ที่ผมต้องเอ่ยชื่อเรื่อง เภสัชกรกับเท้าเบาหวาน เนื่องจากเป็นมุมมองของผมเอง ในฐานะเภสัชกร ที่ลองลงไปในชุมชนร่วมกับทีมเบาหวานคนอื่นๆ ในการประเมินเท้าผู้ป่วย ตอนแรกผมก็ทำหน้าที่หลักเป็นผู้ประสานงาน ทำแผนจัดกิจกรรมต่างๆ ในฐานะเลขาของทีมเป็นหลัก แต่เมื่อทำงานเกี่ยวกับเท้า(เบาหวาน)มากขึ้น ก็เริ่มชินไปโดยไม่รู้ตัว เริ่มสามารถจับเท้า ประเมินแผล ดูเล็บ คลำชีพจรไปกับทีมโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆที่เคยคิดว่าเภสัชกรน่าจะวุ่นวายกับเรื่องยาก็น่าจะพอ แต่เมื่อว่าไปแล้ว ถ้าเอาตำแหน่งออกไป เรามันก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่นนี่นา ทุกอย่างเกิดจากการเรียนรู้ และฝึกฝนต่างหาก แถมตอนลงชุมชนยังได้คุยเรื่องที่เราถนัดอยู่แล้ว(เรื่องยา) กับคนอื่นๆได้ตลอดเวลา ทั้งตัวผู้ป่วยเองที่นำยามาถาม ตัวเจ้าหน้าคนอื่นมาแลกเปลี่ยนเรื่องยา ได้ประโยชน์หลายๆด้านโดยไม่รู้ตัว
สรุปว่า ผมลืมมองนอกกรอบครับ โดยเฉพาะกรอบของการเรียนรู้ ที่ไม่น่าจะมี
ภก.เอนก ทนงหาญ ผู้เล่าเรื่อง
คนเป็นเบาหวานค่าน้ำตาลในเลือดไม่เกิน 170 จะต้องทานยาเป็นประจำหรือไม่
สวัสดีค่ะ อ.เอนก