วันนี้เป็นวันที่ สี่ ที่ได้เที่ยวอย่างจริงจังในญี่ปุ่น ต้องนั่งเรือเฟอร์รี่ โดยขับรถขึ้นไปบนเรือ ผู้โดยสารลงจากรถเพื่อเดินขึ้นไปชมวิว หรือดูทีวีบนเรือ มีอาหารเล็กๆ น้อยๆ ขาย เช่นเครื่องดื่ม และขนม ใช้เวลาในเรือไม่น่าเกิน 40 นาที สำหรับตัวเองเป็นคนขี้เมาเรือแบบนี้ มาแต่ไหนแต่ไร ตอนตื่นนอนเริ่มปวดศีรษะ พอมาขึ้นเรือยิ่งปวดมากขึ้น
ต้องขอขอบพระคุณ อ.พรรณี ศรีภรรยาของ อ.แพนด้า ที่ได้กรุณาช่วยบำบัดอาการปวดศีรษะให้ พอลงจากเรือ อาการก็ดีขึ้นเกือบเป็นปกติ อาหารกลางวันมื้อนี้แปลกกว่ามื้ออื่น เพราะเป็นอาหารจีน จัดเป็นแบบโต๊ะจีน แต่อาหารไม่มาก ที่พิเศษอร่อยกว่าอย่างอื่น คือ จัมปง เป็นเส้นบะหมี่ทอดเส้นเล็ก คล้ายเส้นมาม่าตอนยังไม่ผ่านการปรุง ล้อมรอบด้วยน้ำราดเหนียวๆ เหมือนราดหน้า
เสร็จจากอาหารกลางวัน ก็มุ่งหน้าไปยังพิพิธภัณฑ์ของเมืองนางาซากิ ที่แสดงสิ่งของ ภาพถ่าย และบันทึกเทปจำลองเหตุการณ์วันที่ระเบิดลง สัญลักษณ์ของที่นี่คือนกกางปีก
ออกจากพิพิธภัณฑ์ด้วยจิตใจที่หดหู่กับผลพวงของสงคราม ไปยังจุดที่ทิ้ง อะตอมิคบอม พี่ไกด์เห็นพวกเราชอบสวดมนต์ ก็เลยชี้จุดที่ให้ไปนั่งสวดใกล้ๆ กับจุดทิ้งระเบิดที่ไม่ร้อนมากนัก เพราะตอนนั้นบ่ายแก่ๆ แดดค่อนข้างร้อน อ.คนไร้กรอบนำพวกเราสวดมนต์ อุทิศผลบุญให้กับดวงวิญญาณทั้งหลาย และผู้สูญเสีย ทำให้พวกเราคลายเครียด สบายใจขึ้นมาบ้าง ในบริเวณใกล้กันมีสวนสันติภาพ สร้างขึ้นเพื่อเตือนใจให้นึกถึงสงครามที่ไม่ควรเกิด และเรียกร้องให้มีสันติภาพ ที่นี่มีจุดเด่นคือรูปปั้นผู้ชายขนาดใหญ่นั่งอยู่ทำท่ายกมือขวา นิ้วชี้ชูขึ้นฟ้า ส่วนมือซ้ายยกขึ้นมาเสมอไหล่แบมือคว่ำลง
วันนี้เป็นอีกวันที่เหน็ดเหนื่อยกับการทำเวลาในการช้อปปิ้งที่ เทนจินช้อปปิ้งมอลล์ ซึ่งเป็นแหล่งของการซื้อของ จุดที่ไปเดินกลับไปกลับมามากที่สุดคือแหล่งช้อปใต้ดิน เพราะที่นี่เป็นจุดขึ้นลงรถไฟฟ้าใต้ดิน ระยะทางใต้ดินที่คนเดินขวักไขว่ไปมา น่าจะยาวเกินกว่า 3 กิโลเมตร มีจุดเชื่อมต่อเข้าห้างได้ทุกห้างที่อยู่ในละแวกนั้น ที่เหนื่อยที่สุดคือตอนเข้าโรงแรมแล้ว จะไปหาซื้อกล้องถ่ายรูปกับนาฬิกา ที่ร้าน Yodabashi อยู่ใกล้กับโรงแรมที่พัก Fukuoka Hyatt Regency Hotel แต่ก็ต้องเร่งเดิน เพราะห้างนี้จะปิด 22.00 น. ในขณะที่ตอนไปถึงโรงแรมก็ใกล้ 21.30 น. เรียกว่าเดินกันจนขาขวิด เท้าระบม
คืนนี้นอนหลับสบายเพราะตื่นสายได้ ปัญหาส่วนใหญ่ของคณะเรา คือการ pack กระเป๋า และบริหารสัมภาระ ไม่ให้รกรุงรัง และน้ำหนักต้องไม่เกินคนละ 20 กิโลกรัม ไม่งั้นต้องจ่ายเงินเพิ่ม
วันรุ่งขึ้น รับประทานอาหารเช้าแล้ว เตรียมตัวขึ้นรถ พี่ไกด์เป็ด ก็ยื่นข้อเสนอให้พวกเราไปดูเขาจัดห้องในโรงแรมทำเหมือนโบสถ์คริสต์จัดงานแต่งงาน พวกเราได้ถ่ายรูปสวยๆ กันหลายรูป
ตอนไปถึงสนามบิน เรื่องของเหลว เจล ที่จะนำติดตัวขึ้นเครื่อง สนามบินที่นี่เคร่งครัดเช่นกัน แต่ร้ายกว่าคือไม่มีถุงแจกให้ ต้องไปซื้อเอง ที่สุวรรณภูมิ พี่ไทยใจดี มีวางให้หยิบกันตามใจชอบ กว่าจะฝ่าด่านตรวจที่สนามบินได้ แถวยาวเป็นกิโล รอนานเกือบชั่วโมง แต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ ถึงเมืองไทย 15.00 น.โดยสวัสดิภาพ
ตอนยกนิ้วชี้ฟ้า ต้องยกนิ้วชี้นะครับ
เผลอไป ยก นิ้วกลาง ยุ่งตายเลย
น้องส้ม บันทึกละเอียดเสมอครับ .. จ๊าบมากครับ
ขอบพระคุณ อ.
อาจารย์ 
อาจารย์จุดประเด็นเรื่องยกนิ้ว ตอนอยู่โน่นไม่ได้ยินใครพูดเรื่องนี้เลย มัวแต่สนุกกับการทำท่าเลียนแบบรูปปั้น อันที่จริงก็ดีนะคะ เผื่อเวลาประชุม ถ้าอยากให้มีสันติภาพ ก็ยกนิ้วชี้ ถ้าอยากเลิกคบ ก็ยกนิ้วกลาง ตัดสินง่ายดีค่ะ
ขอบคุณพี่ส้ม... ที่รีบเก็บเรื่องราวมาเสนอพวกเราอย่างทันควัน...
ตอนนี้กำลังปั่นตามกันมาอยู่คร้าบ...
มีโอกาสแล้วพบกันใหม่คร้าบ
ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆ ในทริปนี้นะคะ ขอบคุณ อ.นพ อ.แพนดา อ.แป๊ว ที่สร้างความสนุกสนานและเป็นกันเองให้สาวบ้านนอกจากระยองไม่เขินเมื่อเจอกัน
ขอบคุณพี่ส้ม อ.ยอด พี่เปี๊ยก คุณนุช ที่เป็นกัลยาณมิตรที่ดีในทริป
ขอบคุณพี่ทวีสิน คุณดำ น้องอ้อม ผู้ชอบเลี้ยงช้าง และพี่แหม่ม ที่สนุกสนานด้วยกันทุกเส้นทาง
ขอบคุณน้องเก๋ เพื่อนทิพย์ น้องแมวเหมียว ที่เราได้มาสรุปบทเรียนที่ได้จากการเดินทาง ทริปคนเดินช้าครั้งนี้
ขอบคุณมากกกกกกค่ะ
ตอบ น้องแมวเหมียว
ชื่อน่ารักมากค่ะ พี่ก็แวะไปเยี่ยมบล็อกของเหมียว มาแล้วค่ะ พี่ยังเล่าเนื้อหาบางตอนให้พี่ยอดฟัง แล้วมีความเห็นตรงกันว่า เหมียวเป็นนักปรัชญาตัวยงคนนึงทีเดียว ซึ่งเป็นการจุดประเด็นให้พี่ กับ พี่ยอดมีเรื่องคุยกันไปถึงปรัชญาของเต๋า แน่ะค่ะ
ดีใจที่ได้รู้จัก และขอขอบคุณที่ช่วยถ่ายรูปให้พี่กับพี่ยอดหลายรูป รวมทั้งขอขอบคุณ คุณเปี๊ยกด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.แป๋ว
แวะไปอ่าน เยี่ยมเยียนเลยรู้ความลับของ อ.แป๋ว เรื่องเกือบตกเครื่องบิน สนุกจริงๆ ค่ะ ไม่ยอมบอกเพื่อนฝูงเลยนะคะ
สวัสดีค่ะ ลอย
พี่ยังสงสัยอยู่เลยค่ะ ว่าใครคือ Maruko คิดว่าต้องเป็นลอย ว่าแต่ ใสลอย นี่ เป็น blogger G2K หรือเปล่าคะ
พี่เองก็สนุก เป็นสุขกับการไปเที่ยวครั้งนี้ ที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นการเที่ยวด้วยเงินตัวเองที่ไกลที่สุดในชีวิต แล้วก็ได้ค่ะ ถ้าคุณทวีสินไม่ชักชวน พี่คงไม่ได้ทำอะไรหลายอย่างในชีวิตอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้
จากการเข้ามาเรียนรู้ และเป็น Inno FA ของบริษัททำให้วิถีชีวิตของพี่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือทีเดียวค่ะ
ขอบคุณน้องลอยและสมัครพรรคพวกที่ช่วยกันสร้างความครึกครื้น เช่นแกล้งมาสายเป็นประจำ ให้เพื่อนๆ ได้มีเฮ
ภาพสุดท้ายสุดจ๊าบจริงๆๆ
สวัสดีค่ะ
เล่าสนุกมากๆค่ะ ไปเที่ยวกันหลายๆคนก็สนุกดีนะคะ
60 ปีของสงครามโลกครั้งที่ 2 ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวประวัติศาสตร์ในอดีต แต่ความจริงเหตุการณ์นี้ยังเป็นเรื่องของคนร่วมสมัยนะคะ
พระจักรพรรดิฮิโรฮิโตเพิ่งเสด็จสวรรคตไปเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง เช่นเดียวกับท่านปรีดี พนมยงค์ รัฐบุรุษยังเป็นบุคคลที่แจ่มชัดในความทรงจำของชาวไทย
ยังไม่นานเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ พ่อครูบา
ขอบพระคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ เรียกว่า ภาพนี้ต้องขยาย โดยเฉพาะท่าของคุณทวีสิน คนดอย เห็นทีไรอดขำไม่ได้ทุกที ส่วนผู้หญิงแถวหน้าที่ท่าทีขึงขัง ก็หวานใจของคุณคนดอยค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่
สนุกมาก ๆ ค่ะ ทุกอย่างดูดีไปหมดสำหรับตัวเอง คงเป็นเพราะเพิ่งมีโอกาสเที่ยวแบบนี้
จริงทีเดียวค่ะ ประวัติศาสตร์เป็นเรื่องของคนร่วมสมัย ที่พวกเราต้องศึกษา และจดจำไว้เป็นบทเรียนสอนใจ เป็นข้อคิดให้กับพวกเราได้หลายอย่างทีเดียวค่ะ ไปที่นางาซากิแล้ว รู้สึกหดหู่ค่ะ ทำไมคนที่ไม่เคยรู้จักกันต้องมาเข่นฆ่ากัน
สวัสดีค่ะ พี่ส้ม
ลอยแก้ข่าวนะคะ ไม่ได้แกล้งมาสายค่ะ มาสายจริง 555555 ส่วนของลอย พยายามจะ Update ให้ทันนะคะ ตอนนี้ ตอนที่ 1 มาแล้วค่ะ แวะไปที่ sailoy999 @hotmail ได้นะคะ
