เราต่างไม่อยากเป็นสิ่งตกหล่น
|
เราต่างไม่อยากเป็นสิ่งตกหล่น
อ้างอิง - ภาพ http://www.lomography.com/folkways มีบันทึกบทเก่าเขียนไว้ เก็บมานั่งอ่านนั่งคิด ตอนที่กำลังจะเขียน บันทึกบทเก่าจดสั้นสั้น ถึงเรื่องราวหลังดูหนังอ่านหนังสือจบลง ถึงสิ่งที่ฝังใจผู้คน เมื่อต้องก้าวขาออกจากบ้าน ไปอยู่ท่ามกลางผู้คน หรือกระทั่งเดินในเส้นทาง ในสายสัมพันธ์ ในเรื่องราวอันมากกว่าตัวเราและลมหายใจ ในท่ามกลางการเดินทางและความคาดหวังของชีวิต ผมพบคำเขียนสั้นสั้น ไม่อยากตกหล่น ไม่อยากถูกทิ้งร้าง ไม่อยากตกค้าง ยิ่งอ่านคำเขียนสรุป อธิบายถึงข้อเขียนที่น่าสนใจ เรื่องราวจากหนัง และหัวใจของผู้คน ในยามอ่อนแอโดดเดี่ยว หลายครั้งผู้คนมักโหยหาสิ่งที่ใกล้เคียงกัน เสมือนหนึ่งลมหายใจถ่ายทอดความอ่อนแอ ลอยไปตามลม จนพาให้ต้องรู้สึกติดพันติดต่อกับความรู้สึกเหล่านั้น หลังจากนั่งมองภาพถ่ายจากนิวยอร์ค รุ่นน้องคนหนึ่งถ่ายภาพ เก็บเรื่องราวในท้องถนน ตามทางเดิน มองผู้คน เห็นและรู้สึกอย่างไรก็พยายามถ่ายทอดออกมา พยายามมองและพยายามเข้าใจ ในสิ่งที่รุ่นน้องถ่ายออกมา ทั้งรู้สึกและหนาวใจ ในท่ามกลางลมหนาวที่พัดมา ครั้งหนึ่งนั่งคุยกับรุ่นพี่ที่กลับจากนิวยอร์ค หลังจากตั้งเป้าหมายในชีวิต ว่าต้องไปเรียนต่อปริญญาโท เก็บเงินใช้ชีวิต ทำงานใช้ชีวิต และเรียน หลังกลับมาบ้านในช่วงวัยเริ่มต้นทำงานผ่านไปหลายปี เรานั่งคุยกันถึงกองหนังสือที่เขาเก็บใส่ตู้สินค้าข้ามทะเลกลับเมืองไทย ก่อนจะบอกเล่าถึงความประทับใจ ในการเที่ยวไล่เก็บหนังสือกองโตตามใต้ตึกอพาร์ทเมนท์ หลังจากเจ้าของห้องทิ้งกองหนังสือเอาไว้ เขาจะเดินเก็บเดินขอ เพราะความรู้สึกในใจ แม่ง โคตรเสียดาย บางเล่มเป็นหนังสือประวัติศาสตร์ บางเล่มประวัติศาสตร์กรีก เขาเล่าไปพร้อมเช็ดหนังสือแต่ละเล่ม ก่อนจะสรุปถึงความเสียดาย และรู้สึกไม่ดีหากใครจะทิ้งร้างหนังสือไว้ นอกจากชอบอ่านหนังสือ เขายังรู้สึกถึงหน้าหนังสือยามร้องไห้ หากหนังสือสามารถจะร้องออกมาได้ ยามคนที่รักหรือเจ้าของทิ้งขว้างไว้เช่นนั้น ไม่รู้สิ เป็นพี่ถูกทิ้งแบบนั้น พี่คงทำใจไม่ได้วะ
ในท่ามกลางกองหนังสือมากมาย ให้เลือกเก็บเลือกอ่าน ในสังคมที่หนังสือและการอ่านเป็นลมหายใจ กองหนังสือถูกทิ้งอยู่หากสังเกตุเห็น แต่กองหนังสือมากมายไม่ใช่สิ่งตกค้างและทิ้งค้าง ในสายตาของใครหลายคน ในท่ามกลางภาพถ่าย และเรื่องเล่าจากนิวยอร์ค คนสองคนมองมุมชีวิต มุมมองอันไม่แตกต่างกัน คล้ายคลึงกัน ในวิธีการและคำอธิบายของชีวิต คนหนึ่งบอกเล่าเรื่องราวของกองหนังสือจากนิวยอร์ค คนหนึ่งถ่ายภาพเรื่องราวจากนิวยอร์ค หลังจากตัดสินใจมุ่งมั่นกับชีวิต ลาออกจากคนทำหนังสือเพื่อไปเรียนและทำงาน ไปถ่ายภาพและใช้ชีวิต แม่ง เมืองนี้โคตรมันเลยพี่ พี่มาเลย มาอยู่กับผม หลายครั้งที่นั่งคุยกันผ่านตัวอักษร เขามักจะเย้าอารมณ์ให้ผมอยากไปนิวยอร์ค เหมือนที่เขาเคยถามผมว่า ทำไมตอนตัดสินใจไปนิวยอร์ค แล้วเปลี่ยนใจจะไม่ไป ทำไมล้มเลิกความตั้งใจ อาจจะยากนักสำหรับชีวิตที่ต้องอดทนทำงาน แต่ก็ยากเกินไปกว่าความสามารถ และญาติมิตรสหาย ผมคิดอยู่นาน ถึงเมืองอันยิ่งใหญ่ คิดถึงหม้อต้มใบใหญ่ ที่ใครจะชอบทักถึงเมืองนี้ และจินตนาการให้เมืองนี้เป็นหม้อใบใหญ่ เมื่อมีผู้คนจากทั่วโลกหลั่งไหลกันเข้าไป คิดถึงผลแอปเปิลผลสีแดงลูกใหญ่ ที่คนหลายชอบมองเห็นในเมืองนี้ ผลแอปเปิลแห่งโอกาส ผู้คนในเมืองนี้ชอบผลแอปเปิลสีแดงผลใหญ่ ผู้คนในเมืองนี้ชอบโอกาส เมืองนี้จึงดึงดูดผู้คนด้วยโอกาส ด้วยสัญญะอันยิ่งใหญ่ของมหานครแห่งโอกาส แต่ในท่ามกลางลมหายใจแห่งโอกาส เราจะได้แลเห็นสิ่งของมากมายถูกทิ้งร้างไว้ท่ามกลางซอกมุมชีวิต เพื่อนหลายคนของผม เดินทางไปเมืองแห่งโอกาสเมืองนี้ แต่ละคนต่างแบกความหวัง บรรทุกความหลังก้อนใหญ่กลางหลัง เพื่อค้นหาและเดินทางตามหาโอกาส ในท่ามกลางการแบกความรู้สึกเหล่านั้น ความหวัง ความหลัง โอกาส และการถูกทิ้งร้างไว้ ยังคงอยู่ร่วมกัน ทุกอย่างถูกต้มรวมกันไว้ในหม้อใบใหญ่ของมหานครแห่งนี้ ผมมองเมืองนี้ มองภาพนี้ ด้วยความรู้สึก
|
ความเห็น (6)
ได้แค่อยาก
- แวะมาเยี่ยมคะ...
- ขยะกำลังล้นเมืองนะคะ..โดยเฉพาะขยะอิเล็กทรอนิกส์..ตอนนี้คอมที่บ้านกำลังรวน..กำลังจะตัดใจซื้อใหม่..ก็ได้คิดว่า..แล้วจะเอาเจ้าเครื่องเก่าไปไว้ไหน..เลยคิดใหม่ใช้ไปก่อน...
- นั่นสิคะคุณ...ของหลายอย่างถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี..ของไร้ค่าสำหรับคนบางคนอาจมีค่ามากมายและสามารถต่อชีวิตให้คนอีกหลายคน
- แม้แต่มนุษย์ด้วยกันเอง..เราต่างเพิกเฉยปล่อยปละละเลย...ทอดทิ้งซึ่งกันและกันนะคะ
สวัสดีครับคุณ Kati
ผมชอบบทความนี้มากครับ และก็เป็นไอ้บ้าหอบฟางที่ไม่ยอมทิ้งหนังสือแม้แต่หนังสือโฆษณา จนหนังสือเต็มบ้านไปหมด พอจะย้ายทีก็จะเอาหนังสือที่ตัดใจไปบริจาคทีหนึ่ง ให้ไปแล้วก็ยังนึกอีกว่าไม่รู้ว่าเขาจะรักษาหนังสือเหมือนเราไหม เหมือนเรายังคงแบกมันไว้ตลอดเหมือนกัน...
- สวัสดีครับ คุณได้แค่อยาก
- หากสรุปว่า คือชีวิต คือโลก และเป็นเช่นนี้
- ก็คงไม่เถียงครับ
- เพราะยังคงอาลัยอาวรณ์โหยหา
- โหยไห้และรำลึกในแต่ละแง่ของอารมณ์
- เพียงแค่อยากบันทึกให้ตนเองได้เข้าใจ
- ถึงแต่ละความรู้สึก
- เข้าใจรับรู้
- จะผ่านไป หรือไม่ผ่านไป
- ก็ขึ้นกับใจ และความตั้งใจเพื่อก้าวพ้น
- จากห้วงน้ำใหญ่ ห้วงน้ำนี้
- ถ้าได้
- ก็จะได้ถึงฝั่งแห่งความเข้าใจ
- ไม่ต้องกลับมาเวียนว่ายในห้วงน้ำใหญ่อีกแล้ว
- คเต คเต ปารคเต ปารสังคเต โพธิสวาหะ
- สวัสดีครับ คุณ
2. naree suwan
- ได้แค่คาดหวัง ได้เราได้เรียนรู้ ที่จะต่อเติมชีวิตด้วยการละเว้น ละวาง ปล่อยวาง และให้สิ่งที่เหลือของชีวิตเรา ได้ต่อก้าวย่างของคนอื่น
- แต่ได้ทำความเข้าใจ
- มองเห็นด้วยใจอันเป็นสุข
- แม้จะมีรอยแห่งความทรงจำ
- กำกับความรู้สึกจดจำ ห่วงหา หวงแหน ไว้ก็ตาม
- ขอให้เราได้เข้าใจ สิ่งเหล่านี้
- น่าจะทำให้เราเป็นสุขมากขึ้นครับ
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับ
- ขอบคุณครับ สำหรับคำกล่าว
- สำหรับความอาลัยอาวรณ์ในชีวิตเรา
- สำหรับการผูกมัดยึดโยงชีวิต ไว้กับความรู้สึก สิ่งของ ผู้คน และจิตใจของตนเอง
- เราคงต้องเรียนรู้
- เพื่อทำความเข้าใจกับความอาลัยอาวรณ์เหล่านี้
- เท่ากับการเรียนรู้เพื่อก้าวผ่านชีวิต และบทเรียนแห่งความรู้สึก
- ยังคงเป็นเช่นกันครับ สำหรับนิสัยหอบฟาง
- ได้แต่คาดหวังว่า วันหนึ่งตัวเองจะจับฟางไปคลุมข้างทาง เพื่อยังประโยชน์ที่มากกว่า
- โดยไม่เสียดาย
- และก้าวเดินผ่านไป ด้วยใจอันเป็นสุข
- ได้แต่เตือนตนเช่นกันครับ
- ขอบคุณครับ