ภาษาของมด

ผมได้ชมสารคดีเรื่องเกี่ยวกับมด จำไม่ได้ว่าจากช่องไหนรายการอะไร ผมรู้สึกทึ่งมากในการสื่อสารของมัน นักวืทยาศาสตร์ได้ทำการทดลองโดยให้มดตัวหนึ่งบังเอิญไปพบหยดน้ำหวานขนาดใหญ่หยดหนึ่ง เค้าอยากทราบว่ามดตัวดังกล่าวจะมีวิธีการอย่างในที่จะบอกให้มดตัวอื่นทราบและให้ไปขนเอาน้ำหวาน

ในภาวะปกติ(ยังไม่พบน้ำหวาน) มดเดินโดยเอาก้นของมันแตะพื้นเป็นช่วง ๆ การเอาก้นแตะพื้นเป็นการทำสัญลักษณ์ทางเคมีครับ เมื่อมดตัวนั้นพบน้ำหวานเข้า มันดูดน้ำหวานเต็มที่เท่าที่มันสามารถทำได้ ในระหว่างเดินกลับมันจะเอาก้นแตะพื้นไปทางยาวต่อเนื่องเพื่อเพิ่มสัญลักษณ์ทางเคมีนั้นให้เข้มและชัดขึ้น (คงไม่มีใครคิดว่ามันหนักน้ำหวานนะครับ ก้นเลยหย่อน) และเมื่อไปเจอมดอีกตัว วิธีการบอกว่าตัวเขาเองไปเจอน้ำหวานมานั้น ทำโดยการป้อนน้ำหวานที่ดูดมาให้กับมดเพื่อน มดเพื่อนที่ได้กินน้ำหวานรู้โดยทันทีว่าต้องเดินไปตามทางที่มีสัญลักษณ์ทางเคมีที่ตัวแรกได้ทำไว้ และมันจะทำกับมดทุกตัวที่พบ และมดทุกตัวที่ได้รับน้ำหวานก็สามารถไปพบน้ำหวานได้ทุกตัว แต่ละตัวที่พบน้ำหวานแล้วก็จะทำเช่นเดียวกับมดตัวแรกครับ

มันเป็นการสื่อสารที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา แต่ได้ผลดีเกินคาดครับ ไม่เหมือนกับมนุษย์เราที่มีตั้งหลายภาษา ทั้งภาษาพูด ภาษากาย แต่กลับคุยกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ทั่งนี้อาจจะมีหลายเหตุปัจจัย เช่น ผู้พูดหรือผู้ฟังไม่เข้าใจความหมายของคำที่ใข้หรือได้ยินได้อย่างถูกต้อง ผู้พูดไม่มีทักษะในการพูด ผู้ฟังไม่ตั้งใจ ไม่มีการใช้สื่ออื่นประกอบเช่นรูปภาพ นานัปการครับ โดยเฉพาะคำพูดที่ใช้ในการอธิบาย/แสดงความรู้สึก มันช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะให้ผู้ฟังเข้าใจได้ตรงชัดเหมือนผู้พูด แต่สิ่งที่พอจะสามารถช่วยให้การสื่อสารด้านอารมณ์มีประสิทธิภาพมากขึ้นน่าจะเป็นภาษาทางกาย เช่น สีหน้า, น้ำเสียง, การเคลื่อนไหวของร่างกาย, แววตา, การสัมผัส เช่น การกอดรัด (เหมือนเช่นกลุ่มเฮฮาศาสตร์ได้ทำกัน) การกระทำเหล่านี้มันสามารถแทนคำพูดได้เป็นหมื่นแสนคำ

 

จะโกรธไหม ถ้ารบกวนอะไรอีกครั้ง
ให้เหมือนวันที่เรารักกัน อยากจะจำภาพเธอเอาไว้
และจะโกรธไหม ถ้าขอดึงเธอมากอดไว้
เพื่อพูดแทนคำในหัวใจ ภาษากาย