ลมหนาวกับดอกปีป

                       เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาพบกับหมอกรอบ ๆ  บ้าน  เลยพึ่งรู้สึกว่าฤดูหนาวมาถึงแล้ว (ปีนี้มาถึงช้าจัง) อยู่เมืองตากแค่เห็นหมอกก็ชื่นใจแล้ว  ยกเว้นคนทางฝั่งตะวันตกที่เจออากาศหนาวจริง ๆ  ไม่ใช่แค่ผ่านมาแค่เพียงวูบเดียวตอนเช้า ๆ  แล้วกลางวันร้อนเกือบตายเหมือนทางฝั่งตะวันออก  เราขัยรถมาทำงานเลยไม่เปิดแอร์เปิดกระจกรถแทนจะได้สัมผัสกลิ่นอายของหมอกบ้าง จะได้เตือนความรู้สึกของตนเองว่าเมืองตากก็ยังมีฤดูหนาว  สองข้างทางดอกปีปบานสะพรั่ง  เห็นเด็กผู้หญิง 2-3  คน ที่เดินตามพ่อ แม่ ไปเลี้ยงวัว  หยุดเก็บดอกปีปรวมกันไว้เป็นกำใหญ่  นึกถึงตอนเราเป็นเด็ก ๆ  ก็จะชอบเก็บดอกปีปมาถักไขว้กันทำเป็นมงกุฎดอกไม้สวมศีรษะเล่นกัน   พอเริ่มเป็นวัยรุ่นเรียนชั้นมัธยมก็เคยได้รับดอกปีปที่มัดรวมกันมาเป็นช่อใหญ่ หอมจับใจ ชนิดต้องตั้งตาคอยช่อดอกปีปทุกเช้า   ดอกปีปนั้นจะหอมมากคนแก่ ๆ  ก็จะเรียกตามภาษาถิ่นเหนือว่าดอกกาสะลอง หรือกาซะลอง  แต่เด็กในปัจจุบันนี้นิยมเรียกดอกปีปกันมากกว่า อาจเป็นเพราะเมืองตากเป็นเมืองที่อยู่ระหว่างภาคเหนือกับภาคกลาง วัฒนธรรมของคนเมืองตากจึงปนเปกันระหว่างภาคเหนือกับภาคกลาง  บางคนพูดภาษาถิ่นเหนือแต่สำเนียงภาคกลาง  บางคนพูดภาษาภาคกลางแต่สำเนียงคนเหนือ  สิ่งเหล่านี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกในเมืองตาก    พอถึงต้นฤดูหนาวทีไร เราก็คิดถึงกลิ่นดอกปีปขึ้นมาจับใจ    เออ...เรานี่ถ้าจะแก่แล้วนะ   แค่สัมผัสลมหนาวก็คิดถึงอดีตได้เป็นวรรคเป็นเวร....

อ่านแล้วน่าไปเที่ยวตากจังค่ะ