เสียงไซเรนดังโหยหวนอยู่ข้างนอก ฉันเกือบไม่ได้ยิน ถ้าใจไม่แว้บไปฟังมันเข้า....นึกถึงตอนมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ คืนแรกฉันนอนไม่หลับ เพราะสะดุ้งตื่นกับเสียงต่างๆนานา ทั้งเสียงไซเรน เสียงมอเตอร์ไซค์ป่วนเมือง และเสียงเครื่องบิน ที่ปลุกฉันทุกๆชั่วโมงเลยก็ว่าได้ ยังไม่นับเสียงรถนานาชนิดที่ผ่านไปผ่านมาทั้งคืน...ใช่ค่ะ ทั้งคืนจริงๆ
ตอนนั้นฉันคิดไปว่า แล้วฉันจะอยู่ได้หรือนี่? พร้อมกับความกังวลใจเล็กๆว่าตัวเองเหมือนหนีเสือปะจรเข้ คือไม่อยากเสียเวลาเดินทาง แต่ต้องมานอนไม่หลับแทน เพราะที่อยู่ใหม่เป็นแบบนี้
หลายปีผ่านไป...จนวันนี้ ฉันหลับสนิททุกคืน และลืมเรื่องเสียงที่เคยทำให้ฉันกังวลไปตั้งนานแล้ว เว้นไว้ก็แต่เสียงเอี๊ยดดดด ปึก! หรือไม่ก็ เอี๊ยดดดด โครม! ที่สักพักก็จะมีเสียงไซเรนหลายๆเสียงตามมา ซึ่งได้ยินแล้วยังใจแกว่งทุกครั้ง เพราะรู้ว่าความสูญเสียเกิดขึ้น ณ บัดนั้น ใกล้ๆกันกับที่ฉันอยู่
เสียงไซเรน เสียงมอเตอร์ไซค์ป่วนเมือง และเสียงเครื่องบิน(ที่ก่อนหน้านี้หายไปพักใหญ่) ไม่ได้มีผลอะไรกับฉันแล้ว เพราะ "ความเคยชิน" บังเกิด
ความเคยชินทำให้เรายอมรับเรื่องบางเรื่องได้ง่ายขึ้น ทำให้เราไม่กลัวปัญหา ทำให้เราไม่รู้สึกเดือนร้อน ทำให้เราเป็นทุกข์น้อยลง...ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะดี เพราะเราสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ และหันไปใส่ใจกับเรื่องอื่น(ที่น่าจะสำคัญกว่า)แทน แต่ ฉันไม่ได้คิดอย่างนี้กับทุกเรื่องค่ะ เพราะบางครั้ง ความเคยชินกลับทำให้เราละเลยเรื่องสำคัญบางเรื่อง ทำให้เราเฉื่อยชา ขาดความกระตือรือร้น ทำให้เรามองไม่เห็นทุกข์ของผู้อื่น ทำให้เรามองไม่เห็นปัญหา ซึ่งบางครั้งกว่าจะรู้ตัว ก็สายเกินกว่าจะป้องกัน แก้ไขอะไรได้แล้ว "ความเคยชิน"แบบนี้จึงน่าจะถูกเรียกว่า "ความชินชา" ซึ่งแห้งแล้ง รกร้างอยู่ในใจคน
ทุกวันนี้...ฉันจึงเห็นความชินชาเพิ่มมากขึ้นในจิตใจของผู้คน ชินชากับการถูกเอาเปรียบ ชินชากับความไม่ซื่อสัตย์ ชินชากับความล้มเหลว และชินชากับการอ่อนด้อยของตัวเอง จนไม่คิดจะปรับปรุง แก้ไข หรือพัฒนาอะไรให้มันดีขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้อับจนหนทางจนทำให้สิ้นหวัง
แน่นอนค่ะ ฉันเขียนเรื่องนี้เพราะมีที่มาที่ไป(ซึ่งไม่ใช่เสียงไซเรนข้างนอกนั่นหรอกนะคะ) แต่ไม่อาจบอกเล่าได้ ด้วยจรรยาบรรณที่มีอยู่ (ว่าเข้าไปนั่น)ทุกวันนี้จึงเฝ้ามองอย่างปลงๆ และตื้อตัน จากที่ก่อนหน้านี้ฉันดิ้นรนจะยื่นมือเข้าไปช่วยแก้ไข ทุ่มเทกายใจ เดือดเนื้อร้อนใจ(แทนคนอื่น)
เอ...หรือว่าฉันจะ "ชินชา" ไปกับเขาเสียแล้วคะ?
ไม่มีความเห็น