สวัสดีครับ
หลายท่านคงเคยมีความรู้สึกเช่นนี้ครับ
ความรู้สึกที่ดีๆ ความสุขหลังจากที่ได้ทำงานบางอย่างสำเร็จลงไป
วันนี้ได้ทำงานชิ้นหนึ่งซึ่งเป็นงานประจำ การสรุปเวชระเบียน(ชาร์ท)
ในการทำงานของแพทย์ งานประจำอย่างหนึ่งคือเราต้องสรุปเวชระเบียนหลังจากที่รับ ผป เข้รักษาและให้กลับบ้าน
ต้องสรุปว่า เป็นอะไร ให้การรักษาอย่างไรบ้าง ตรวจอะไร
สรุปครั้งหนึ่งต่อคนก็3-5 นาที
การสรุปเวชระเบียน อาจจะเป็นยาขมสำหรับแพทย์หลายคน แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เพราะมันเกี่ยวข้องกับทั้งแพทย์ ผู้ป่วย และรายได้ของโรงพยาบาล ประสบการณ์ที่นี่คือเรามักจะสรุปไม่ทันกัน ทำให้เกิดปัญหากับผู้รับผลงานบ้างเหมือนกัน
วันนี้เวชระเบียนตั้งแต่ต้นเดือนกย . กองเป็นตั้งสูง วันนี้อยู่เวรทั้งวันจึงมานั่งสรุป ช่วงนี้สรุปก็ใช้เวลาเกอบสอง ชม. รู้สึกว่าทำไมมากมายขนาดนี้นะ บางครั้งก็อยากหยุดทำ แต่ก็อดทนฝืน ไม่ค้างไว้
และในที่สุดก็สรุปจนหมด
รู้สึกดี และรู้สึกโล่งมากๆครับ ดีใจ เพราะว่าวันก่อนรับปากกับพี่งานเวช. ว่าจะสรุปให้ได้ทุกสัปดาห์ จะพยามทำให้ได้ครับ
แม้ว่าจะเป็นสิ่งเล็กน้อย..ในความสำเร็จเล็กๆ กับงานประจำวัน ก็รุ้สึกมีความสุขและภูมิใจครับ เมื่อคิดๆแล้ว
รู้สึกดีด้วยค่ะ
ทำงานเสร็จไป 1 ชิ้นต้องภูมิใจ งานใหญ่ งานเล็กมีคุณค่าทั้งสิ้น
เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง จากบล็อกไหนก็จำไม่ได้แล้ว ใน Go to know
ทำเสร็จสมควรชมตัวเองค่ะ ว่าเก่งกว่าเดิม เก่งนะ อดทนนะ เนี่ย ไม่เลิกเสียก่อน แต่ก่อนทำไม่ได้อย่างนี้
เรามี Metal capacity ดี มีความอดทนอดกลั้น
ไม่ชมตัวเอง เราจะทำงานยากกว่านี้ต่อไป ได้อย่างไร
สวัสดีครับอาจารย์ พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล
ขอบคุณมากครับ ไม่คิดว่าจะมีใครๆมาลงความเห็นนะครับ ^_^
ตอนนั้นรู้สึกจริงๆว่าดีใจครับ
เพราะว่ามันมากจริงๆ
จะสรุปหลังราวก็ไม่ค่อยทันครับ เพราะว่ารีบลงมาตรวจ กก็จะสรุปตอนที่พักเที่ยง ตอนเช้าๆ และตอนที่อยู่เวรครับ