คืนนอนดึก

ราตรีผ่านมาเนิ่นนานแล้ว ....

ขณะที่ผมจดจ่ออยู่กับงานเขียนบางชิ้น  ที่กำลังจะเขียนบันทึกลงบนแผ่นกระดาษเปล่า

" แด่เธอ...คนของความคิดถึง......"    ผมค้างวลีขึ้นต้นในข้อเขียนไว้เพียงแค่นั้น ไมสามารถเขียนต่อไปได้  ไม่รู้ด้วยสาเหตุใด อาจเป็นเพราะผมไม่รู้ว่าจะเขียนถึงใคร...หรือเขียนไปเพื่ออะไร...

ผมกำลังสงสัยตัวเองว่าทำไม คืนนี้ผมจึงยังไม่นอน ... นอนไม่หลับหรือไม่อยากนอน ... จำได้ว่าตัวเองดื่มกาแฟไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะ กาแฟแก้วนั้นหรือเปล่า ??? ไม่น่าจะใช่ ... ปกติ กาแฟ ไม่ได้ทำให้ผมนอนไม่หลับ

...หรืออาจเป็นเพราะ ... สายโทรศัพท์จากใครบางคน เมื่อประมาณเวลา สามทุ่ม หรือเปล่า ที่ทำให้ผม ไม่นอน จนเดี๋ยวนี้...

ผมผ่านเวลา คืนนี้ ด้วยการนั่งทำงานบางอย่างที่ค้างคา  เขียนบทกวี เขียนบันทึก ดูโทรทัศน์ ท่องเน็ต และเดินไปเดินมา ...

... เวลาสี่ทุ่ม เป็นเวลาที่ผมเลิกงาน นี่ก็ประมาณ สี่ชั่วโมงแล้ว นับจากเลิกงานที่ผมยังอยู่กับราตรีกาลแบบ .. ตาตื่น .. ขณะที่หลายคนนอนหลับไปแล้ว...ใครบางคนก็คงหลับไปแล้ว ตั้งแต่หัวค่ำ...

ป่านนี้ ... คุณพ่อของผมคงกำลังตื่นมาเตรียมตัวเริ่มงานในสวนยาง .. อย่างที่เคยทำในทุก ๆ วัน ที่อากาศปลอดโปร่ง...ผมภาวนาให้ฝนตก เพื่อว่า พ่อ จะได้นอนพักให้เต็มที่ ไม่ต้องกรีดยาง ค่อยตื่นมาตอนเช้าทีเดียว...ผมเป็นห่วงสุขภาพพ่อที่นับวันจะราโรยลงไป  ด้วยวัยที่ล่วงเข้าปัจฉิม ... ตลอดเวลา 30 ปี ที่พ่อ อยู่กับสวนยาง แม้ ระยะ 5-6 ปีหลังจะมีสวนปาล์มน้ำมันมาทดแทนก็ตาม แต่ก็ยังมีสวนยางให้พ่อได้ทำงาน .... สวนยางคือชีวิตของพ่อ ผมยังจำได้ว่า พ่อได้รับการยอมรับในบรรดาพี่น้องชาวสวนในหมู่บ้านว่า พ่อเป็นคนที่กรีดยางได้สวยที่สุด ปราณีตที่สุด ให้น้ำยางมากที่สุดเมื่อเทียบฝีมือกับคนอื่น...

บางที ผมก็นึกอยาก กลับไปอยู่บ้าน เพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ พ่อ และ น้องชาย เพียงแต่เงื่อนไข ปัจจัย บางอย่าง ยังทำให้ผมต้องทำงานเพื่อเลียงชีพและเพื่อเจือจาน ครอบครัว ...ผมมีโอกาสดีที่สุดในบรรดาพี่น้อง ที่ได้ทำงานที่คนแถวบ้านผม ยกย่อง ทุกครั้งที่กลับบ้าน ทุกคนให้เกียรติผมในฐานะ อาจารย์ ...อาจเป็นเพราะ กาลหนึ่ง ผมก็เคยเป็น อาจารย์ มาเหมือนกัน...

ในวันวัยที่ล่วงมา ย่างสู่ปีที่ 30 มีมากมายเรื่องราวที่ทั้งน่าจดจำและลืมเลือน...ขณะที่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อ ... บางครั้งผมก็ไม่รู้ว่า ผมควรตัดสินใจ เลือก หรือไม่เลือก ....ในเรื่องใด

หลายคนบอกว่า มีเรื่องราวไม่มากในชีวิตนี้

ประการหนึ่ง คือเรื่องที่เราต้องรีบจัดการ ถ้าไม่รีบก็แย่ มีผลเสียหายต่อชีวิต

ประการที่สอง คือ เรื่องที่เราต้องจัดการ แต่ไม่ต้องรีบเร่ง ค่อย ๆ จัดการไป

ประการที่สาม คือ เรื่องที่เราปล่อยวางได้ ไม่ต้องเข้าไปจัดการ

ประการสุดท้าย คือ เรื่องที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เสียแรงเปล่า

ผมแทบไม่รู้ว่า เรื่องไหน จัดการอย่างไร

 

....ราตรีผ่านมาเนิ่นนานแล้ว ... ผมก็ยังไม่รู้ว่า ผมนอนไม่หลับ หรือ ไม่อยากนอน....

สายตาผมมองไปที่แผ่นกระดาษเปล่า "...แด่เธอ...คนของความคิดถึง ..." ยังคงเป็นวลีเดียวที่ปรากฎอยู่บนกระดาษแผ่นนั้น

[โนรี ลูกพระนาง]

ถึง.... คนที่เราถวิลหา.. กำลังหาข้อมูลเพื่อใช้ในงานเปิดโลกปัญญาเด็กป่า]ยอม เห็นบทกลอนอันแสนศร้าของน้องบ่าวเพื่อนนอนดึก เลย รู้สึกสงสาร หัวก็ยังห้าแสนหย่อนๆ ไม่น่าหนุ่มล้ำบึ๊กอย่างมานั่งวาดฝันเขียนบทกวีได้ไพเราะ ทำให้เราผู้สูงอายุพลอยเคลิ้อมฝันนึกถึงวันในวัยไร้เดียงสา( พอประมาณ)