รัสนิยายสื่อสรางสรรค์สังคมไทย " ฉันเตือนคุณแล้ว "

 วันนี้ตัดสินใจนำเรื่องสั้นผลงานของ น.ส. ลินดา  เนียมเพราะ ซึ่งชนะเลิศระดับจังหวัดเมื่อ ปี ๔๙  อ่านแล้วคงไม่สายสำหรับนักเรียน ม. ๖  นะคะ  ตัดสินใจนำมาลงให้เพราะน้อง ๆ ม. ๖ ปัจุจบันอ่านแล้วชอบมาก  ขอผลบุญครั้งนี้จงเกิดแก่ลินดา นะคะ

ฉันเตือนคุณแล้ว

                                                                                โดย   ลินดา  เนียมเพราะ            “ ทำไม   ทำไม   ชีวิตฉันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ”    เสียงตะโกนของผมดังก้องไปทั่วบริเวณดาดฟ้าตึก  หลังจากที่ผมตะโกนออกมา  แทนที่ผมจะรู้สึกดีขึ้น  กลับทำให้ผมรู้สึกยิ่งแย่ลงไปอีก  วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยของผม  ผมสอบไม่ติดแม้มหาวิทยาลัยเดียว  มิหนำซ้ำเมื่อผมไปหานัท  แฟนของผม  ผมหวังว่าจะได้ยิน คำปลอบใจจากเธอ  แต่เธอกลับซ้ำเติมผมและที่ร้ายแรงกว่านั้นเธอตัดความสัมพันธ์ของเรา ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่า เธอไม่อยากคบกับผม  เพราะในตอนนี้ผมเป็นเพียงแค่ผู้ชายที่มองไม่เห็นอนาคตคนหนึ่งเท่านั้น   ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมมาอยู่บนตึกนี้ได้อย่างไร  ชั่วขณะหนึ่งของความคิด  ผมอยากกลับไปหาพ่อผม  อยากให้พ่อปลอบใจผม  แต่แล้วผมก็หยุดความคิดไว้เพียงนั้น  เพราะหูของผมแว่วเสียงคำด่าจากพ่อมาเสียก่อน  ทุกครั้งที่ผมมีปัญหาเกี่ยวกับการเรียน  พ่อมักจะดุด่าผมทุกครั้ง  และลงท้ายด้วยการเปรียบเทียบผมกับพี่ชายที่กำลังเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจให้ผมเจ็บปวดเสมอ . . .  ตาผมมองไปที่ขอบดาดฟ้าตึก  เท้าของผมเริ่มก้าวทีละก้าว. .  อีกเพียงสามก้าวเท่านั้น  ผมก็จะไม่ต้องเผชิญหน้ากับความทุกข์ทั้งปวงอีกแล้ว  “ กลับบ้านกันเถอะนะ  พ่ออาจจะดุนายก็จริง  แต่พรุ่งนี้พ่อก็คงหายโกรธ  พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้แน่ ๆ เชื่อฉันสิ ”  เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในใจ  “ เชอะ! ฝันไปเถอะ  นายสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้  พ่อนายจะไม่ดุนายเหรอ คิดได้ยังไงกัน ”  อีกเสียงดังค้านขึ้นมา  และเสียงนี้ก็มีอิทธิพลมากพอที่จะทำให้ผมก้าวเท้าต่อไป   “ หยุดนะ ” เสียงหนึ่งทำให้ผมต้องชะงักเท้า  เงาประหลาดสีเงินเปล่งรัศมีสดใสปรากฏอยู่ตรงหน้าผม “ อะไรกัน  คุณเป็นใคร”    ผมถาม ทั้งยังรู้สึกแปลกใจที่ผมไม่ได้นึกกลัวเอาเสียเลย “ ฉันเป็นความหวังที่เหลืออยู่ในจิตใจของคุณไงล่ะ ”  เสียงตอบกลับมาทำเอาผมหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกเหยียดหยาม “ แล้วไงล่ะ !  จะมาห้ามผมเหรอ   อย่าฝันไปหน่อยเลย  ชีวิตของผมยังจะเหลืออะไรอีก ”  ผมถาม “ มีสิ !  ถ้าคุณไม่มีความหวัง  ฉันคงปรากฏตัวมาให้คุณเห็นไม่ได้ ” เสียงนั้นยังตอบกลับมา “  ชีวิตคนเราเป็นของมีค่านะ  คิดดูสิ  กว่าคุณจะเกิดมาบนโลกใบนี้  แม่คุณต้องลำบากขนาดไหน  พ่อของคุณต้องเหน็ดเหนื่อยเลี้ยงดูคุณมา  ต้องใช้ความรักความอดทนเท่าไร  กว่าจะมาเป็นคุณทุกวันนี้ ”      ผมนิ่งเงียบ  เริ่มรู้สึกเสียใจ  แต่ด้วยความเจ็บปวดที่สะสมในใจทำให้ผมเถียงเธอไม่ออก “ คุณจะมารู้อะไร พ่อนะเหรอใช้ความรักเลี้ยงดูผม  คุณคิดผิดแล้ว  พ่อใช้ความเกลียดชังเลี้ยงผมต่างหาก ” “ โธ่เอ๊ย !  มนุษย์หนอมนุษย์  ช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้  สิ่งที่พ่อคุณทำนะเหรอที่เรียกว่าความเกลียดชัง  ถ้าอย่างนั้นคงไม่มีใครในโลกใบนี้ที่รักคุณแล้วละ  ฉันขอเตือนคุณนะ  ถ้าคุณคิดอย่างนี้ต่อไป  สักวันหนึ่งคุณจะต้องเสียใจ  ฉันเตือนคุณแล้วนะ ”      “ โว้ย!   หยุดพูดสักทีเถอะ  คุณรู้ไหม  ตอนนี้ผมรู้สึกยังไง  ผมไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว  สอบก็ไม่ติด  พ่อก็ไม่รัก  แฟนยังบอกเลิกอีก  แล้วผมจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร ”  ผมตะโกนอย่างกดดัน  ตามองไปข้างล่าง  อีกเพียงก้าวเดียวกับการปล่อยตัวให้เป็นไปตามแรงดึงดูดของโลก  ชีวิตของผมก็จะจบสิ้นกันสักที  ราวกับเงาประหลาดที่ชื่อว่าความหวังนั้นจะล่วงรู้ถึงความคิดของผม จึงได้กล่าวขึ้นว่า “ คุณคิดว่าชีวิตคุณจะจบแค่ตรงนี้ใช่ไหม  แค่กระโดลงไปใช่ไหม  ในจิตใจของคุณไม่เคยคิดจะสู้เลยสินะ  คุณรู้ไหมว่าเราทุกคนในโลกนี้ต้องเจอกับปัญหากันทุกคน  แต่เขาก็ยังยืนหยัดอยู่กันได้ เพื่ออะไร  เพื่อความหวังไงล่ะ  เพราะความหวังที่ว่า  วันพรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้  คุณเหนื่อยได้  คุณท้อได้  แต่อย่าปล่อยให้ความหวังของคุณหมดไปเลย  เชื่อฉันเถอะ”  เสียงนั้นวิงวอน  ผมนิ่งคิด  ดวงตาเริ่มพร่างพรายไปด้วยหยาดน้ำตา  “ อย่าร้องไห้เลยนะ”    เสียงปลอบประโลมนั้น  ทำเอาผมรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย  แต่ปากผมก็ยังเถียงออกไปว่า“ พรุ่งนี้งั้นเหรอ  ผมจะมีพรุ่งนี้ได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้ผมยังมองไม่เห็นอะไรเลย ”  “คนโง่ !  คุณคิดว่าพระเจ้าประทานดวงตาให้คุณทำไมกัน  การที่คุณมีดวงตาทั้งคู่ก็เพื่อจะทำให้คุณได้มองไปข้างหน้า   มองอนาคตของตัวเองและสิ่งที่คุณมีให้สำเร็จ ออกมา  โอกาสอาจจะอยู่ไกล  แต่ถ้าไม่ยื่นมือออกไปคว้ามันเอาไว้  คุณก็จะไม่มีทางได้สัมผัสกับมันเลย  คุณคิดดูให้ดี ๆ  นะ ฉันเตือนคุณแล้ว ”  เสียงพูดนั้นชัดถ้อยชัดคำ  รัศมีที่อยู่รอบ ๆ เริ่มสลัวลงจิตใจของผมเริ่มกลับสู่ความหดหู่อีกครั้ง  คราวนี้ความเศร้าเสียใจเข้ามาเกาะกุมหัวใจของผมจนดูเหมือนความหวังที่ว่านั้นจะไม่สามารถหาที่ว่างเพื่อแทรกซึมเข้ามาในหัวใจได้เลย  เงาประหลาดนั้น ดูเหมือนจะนิ่งเฉยไปด้วย   และแล้วผมก็ตัดสินใจ  เท้าของผมค่อย ๆ . . . ก้าวออกไปสู่ที่ว่างเปล่าข้างหน้า          “ คิดดี ๆ นะ ฉันเตือนคุณแล้ว ๆ ๆ ๆ ” เสียงนั้นสะท้อนก้องอยู่ในหัวของผม  และร่างของผมก็ลอยละลิ่วลงมา  เหมือนภาพพยนต์ที่เริ่มฉายอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นผมก็รู้สึกเหมือนภาพพยนต์หยุดกระทันหัน  ร่างของผมลอยคว้างอยู่กลางอากาศ     เงาสีเงินนั้นฉาบไล้อยู่รอบ ๆ ตัวผม “ โธ่เอ๊ย ! ความท้อแท้สิ้นหวังของคุณคงจะมากมายเลยสินะ  คุณถึงได้ตัดสินใจเช่นนี้  เอาละ  ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว  ฉันก็อยากจะให้คุณดูอะไรสักอย่างหนึ่ง  นี่คืออนาคตของคุณหลังจากวันนี้ ”    เธอพูด  แล้วผมก็เห็นผมกลับบ้าน  พ่อนั่งรอผมอยู่  เมื่อผมเอ่ยปากบอกพ่อว่าผมสอบไม่ติด  แทนที่พ่อจะเอ็ดตะโรด่าว่าผมเหมือนทุกครั้ง  พ่อกลับบอกว่า “ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ให้ผมเตรียมตัวไปสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชน ” และผมก็สำเร็จการศึกษาออกมา  นั่นผมสินะ  ที่อยู่ในชุดครุยรับปริญญา  ผมได้เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง  ที่นั่นผมพบกับคู่ชีวิตของผม  ผู้หญิงที่น่ารัก เต็มไปด้วยชีวิตชีวา  เราแต่งงานกัน  ชีวิตผมรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน  ท้ายที่สุด ผมอยู่กับภรรยา       ในบ้านหลังใหญ่เต็มไปด้วยลูกหลานที่ให้ความรัก ความเอาใจใส่เป็นอย่างดี  ผมยิ้ม         อิ่มเอมใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า “ เห็นแล้วใช่ไหม  เป็นยังไงล่ะ  คุณว่าชีวิตคุณไม่มีคุณค่า ไม่มีความหมายใช่ไหม  แล้วสิ่งที่คุณเห็นล่ะจะเรียกว่าอะไร ”       เงานั้นถามผม  ผมยิ้มก่อนจะบอกว่า “ ผมเข้าใจแล้ว  ช่วยพาผมกลับไปบนดาดฟ้าเถอะ  ผมเปลี่ยนใจแล้ว ” “ เสียใจด้วยนะ  ฉันทำไม่ได้หรอก  ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้  นี่คือการ             ตัดสินใจของคุณ  หน้าที่ของฉัน คือ  การทำให้คนที่สิ้นหวังกลับมามีความหวังอีกครั้งหนึ่งเท่านั้น  แต่สิ่งใดก็ตามที่เป็นการตัดสินใจของคน ๆ นั้นที่ได้ตัดสินใจไปแล้ว ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้  คุณคงต้องยอมรับผลการตัดสินใจของคุณแล้วละ ”  ผมใจหายวูบ  รู้สึกเสียใจที่ตัวเองตัดสินใจเช่นนี้ “ ไม่มีอะไรมาช่วยผมได้สินะ ผมขอบคุณที่คุณให้สติผม แต่ผมมันโง่เอง แล้วผมจะทำอย่างไรดี ”  ผมถาม  และรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เหลือเกินที่ถามอะไรออแกไปเช่นนั้น  ผมจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นผมเองที่ตัดสินใจกระโดลงมา  ผมคงต้องพบกับจุดจบของตัวเองในเวลาอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แล้ว “ ฉันบอกแล้วไงว่า  ชีวิตคนเราต้องมีความหวัง  อย่าปล่อยให้ตัวเองสิ้นหวัง ท้อถอยแม้แต่วินาทีเดียว  เวลาของฉันคงหมดเท่านี้  จำไว้ว่า  ฉันยังคงอยู่ในหัวใจของคุณตลอดเวลาตราบเท่าที่คุณไม่ท้อแท้ไม่ท้อถอยกับชีวิต  ลาก่อน  โชคดีนะ”  สิ้นเสียงพูดแล้ว  เงาสีเงินนั้นก็รวมกันเป็นลำแสงสีเงินสดใสก่อนจะพุ่งเป็นเส้นตรงเข้ามาตรงอกข้างซ้ายของผม  ในวินาทีนั้น ความปิติอิ่มเอมใจดูเหมือนจะท่วมท้นหัวใจของผม  แม้แต่ในวินาทีที่ร่างของผมค่อย ๆ ลอยละลิ่วลงมา  ในหัวสมองของผมมีแต่ภาพเหตุการณ์และคำพูดของเงาสีเงินที่ชื่อว่าความหวังนั้นพร้อมกับเสียงสะท้อนที่ว่า “ ฉันเตือนคุณแล้ว ๆ ๆ ๆ ” ณ วินาทีนั้นผมรู้ดีว่าตกลงมาจากตึกสูงขนาดนี้ผมต้องตายแน่ ๆ แต่ผมกลับมีความหวังอย่างประหลาดว่า ผมจะรอดชีวิต“ ตุ๊บ !พลั่ก ! ”  เสียงร่างของผมกระทบพื้นดังสนั่น  ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงไป “ ปาฏิหาริย์ เด็กหนุ่มตกตึก 10 ชั้น รอดชีวิต”“ ซุปเปอร์แมนเมืองไทย  ตกตึก 10 ชั้น  แค่สลบ ”ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวกันเกรียวกราว  เป็นข่าวโด่งดังอยู่หลายวัน   คงจะเทียบไม่ได้กับความดีใจของผม  ในวินาทีที่ผมฟื้นขึ้นมาและรับรู้ว่าตัวเองมีชีวิตรอดมาได้  พ่อตรงเข้ากอดผมไว้แน่น  และเอาแต่พูดว่า  ผมคือชีวิตของท่าน  ผมเองก็ดีใจที่รู้ว่าชีวิตของผมนั้นมีความหมาย  มีคุณค่ากับใครหลาย ๆ คน  โดยเฉพาะในวันนี้  วันที่ผมได้กลายเป็นพ่อคน  แม้ผมจะรู้ล่วงหน้าจากเหตุการณ์ในวันนั้นแล้วว่า  ชีวิตผมจะเป็นเช่นไร  แต่เชื่อไหมครับว่า   ผมไม่เคยที่จะประมาทปล่อยให้หัวใจท้อถอย  ผมใช้เวลาในทุกวันอย่างเต็มที่  แม้จะมีปัญหาเข้ามาบ้าง  แต่ผมกลับมีแต่ความหวังและกำลังใจที่จะยืนหยัดต่อไป  จนถึงวันนี้  ลูก ๆ ของผมเติบโตขึ้นมา เจอกับปัญหาผมก็สอนเขา ด้วยคำพูดที่เงาแห่งความหวังนั้นพูดกับผม  บางครั้งผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับปัญหาที่ผมและลูกๆ พบเจอ  ผมก็จะได้ยินแต่เสียงที่ว่า “  ฉันเตือนคุณแล้ว ๆ ๆ ๆ ”    มันทำให้ผมลุกขึ้นมาสู้ต่อไป  ด้วยความเชื่อหนึ่งที่ติดอยู่ในหัวใจของผมว่า   “ พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้แน่นอน ”  และหวังว่าทุกสิ่งในชีวิตของผมจะดีต่อไปตราบเท่าที่ลมหายใจของผมยังมีความหวังอยู่อย่างท่วมท้นในหัวใจ