อักษรธรรมบนใบลาน .... ส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ในห้องเรียนชุมชนคนรักษ์ท้องถิ่น

เป็นการกลับไปด้วย “ใจ”

18 ตุลาคม -

ผมหิ้วกระเป๋าออกจากอุดรธานีในช่วง 04.15 นาฬิกา ... ขึ้นรถทัวร์มุ่งตรงมายังมหาสารคาม จากนั้นก็ขับรถยนต์คู่ชีพลงไปสู่โรงเรียนบ้านเม็กดำ -

ผมมีนัดกับนิสิตกลุ่มชมรมรักษ์ทางไทยและท่าน เม็กดำ 1 (ดร.ศักดิ์พงศ์ หอมหวน) กันที่นั่น รวมถึงการเดินทางไปทานมื้อเที่ยงกับ พ่อครูบา สุทธินันท์ ฯ ที่มหาชีวาลัย

ก่อนการเดินทางไปราชการอันยาวเหยียด (14 – 19 ตุลาคม) น้องนิสิตจากชมรมรักษ์ทางไทยได้ประสานมายังผมเกี่ยวกับเจตนารมณ์ที่จะลงพื้นที่ไปสอนการอ่านการเขียน “อักษรธรรม” ให้กับนักเรียน ณ ชุมชนเม็กดำ กิจกรรมดังกล่าวเป็นหนึ่งในกิจกรรมที่ผมเพียรปรารถนาที่จะสร้าง “ห้องเรียนชุมชนคนรักษ์ท้องถิ่น” ขึ้นที่นั่น หากแต่งานนี้เคลื่อนตัวไปได้ค่อนข้างช้า เพราะผมเองก็ไม่สันทัดในเรื่องเหล่านี้ จึงได้แต่วิ่งเต้นขอรับงบประมาณสนับสนุนจากส่วนราชการ รวมถึงการไหว้วานให้ครูบาอาจารย์ในมหาวิทยาลัยมาช่วยสานต่อเจตนารมณ์ของตนเอง และถือว่าผมยังโชคดีอยู่มากเลยทีเดียว บุคลากรหลายท่านให้การตอบรับช่วยเหลือ รวมถึงการขานรับจากบล็อกเกอร์หนุ่มอย่างน้องสายลม น้องออตและครูเสือที่พร้อมปักธงช่วยกัน ซึ่งรอก็แต่สัญญาณอันชัดเจนจากผมเท่านั้น ! ก่อนหน้านี้เล็กน้อย กองกิจการนิสิต ร่วมกับทีมงาน โครงการอนุรักษ์ใบลานภาคตะวันออกเฉียงเหนือของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม พร้อมดัวย “ชมรมรักษ์ทางไทย” ก็เคยได้ไปสอนพื้นฐานการเขียนและการอ่าน “ใบลาน” และ “อักษรธรรมอีสาน” ไว้บ้างแล้ว การกลับไปเยือนเม็กดำของน้องนิสิตครั้งนี้ จึงไปเพื่อต่อยอดพันธกิจอีกครั้ง และเป็นการกลับไปด้วย “ใจ” อย่างแท้จริง ผมแทบไม่มีส่วนร่วมกับน้องนิสิตเลยก็ว่าได้ เพราะกิจกรรมของพวกเขาเป็นกิจกรรมที่ต้องใช้ความรู้เฉพาะทาง ซึ่งความรู้ดังกล่าวผมเองก็ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย จึงได้แต่ถอยกลับมาทำหน้าที่ประสานงาน, จัดหางบประมาณและให้กำลังใจแก่น้องนิสิต อันที่จริงก็พูดได้ว่ากิจกรรมครั้งนี้น้องนิสิตมาช่วยผมโดยแท้ .. รวมถึงการมาช่วยเหลือสังคมอย่างไม่มีเงื่อนไข เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเรียน หลายองค์กรออกค่ายกันเยอะแยะ จะหาคนมาลงพื้นที่จัดกิจกรรมนี้ก็ยากเอาการเหมือนกัน ยิ่งเป็นกิจกรรมที่ต้องอาศัยทักษะความรู้เฉพาะทางเช่นนี้ก็ยิ่งลำบากต่อการหาคนมาขับเคลื่อน -ผมไม่เกี่ยงงอนต่อจำนวนนิสิตที่จะลงพื้นที่ และย้ำชัดเจนว่าไม่ควรใช้คนให้มากนัก ขอให้แต่ละคนมี “ใจ” และมี “ความรู้” ที่จะแบ่งปันและร่วมเรียนรู้กับน้องเรียนก็ถือว่ายิ่งใหญ่พอแล้ว ผมวิตกอยู่ไม่น้อย … เหตุแห่งการวิตกนั้นเกิดจากการไม่ได้อยู่ดูแลพวกเขาด้วยตนเอง พวกเขาเพียงไม่กี่คนต้องกินนอนในชุมชนอย่างสมถะ ผมยังไม่ได้รับงบประมาณสนับสนุนอย่างที่คาดหวัง แต่ก็สำรองจ่ายไปอย่างไม่งอแง งบประมาณเพียงเล็กน้อยถูกนำไปใช้เป็นค่าวัสดุจัดกิจกรรม ส่วนหนึ่งจัดสรรเป็นค่าพาหนะการเดินทางและที่เหลือคือสวัสดิการปากท้อง ….ผมไม่เข้าไม่ก้าวก่ายเรื่องกิจกรรมที่จะจัดขึ้น แต่ก็บอกผ่านแกนนำนิสิตว่า “ทำให้เต็มที่ อยากได้อะไรก็บอก ..พี่เชื่อว่าพวกเราทำกันได้” … กิจกรรมต่าง ๆ ที่น้องนิสิตได้กำหนดขึ้นครั้งนี้ เป็นต้นว่า ฝึกทักษะการอ่านและเขียนอักษรธรรมอีสาน , การร้องสรภัญญะ, ฯลฯ โดยเน้นกิจกรรมในเชิงปฏิบัติการ มอบหมายให้นักเรียนทำหนังสือทำมือที่เขียนด้วยอักษรธรรม และให้นำหนังสือทำมือนั้นมาประกวดเพื่อเป็นสีสันของการเรียนรู้ … ก่อนลงพื้นที่เพียงไม่กี่วัน น้องนิสิตได้เตรียมเอกสารประกอบการเรียนรู้มาให้นักเรียนคนละชุด เอกสารดังกล่าวเป็นเหมือนหนังสือเรียนเกี่ยวกับอักษรธรรมอีสาน มีแบบฝึกหัดการเขียนและการอ่านพร้อมสรรพอยู่ในนั้น และทราบว่าช่วงบ่ายของวันนี้จะสอนให้นักเรียนอ่านประวัติศาสตร์เมืองมหาสารคามด้วยเหมือนกัน ผมหวังแต่เพียงว่ากิจกรรมครั้งนี้นอกจากเด็ก ๆ อันเป็นกลุ่มวรรณกรรมของโรงเรียนเม็กดำจะอ่านออกและเขียนอักษรธรรมได้แล้ว ยังจะสามารถขับเคลื่อนต่อยอดไปสู่เพื่อนคนอื่น ๆ รวมถึงการกลับสู่หมู่บ้านและครัวเรือนของตนเอง แล้วนำพาการค้นพบใบลานอื่น ๆ อีกมากมาย จากนั้นก็นำกลับเข้าสู่กระบวนการแห่งการศึกษาเรียนรู้ร่วมกันอย่างไม่รู้จบ ผมเชื่อเหลือเกินว่าใบลานจำนวนมากยังหลงเหลืออยู่ในชุมชนเม็กดำ เรื่องราวอันทรงคุณค่าทั้งด้านตำรายา นิทานคำสอน ตำราโหราศาสตร์ หรือแม้แต่ประวัติศาสตร์ชุมชน ล้วนเป็นสิ่งท้าทายที่รอการค้นพบอีกครั้ง และการเริ่มต้นของกิจกรรมครั้งนี้ อาจเป็นประกายความฝันที่ทำให้ชุมชนหันกลับมาให้ความสำคัญกับ “ขุมทรัพย์ทางปัญญา” เหล่านี้ได้บ้าง ผมมีเวลาไม่มากนักกับการไปเยี่ยมเยียนให้กำลังใจกับพวกเขา เพราะต้องเดินทางไปสู่มหาชีวาลัย จากนั้นก็ออกไปเยี่ยมค่ายของชมรมอาสาพัฒนา ก่อนกลับก็หวนกลับมาพบปะและร่วมทานมื้อเย็นกับน้องนิสิตอีกครั้ง … จะว่าไปแล้ว, ผมเกรงใจน้องนิสิตมากโข เกรงใจเพราะพวกเขาเอา “ใจ” มาช่วยผม แต่ผมกลับไม่สามารถอยู่ดูแลพวกเขาได้อย่างเต็มที่ กระนั้นก็เชื่อว่าพวกเขาเข้าใจสถานะด้านการงานอันมากมายของผมได้เป็นอย่างดี และผมก็เชื่อแน่ว่าพวกเขาก็มีความรู้สึกไม่ต่างไปจากผมก็คือ การมีความสุขกับกิจกรรมในครั้งนี้อย่างมากมาย ! การได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อคนอื่น น่าจะเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่ทั้งผมและน้องนิสิตสามารถแบ่งปันกันได้อย่างปราศจากเงื่อนไขแห่งการเคลือบแคลง ผมกลับถึงมหาสารคามในราวห้าทุ่ม … เหนื่อยล้าสายตัวแทบขาด เพราะนั่นคือการเดินทางอันยาวนานที่ยังไม่สามารถพักผ่อนได้ แต่เมื่อหวนนึกถึงนิสิตเพียงไม่กี่คนที่กำลังปักหลักจัดกิจกรรมที่บ้านเม็กดำ ความเหนื่อยล้าทั้งปวงก็ถูกแทนที่ด้วยความสุขอย่างมหาศาล มันเป็นความสุขที่เกิดจากหัวใจอันดีงามของคนหนุ่มสาวเพียงไม่กี่คนที่อาสาทำความดีเพื่อท้องถิ่นอย่างไม่มีเงื่อนไข .. ฉะนี้แล้ว, ผมจึงใคร่ใช้พื้นที่แห่งบันทึกนี้คาราวะหัวจิตหัวใจของพวกเขาอีกครั้ง ! และนี่คือรายชื่อของหนุ่มสาวที่ผมกล่าวถึง อภิชาติ คำวิเลิศ อุมาพร สุภารี พิศสมร น้อยหลุบเลา ปรียา แวงวรรณ ขวัญใจ โพธิ์สัย มยุรา ประจงบัว ธีรภัทร สินธุเดชผมให้สัญญากับตัวเองว่าการลงพื้นที่ครั้งต่อไป ทั้งผมและนิสิตจะไปพร้อมกัน และไปพร้อมกับขุมกำลังที่หลากหลายกว่านี้ ...เราจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง ไปเพื่อต่อยอดพันธกิจทางสังคมที่เราได้ร่วมกันสร้างไว้ และไปเพื่อร่วมเรียนรู้ภูมิปัญญาของท้องถิ่นร่วมกัน ...

เขียนใน GotoKnow โดย แผ่นดิน
ใน pandin

คำสำคัญ (Tags): #เม็กดำ#ชมรมรักษ์ทางไทย#msu-km#กองกิจการนิสิต#กิจกรรมนิสิต#ห้องเรียนชุมชนคนรักษ์ท้องถิ่น#อภิชาติ คำวิเลิศ อุมาพร สุภารี พิศสมร น้อยหลุบเลา ปรียา แวงวรรณ ขวัญใจ โพธิ์สัย มยุรา ประจงบัว ธีรภัทร สินธุเดช#มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

หมายเลขบันทึก: 140630เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 18:45 น. ()แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน 2012 11:31 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (18)

वीर

เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 19:25 น. ()

เจ๋งสมกับเป็นมหาวิทยาลัยของภาคอีสานจริงๆครับ (ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่แค่ตั้งอยู่ในภาคอีสาน)

ครูเสือ แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 20:03 น. ()

เตรียมตัวเข้าที่แล้ว เหลือเพียงเสียงปืนปล่อยตัว เท่านั้น ท่านกรรมการ อยากสัมผัสบรรยากาศ ที่เป็นรากเหง้าของชุมชน ที่มีความเป็นไปในอนาคต

กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)

เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 20:47 น. ()

สวัสดีค่ะน้องแผ่นดิน...แวะมาทักทายค่ะ สบายดีนะคะ

Gutjang

เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 21:58 น. ()

ผลของการกระทำความดีคือความสุขใจ....

มันเป็นความสุขที่เกิดจากหัวใจอันดีงามของคนหนุ่มสาวเพียงไม่กี่คนที่อาสาทำความดีเพื่อท้องถิ่นอย่างไม่มีเงื่อนไข ..

เห็นบรรยากาศการเรียนแล้วเด็กน่าจะมีความสุขและสนุกในการเรียนค่ะ

หญ้าบัว

เขียนเมื่อ 21 ตุลาคม 2007 23:54 น. ()

สวัสดีค่ะ

มาร่วมคาราวะหัวใจ......ผู้อุทิศตนให้กับสังคมด้วยจิตใจ ขอชื่นชมกิจกรรมที่ดีอย่างนี้ค่ะ

ต้องประกาศชื่อตัวใหญ่ๆ ซิค่ะ อภิชาติ คำวิเลิศ อุมาพร สุภารี พิศสมร น้อยหลุบเลา ปรียา แวงวรรณ ขวัญใจ โพธิ์สัย มยุรา ประจงบัว ธีรภัทร สินธุเดช