ป้าประยงค์...+++

ในชีวิตของคนเป็นทันตแพทย์ จะต้องมีความหลัง ความทรงจำเกี่ยวกับคนไข้ที่เขาได้รักษา ที่ประทับใจอยู่ไม่มากก็น้อย

วันนี้ผมอยากมาเล่า ถ่ายทอดเรื่องราวของคนไข้คนหนึ่งที่ผมประทับใจให้ฟัง

เธอชื่อป้าประยงค์ครับ ป้าแกเป็นคนแก่อายุ 96 ปี หลงๆลืมๆ แต่อารมณ์ดีมากครับ ชอบหัวเราะเป็นประจำ ผมรู้สึกถูกชะตากับป้า เพราะแกอารมณ์นี หัวเราะร่วนได้ตลอดเวลา รูปร่างแกจะผอมๆใส่แว่น และหูตึง เวลาพูดอะไรต้องพยายามพูดดังๆ แต่เวลาผมอธิบายดังๆ แกก็มักจะถามว่า "ทำไมต้องตะโกนใส่หน้าเธอ"แล้วก็หัวเราะ........ผมก็จะอดขำกับบุคลิกของป้าแกไม่ได้

ผมเป็นหมอฟันที่รักษาให้ป้าแกตั้งแต่ผมเพิ่งเรียนจบทันตแพทย์ครับ

ป้ามาพบผมเนื่องจากอาการที่บอกผมว่า "ฟันปลอมหลวม"

แต่พอผมตรวจในช่องปากดูบริเวณที่ป้าบอกว่าหลวม จริงๆแล้วฟันปลอมมันไม่ได้หลวมหรอกครับ แต่ป้าแกกัดแรงจนฟันหักไปแล้ว ฟันปลอมเมื่อไม่มีฟันไว้ให้ตะขอเกี่ยว มันก็ต้องหลวมสิครับ ด้วยความหลงๆลืมๆของป้า แกจำไม่ได้ว่าฟันแกหักตั้งแต่เมื่อไร.....แต่ตอนนี้มันเหลือแต่ตอฟันแล้ว

ผมก็เลยแจ้งให้ญาติที่พาป้ามาด้วยว่าคงต้องถอนออกแล้วทำฟันปลอมให้ใหม่นะ....ซึ่งในคราวนั้นผมก็ได้ถอนฟันที่เหลือแต่รากให้คุณป้าไป แล้วทำฟันปลอมถอดได้ฐานพลาสติกให้คุณป้าไปใช้งาน

เธอต้องมาพบผมหลายครั้ง เพราะในขณะนั้นป้ามีโรคประจำตัวหลายอย่าง ทั้งเบาหวาน ความดัน ซึ่งการรักษาต้องทำด้วยความระมัดระวังและผมต้องปรึกษากับคุณหมอที่รักษาคุณป้าอยู่ว่าจะสามารถทำการรักษาได้มากน้อยแค่ไหนในแต่ละครั้ง

 แต่ทุกครั้งที่แกมารับการรักษาแกจะอารมณ์ดีมาก หัวเราะตลอด ซึ่งแม้ว่าเคสป้าจะค่อนข้างยาก  แต่ก็สร้างความสุขให้คนทำงานอย่างผมมาก....

 

กาลเวลาผ่านไป.....2 ปี ต่อมา

ป้าประยงค์ หญิงแก่ที่หูตึง หลงๆลืมๆ และชอบหัวเราะตลอดเวลา ได้กลับมาหาผมอีกครั้ง

มาด้วยอาการเดิมเลยครับ คือ แกบ่นว่า 2-3 วันมานี้รู้สึกฟันปลอมหลวมไม่แน่นเหมือนเก่า....ผมก็ลองตรวจดูในช่องปาก ก็ถึงกับอดขำเล็กๆไม่ได้ ...เพราะป้าแกทำฟันหักโดยแกไม่รู้ตัวอีกแล้ว...

คงจะต้องถอนฟัน แล้วทำฟันปลอมใหม่อีกแล้วกระมัง(ผมคิดในใจ)

แต่เหตุการณ์คราวนี้ดูไม่เหมือนเมื่อครั้ง 2 ปีที่แล้วในแง่ความรู้สึกของผมครับ เมื่อผมทราบข่าวของป้าจากญาติที่พามาด้วย ผมรู้สึกโหวงเหวงในหัวใจอย่างประหลาด...เมื่อผมทราบว่า ตอนนี้ป้าแกเพิ่งตรวจพบมะเร็งระยะสุดท้าย และหมอบอกว่ารักษาไม่หายแล้ว ให้กลับมาพักผ่อนที่บ้านได้แล้ว

ความรู้สึกของคนที่เคยรู้จักกัน

แม้ว่าไม่ใช่ญาติพี่น้อง ...แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าแกเหมือนเป็นญาติของผมคนหนึ่ง อดรู้สึกใจหายไม่ได้ที่ป้าแกจะอยู่หัวเราะให้ผมฟังได้อีกไม่นานแล้ว

ผมได้เลือกทำการรักษาที่จะทำให้คุณป้าสามารถเคี้ยวอาหารได้ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่แห่งชีวิต

แกมีความสุขมากเวลาได้มาพบผมและพูดคุยกับผม

แกยังคงอารมณ์ดีและหัวเราะได้เสมอ

แกยังคงล้อเลียนผมเป็นประจำ

เช่น ทำไมวันนี้คุณหมอดูไม่หล่อล่ะ ....แล้วแกก็หัวเราะ

   ไม่เอา...ไม่อ้าปาก...ไม่อยากอ้าปาก...แล้วแกก็หัวเราะ

ผมรู้สึกเศร้าปนมีความสุขที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เวลาที่เหลือของป้า สามารถกินข้าวอย่างมีความสุขได้

ขอบคุณคุณป้าครับ ที่เป็นเสมือนกระจกเงา สะท้อนภาพชีวิต ให้ผมตระหนักถึง วัฏฏะสงสารการเกิดและดับของชีวิต.....

คุณค่าของการเป็นหมอคนหนึ่งที่ได้รักษาคนเจ็บ คนชรา...ได้ดูแลเขาอย่างองค์รวม คือได้ดูแล"คน"หนึ่งคน

ขอให้ป้าหลับอย่างสงบครับ.....พักผ่อนนะครับ

 

ทพ.ณัฐวุธ