสาร์-อาทิตย์ น้อง ๆ คงไม่ค่อยมีใครอยู่ ลังเลที่จะเอาไปฝากบ้านเพื่อน เพราะกลัวรบกวนเขา แต่ก็ตัดสินใจเอาไปเพื่อนไว้..
เนี่ยนะ ชีวิต แค่สุนัขตัวเดียว ยังอดห่วงหาไม่ได้ ตอนที่ได้หอยโข่งใหม่ ๆ มีน้องที่รู้จักกันคนหนึ่งรู้เข้าก็หัวเราะก้าก "โอ๊ยเอาเข้าแล้ว ไอ้ภาระ" มาถึงตอนนีก็ซึ้ง่ค่ะเพราะเป็นเยี่ยงนั้นจริง ๆ ด้วย ที่ ๆ วางใจที่สุด คือที่บ้าน แต่พอเวลาเร่งรีบฉุกเฉินมาก็ลำบาก เทียบกับเมื่อก่อนชีวิตผู้เขียน ออกจะอิสระเสรี จะเอาไปเทียบกับคนมีลูกก็ดูไม่สุภาพไหร่ แหม ๆ ยายบ้าเอาลูกหมา มาเทียบกับลูกคน
ตลอดรายทาง ที่เดินทางก็มีเรื่องให้คิดถึงอยู่เรื่อย เห็นอะไรก็คิดถึงหอยโข่ง เช่น เห็นหมาเล่ข้างถนน ถ้าหอยโข่งนั่งไปด้วยเขาละลุกข้นมาดู จนลับตา เวลาเข้าโค้งแบบเร็ว ๆ ก็จะกลัวเขาคะมำ ไปเห็นของกินก็จะนึกถึง อย่างไปซื้อหมูปิ้ง ความจริงก็ไม่ได้โปรดอะไรมากมาย แต่เป็นของโปรดเขา ลืมตัวซื้อไปเยอะโข ตอนซื้อไม่ได้คิด คิดแต่ว่าของโปรดหอยโข่ง พอคิดได้อ่าวกรรม อยู่คนเดียว เลยต้องกล้ำกลืน กินจนหมด
วันนี้โทรไปเช็ค ครูน้ำบอก "พี่ ๆ ไอ้โข่งมันสบายดี แต่ขากลับพี่ช่วยซื้อปลอกคอมาใหม่ด้วยนะ"
"อ่าวทำไมละ"
"ก็มันเล่น ฟัดกับไอ้ตัวเล็กที่บ้าน ขาดหมดเลยพี่"
อิอิ แต่ก็ดีดีใจ ลูกชายมีเพื่อนเล่น
-----------------------------------
เย ๆ มาอยู่นี่ ดีจัง
มีเพื่อนเยอะแยะ
มี ป้าป่วน
น้องหมี 1
น้องหมี 2
ลุงหลง
เราเล่นกัน หัวฟัด หัวเหวี่ยง
แต่ ว่า ..
ป้าป่วนงับ ..แม่ ผมหายไปไหนอะงับ..
มะมารับโข่ง ซักที ...
น้องหมี หมี งับ เห็นแม่พี่โข่งมะงับ .
ป้าน้ำงับ ..แม่โข่งอะงับ ..หายไปไหน ..
วันนี้แม่จะมา มะงับ...
สวัสดีครับคุณหมอ coffee_mania