เป็นเรื่องจริง...ฉากหนึ่งจากการลงสนามแข่งขันโครงงาน....ด้านมืดของเวทีการแข่งขันโครงงาน
.... คุณครูขา...มีคนเค้าว่าพวกหนู (เด็กๆ วิ่งร้องไห้..น้ำตาอาบแก้มทั้ง 3 คน มาหาครู) ......"โรงเรียนเล็กๆ...จะมาแข่งกับโรงเรียนใหญ่ๆ ได้อย่างไร".......
นักเรียนวิ่งมากอดครู...เพราะครูไม่มีเวลาอยู่ดูแลนักเรียน...เนื่องจากวันนั้นเป็นวันแข่งขันความเป็นเลิศทางวิชาการระดับจังหวัด (ปีการศึกษา 2547)...
ครูต้องดูแล...นักเรียนทั้งหมด 5 ทีม...
>> โครงงานการงานอาชีพและเทคโนโลยี ช่วงชั้นที่ 3...
>> โครงงานเกษตรอินทรีย์ช่วงชั้นที่ 3...
>> ตอบปัญหาการเกษตรช่วงชั้นที่ 1 ช่วงชั้นที่ 2 และช่วงชั้นที่ 3...
ครูก็เลยวิ่งวุ่น...นั่งไม่ติด...(เพราะโลภมาก...หรือเปล่า)...
...ไม่ต้องเสียใจลูก...เราไม่ได้เอาหลังคาโรงเรียนมาแข่งกันนะลูก...ถึงแม้หลังคาโรงเรียนของเราจะเล็ก...แต่เรามีสนามฟุตบอลที่ใหญ่โต...กว่าโรงเรียนของเขาเสียอีก...
จริงไหม๊...เรามาแข่งความรู้...มาลับปัญญา...เรามาหาประสบการณ์ ...
แพ้ชนะไม่สำคัญ...ขอให้เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดก็พอ...(เด็กยังทำหน้าไม่สู้ดีค่ะ)
ลูกอย่าโกรธเขา...ลูกต้องขอบคุณเขา...เพราะเขาเป็นผู้ที่ทำให้ลูกเข้มแข็ง...(นักเรียนเริ่มยิ้มออกค่ะ....เย้...กล่อมสำเร็จแฮะ!!!)...
มาประสานมือกัน... "สู้สู้สู้" ....
ผลปรากฏว่า...วันนั้นเราคว้าเหรียญทองมาทั้งหมด 4 เหรียญ....กับอีก 1 เหรียญเงิน พ่วงท้าย
หลังจากวันแข่งขัน...เด็กๆ ก็ยังคงพูดถึงประสบการณ์ที่เจ็บปวดคราวนั้นอยู่เสมอ...และน้ำตาก็ไหลด้วยความเจ็บใจ..ทุกครั้ง
แต่เขาไม่ลืมที่จะขอบคุณครูที่คอยให้กำลังใจ....
..ขอบคุณปัญหาและอุปสรรค...ที่ทำให้เด็กๆ มีจิตใจที่เข้มแข็งขึ้น...มองโลกและเข้าใจโลกได้ดีขึ้น
.....ศัตรูคือยาชูกำลังค่ะ...ฮิฮิฮิ
บอกให้เรารู้ว่า
"ศักยภาพของนักเรียนไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนเล็กหรือใหญ่ แต่อยู่ที่กระบวนการเรียนรู้"
และ ไม่ได้อยู่ที่หลังคาโรงเรียนด้วย อิอิ
สวัสดีค่ะ จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
สวัสดีค่ะ อ.ลูกหว้า
ขอบคุณค่ะ
สิ่งที่น่าศึกษาคือสิ่งที่อยู่ใต้ชายคา... ตัวครูและเด็กต่างหากคะ.