บ้านของหอยโข่ง

ผมขอฝันกลางวัน ถึงการเดินทาง

สวัสดีงับ ..

ผมหอยโข่งงับ มารายตัวแต่เช้า ..หมาน้อยอย่างผมก็อย่างนี้แหล่ะงับ...ผมมานั่งเขย่าหางรอแม่แต่เช้า..แต่วันนี้แม่ตื่นสายมากเลย..ผมปวดจี่ รอแต่เช้าไม่ตื่นซะที..ผมก็เลยสังหาร..รองเท้าไปอีกข้างนึง แม่ลงบันไดลงมาเห็นก็ทำตาเหลือก...เอ็ดอะโร ..แต่ แม่ทำไง ก็ตามมะทันหมาน้อย ผู้ปราดเปรียวเหมือนผมร๊อก...งิงิงิ... แม่เปิดประตูให้ ผมก็เผ่นพรวด รอมานาน อิสระภาพ ..

ตอนนี้ผมมีบ้าน ..อยู่สองบ้านงับ ...ช่วงวันทำงานผมมาอยู่กับแม่ 1 คน กับ 1 ตัว ที่บ้านพัก งับ ถ้าอยู่ที่ บ้านโรงพยาบาลแม่จะมาเปิดประตูให้ออกบ้าน 3 เวลา ตอนเช้า ๆ ทีหนึ่ง ให้หมาน้อยอย่างผมไปปลดปล่อยงับ.. ตอนเทียง หนนึง แป๊บ ๆ และตอนเย็นก็อีกช่วงหนึ่งงับ ตอนเย็นก็ให้ออกไปนานนิดนึง จนมืดโน่นแหล่ะ ค่อยมาตามผมกลับบ้าน..อยู่นี่ผมก็ชอบดีนะงับ ...ไม่ร้อนดี ..แต่เสียที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่น ..แถมได้อยู่ในบ้านซะเป็นส่วนใหญ่ ..

แต่อีกบ้านหนึ่ง.. ที่ผมรอแทบไม่ไหว เราจะเดินทางกันทุกเย็นวันศุกร์งับ..และกลับอีกทีก็วันอาทิตย์.. ตกเย็น..ผมกระโดดขึ้นรถ ..นั่ง ๆ นอน ๆ ยืน ๆ ไปในรถแป๊บ ๆ ก็ถึงบ้าน ..

รถยังไม่ทันจอดดี ลุกแบ๊กแบ๊ก พี่เฉาก๊วย พี่บ๊อกบ๊อก ก็จะมาโวยวาย ๆ เรียกผม เสียงขรมรอบรถเลยงับ..ผมรอแม่เปิดประตูรถให้แทบไม่ไหวเลย . ..งับ ..อยู่บ้านนี้ ผมสุขมากมาย ...ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านด้วย ...มีเพื่อนเยอะแยะด้วย ..วันพรุ่งนี้ก็คงได้กลับแล้ว..งิงิงิงิงิ...

วันนี้ หมาน้อยอย่างผมอิ่มท้องแล้วขอฝันกลางวัน..ถึงการเดินทางก่อน นะงับ..