บนพื้นฐานความเป็นครู
คำว่า "อาชีพครู" กับ "ครูอาชีพ" ทั้งสองคำต่างมีด้วยกัน 3 พยางค์ แต่มากกว่ามากของจำนวนพยางค์คือความมุ่งหมายที่จะนำไปสู่การศึกษา นำไปสู่การพัฒนา มันอาจเป็นเพียงคำพูดเก่าๆที่เอามาเล่าใหม่ แต่ถามว่า...ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาจะมีสักกี่คนที่ได้ใคร่ควรญถึงภาระหน้าที่อย่างจริงจังโดยไม่ปล่อยให้เวลาก้าวล่วงผ่านไปโดยไม่แยแส โดยเฉพาะกรณีของครูในสามจังหวัดภาคใต้ การเดินทางไปเป็นวิทยากรติวเอ็นท์แต่ละครั้งให้โรงเรียนเอกชนสอนศาสนาสำหรับผมบอกได้คำเดียวว่า "ค่อนข้างผิดหวังกับการจัดการเรียนการสอนในสามจังหวัด" เพราะบางครั้งครูจบคณิตไปสอนภาษาไทย ครูจบภาษาไทยไปสอนอังกฤษ อื่นอีกหลากกรณี ถามว่าสอนได้ไหม ได้ แต่ความลุ่มลึกของเนื้อหาวิชา เด็กจะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นผู้รู้จริงเมือจบกระบวนการเรียนรู้มากน้อยเพียงใด ใคร ใคร ใครช่วยตอบผมที ขอเถอะครับหากมีใครที่จะกรุณาเข้ามาช่วยการศึกษาของสามจังหวัดอย่างจริงจัง มันก็น่าจะเป็นพลังขับเคลื่อนของสังคมได้เป็นอย่างดี จะด้วยวิธีใดขอแค่ให้ท่านได้คิด และลงมือทำจริงๆ แม้ผมเองอาจจะมีแค่สมองและสองมือไม่มีทุนอะไรนอกจากทุนสมองทางปัญญาที่คิดช่วยประเทศชาติแต่ผมก็คิดว่าตัวเองก็ยังดีกว่าใคร ใคร ใครและใครที่มีหน้าที่โดยตรงเข้ามาทำตรงนี้แต่กลับไม่ทำอย่างจริงจัง โครงการที่ลงมาแต่ละครั้งแน่ใจหรือว่าทั่วถึง หากคำนึงถึงงบประมาณอย่าได้เสียดายเลยครับที่จะช่วยกันพัฒนาเรื่องการศึกษาของเยาวชนในสามจังหวัด เพราะนี่ไม่ใช่แค่ความหวังของสังคม แต่มันคือความหวังของคนทั้งประเทศ(วัลลอฮฺอะลัม) ยังรอีโร่ที่จะโผล่มาช่วยหันรังสรรค์สังคมแห่งการศึกษาอย่างที่ควรจะเป็น
ความเห็น (12)
สวัสดีครับคุณเสียงเล็ก ๆ
อยู่ที่เราวางวัตถุประสงค์ไว้อย่างไร จะเป็นครูอาชีพหรืออาชีพครู
เมื่อวางวัตถุประสงค์ได้แล้ว อย่าไปวอกแวกกับเสียงนกเสียงกา หรือการได้มาของอีกฝ่าย
อย่าใจร้อน เรามีอุดมการณ์รองรับ ทุกวันนี้เทคโนโลยีก้าวไกลมาก ใช้เทคโนโลยีเป็นตัวช่วยในทางการศึกษา และให้ประเมินความก้าวหน้าทุกระยะ
จำไว้ว่า"สิ่งที่เราเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เราคิด" ขอให้ใจเย็น ๆ ไว้ครับ
ขอให้โชคดีครับผม
สวัสดีครับคุณเสียงเล็ก ๆ
ยินดีครับ ซึ่งพอจะช่วยเหลือได้ครับ
ผมมีเพื่อนไม่ทราบว่าทำงานที่เดียวกับคุณหรือไม่ เป็นเพื่อนเรียนหนังสือมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ที่โคกโพธิ์ครับ ชื่อคุณสมเจตน์ นาคเสวีครับ
โชคดีครับผม
- ครูอ้อย..มาเป็นเสียงเล็กๆด้วยค่ะ แต่ตัวใหญ่ค่ะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้กันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเสียงเล็กๆ
ปัญหาดังกล่าวพวกเราเจอกันมานานแล้ว เด็กๆจะรู้หรือไม่..ก็เราอีกนั่นแหละที่ทราบและต้องแก้ปัญหากันเอง สรุปว่าต้องคิดเอง..ทำเอง..แก้ปัญหาเอง ที่สำคัญต้องด้วยใจและทำให้ดีที่สุดเพื่อเด็ก..ซึ่งเป็นอนาคตของชาติ..ครูภาคกลางขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ 
นายช่างใหย่ครับ อาจารย์สมเจต เป็นอาจารย์อยู่ ม.อ.ปัตตานีครับ แต่ผมอยู่ ม.อ.ย.(มหาวิทยาลัยอิสลามยะลาครับ)
- ตามมาให้กำลังใจ
- ขอให้มีจิตวิญญาณความเป็นครูก็พอครับ
- ขอบคุณครับ
อัสสาลามุอะลัยกุม
อาจารย์ครับ ผมจะลองลำดับ ความเป็นไปและเป็นมาของโรงเรียนเอกชนสอนศาสนา..
- บุคคลในพื้นที่ด้อยการศึกษา ก็เกิดปอเนาะเพื่อนให้มีการศึกษา แต่วิชาที่สอนเป็นวิชาศาสนา ก็ไม่ผิดครับ เพราะมันคือพื้นฐานของชีวิตอยู่แล้ว
- รัฐมาเปิดโรงเรียน .. แต่เด็กๆไม่ค่อยไปเรียนเพราะมีแนวคิดว่าเรียนหนังสือไทยไม่ได้ ทำให้เสียศาสนา(บางคนเป็นเช่นนั้นจริงๆด้วย)
- รัฐเขาไปช่วยโรงเรียนปอเนาะ และนำหลักสูตร กศน.เข้าไปสอนด้วย ก็ทำให้หลายคนได้เรียนหนังสือไทยหรือสามัญมากขึ้น
- เปลี่ยนจาก กศน. เป็นเปิดประถมสอนภาคบ่ายหลังจากเรียนศาสนาในภาคเช้า ทำให้เด็กๆที่พ่อแม่อยากให้เรียนศาสนาได้มีโอกาศเรียนสามัญด้วย
- จากประถมก็เป็นมัธยม บางคนว่าเอาช่วงเวลาที่โตะครูนอนไปสอนสามัญ (หมายถึงภาคบ่าย) ทำให้มีเรื่องมีราวไป หาว่าดูถูก (ไปอ่านได้ในนิสัยเรื่อง ปอเนาะที่รัก)
- รัฐสนับสนุนการเงินบ้าง(นิดหน่อยจริงๆ) และสนับสนุนครู (ครู สช.) เป็นตัวขับเคลื่อนสำคัญในการพัฒนาปอเนาะหรือโรงเรียนเอกชนสอนศาสนา
- ด้วยการศึกษาที่ควบคู่ทำให้เด็กๆในสามจังหวัดเรียนหนังสือมากขึ้น(เกือบร้อยเปอร์เซนต์ แต่หน่วยงานของรัฐยังรายงานว่าไม่เรียนอยู่ดี เพราะไม่ได้เรียนโรงเรียนมัธยมของรัฐหรือมัธยมสามัญ)
- รัฐได้ช่วยเหลือการเกณฑ์โรงเรียนเอกชนทั่วๆไป ทำให้โรงเรียนมีเงินมากขึ้น
- รัฐดึงครู สช. ออก คงไว้เงินอุดหนุนอย่างเดียว โรงเรียก็ได้ครูจบใหม่ๆไปสอนแทน
- เกิดกรณีแย่งชิงเด็กด้วยทุกวิธีการเพื่อจะได้ค่าหัวเยอะๆ
- โรงเรียนมัธยมของรัฐหลายแห่งครูว่างงานเยอะมาก เพราะไม่มีเด็ก ทำทุกอย่างเพื่อให้เขานับเป็นชั่วโมงทำการ ไม่งั้นเขาจะดึงครูออก
- โรงเรียนเอกชนสอนศาสนาคิดแต่เรื่องกำไร กับการดึงเด็กเขามาให้มากๆ (คุณภาพค่อยว่า)
- เมือ่เป็นโรงเรียนสองระบบ(ศาสนา-สามัญ) ครูต้องมีจำนวนสองเท่า ค่าหัวเด็กที่ได้ไม่พอจ่าย ค่าจ้างที่ต้องให้แก่ครูก็ลดน้อยไปด้วย (หรือผู้บริหารเอาไปทำอย่างอื่นด้วยนั้นไม่รู้เหมือนกัน ต้องสืบกันเอาเอง)
- ครูที่บรรจุแล้วปีสองปี ก็จะทยอยออกเรื่อยๆ เมื่อมีงานที่อื่นที่เงินเดือนน้อยกว่า โรงเรียนก็จะบรรจุครูจบใหม่ เรื่อยๆ (โรงเรียนก็จะได้ครูมือใหม่เรื่อย ถ้าเก่านั้นหมายถึงไม่มีที่ไป ก็คงรู้สาเหตุดี)
- ข้าราชการครูในพื้นที่ยายกลับบ้าน (นอกเขตสามจังหวัด) เยอะมาก เพราะสถานการณ์
- ทำให้อัตราตำแหน่งครูว่าง บรรจุใหม่ ครูโรงเรียนเอกชนก็เข้าไปแทนที
- โรงเรียนเอกชนก็จะขาดแคลนครู .. ก็เอาใครก็ได้สอนไปก่อน ...ไม่อย่างนั้นเด็กจะไม่ได้เรียนเลย
- และเป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนกระทั่งทุกวันนี้
- ผลเสีย คือใคร โรงเรียนหรือว่าเด็ก... แต่ผมว่า ประเทศชาติครับ
- อยากให้ผู้ใหญ่มองการศึกษาในสามจังหวัดให้ครบทั้งระบบ .. ไม่ใช่ว่า แก้จุดนี้แต่ลืมอีกจุด หรืออาจคิดว่าเพราะเขาเป็นเอกชน .. ต้องรับผิดชอบเอง .. โดยลืมนึกว่านั้นคือ อนาคตของชาติ หรือเปล่า
- อย่าลืมว่า ชาวบ้านยังคงนิยมส่งลูกไปเรียนที่โรงเรียนเอกชนอย่างเนียวแน่น... แม้ว่ารัฐจะเปิดโรงเรียนสองระบบก็ตาม..
- ผมว่าโรงเรียนสองระบบไม่ใช่การแก้ตามที่ชาวบ้านอยากได้หรอกครับ .. เป็นการแก้ตามที่คนบางคนอ้างว่าชาวบ้านอยากได้.. หรือเกิดจากการตีความตามที่เขามองเห็น.. ลืมนึกถึงสิ่งที่อยู่ภายในจิตของบุคคลในพื้นที่..นั้นคือความศรัทธาที่แท้จริง
- assalalmualaikum
- มาขอบันทึก ลงในแพลนเน็ตของต้าค่ะ
- โชคดีที่ได้รู้จักครูที่ดีๆอีกคนค่ะ
- มีเวลาเข้ามาเยี่ยมที่บันทึกครูบ้านๆได้เสมอนะคะ
- wassalam
ขอบคุณอาจารย์ที่ทำให้ผมเข้าใจประวัติความเป็นมาของการศึกษาในสามจังหวัดมากขึ้นและผมเห็นด้วยกับอาจารย์ในหลายประเด็นที่การศึกษาบ้านเราไม่เคลื่อน
ขอบคุณครูAnitaที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นมีโอกาสคงได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน...อินชาอัลลอฮฺ แม้จะเป็นครูบ้านๆหรือในเมือง เรื่องสำคัยคัญคือ อมานะฮฺในหน้าที่ครับ