ตั้งแต่แม่ของแคงเริ่มขายขนมด้วยการหาบ แทนการทูนและการหิ้ว ขนมชื่อต่างๆ ก็เริ่มทยอยมาให้แคงเห็น
โคกโพธิ์เป็นอำเภอเล็กๆ ที่แปลก มีแม่ค้าขนมหวานเต็มไปหมด เป็นเมืองที่ชอบกินของหวาน อาจจะมีสาเหตุมาจากวัสดุสำหรับทำขนมหาง่ายก็เป็นได้ ลองสอบถามเพื่อนๆ ของคุณที่อยู่โคกโพธิ์ดูว่าจริงหรือไม่
ขนมทุกอย่างสำหรับที่นี่ แม่ของแคงจะต้องทำเองทั้งหมด ไม่เหมือนในเมืองใหญ่ จะมีแม่ค้าขายส่ง ชอบของเจ้าไหนก็รับมาขายหรือบางแห่งแม่ค้าขายส่งจะนำเสนอสินค้าถึงที่เลย ซึ่งข้อนี้ผมก็ว่าจริง เพราะทุกวันนี้ไม่ว่าคุณจะสั่งขนมหวานร้านอาหารร้านไหนก็ตาม ทุกร้านจะมีหน้าตาและรสชาดเดียวกันแทบทุกร้าน เขาทำเป็นแพ็คส่ง แล้วมีรายการให้ลูกค้าสั่ง เมื่อลูกค้าสั่งเขาก็แกะแพ็คขนมใส่ถ้วยอุ่นในเตาไมโครเวฟ จากนั้นก็นำไปให้ลูกค้า ดังนั้นเวลากินขนมหวานจะไม่อร่อยและสดเหมือนกับขนมในเมืองเล็กๆ
รายชื่อขนมของแม่ที่แคงเห็นเมื่อเริ่มแรก บางอย่างก็ไม่เคยเห็นที่อื่น เช่น
๑. ขนมผีตายบาด
๒. ขนมด่าง
๓. ขนมก้อหลี
และอีกหลายชื่อ แต่ที่สลับขายในแต่ละวัน เป็นขนมน้ำทั้งนั้น เช่น
๑. สาคูเปียกมะพร้าวอ่อน
๒. ถั่วดำบวด
๓. ฟักทองบวด
๔. เผือกบวด
๕. ทับทิม
๖. ลอดช่องเขียว
๗. ลอดช่องสิงคโปร์
๘. ลอดช่องแก้ว
๙. ปากริม
๑๐. วุ้นขาว
๑๑. กล้วยเชื่อม
๑๒. มันไม้เชื่อม
๑๓. มันหลาเชื่อม
๑๔. มันไม้บวด
๑๕. มันหลาบวด
๑๖. ครองแครง
๑๗. ครองแครงบวด
๑๘. กล้วยน้ำว้าเชื่อม
๑๙. กล้วยน้ำว้าบวด
๒๐. กล้วยนางญาเชื่อม
๒๑. กล้วยนางญาบวด
๒๒. เผือกเชื่อม
๒๓. ถั่วเขียวต้มเฉ้ง
๒๔. ถั่วเขียวบวด
๒๕. ขนมอี๋
๒๖. ขนมบัวลอย
๒๘. สาคูเม็ดใหญ่
๒๙. มันต้มน้ำตาล
๓๐. ฟักทองเชื่อม
๓๑. สาคูบวด
๓๒. ซาหริ่ม
โอ้โฮ...เยอะแยะไปหมด แคงบอกว่าขอเท่านี้ก่อน วันหลังจะมาบอกชื่อขนมให้ฟังอีก เราก็ต้องรอใช่ไหมครับ
ระหว่างที่ลงบันทึก อยากทราบว่า คุณพี่อยากกินขนมอะไรมากที่สุด ที่กรุงเทพฯ น่ะขนมดูน่ากินก็จริงอยู่แต่รสชาดคนละเรื่องกับหน้าตา สู้บ้านเราไม่ได้เด็ดขาดทั้งรสชาด หน้าตาไม่ต้องพูดถึง
ขอบคุณครับคุณเด็กใต้
ในตอนหลังแม่ของแคงได้พัฒนาเป็นรถเข็น จะขายได้ทีละเกือบ ๒๐ อย่าง เวลาแคงเขาไปเยี่ยมบ้าน เขาใช้วิธีการ เอาลูกโคมหนวยเอียดมาตักหนม ทุกอย่างที่แม่ขายวันนั้นใส่รวมลงไป แล้วนั่งกินจนหมด กินให้หมันหายอยากไปเลยนิ หนมที่กรุงเทพฯ ไม่งาม ไม่หรอยเท่า ผมก็คิดพันนั้นเหมือนกันครับคุณน้อง
สวัสดีครับ